Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Κι η αυλαία πέφτει και τούτη τη χρονιά...



Και το 2012 έρχεται σιγά – σιγά προς το τέλος του…
Να το αποχαιρετήσουμε κι αυτό,
γιατί δύσκολο ήταν τελικά.
Μια χρονιά που έχασα, προσωπικά, πολλά,
χάθηκα,
και ακόμη αναζητούμαι…
Έτσι πως ήρθαν τα πράγματα
κι εγώ
αυτές τις επιλογές έκανα.
Χάθηκα κι από εδώ μέσα
και ο αποχαιρετισμός παράταιρος μοιάζει να τον πω
σε εσάς,
διότι θα μου πείτε
καλά – καλά δεν σε «είδαμε»
τώρα θα μας φύγεις κιόλας;
Αλλά έτσι είναι η ζωή,
πως αλλάζουν τα πράματα απ’ τη μια στιγμή
στην άλλη,
και πως αλλάζουμε κι εμείς
κι οι συνήθειες μας.
Ανεξήγητο.
Κι όμως έτσι γίνεται.
Πολύ αισιόδοξα όλα αυτά για Χριστούγεννα ε;!
Τέλος πάντων,
τα αφήνω όλα πίσω,
κι εύχομαι και εσείς
να κάμετε το ίδιο με αυτά που σας πληγώνουν!
Να έχετε όλοι σας όμορφες και καλές γιορτές,
πανέμορφα Χριστούγεννα,
κι επίσης μια γλυκιά Πρωτοχρονιά
γεμάτη ελπίδες και χαρά!
Όσο για εμένα,
πιστεύω και θαρρώ
πως θα επιστρέψω κάποτε
σαν κι αυτός που ήμουν…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Υ.Γ. η εικόνα, όχι Χριστουγεννιάτικη σίγουρα, νομίζω αντικατοπτρίζει όλη την αίσθηση (και την συναίσθηση;) που έχουμε όλοι μας, για αυτά που ζούμε και ζήσαμε (θαρρώ, λέω, στον εαυτό μου) το 2012...


Πάντα θα φεύγω - Ενδελέχεια

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Σαν παράσταση - Τρίφωνο



Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Παραδοσιακό
Ερμηνεία: Τρίφωνο

Απ΄ τη γέννα σου θες και δεν θες
Όλα δίδυμα, λύπες, χαρές.
Πίκρα, ζάχαρη, τα `χει ο Θεός
Θα `σουν άχαρη ζήση μου αλλιώς.

Σαν παράσταση να το φανταστείς
πότε εσύ, πότε εγώ πρωταγωνιστής.
Σαν παράσταση του παραμυθά
και καλό και κακό θέλουν Γολγοθά.

Όλα δίδυμα τα `χει η ζωή
γέλια, δάκρυα, βράδυ, πρωί.
Όλα δίδυμα, κόσμε ντουνιά
κέρδη, χάσιμο, μια πετονιά.

Σαν παράσταση να το φανταστείς
πότε εσύ, πότε εγώ πρωταγωνιστής.
Σαν παράσταση του παραμυθά
και καλό και κακό θέλουν Γολγοθά.

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Το μαύρο μαντήλι



Το μαύρο σου εφόρεσες μαντήλι
και τα φουστάνια τα βαριά.
Στο εικονοστάσι σβήνει το καντήλι
κι ανάφτει τ’ άστρο του βοριά.
Οι κολασμένοι πίσω σου σα φίλοι
ακολουθούν το δρόμο του φονιά.

Στο Δίστομο κρατούσες το μαχαίρι
σαν δίκασες, αφέντης, τη ζωή.
Το τόξο κι η φαρέτρα στ’ άλλο χέρι
δεν σιώπησαν για μια στιγμή.
Κόκκινο βάφτηκε της λήθης το αστέρι
μ’ αίμα απ’ την κάθε μου πληγή.

Χρόνους σεργιάνιζες σε μέρη ξένα
απ’ τ’ άγιο το ποτήρι μου να πιεις.
Τα χείλη λιώσαν τα κερένια
μ’ ένα φιλί στο στόμα της ζωής.
Σε θάλασσα χρυσή και αργυρένια
διάλεξες νιο κορίτσι να πνιγείς.

Πως γίνηκε και σ’ ένα βράδυ
βγήκαν σεργιάνι οι νεκροί.
Ορδές, στρατός από τον Άδη
μαζί με τ’ άγριο σκυλί
στης μέρας τ’ άπειρο σκοτάδι
π’ απλώθηκε πάνω στη γη.

Γι’ αλλού, γι’ αλλού όμως κινούσες
ν’ αλλάξεις ως φαίνεται εποχή
κι απ’ το ταξίδι μου ακόμη καρτερούσες
που ‘φυγα για την Καισαριανή.
Μα μες στην Κοκκινιά αναζητούσες
τις γειτονιές του μαύρου δικαστή.

Σκουριάσαν τα καρφιά πάνω στα δέντρα
και ξανά φώλιασε σε δέντρο το πουλί.
Χορτάρι φύτρωσε γύρω απ’ την πέτρα
σημάδι αφήνοντας η τελευταία η πνοή.
Των κολασμένων έσπασε η φαρέτρα
που τράβηξε στον Άδη το παιδί.

Σε μνήμα δεν θέλησες να κλάψεις
μιας και το πήρε ο χαμός
κι όσο απόψε κι αν το ψάξεις
κάτω απ’ του φεγγαριού το φως,
πάνω στο σταυρό σου θα πετάξεις
το αίμα που έσταξε ο Χριστός.


