Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

27 Σεπτέμβρη 2004 - 27 Σεπτέμβρη 2012

Άγγελοι

Πέρασαν κιόλας χρόνια.
κι έμεινε ανάμνηση, πληγή.
Τα παιδικά χαμόγελα
ζωγραφίστηκαν νωρίς.
(μα κατηγορείς ποτέ τα παιδιά;)

Το στερνό αντίο,
δεν το ‘πα τότε…
κι ούτε τώρα θα το πω.
δεν είναι,
κι ούτε ποτέ θα γίνει.

Πέρασαν τα χρόνια, φίλοι μου,
και η πληγή
σαν κι εμένα
μεγαλώνει.

[ένα χέρι χάραξε τη μέρα
και η ζωή
που ‘θε να πιαστεί
η κακόμοιρη…;]

Πέρασαν τα χρόνια
κι όμως το χθες
πιο κοντινό φαντάζει.
Γιατί αυτό το χθες,
ώρες-ώρες
μένει πάντα στο χθες
κι όλα τ’ άλλα
τα παραμερίζει…

Πέρασαν τα χρόνια, φίλοι μου,
εσείς όμως ποτέ…


© copyright, ανδρέας λισσόβας

Τι τραγούδι να σου πω - Ενδελέχεια


Τρίκαλα: Οκτώ χρόνια από την τραγωδία στον Μαλιακό

Πέμπτη, 27 Σεπτεμβρίου 2012 18:27 Αλέξανδρος Ζαούτσος


Στιγμές συγκίνησης σήμερα στο Γενικό Ενιαίο Λύκειο Φαρκαδόνας και ημέρα μνήμης από το τραγικό δυστύχημα στο “φονικό” πέταλο του Μαλιακού Κόλπου, όπου πριν από οκτώ χρόνια, επτά μαθητές της Α’ τάξης έχασαν τη ζωή τους, μετά από σύγκρουση φορτηγού με λεωφορείο του ΚΤΕΛ, το οποίο μετέφερε 37μελή μαθητική αποστολή και 4 καθηγητές στην Αθήνα, για να παρακολουθήσουν αθλήματα των Παραολυμπιακών Αγώνων. Με απόφαση του τότε Συλλόγου Διδασκόντων του Λυκείου Φαρκαδόνας, η 27 Σεπτεμβρίου καθιερώθηκε ως ημέρα μνήμης των αδικοχαμένων μαθητών, διοργανώνοντας διάφορες εκδηλώσεις. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά την τραγωδία, οι μαθητές τη σχολικής μονάδας τίμησαν τη μνήμη των επτά παιδιών. Η αρχή έγινε με τη συγγραφή ενός κειμένου, σχετικό με την οδική ασφάλεια και τη συμπεριφορά των οδηγών, των προσωπικών τους ευθυνών και της κατάστασης που επικρατεί στους ελληνικούς δρόμους. Κάθε τμήμα, κάθε τάξης, ανέλαβε να συντάξει μία παράγραφο, τις οποίες συνέθεσαν σε ενιαίο κείμενο οι μαθητές της Γ’ Λυκείου. Το κείμενο αναγνώστηκε στο μνημείο των επτά μαθητών, όπου εναποτέθηκαν ισάριθμα τριαντάφυλλα, όσα και τα λευκά μπαλόνια που απελευθερώθηκαν στον ουρανό. Το κείμενο που συνέταξαν οι μαθητές του Ενιαίου Λυκείου Φαρκαδόνας φέρει τον τίτλο “ημέρα μνήμης” και είναι το κάτωθι: “Ανολοκλήρωτα έργα, δρόμοι δολοφόνοι, ανεύθυνοι οδηγοί, παράγοντες καταστροφής… Μέρες λύπης και πένθους, απώλειες οδυνηρές. Ένα ατύχημα μπορεί να αλλάξει τις ζωές όλων μας. Ένα ατύχημα κοστίζει ακριβά στις ψυχές των ανθρώπων. Δυστυχώς, όμως, για έναν άγνωστο λόγο συνεχίζουν και συμβαίνουν. Στις μέρες μας ο αριθμός των ατυχημάτων αυξάνεται ραγδαία. Συγκεκριμένα, η χώρα μας ανήκει στη 2η θέση παγκοσμίως, ανάμεσα στις χώρες με το μεγαλύτερο ποσοστό ατυχημάτων. Σαν σήμερα, στις 27 Σεπτέμβρη του έτους 2004, η Ελλάδα επισκιάστηκε από τα αιματηρά γεγονότα που συνέβησαν στην περιοχή του Mαλιακού. Σαν σήμερα, πριν 8 χρόνια, το Λύκειο Φαρκαδόνας έχασε 7 αγγελούδια. Χάσαμε φίλους και συγγενείς, μα πάνω από όλα αθώα παιδιά. Ο χαμός τους υποδηλώνει την αδικία του κόσμου, ίσως και κάτι ανώτερου. Και παντού, κυριαρχεί ένα μεγάλο “Γιατί” , που ριζώνει στις καρδιές μας. Παντού, στέκουν μετέωρα ερωτήματα, αναπάντητα ερωτήματα πόνου, οργής και αγανάκτησης. Όλοι ψάχνουμε απαντήσεις. Όμως το ζήτημα δεν είναι στο “γιατί”, αλλά στο πώς να αποφευχθούν παρόμοιες περιστάσεις, ώστε να μην ξανανιώσουν άλλοι άνθρωποι τον ψυχρό πόνο της απώλειας. Αλκοόλ, ταχύτητα, αμέλεια, κινητό, κόκκινο φανάρι. Όλοι αυτοί οι παράγοντες οδηγούν στον χωρισμό δρόμων. Χωρίζονται παιδιά από μητέρες, γυναίκες από άντρες, φίλοι από φίλους, με αποτέλεσμα να διαλύονται χιλιάδες οικογένειες. Η αδράνεια των κρατικών μας φορέων, λοιπόν, είναι αισθητή. Το οδικό δίκτυο της χώρας μας, σαφώς και δεν πληροί όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις ασφαλούς οδήγησης. Ωστόσο, η λύση τέτοιων προβλημάτων, επέρχεται πολύ αργότερα. Βρίσκεται λύση, όταν τα ατυχήματα ξεπερνούν κάθε προηγούμενο και όταν πλέον η αγανάκτηση των ανθρώπων που τα έχουν βιώσει, ξεχειλίζει.


