Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Ανάκατα

Ξημερώματα 29ης Γενάρη αρχίζω να γράφω. Έλειψα αρκετό διάστημα, και όχι μονάχα μέσα από εδώ. Ούτε να πιάσω ένα χαρτί να γράψω δεν πρόλαβα… Κάτι έγραψα πριν κάτι μέρες, αλλά δεν το τελείωσα, το συνέχισα λίγο ακόμη προχτές, αλλά ούτε πάλι το τελείωσα…
Και να πω ότι δεν ήθελα να γράφω αυτόν τον καιρό, ψέματα θα πω. Άλλωστε, δεν θέλω και τίποτε άλλο να κάνω από το να γράφω. Αλλά εργασίες, ευθύνες, δουλειές, γεγονότα και διάφορα άλλα δεν με αφήνουν. Και θέλω να γράψω τόσο πολύ, να σχολιάσω τα τεκταινόμενα, να εκθέσω τις ιδέες μου και τις σκέψεις μου, να αφήσω τα συναισθήματα μου να δέσουν τον χορό των λέξεων, να…, να… να…! Και σαν κανάτα φουσκωμένη με νερό νιώθω, που είναι έτοιμη να ξεχειλίσει, να ξεχυθούν όλα πάνω στο χαρτί, με σκοπό να νιώσω πιο ανάλαφρος, επιτέλους.
Απόψε, όμως δεν πρόκειται να το κάνω πάντως αυτό, παρά μόνο θα αφήσω μόνο ένα μικρό στίγμα, ίσα – ίσα μια τζούρα που λένε, να ξεχαστώ λιγάκι.
Αρχικά, μπήκαμε σαν χώρα σε μια άλλη τροχιά, πλέον. Έτσι φαίνεται δηλαδή. Κι είναι κιόλας. Σαν να έφυγε ένα βάρος βρε παιδί μου, ένας βραχνάς από πάνω μας, σαν να ξεφορτώσαμε το σαμάρι – υπονοούμενο ήταν αυτό… – και σαν να μοιάζουν αλαφρότερες οι μέρες, πιο αισιόδοξες κάπως. Ίσως να φταίει κι ο αέρας της αλλαγής που ήρθε καταπάνω μας, και οι ιστορικές στιγμές που ζούμε! Γιατί σίγουρα είναι ιστορικές… Πρώτη φορά αριστερά άλλωστε, και μόνο αυτό αρκεί για αρχή στην ιστορία. Κι ας έλεγε θυμάμαι η μάνα μου, το 2012, ότι δεν πρόκειται να κυβερνήσει ποτέ η αριστερά στην Ελλάδα. Είδες όμως, ποτέ μη λες ποτέ…
Εγώ ούτε αριστερός είμαι, ούτε δεξιός. Δεν πολυγουστάρω να μπαίνω σε καλούπια. Είτε πρόκειται για την πολιτική, είτε για πολλά άλλα πράγματα, ακόμη και στην ποίηση. Δεν μου αρέσει άλλωστε να ακολουθώ μόνο ένα ρεύμα. Προτιμώ να νιώθω και να είμαι πιο λέφτερος…
Όσο για τα υπόλοιπα, πόσα να ειπωθούν, πόσα να γίνουν, πόσα πρέπει να γίνουν. Κι αναφέρομαι για μένα τώρα. Δύσκολη χρονιά το 2014. Κατ’ αρχάς λόγω μιας απώλειας από τον στενό οικογενειακό κύκλο, που άλλαξε πολλά πράγματα. Κατά δεύτερον, όλος ο οικογενειακός αγώνας πριν την απώλεια. Είχαμε να κάνουμε με διάολο βλέπεις… Ναι, στον καρκίνο αναφέρομαι. Και κατά τρίτον έπειτα, σε διάφορες μετέπειτα καταστάσεις, που με πήγαν πίσω – ή μπροστά; – και δεν με άφησαν διόλου να ξεκουραστώ, ούτε το καλοκαίρι, ούτε τώρα τον χειμώνα στις διακοπές.
Απ’ την αρχή της περσινής χρονιάς είχα βάλει στόχο να στρώσω τα πράγματα με την σχολή. Και έκατσα και στρώθηκα και διάβασα κι όλα κομπλέ, που λένε. Μπορεί να τρέχω ακόμη ώρες – ώρες και να μην προλαβαίνω ούτε ένα σαββατοκύριακο να ξεκουραστώ με τους αγώνες που έχω επιπλέον, αλλά χαλάλι, μιας και στην τελική ευθεία είμαι να τελειώσω, αλλά και θαρρώ πως απέκτησα πλέον και την συνήθεια να αποφεύγω πιο εύκολα την αργοσχολία. Δηλαδή από προσωπικής επαγγελματικής κατεύθυνσης μπορώ να πω πως είμαι σε πάρα πολύ καλό δρόμο, αλλά αυτό δεν μου αρκεί. Κι ούτε βοήθησε τα υπόλοιπα να είναι πιο ανάλαφρα…
Κι αυτό που είπα και πιο πάνω, αυτό που με τρώει δηλαδή τώρα, είναι το γράψιμο. Κι αυτό θέλω κάπως να το βολέψω, ή να το ξανά βολέψω μέσα στη ζωή μου. Γιατί άλλος άνθρωπος νιώθω άμα δεν το κάνω… Οπότε από εδώ και στο εξής θα προσπαθώ να ακολουθώ κι εδώ ένα πρόγραμμα, και με την γραφή, για να υπάρχει μια γραμμή, μια αλυσίδα που θέλω να φτιάξω, ή καλύτερα να συνεχίσω… Αλλά ας μην υπόσχομαι και πολλά, γιατί δεν ξέρουμε και τι θα μας ξημερώσει στο κάτω – κάτω!
Λοιπόν, καλή χρονιά σε όλους εύχομαι, έστω και λίγο αργά, και να μας έχει ο Θεός καλά να συνεχίζουμε να κάνουμε ότι αγαπάμε ο καθένας!

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Ποιον εχθρό πολεμάς - Γλυκερία

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...