© copyright, ανδρέας λισσόβας

Μαλαματένια λόγια - Λάκης Χαλκίας, Χαράλαμπος Γαργανουράκης & Τάνια Τσανακλίδου

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Μια κοπέλα στους αγγέλους



Στους χρόνους τους χαμένους
σε παλιό καιρό
έστησε ο διάολος χορό,
πήρε κι εμένα απ’ το χέρι…
Μου έδωσε, αγάπη μου, μαχαίρι.
«Τι ζητάω, τι ζητάς…»
«Ας πονάω, κι ας πονάς…»

Στις αυλές των παραδείσων
δεν ακούς μιλιά.
κι όταν σμίγουν τα πουλιά,
είναι το ταξίδι σου το τελευταίο.
Το αντίο δε σου λέω
όπου πας, κι όπου βαδίζεις.
την ασχήμια… μη μυρίζεις.

Φόρτωσαν οι πλάτες με φτερά
κι εσύ πετάς.
Άγγελε, τώρα ελεύθερη, πετάς…
Στάζει απ’ το αίμα σου πληγή
κι όπου πέσει θα πνιγεί,
των χειλιών σου η πίκρα.
Σ’ έψαξα, μα δεν σε βρήκα…

Άγγελος, ήρθε απόψε συντροφιά.
Άγγελος, σου χαμογέλασε πλατιά.
Μην τον δακρύζεις τώρα, φως μου,
που ‘σβησε η ανατολή του κόσμου.
Άγγελος, τραγούδι τελευταίο…
Άγγελε, αντίο, δε σου λέω.

© copyright, ανδρέας λισσόβας

*Αφιερωμένο στην Αμάντα Τοντ (Amanda Todd) [27 Νοεμβρίου 1996 – 10 Οκτωβρίου 2012]. Αυτό το ποίημα είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω… Μακάρι να μπορούσα να κάνω περισσότερα…


Αυτό είναι το αυθεντικό βίντεο από το κανάλι του παιδιού που το είχε ανεβάσει στις 7 Σεπτέμβρη. Αξίζει να αφιερωθούν 10 λεπτά. Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τον πόνο, αλλά αυτός δεν πρόκειται να φύγει είτε έτσι, είτε αλλιώς.
Η αλήθεια πρέπει να αντιμετωπίζεται ως έχει,
για να μάθει η ψυχή
να είναι ατόφια.

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Αλήθεια, εσύ τι είδες;



Επιστρέφεις από το μπαρ, που βγήκες για ένα ποτό με φίλους, γύρω στις 3 τα ξημερώματα. Το σπίτι σου δεν βρίσκεται στο κέντρο αλλά σε μια φτωχογειτονιά όπου τέτοια ώρα δεν κυκλοφορούν και πολλοί. Στον δρόμο που ακολουθείς βρίσκονται εκτός από πολυκατοικίες, και κάποιες μονοκατοικίες.
Καθώς περπατάς έξω από μια μονοκατοικία παρατηρείς ότι ένα φως είναι ακόμη ανοιχτό, σαν από λάμπα γραφείου, αλλά δεν δίνεις σημασία. Όπως κάνεις να φύγεις ξαφνικά μέσα από αυτό το σπίτι ακούγεται… ένας πυροβολισμός! Αρχικά σαστίζεις, μένεις παράλυτος απ’ τον φόβο σου και δεν ξέρεις τι να κάνεις! Σκέφτεσαι να το βάλεις στα πόδια, να φύγεις, ποιος ξέρει αν βγει κανείς και σκοτώσει και εσένα, αλλά το «λίγο» ποτό που έχεις στις φλέβες σου, απ’ την έξοδο στο μπαρ, σε κάνει να αποφασίσεις και να κάνεις κάτι που δεν θα έκανες με τίποτε ξεμέθυστος… να πας μέσα στο σπίτι!
Δεν ακούς κανέναν θόρυβο, καμιά φωνή, τίποτε που να δείχνει ότι ακούστηκε ένας πυροβολισμός πριν λίγα δευτερόλεπτα και αυτό σε κάνει να ανησυχείς. Παρατηρείς πως δεν είναι κλειδωμένα καθώς πλησιάζεις την εξώπορτα, λες και κάποιος άφησε επίτηδες ξεκλείδωτα. Προχωράς και η καρδιά σου κοντεύει να σπάσει απ’ την αγωνία. Δεν έχεις καθόλου, παρά το ποτό στις φλέβες σου, το θάρρος να φωνάξεις για να λάβεις κάποια απάντηση. Όπως πλησιάζεις και στην πόρτα του σπιτιού, βλέπεις πως η πόρτα είναι μισάνοιχτη. Μάλλον κάποιος κλέφτης θα είναι, σκέφτεσαι! Έτσι εξηγείται!
Μα κάτι μέσα σου, σου λέει να μπεις μέσα… Το ποτό φταίει, λες μέσα σου, που παρά τον κίνδυνο κάνεις κάτι τόσο παράτολμο και δεν λες να το βάλεις στα πόδια! Ανοίγεις σιγά - σιγά την πόρτα και μπαίνεις στο χολ. Το σπίτι μέσα είναι διακοσμημένο με πράγματα δεκαετίας και πάνω… φτωχό… Μα αλήθεια εδώ βρήκε ή βρήκαν να κλέψουν; Προχωράς σιγά – σιγά και οι αισθήσεις σου έχουν οξυνθεί στον υπέρτατο βαθμό… Παρ’ όλα αυτά κανένας απολύτως θόρυβος, απόλυτη και νεκρική σιωπή επικρατεί, καθώς ακόμη και τα βήματα σου ακούγονται υπερβολικά δυνατά στα αυτιά σου!
Στα δεξιά του χολ διακρίνεις το σαλόνι, και μέσα από την πόρτα στην άλλη άκρη, να προέρχεται το φως από την λάμπα γραφείου που είδες και από έξω. Η διαίσθηση σου σε κάνει να προχωρήσεις προς τα ‘κει, κόντρα σε κάθε λογική… Όπως περπατάς όλα περνούν απ’ το μυαλό σου, και προσπαθείς να προετοιμάσεις τον εαυτό σου στην εικόνα που μπορεί να αντικρίσεις… αν μπορέσεις βέβαια να προετοιμαστείς ποτέ για κάτι τέτοιο…
Βρίσκεσαι στην πόρτα όταν βλέπεις έναν άντρα, ένα νεαρό παιδί γύρω στα 20, πεσμένο στο πάτωμα γύρω από μια λίμνη αίματος που προέρχεται από το κεφάλι του! Στο χέρι του κρατημένο ακόμη το πιστόλι που με αυτό έβαλε τέλος στη ζωή του…
Το θέαμα είναι σοκαριστικό και μέσα στον πανικό σου σκέφτεσαι να πάρεις τηλέφωνο να έρθει η αστυνομία και κάποιο ασθενοφόρο άμεσα! Μα όπως βγάζεις το κινητό, ακούς απ’ έξω τις σειρήνες ασθενοφόρου και περιπολικών να πλησιάζουν. Μάλλον κανείς γείτονας θα κάλεσε πρώτος σκέφτεσαι… Παρά την «μέθη» σου, που μάλλον έχει εξατμιστεί αυτή τη στιγμή, παρά την όλη τρομάρα σου και την παγωμάρα μπροστά στο θέαμα αυτό, δυο πράγματα τράβηξαν το βλέμμα σου… το ανοιχτό τηλέφωνο (το ακουστικό δηλαδή) και ένα γράμμα με ένα στυλό πάνω του, στο γραφείο δίπλα στην λάμπα…
Θόρυβος από τα βήματα των αστυνομικών και των νοσηλευτών σπάνε ξαφνικά την ησυχία του δωματίου, ενώ κάποια άτομα έρχονται να σε πάρουν έξω απ’ τον τόπο του «εγκλήματος». Ούτε ακούς και τίποτε εσύ, ούτε και βρίσκεσαι σε μια λογική διάσταση πλέον…
Αυτοκτόνησε, ψιθυρίζεις, αυτοκτόνησε…