Κύριο μέλημα μιας χώρας θα πρέπει να είναι η ασφάλεια των πολιτών της. Για τον λόγο αυτό, το κράτος θα πρέπει να συμβάλλει σημαντικά στην εξάλειψη των ατυχημάτων με τη δημιουργία καλύτερων υποδομών και με την εξασφάλιση ποινών για τυχόν παραβάσεις. Παρ’ όλα αυτά όμως, και η δράση του καθένα, σε ατομικό επίπεδο, δεν πρέπει να παραληφθεί. Με την κατάλληλη παιδεία και φρόνηση, θα πρέπει να “βγαίνουν” στους δρόμους, άνθρωποι συνετοί και υπεύθυνοι, οι οποίοι οφείλουν να ανταποκρίνονται θετικά στη νηφαλιότητα, στην πείρα της οδήγησης καθώς επίσης και στην τήρηση του Kώδικα Oδικής Kυκλοφορίας. Είναι πλέον στιγμή, να καταλάβουν όλοι πως η ταχύτητα δεν είναι ούτε κάποιο είδος “μαγκιάς”, ούτε κάποιο είδος αυτοπροβολής. Απεναντίας, είναι ο μοχλός της καταστροφής, της αυτοκαταστροφής. Εν τούτοις, η συνετή και υπεύθυνη οδήγηση προϋποθέτει και την επαρκή συντήρηση των οχημάτων. Τα παιδιά μας, λοιπόν, είχαν παρόν και μέλλον. Κι όμως κατέληξαν ανάμνηση των πιο έντονων αισθήσεών μας. Τα φτερά τους που κόπηκαν απότομα και άδικα, πρέπει να αποτελέσουν ορόσημο για όλους. Πρέπει να είναι η κινητήρια δύναμη για όλα τα νέα παιδιά, για όλους εμάς, η οποία να μας ωθεί στην πραγμάτωση των δικών μας στόχων και ονείρων, με οποιοδήποτε τίμημα. Πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή μας, μαχόμενοι ενάντια σε κάθε εμπόδιο, να χαμογελάμε ακόμα και όταν κλαίμε, να λέμε “μπορώ”, ακόμα και όταν οι δυνάμεις μας, μας έχουν εγκαταλείψει. Τη μέρα αυτή, λοιπόν, ως αφιέρωμα στην μνήμη τους, όλοι συνειδητά και υποσυνείδητα τους νιώθουμε κοντά μας, έτσι σαν ΆΓΓΕΛΟΙ, όπως ήταν, όπου και αν βρίσκονται, όποια υπόσταση και αν έχουν. Η παρουσία της απουσίας τους ευχόμαστε να είναι μια γλυκιά υπενθύμιση ΑΓΑΠΗΣ και αλληλεγγύης προς όλους τους ανθρώπους…”.

