Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Δεν είσαι ποιητής



Στις 7 Νοέμβρη 2007 έγραψα το πρώτο μου ποίημα, (το παρακάτω, το "Δεν είσαι ποιητής" είναι γραμμένο στις 25/7/12) το οποίο και κράτησα σε αρχείο - είχα γράψει κάποια και πιο παλιά, αλλά δεν τα κράτησα. Έτσι λοιπόν, κάθε χρόνο, η 7 Νοέμβρη για εμέ, είναι γενέθλια. Γενέθλια αποδοχής του εαυτού μου. Γενέθλια γνώσης της ιδιότητας μου. Η μέρα αυτή, είναι αφιερωμένη από εμένα για 'μένα - κι αυτό δεν το κάμω ούτε στα πραγματικά μου γενέθλια. Είναι μια μέρα, που την απολαμβάνω όπως και να έρθει... είτε βρέχει - που δεν μ' αρέσει η βροχή - είτε χιονίζει! Είτε είναι γεμάτη, είτε είναι άδεια! Δεν με νοιάζει αυτή η μέρα αν θα 'μαι μόνος - που για να πω την αλήθεια, το προτιμώ αυτή τη μέρα - ή αν θα είμαι με παρέα και δεν γνωρίζει την γενέθλια μέρα μου...
Η μέρα αυτή, είναι αυτή, που άρχισα να γίνομαι αυτός που είμαι σήμερα... και ήταν η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου!

          Δεν είσαι ποιητής,
γιατί τα χαρτιά
τα γέμισες
επιδέξια
και προσεγμένα
με κάθε επιτηδευμένη έννοια σου,
κι άφησες σωρούς
και συλλογές, πίσω σου,
και στόλισες όμορφα
          κάποια ράφια,
διακοσμώντας κάποια σπίτια…
          Δεν είσαι ποιητής
αν τα λόγια σου
κι οι λέξεις
χορεύουν όλο χάρη
και τα νοήματα
κρύβονται εύκολα
          σε κάθε κίνηση
της δικής σου πένας.
Κι αν έχεις αναγνώστες,
κι ύμνους
και εξυμνητές
και χαίρεις κάθε τιμής
σε χαλεπούς καιρούς,
δεν είσαι ποιητής.
Αν τραγούδια γράφεις
και σκαρώνεις στίχους,
και στιχάκια
κι εύθυμα γελούν
τα χαρτιά
κι οι πένες σου,
δεν είσαι ποιητής.
Κι αν τόσο εύκολα μπορείς
κι όποιο πουλί κι αν δεις εξωτικό,
ν’ απλώνει τα φτερά του
και να πετά,
κι εσύ τα δίχτυα σου
να τα ‘χεις στήσει
άψογα
κι όλα να τα πιάνεις
δίχως να σου ξεφεύγει
ούτε ένα,
δεν είσαι ποιητής.
          Αν δεν έκλαψες,
ούτε μια φορά,
για την αναξιότητα σου
να είσαι ποιητής,
δεν είσαι ποιητής…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Ποιος θα με θυμάται - Φώτης Σιώτας

Ποιος θα μου μιλήσει όταν θα 'χω κουραστεί
απ' τα ξεφτισμένα τα μεγάλα λόγια...

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Σαν σε κοιτώ




Σαν σε κοιτώ,
μια μου μοιάζεις ξένος,
μια οικείος – πολύ –
και δεν ξέρω
αν σ’ αγαπώ,
ή αν σε μισώ…
κι αν στο κάτω – κάτω
          κι αδιαφορώ…

Αν είσαι φίλος
ή εχτρός
          δεν απαντάς,
κι αν πάλι ποτέ σου
                   βοηθάς
δεν ομολογείς.
Τι θέλεις, τι ζητάς
και στέκεις στην πόρτα μου εμπρός
σκυφτός
με το ‘να χέρι ανοιχτό
και τ’ άλλο πίσω σου
                   κρυφό
για ακόμη μια φορά
          καθόλου δε μιλάς.
Σαν σε κοιτώ
θαρρώ
το φως χλωμό
στα μάτια σου απάνω,
να διακρίνω, έτσι,
          δεν μπορώ
αν σ’ αγαπώ
ή αν σε μισώ,
κι αν ήσουν φίλος μου
          ποτέ,
                   κι εχτρός
σαν πέρασαν τα χρόνια.

Τη μια μου γνώμη
          την πατάς,
την άλλη τη φωνάζεις,
τη μια, σαν ξένος μου μιλάς
          κι άλλες φορές
καθόλου.
Κι άλλες φορές
τα λόγια σου
απ’ τα δικά μου χείλη
          βγαίνουν…
Το ένα πρόσωπο σου
          το ‘μαθα,
μα τ’ άλλο
το θυμάμαι,
και το όνομα σου
          στέκετε
στην κόψη μου απάνω
να με θερίζει όσο
μπορεί
κι όσο εγώ
το θέλω…

Σαν σε κοιτώ λοιπόν,
και δεν μιλώ
δεν ξέρω
κι αν στο κάτω – κάτω
          κι αδιαφορώ
                   μονάχα…

© copyright, ανδρέας λισσόβας


Γράμμα σ' έναν ποιητή - Δημήτρης Ζερβουδάκης

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...