Του έρωτα και του θανατού - Θανάσης Παπακωνσταντίνου



Οι απαντήσεις…

Το γράμμα:
«Μαμά, Μπαμπά, συγχωρείστε με… Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο… Δεν μπορούσα… Δεν άντεχα να βλέπω το Μαράκι μας, να λιώνει μέρα με την μέρα… Από τότε που γεννήθηκε να ζει ένα μαρτύριο ενώ αξίζει τόσα… Συγχωρείστε με, αλλά δεν βρήκα άλλη λύση…»

Στο τηλέφωνο:
«Νοσοκομείο …(ονομασία)… , παρακαλώ, πείτε μου.»
«Ε, γεια σας, θα ήθελα να ζητήσω ένα ασθενοφόρο. Κάποιος τραυματίστηκε από σφαίρα στο κεφάλι.»
«Που συνέβη;!»
«…(οδός)…»

Στο τηλέφωνο, αμέσως μετά:
«Αστυνομικό τμήμα …(πόλη)…»
«…(οδός)…, ελάτε αμέσως! …πυροβολισμός…»

Η Μαρία ένα κοριτσάκι σχεδόν 10 ετών, έδινε μέρα με τη μέρα μάχη με τον θάνατο για να κρατηθεί στη ζωή. Η καρδιά της από την στιγμή που γεννήθηκε ήταν τόσο αδύναμη, και μέρα με τη μέρα μπορούσε και να σταματήσει. Μόνη ελπίδα, μια μεταμόσχευση καρδιάς, αλλά το αίμα της σπάνιο, οι οικονομικές συνθήκες ακόμη χειρότερες, και όλα κατά…
Μόνο ο Χρήστος, ο αδερφός της, είχε το ίδιο αίμα με αυτή. Κι ο Χρήστος την αγαπούσε την αδερφή του τόσο πολύ, που δεν άντεχε να βλέπει να ζει ένα τέτοιο μαρτύριο ένα μικρό αγγελούδι όπως την έβλεπε, κι έτσι μόλις άκουσε για δωρητές οργάνων δεν σκέφτηκε καν την πιθανότητα να το αφήσει αυτό. Έκανε ότι ήταν να κάνει για να γίνει κι αυτός, αλλά στους γονείς του δεν είπε τίποτα, δεν πρόκειται να το δέχονταν αυτό με τίποτα…
Τα έκανε όλα τόσο γρήγορα αυτή τη μέρα… Ακόμη και όπλο κατάφερε και βρήκε…
Το απόγευμα αφού τα είχε υπολογίσει όλα, πήγε από το νοσοκομείο όπου νοσηλεύονταν η αδερφή του και πέρασε λίγη ώρα μαζί της. Πολύ ευσυγκίνητος ήταν όμως, και τον ρωτούσε η Μαρία, τι έχεις αδερφούλη μου, γιατί κλαις; Δεν κλαίω, της έλεγε, από λύπη, από χαρά κλαίω… Και γιατί χαίρεσαι, τον ρωτούσε. Γιατί σ’ αγαπάω πάρα πολύ μικρό, και να ξέρεις ότι πάντα θα είμαι μαζί σου… Το Μαράκι χαμογέλασε πλατιά, άνοιξε τα χέρια της και τον πήρε αγκαλιά… Κι εγώ σ’ αγαπώ αδερφούλη!