http://www.ert.gr/larisa/44377-Trikala-Oktw-chronia-apo-thn-tragwdia-ston-Maliako

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Σελάνα



Σα βγαίνει ο ήλιος πέρα ‘κει
πάλι πίσω γυρίζει
και το φεγγάρι το βαθύ
          το αναθεματίζει…
που σεργιανάει
          σαν άνεμος,
που σεργιανάει
          σα κλέφτης,
μες στης καρδιάς τσ’ αγάπης
μου
κι όλο την εγκρεμίζει
την εγκρεμίζει από χαρές
την σέρνει μες στον Άδη,
την πάει και μες στα όνειρα
και κει την παρατάει…


© copyright, ανδρέας λισσόβας


Της λήθης το πηγάδι - Γιάννης Χαρούλης

Της παπαρούνας τον ανθό
 να μην τον εμυρίσεις
 γιατί σε μένα μάτια μου
 μια μέρα θα γυρίσεις.

Να μου γυρέψεις τη φωτιά
 και του τρελού το χάδι.
 Πάντα ζητούσες τα φιλιά
 που αφήνουνε σημάδι.

Τα χάδια μου τα πέταξα
 στης λήθης το πηγάδι,
 να μην τα βρουν οι αγκαλιές
 που βγαίνουνε σεργιάνι.


Με διαβατάρικα πουλιά
 έρωτα να μην πιάνεις
 γιατί είναι διαβατάρικα
 και γρήγορα τα χάνεις

 και σου κουρσεύουν τη λαλιά
 κι ανάσα πια δεν έχεις.
 Κι όλο γυρίζεις το πρωί
 χάιδια να μου γυρεύεις.

 Τα χάδια μου τα πέταξα
 στης λήθης το πηγάδι,
 να μην τα βρουν οι αγκαλιές
 που βγαίνουνε σεργιάνι.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

1 χρόνος, 7 πραγματάκια & βραβείο…


Το δελφινάκι μου έδωσε αυτό εδώ το βραβείο και την ευχαριστώ πάρα πολύ που με σκέφτηκε και μου το χάρισε!



Θα ήθελα κιόλας να το συνδυάσω με την επέτειο μου στο μπλοκ, την Παρασκευή που έκλεισα 1 χρόνο, αλλά δυστυχώς ενός τεχνικού προβλήματος (καταστράφηκε ο σκληρός μου δίσκος) δεν μπόρεσα να κάνω την ανάρτηση την ημέρα αυτή… (7 Σεπτέμβρη).
Έτσι σκέφτηκα να συνδυάσω τα 7 πράγματα που δεν γνωρίζετε για μένα με την αρχή του μπλοκ, Ξύλινος Ιππότης.

1. Το ποίημα Ξύλινος Ιππότης το έγραψα στις 26 Αυγούστου 2008 όταν ήμουν για διακοπές στο Πευκί Εύβοιας. Συμβολίζει τον σημερινό έρωτα, αλλά και την ελπίδα.

2. Ο Ξύλινος Ιππότης, πλέον, αποτελεί ένα ποίημα ορόσημο για την προσωπική μου «καριέρα», μιας και έτσι ξεκίνησα στα μπλοκς και έγινε γνωστό το «έργο» μου, ακόμη και στους δικούς μου.