*Η ιστορία αυτή είναι καθαρά αποκύημα της φαντασίας μου και στόχο έχει να δείξει πως τα φαινόμενα απατούν. Πολλές φορές κρίνουμε μονάχα απ’ την εικόνα, από αυτά που βλέπουν τα μάτια μας, που ακούν τα αυτιά μας, αυτά που υπάρχουν μόνο μπροστά μας.
Θεωρούμε πως η αλήθεια είναι ακριβώς όπως την λαμβάνουμε εκείνη την στιγμή. Το πιο πιθανό όταν «είδες» τον νεκρό νεαρό, με το τηλέφωνο ανοιχτό, και ένα γράμμα δίπλα, να θεώρησες ίσως πως ήταν μια αυτοκτονία, ίσως για μια ερωτική απογοήτευση. Στο τηλέφωνο θα ήταν η κοπέλα που πήρε να της κάνει την εξομολόγηση του, και στο γράμμα έγραφε πως την αγαπά ή ζητούσε συγνώμη για την πράξη του κτλ.
Μπορεί να σκέφτηκες και κάτι άλλο ίσως, δεν ξέρω, αλλά σίγουρα δεν περίμενες αυτό το τέλος. Όπως και στην ζωή ποτέ δεν μαντεύουμε το τέλος. Αλλά ξέρουμε να κρίνουμε…
Κρίνουμε χωρίς να ξέρουμε, βγάζουμε τα συμπεράσματα μας χωρίς να γνωρίζουμε, κι όμως θεωρούμε και πως όλα τα ξέρουμε, και όλα τα γνωρίζουμε.
Είδες όμως πως το ίδιο αποτέλεσμα από πίσω μπορεί να έχει πολλές και διαφορετικές πράξεις;
Όπως στα μαθηματικά αν σου δώσω τον αριθμό 4 π.χ., και σου ζητήσω να μου πεις ποια πράξη μου έδωσε αυτόν τον αριθμό, εσύ θα μπορέσεις να μου πεις με σιγουριά πως βρέθηκε αυτός ο αριθμός 4;
Απλώς κανά δυο πράξεις θα σου δείξω:
1+3=4,
2*2+12-12=4,
100-96=4,
5000*2-9996=4,
4444/1111=4…
Να συνεχίσω;
Με λίγα λόγια σημασία σε κάθε αποτέλεσμα έχει η πράξη. Αν αξίζει η πράξη, αξίζει και το αποτέλεσμα. Γιατί ο λόγος κάνει την αυτοκτονία αυτοθυσία. Ο Λόγος πρέπει να κρίνεται, κι όχι το Τέλος.
Άλλωστε μόνο δυο πράγματα μένουν στο τέλος…
Η Αλήθεια κι ο Λόγος.
Η Αλήθεια υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Κανείς άλλωστε δεν μπορεί να την αλλοιώσει.
Κι ο Λόγος που δίνει νόημα και ζωή στην Αλήθεια, καθώς δεν είναι δυνατό να υπάρχει δίχως αυτή.

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

27 Σεπτέμβρη 2004 - 27 Σεπτέμβρη 2012

Άγγελοι

Πέρασαν κιόλας χρόνια.
κι έμεινε ανάμνηση, πληγή.
Τα παιδικά χαμόγελα
ζωγραφίστηκαν νωρίς.
(μα κατηγορείς ποτέ τα παιδιά;)

Το στερνό αντίο,
δεν το ‘πα τότε…
κι ούτε τώρα θα το πω.
δεν είναι,
κι ούτε ποτέ θα γίνει.

Πέρασαν τα χρόνια, φίλοι μου,
και η πληγή
σαν κι εμένα
μεγαλώνει.

[ένα χέρι χάραξε τη μέρα
και η ζωή
που ‘θε να πιαστεί
η κακόμοιρη…;]

Πέρασαν τα χρόνια
κι όμως το χθες
πιο κοντινό φαντάζει.
Γιατί αυτό το χθες,
ώρες-ώρες
μένει πάντα στο χθες
κι όλα τ’ άλλα
τα παραμερίζει…

Πέρασαν τα χρόνια, φίλοι μου,
εσείς όμως ποτέ…


© copyright, ανδρέας λισσόβας

Τι τραγούδι να σου πω - Ενδελέχεια


Τρίκαλα: Οκτώ χρόνια από την τραγωδία στον Μαλιακό

Πέμπτη, 27 Σεπτεμβρίου 2012 18:27 Αλέξανδρος Ζαούτσος


Στιγμές συγκίνησης σήμερα στο Γενικό Ενιαίο Λύκειο Φαρκαδόνας και ημέρα μνήμης από το τραγικό δυστύχημα στο “φονικό” πέταλο του Μαλιακού Κόλπου, όπου πριν από οκτώ χρόνια, επτά μαθητές της Α’ τάξης έχασαν τη ζωή τους, μετά από σύγκρουση φορτηγού με λεωφορείο του ΚΤΕΛ, το οποίο μετέφερε 37μελή μαθητική αποστολή και 4 καθηγητές στην Αθήνα, για να παρακολουθήσουν αθλήματα των Παραολυμπιακών Αγώνων. Με απόφαση του τότε Συλλόγου Διδασκόντων του Λυκείου Φαρκαδόνας, η 27 Σεπτεμβρίου καθιερώθηκε ως ημέρα μνήμης των αδικοχαμένων μαθητών, διοργανώνοντας διάφορες εκδηλώσεις. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά την τραγωδία, οι μαθητές τη σχολικής μονάδας τίμησαν τη μνήμη των επτά παιδιών. Η αρχή έγινε με τη συγγραφή ενός κειμένου, σχετικό με την οδική ασφάλεια και τη συμπεριφορά των οδηγών, των προσωπικών τους ευθυνών και της κατάστασης που επικρατεί στους ελληνικούς δρόμους. Κάθε τμήμα, κάθε τάξης, ανέλαβε να συντάξει μία παράγραφο, τις οποίες συνέθεσαν σε ενιαίο κείμενο οι μαθητές της Γ’ Λυκείου. Το κείμενο αναγνώστηκε στο μνημείο των επτά μαθητών, όπου εναποτέθηκαν ισάριθμα τριαντάφυλλα, όσα και τα λευκά μπαλόνια που απελευθερώθηκαν στον ουρανό. Το κείμενο που συνέταξαν οι μαθητές του Ενιαίου Λυκείου Φαρκαδόνας φέρει τον τίτλο “ημέρα μνήμης” και είναι το κάτωθι: “Ανολοκλήρωτα έργα, δρόμοι δολοφόνοι, ανεύθυνοι οδηγοί, παράγοντες καταστροφής… Μέρες λύπης και πένθους, απώλειες οδυνηρές. Ένα ατύχημα μπορεί να αλλάξει τις ζωές όλων μας. Ένα ατύχημα κοστίζει ακριβά στις ψυχές των ανθρώπων. Δυστυχώς, όμως, για έναν άγνωστο λόγο συνεχίζουν και συμβαίνουν. Στις μέρες μας ο αριθμός των ατυχημάτων αυξάνεται ραγδαία. Συγκεκριμένα, η χώρα μας ανήκει στη 2η θέση παγκοσμίως, ανάμεσα στις χώρες με το μεγαλύτερο ποσοστό ατυχημάτων. Σαν σήμερα, στις 27 Σεπτέμβρη του έτους 2004, η Ελλάδα επισκιάστηκε από τα αιματηρά γεγονότα που συνέβησαν στην περιοχή του Mαλιακού. Σαν σήμερα, πριν 8 χρόνια, το Λύκειο Φαρκαδόνας έχασε 7 αγγελούδια. Χάσαμε φίλους και συγγενείς, μα πάνω από όλα αθώα παιδιά. Ο χαμός τους υποδηλώνει την αδικία του κόσμου, ίσως και κάτι ανώτερου. Και παντού, κυριαρχεί ένα μεγάλο “Γιατί” , που ριζώνει στις καρδιές μας. Παντού, στέκουν μετέωρα ερωτήματα, αναπάντητα ερωτήματα πόνου, οργής και αγανάκτησης. Όλοι ψάχνουμε απαντήσεις. Όμως το ζήτημα δεν είναι στο “γιατί”, αλλά στο πώς να αποφευχθούν παρόμοιες περιστάσεις, ώστε να μην ξανανιώσουν άλλοι άνθρωποι τον ψυχρό πόνο της απώλειας. Αλκοόλ, ταχύτητα, αμέλεια, κινητό, κόκκινο φανάρι. Όλοι αυτοί οι παράγοντες οδηγούν στον χωρισμό δρόμων. Χωρίζονται παιδιά από μητέρες, γυναίκες από άντρες, φίλοι από φίλους, με αποτέλεσμα να διαλύονται χιλιάδες οικογένειες. Η αδράνεια των κρατικών μας φορέων, λοιπόν, είναι αισθητή. Το οδικό δίκτυο της χώρας μας, σαφώς και δεν πληροί όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις ασφαλούς οδήγησης. Ωστόσο, η λύση τέτοιων προβλημάτων, επέρχεται πολύ αργότερα. Βρίσκεται λύση, όταν τα ατυχήματα ξεπερνούν κάθε προηγούμενο και όταν πλέον η αγανάκτηση των ανθρώπων που τα έχουν βιώσει, ξεχειλίζει.


Κύριο μέλημα μιας χώρας θα πρέπει να είναι η ασφάλεια των πολιτών της. Για τον λόγο αυτό, το κράτος θα πρέπει να συμβάλλει σημαντικά στην εξάλειψη των ατυχημάτων με τη δημιουργία καλύτερων υποδομών και με την εξασφάλιση ποινών για τυχόν παραβάσεις. Παρ’ όλα αυτά όμως, και η δράση του καθένα, σε ατομικό επίπεδο, δεν πρέπει να παραληφθεί. Με την κατάλληλη παιδεία και φρόνηση, θα πρέπει να “βγαίνουν” στους δρόμους, άνθρωποι συνετοί και υπεύθυνοι, οι οποίοι οφείλουν να ανταποκρίνονται θετικά στη νηφαλιότητα, στην πείρα της οδήγησης καθώς επίσης και στην τήρηση του Kώδικα Oδικής Kυκλοφορίας. Είναι πλέον στιγμή, να καταλάβουν όλοι πως η ταχύτητα δεν είναι ούτε κάποιο είδος “μαγκιάς”, ούτε κάποιο είδος αυτοπροβολής. Απεναντίας, είναι ο μοχλός της καταστροφής, της αυτοκαταστροφής. Εν τούτοις, η συνετή και υπεύθυνη οδήγηση προϋποθέτει και την επαρκή συντήρηση των οχημάτων. Τα παιδιά μας, λοιπόν, είχαν παρόν και μέλλον. Κι όμως κατέληξαν ανάμνηση των πιο έντονων αισθήσεών μας. Τα φτερά τους που κόπηκαν απότομα και άδικα, πρέπει να αποτελέσουν ορόσημο για όλους. Πρέπει να είναι η κινητήρια δύναμη για όλα τα νέα παιδιά, για όλους εμάς, η οποία να μας ωθεί στην πραγμάτωση των δικών μας στόχων και ονείρων, με οποιοδήποτε τίμημα. Πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή μας, μαχόμενοι ενάντια σε κάθε εμπόδιο, να χαμογελάμε ακόμα και όταν κλαίμε, να λέμε “μπορώ”, ακόμα και όταν οι δυνάμεις μας, μας έχουν εγκαταλείψει. Τη μέρα αυτή, λοιπόν, ως αφιέρωμα στην μνήμη τους, όλοι συνειδητά και υποσυνείδητα τους νιώθουμε κοντά μας, έτσι σαν ΆΓΓΕΛΟΙ, όπως ήταν, όπου και αν βρίσκονται, όποια υπόσταση και αν έχουν. Η παρουσία της απουσίας τους ευχόμαστε να είναι μια γλυκιά υπενθύμιση ΑΓΑΠΗΣ και αλληλεγγύης προς όλους τους ανθρώπους…”.