3. Η δημιουργία του μπλοκ έγινε όταν και τυχαία ανακάλυψα ένα ποιητικό ιστολόγιο. Έτσι σκέφτηκα να κάνω κι εγώ κάτι, έτσι ώστε να περνώ δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο μου.

4. Η ημερομηνία ήταν τυχαία, κι όλως περιέργως συνέπεσε στις 7 του μηνός, ημέρα την οποία έγραψα και το πρώτο μου ποίημα (7 Νοέμβρη του 2007).

5. Είναι από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει η δημιουργία αυτού του ιστολογίου, μιας και άνοιξε κατά πολύ ο «ορίζοντας» της ποίησης μου, γνώρισα πολλά άτομα που ήδη μου έχουν δώσει πολλά, και ήρθαν επίσης κάποιες εμπειρίες (που δεν τις περίμενα τόσο νωρίς στην ηλικία που είμαι) όπως η γνωριμία μου με σύγχρονους σπουδαίους ποιητές στην Αθήνα και η απαγγελία ενός ποιήματος μου, το Μάρτη που πέρασε.

6. Η χρονιά αυτή που πέρασε (σ.σ. από την δημιουργία του μπλοκ) ήταν άκρως δημιουργική για εμένα, γιατί πέραν αυτών των ποιημάτων που έχω αναρτήσει, έχω γράψει άλλα τόσα, κι έχω φτάσει ήδη σε έναν χρόνο 100 ποιήματα, μαζί βέβαια με καναδυό πεζογραφήματα και διηγήματα.

7. Αυτόν τον 1ο χρόνο της «ύπαρξης» του Ξύλινου Ιππότη, την αφιερώνω σε όλους τους αναγνώστες που πέρασαν από εδώ, είτε έμειναν είτε πέρασαν απλώς μια βόλτα, σε όλους αυτούς που αγάπησαν το έργο μου και με ενθάρρυναν να συνεχίζω, σε όλους όσους βρίσκονται δίπλα στον Ξύλινο Ιππότη!



Ακόμη θα ήθελα να προσθέσω επί της ευκαιρίας, πως ακόμη κι αν κάποια άτομα με πλήγωσαν ή προσπάθησαν να μου «επιτεθούν» (μιλώ γενικώς στην ζωή μου) ώστε να με υποβαθμίσουν ή να με ρίξουν, τους ευχαριστώ ειλικρινέστατα μέσα από την καρδιά μου, γιατί μου δίδαξαν τι πάει να πει φθόνος κάποιες φορές και ζήλεια, και έτσι να τα αποστραφώ, να τα απεχθάνομαι και να τα αποφεύγω! Γιατί για όσους δεν ξέρουν, ο μεγαλύτερος και χειρότερος εχθρός κάποιου είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Διότι μόνος φτάνεις εκεί που φτάνεις, είτε είναι προς την κορυφή, είτε προς τον πάτο…


Τώρα για τα άτομα που θέλουν να το παραλάβουν αυτό το βραβείο έχουν πρόσκληση από εμένα, γιατί μια τέτοια μέρα δεν μπορώ να ξεχωρίσω άτομα…!


Ο εφιάλτης της Περσεφόνης - Τάνια Τσανακλίδου & Μάρθα Φριντζήλα

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Μαλαματένια λόγια - Μάνος Ελευθερίου


Ποιός έχει την δύναμη;

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Χαλκιάς & Χαράλαμπος Γαργανουράκης & Τάνια Τσανακλίδου ( Τερτσέτο )

 Άλλες ερμηνείες:
Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Δημήτρης Υφαντής & Λιζέττα Καλημέρη ( Τερτσέτο ),
Γιάννης Χαρούλης

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές
τ’ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χτες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές.

Τ’ αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ’ έλεγαν Μαρία
και να 'σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ’ αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ’ άστρο του φονιά.

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ’ του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή.

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ’ το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ’ ασετιλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά.

Και στ’ ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή.

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά.

Με ‘δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή (Παρασκευή)
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με ‘βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί.

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς.

"Για να θυμούνται οι παλιοί,
και να μαθαίνουν οι νέοι.
Η Ιστορία δεν ξεχνά,
εμείς ξεχνάμε..."


Μαλαματένια λόγια - Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δημήτρης Υφαντής, Λιζέττα Καλημέρη

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...