http://www.ert.gr/larisa/44377-Trikala-Oktw-chronia-apo-thn-tragwdia-ston-Maliako

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Σελάνα



Σα βγαίνει ο ήλιος πέρα ‘κει
πάλι πίσω γυρίζει
και το φεγγάρι το βαθύ
          το αναθεματίζει…
που σεργιανάει
          σαν άνεμος,
που σεργιανάει
          σα κλέφτης,
μες στης καρδιάς τσ’ αγάπης
μου
κι όλο την εγκρεμίζει
την εγκρεμίζει από χαρές
την σέρνει μες στον Άδη,
την πάει και μες στα όνειρα
και κει την παρατάει…


© copyright, ανδρέας λισσόβας


Της λήθης το πηγάδι - Γιάννης Χαρούλης

Της παπαρούνας τον ανθό
 να μην τον εμυρίσεις
 γιατί σε μένα μάτια μου
 μια μέρα θα γυρίσεις.

Να μου γυρέψεις τη φωτιά
 και του τρελού το χάδι.
 Πάντα ζητούσες τα φιλιά
 που αφήνουνε σημάδι.

Τα χάδια μου τα πέταξα
 στης λήθης το πηγάδι,
 να μην τα βρουν οι αγκαλιές
 που βγαίνουνε σεργιάνι.


Με διαβατάρικα πουλιά
 έρωτα να μην πιάνεις
 γιατί είναι διαβατάρικα
 και γρήγορα τα χάνεις

 και σου κουρσεύουν τη λαλιά
 κι ανάσα πια δεν έχεις.
 Κι όλο γυρίζεις το πρωί
 χάιδια να μου γυρεύεις.

 Τα χάδια μου τα πέταξα
 στης λήθης το πηγάδι,
 να μην τα βρουν οι αγκαλιές
 που βγαίνουνε σεργιάνι.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

1 χρόνος, 7 πραγματάκια & βραβείο…


Το δελφινάκι μου έδωσε αυτό εδώ το βραβείο και την ευχαριστώ πάρα πολύ που με σκέφτηκε και μου το χάρισε!



Θα ήθελα κιόλας να το συνδυάσω με την επέτειο μου στο μπλοκ, την Παρασκευή που έκλεισα 1 χρόνο, αλλά δυστυχώς ενός τεχνικού προβλήματος (καταστράφηκε ο σκληρός μου δίσκος) δεν μπόρεσα να κάνω την ανάρτηση την ημέρα αυτή… (7 Σεπτέμβρη).
Έτσι σκέφτηκα να συνδυάσω τα 7 πράγματα που δεν γνωρίζετε για μένα με την αρχή του μπλοκ, Ξύλινος Ιππότης.

1. Το ποίημα Ξύλινος Ιππότης το έγραψα στις 26 Αυγούστου 2008 όταν ήμουν για διακοπές στο Πευκί Εύβοιας. Συμβολίζει τον σημερινό έρωτα, αλλά και την ελπίδα.

2. Ο Ξύλινος Ιππότης, πλέον, αποτελεί ένα ποίημα ορόσημο για την προσωπική μου «καριέρα», μιας και έτσι ξεκίνησα στα μπλοκς και έγινε γνωστό το «έργο» μου, ακόμη και στους δικούς μου.

3. Η δημιουργία του μπλοκ έγινε όταν και τυχαία ανακάλυψα ένα ποιητικό ιστολόγιο. Έτσι σκέφτηκα να κάνω κι εγώ κάτι, έτσι ώστε να περνώ δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο μου.

4. Η ημερομηνία ήταν τυχαία, κι όλως περιέργως συνέπεσε στις 7 του μηνός, ημέρα την οποία έγραψα και το πρώτο μου ποίημα (7 Νοέμβρη του 2007).

5. Είναι από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει η δημιουργία αυτού του ιστολογίου, μιας και άνοιξε κατά πολύ ο «ορίζοντας» της ποίησης μου, γνώρισα πολλά άτομα που ήδη μου έχουν δώσει πολλά, και ήρθαν επίσης κάποιες εμπειρίες (που δεν τις περίμενα τόσο νωρίς στην ηλικία που είμαι) όπως η γνωριμία μου με σύγχρονους σπουδαίους ποιητές στην Αθήνα και η απαγγελία ενός ποιήματος μου, το Μάρτη που πέρασε.

6. Η χρονιά αυτή που πέρασε (σ.σ. από την δημιουργία του μπλοκ) ήταν άκρως δημιουργική για εμένα, γιατί πέραν αυτών των ποιημάτων που έχω αναρτήσει, έχω γράψει άλλα τόσα, κι έχω φτάσει ήδη σε έναν χρόνο 100 ποιήματα, μαζί βέβαια με καναδυό πεζογραφήματα και διηγήματα.

7. Αυτόν τον 1ο χρόνο της «ύπαρξης» του Ξύλινου Ιππότη, την αφιερώνω σε όλους τους αναγνώστες που πέρασαν από εδώ, είτε έμειναν είτε πέρασαν απλώς μια βόλτα, σε όλους αυτούς που αγάπησαν το έργο μου και με ενθάρρυναν να συνεχίζω, σε όλους όσους βρίσκονται δίπλα στον Ξύλινο Ιππότη!



Ακόμη θα ήθελα να προσθέσω επί της ευκαιρίας, πως ακόμη κι αν κάποια άτομα με πλήγωσαν ή προσπάθησαν να μου «επιτεθούν» (μιλώ γενικώς στην ζωή μου) ώστε να με υποβαθμίσουν ή να με ρίξουν, τους ευχαριστώ ειλικρινέστατα μέσα από την καρδιά μου, γιατί μου δίδαξαν τι πάει να πει φθόνος κάποιες φορές και ζήλεια, και έτσι να τα αποστραφώ, να τα απεχθάνομαι και να τα αποφεύγω! Γιατί για όσους δεν ξέρουν, ο μεγαλύτερος και χειρότερος εχθρός κάποιου είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Διότι μόνος φτάνεις εκεί που φτάνεις, είτε είναι προς την κορυφή, είτε προς τον πάτο…


Τώρα για τα άτομα που θέλουν να το παραλάβουν αυτό το βραβείο έχουν πρόσκληση από εμένα, γιατί μια τέτοια μέρα δεν μπορώ να ξεχωρίσω άτομα…!


Ο εφιάλτης της Περσεφόνης - Τάνια Τσανακλίδου & Μάρθα Φριντζήλα

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Μαλαματένια λόγια - Μάνος Ελευθερίου


Ποιός έχει την δύναμη;

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Χαλκιάς & Χαράλαμπος Γαργανουράκης & Τάνια Τσανακλίδου ( Τερτσέτο )

 Άλλες ερμηνείες:
Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Δημήτρης Υφαντής & Λιζέττα Καλημέρη ( Τερτσέτο ),
Γιάννης Χαρούλης

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές
τ’ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χτες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές.

Τ’ αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ’ έλεγαν Μαρία
και να 'σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ’ αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ’ άστρο του φονιά.

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ’ του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή.

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ’ το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ’ ασετιλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά.

Και στ’ ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή.

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά.

Με ‘δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή (Παρασκευή)
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με ‘βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί.

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς.

"Για να θυμούνται οι παλιοί,
και να μαθαίνουν οι νέοι.
Η Ιστορία δεν ξεχνά,
εμείς ξεχνάμε..."


Μαλαματένια λόγια - Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δημήτρης Υφαντής, Λιζέττα Καλημέρη

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Επιστροφή και ευλογία στον Άγιο Ανδρέα



  Είναι όμορφα να ξυπνάς το πρωί, να πηγαίνεις στην εκκλησία του Άγιου Ανδρέα και να εκκλησιάζεσαι, μόλις έχεις έρθει. Να παίρνεις την ευλογία για την νέα φοιτητική χρονιά – και για όλα άλλωστε τα πράγματα. Χτες επέστρεψα Πάτρα, ξύπνησα σήμερα πρωί – πρωί και θέλησα να πάω στην κυριακάτικη λειτουργία.
  Και έχει ετούτο το ευλογημένο μέρος, τόση ιστορία απάνω του που ανατριχιάζεις όταν ξέρεις πως σε αυτό το μέρος μαρτύρησε ο Άγιος. Δίπλα στην θάλασσα, εδώ, ο πρωτόκλητος απόστολος παρέδωσε την ζωή του στα χέρια του Σωτήρα μας με μαρτυρικό τρόπο πάνω στον χιαστή σταυρό. Ευλογημένο μέρος, ευλογημένη πόλη η Πάτρα, όπως λέγει και ο μέγας Κόντογλου: «Πολ τιμημένη εναι Πάτρα μέσα στν κόσμο, γιατ ξιώθηκε ν ποτισθε τ χμα της μ τ αμα κείνου πο τν κάλεσε Χριστς πρν π τος λλους ντεκα, πρν π τν δερφό του τν Πέτρο.»
  Τι να γράψω άλλωστε εγώ για την ζωή του Άγιου Ανδρέα; Ο Φώτης Κόντογλου στο «Ανδρέας ο Πρωτόκλητος. Η Ζωή ενός Οσιομάρτυρα» τα γράφει όπως μονάχα αυτός γνωρίζει κι αξίζει να το διαβάσει κανείς, δεν είναι άλλωστε πολύ κι ούτε θα του πάρει και πάρα πολύ ώρα, λίγα λεπτά, κι όμως μαθαίνει τόσα πολλά κάποιος μέσα απ’ την ζωή του Αγίου Ανδρέα!
  Γράφει στο τέλος ο Κόντογλου στον βίου του Αγίου. Ακόμη δεν είχε ολοκληρωθεί η καινούργια εκκλησία και η τότε εκκλησία ήταν η μικρή τώρα που μένει σαν ένα είδος μουσείου σήμερα: «Στν Πάτρα κα στ περίχωρα πήρχανε πολλς κκλησίες το γίου νδρέου, πλν τώρα δν σώζεται καμμιά. σημεριν κκλησιά του εναι βασιλικ κατ τ σχέδιο πο συνηθιζότανε στ φτάνησα, κα χτίσθηκε στ 1845. Τ ταβάνι εναι ζωγραφισμένο π τν Δημήτριο Βυζάντιο πο γραψε τ Βαβυλωνία κα πο τανε γιογράφος. Μ᾿ λο πο κκλησία ατ δν εναι κανωμένη κα ζωγραφισμένη κατ τ βυζαντιν τρόπο, εναι στόσο κατανυχτική. ν μισοτελειωμένη κκλησία πο φαίνεται κοντ τς εναι να κτρωμα πο πρέπει ν τ γκρεμίσουνε ο Πατρινοί. Ξέρω πς παιδεύουνται χρόνια τώρα χωρς ν μπορονε ν κατασταλάξουνε σ μία πόφαση γι τ σχέδιο μις μεγάλης κκλησις πο θέλουνε ν χτίσουνε. Εδα τ σχέδιο πο σκάρωσε νας Φραντσέζος, πο εναι δια τούρτα. Μ πάρχει πι πλ πργμα π τοτο: ν ναθέσουνε σ᾿ ναν καλν ρχιτέκτονα, πο ν νογ π βυζαντινά, ν κάνει μίαν κκλησιά, ντιγράφοντας πιστ κάποια π τς πι μορφες βυζαντινς κκλησιές, π.χ. τν σιο Λουκ τς Λειβαδις, τ Βροντόχι το Μυστρ μία κκλησι π τ Θεσσαλονίκη π τ᾿ γιον ρος. Πάτρα εναι τ λιμάνι τς λλάδας πο κοιτάζει κατ τ πέλαγο τς Ερώπης, κι ποιος ρχεται π κε, εναι ντροπ ν πρωτοδε μίαν κκλησι φράγκικη στ μέρος πο μαρτύρησε γιος νδρέας. Πρέπει ν δε μία κκλησι λληνική, βυζαντινή. Τί καθόσαστε κα συζηττε χρόνια τώρα, σν ν μν χετε τν πι σπουδαία τέχνη στν τόπο σας;»
  Αλλά εγώ θα διαφωνήσω ότι δεν είναι όμορφη η καινούργια εκκλησία. Δεν μοιάζει πράγματι με τις δικές μας, τις βυζαντινές, τις όμορφες, όπως μαθαίνει κανείς σ’ όλη την Ελλάδα. Ειδικά όπως έμαθα κι εγώ από μικρό παιδί τις εκκλησίες της Θεσσαλίας, ή του Άγιου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη. Ο Φώτης Κόντογλου, δεν ζούσε όταν εγκαινιάσθηκε ο ναός, το 1974.
  Μεγάλος ναός όμως, προκαλεί δέος το μέγεθος κι οι αγιογραφίες μέσα του. Ο τρούλος του χαρακτηριστικός, ιδιαίτερος αλλά και αξιομνημόνευτος κι αξέχαστος. Δίνει την αίσθηση που προκαλεί άλλωστε κι η ίδια η πόλη με τα παλαιά κτίρια και την παράξενα όμορφη αρχιτεκτονική της. Ελληνική αλλά με τον δυτικό της τρόπο η Πάτρα. Κρατάει την ιστορικότητα της έτσι, και αλλιώτικη η ομορφιά της από τις άλλες πόλεις της πατρίδος μας. Χαρακτηριστικά τα μέρη της πόλης, όπως η πλατεία η κεντρική του Γεωργίου Α’, οι σκάλες του Αγίου Νικολάου, το Κάστρο, ο πεζόδρομος των Τριών Ναυάρχων κι άλλες τόσες τοποθεσίες στην «Πύλη της Ελλάδας προς τη Δύση». Έτσι κι ο ναός, όμορφος με τον πατρινό του τρόπο δίνει αυτό που πρέπει να δώσει. Κι αν κανείς αγαπά περισσότερο την παλαιά, καλά κάνει γιατί η αγιότητα της κι η κατανυχτικότητα της, όπως γράφει ο Κόντογλου δεν συγκρίνεται με τίποτε. Ακόμη και σήμερα άλλωστε, 26 Αυγούστου, έχει μια ευωδία μόσχου, βασιλικού και ρόδου, δηλαδή τριαντάφυλλου. Ευωδία αγία, όπως γράφει ο Παπαδιαμάντης στον γάμο του Καραχμέτη: «ταν πγαν μετ τρία τη ν σκάψουν δι τν νακομιδν τν λειψάνων της, λεπτν θεσπέσιον ρωμα ς βασιλικο, μόσχου κα ρόδου μα, νλθεν ες τος μυκτρας το ερέως, το σκάπτοντος ργάτου, τς Λελούδας κα δύο λλων παρισταμένων γυναικν. Τ κόκκαλά της εχον εωδιάσει.»
  Κι η κάρα του Αγίου που βρίσκεται από το 1964 στην Πάτρα, όπου επιστράφηκε από τον Πάπα Παύλο στις 26 Σεπτέμβρη είναι πολύ όμορφο και τιμητικό γεγονός για την πόλη αλλά και για την Ελλάδα ολάκερη. Και βρίσκεται σήμερα εκ δεξιός του Ιερού όπου μπορεί να προσκυνήσει ο κάθε χριστιανός, ενώ στις 30 Νοέμβρη, την ημέρα της εορτής γίνεται λαϊκό προσκύνημα, όπου ρέουν χιλιάδες κόσμου κάθε χρόνο.
  Καλώς επέστρεψα λοιπόν, και καλώς σας βρήκα πάλι…

© copyright, ανδρέας λισσόβας


Σιμούν - Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ψέλνει στη Σιμωνόπετρα κι ακούγεται στον Άδη
 μα οι τρομαγμένοι κάνουνε πως τάχα δεν ακούν.
 Κλέβει το χνούδι απ'τα παιδιά, τα μονοπάτια σβήνει,
 βαφτίζεται στην έρημο και γίνεται Σιμούν.

 Στέλνει καράβια στο γκρεμό,
 τον ίσκιο ξεθωριάζει,
 κάνει κι εμένα φρύγανο,
 μα εμένα δε με νοιάζει.

 Με το 'να χέρι στη χαρά και τ' άλλο στην ομίχλη,
 δεμένο με γλεντήσανε τα λαίμαργα πουλιά.
 Γυρεύω την πανσέληνο να πέσει στο πηγάδι,
 να κοιταχτώ, να θυμηθώ πως ήμουνα παλιά.

 Να θυμηθώ, να ξεχαστώ
 να γίνω ερυθρελάτη
 οι ρίζες μου στον ουρανό,
 τα φύλλα στο κρεβάτι.

 Να βρω κι εσάς αδέρφια μου, που 'χετε ξεθυμάνει,
 το φόβο και την ομορφιά να βάλουμε μαζί.
 Να πλύνουμε με το κρασί τα νυσταγμένα μάτια
 κι ύστερα να σαλπάρουμε στη θάλασσα πεζοί.

 Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας,
 πειρατική σημαία.
 Όλα στραβά γινήκανε
 και όλα είν' ωραία.


LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...