Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Παντελής Παντελίδης - Ένας πραγματικός μάγκας


Πρώτη φορά στην ζωή μου νομίζω έχω πονέσει τόσο πολύ για τον χαμό ενός ανθρώπου που δεν γνώριζα προσωπικά. Λες κι ήταν φίλος, ή ένας γνωστός που ήπιαμε κάποιες φορές έναν καφέ μαζί. Δεν άκουγα τα τραγούδια του να πεις ότι εκεί οφείλεται κι ο πόνος, διότι δεν πολύ ακούω αυτού του είδους την μουσική. Η φωνή του παρ’ όλα αυτά μου άρεσε, και γενικά μου ήταν συμπαθής διότι δεν είχε προκαλέσει ποτέ αυτά τα χρόνια που τον «γνωρίσαμε».
Στην είδηση χτες του θανάτου του, πάγωσα. Κι η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω το γιατί. Ήμουν σε μια καφετέρια στην Πάτρα κοντά στα ΤΕΙ με την κοπέλα μου, τον αδερφό μου και τον κολλητό μου, όταν είδα την είδηση στην ΕΡΤ. «Παιδιά, διαβάζω καλά; Τι γράφει εκεί;». Σκέφτηκα ότι είναι  πρωταπριλιά μάλλον και ήταν ένα αστείο. Αλλά δυστυχώς δεν ήταν.
Η αλήθεια είναι ότι από χτες πάγωσε όλη η Ελλάδα. Γιατί όμως;
Ίσως γιατί αυτό το παλικάρι, ο Παντελής, ήταν κάτι που όλοι λίγο πολύ ζηλέψαμε. Ήταν ένα λαϊκό παιδί που πριν λίγα χρόνια δεν τον γνωρίζαμε και μόνος του, χωρίς να τον προωθήσει κανείς, έφτασε να τον ξέρει όλη η Ελλάδα. Σε μια εποχή που αν δεν έχεις μέσο δεν πας πουθενά, ο Παντελής (ναι, αφήστε με να τον λέω Παντελή γιατί έτσι τον νιώθω) έκανε το πόνο του και τον καημό του - χωρίς φτιασίδια και φρου φρου – τραγούδι, και μέσα από αυτό έκανε κι άλλους να ταυτιστούν μαζί του. Ακόμη κι όσοι δεν τον ακούγαμε, μια φορά σίγουρα στο ράδιο ταυτιστήκαμε ή να ξεσηκωθήκαμε με ένα τραγούδι του.
Πριν 2 με 3 βδομάδες, οδηγούσα το αυτοκίνητο και έτυχε να παίξει στο ράδιο το «Είχα κάποτε μια αγάπη», κι έπιασα τον εαυτό μου να ανοίγει την φωνή. Το θυμάμαι γιατί ακόμη και τότε μου έκανε εντύπωση αυτό που έκανα. Ακούγοντας την μουσική, λέω μέσα μου «ωραία μελωδία έχει». Κι έχει και την ελληνικότητα του. Το αγαπημένο μου κομμάτι από το τραγούδι αυτό είναι το «Στο ποτήρι μου που πίνω, ωχ αμάν / στο μυαλό μου δύο λέξεις γυρνάν». Ειδικά αυτό το «ωχ αμάν» που βγάζει αυτό το «ωχ» που μόνο όσοι ζουν στην Ελλάδα το γνωρίζουν. Γνωρίσαμε την παραλλαγή του πρώτα από το «ωφ αμάν» από το «Πίνω και μεθώ» και ο Παντελής το έκανε και δικό του στίχο, πολύ ταιριαστό και με πολύ ωραία ομοιοκαταληξία.
Από χτες έλιωσα τα τραγούδια του. Ακόμη και τώρα που γράφω ακούω τραγούδια του. Και ναι, θα φτιάξω έναν φάκελο στην Μουσική μου που θα τον ονομάσω «Παντελής Παντελίδης» και θα τον ακούω συνέχεια. Θα μάθω από αυτόν τον άνθρωπο πως το να παραδέχεσαι τον έρωτα σου, τον πόνο σου, τον καημό σου, την αδυναμία σου είναι μεγάλη μαγκιά. Και χωρίς να φοβάται να δείξει ποιος ήταν. Όχι όπως εγώ δηλαδή πίσω από την ανωνυμία του ιστολογίου…
Ίσως όλοι είδαμε στο πρόσωπο του Παντελή έναν φίλο μας, έναν άνθρωπο που γνωρίσαμε κάποτε στην ζωή μας. Πονέσαμε γιατί ήταν ένα νέο παλικάρι και χάθηκε με έναν τρόπο που δυστυχώς χάνονται πολλά παιδιά πλέον στην Ελλάδα με αυτόν τον τρόπο. Κι όλα αυτά γίνονται σε μια στιγμή, σε 1 δευτερόλεπτο, χωρίς να καταλάβεις πότε και τι έγινε. Το ξέρω πλέον και λόγω προσωπικής πείρας. Δυο φορές τράκαρα το έτος που πέρασε, μία φορά με το αυτοκίνητο (οδηγός εγώ, μόνος μου) και μία με το μηχανάκι (συνοδηγός). Και τις δύο φορές κάποιος άλλος παραβίασε το STOP και εγώ έπαθα την ζημιά. Ευτυχώς και δοξάζω τον Θεό, δεν έπαθα τίποτα σοβαρό και τις δύο φορές! Και ξέρω πως ακόμα κι αν είσαι προσεχτικός κάτι θα γίνει, πόσο μάλλον αν δεν προσέχεις!
Κι ο θάνατος μας είπε χτες πως δεν λογαριάζει κανέναν… Σε λένε Παντελίδη, δεν σε λένε Παντελίδη είσαι μέσα στο στόχαστρο του. Ίσως κι αυτό να ήταν που μας σόκαρε κι όλους μας… Κι εμένα με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο κοντά έφτασα κι εγώ να είμαι σε αυτήν την θέση. Γιατί πραγματικά μέχρι χτες δεν το είχα καταλάβει. Ειδικά την 2η φορά με το μηχανάκι που εκτοξεύτηκα στην άσφαλτο όταν χτυπήσαμε πάνω στο αυτοκίνητο που βγήκε παράνομα από το STOP
Κι αν τότε ήταν η τελευταία μου στιγμή; Κι αν τότε αντί με την πλάτη που έσκασα, έσκαγα με το κεφάλι, τι θα γινόταν; …Μην τα σκέφτεσαι αυτά, μου είπε χτες το βράδυ η κοπέλα μου όταν περπατούσαμε το βράδυ στην Ηφαίστου. Όχι, θα τα σκέφτομαι. Θα τα σκέφτομαι για να εκτιμώ καλύτερα και περισσότερο το τι έχω…
Γιατί πόνεσε τόσο πολύ ο θάνατος του Παντελή;
Γιατί ο Παντελής, ήταν ο Παντελής Παντελίδης. Ήταν αρχικά πλέον γνωστός, και καλώς ή κακώς πονάς περισσότερο για κάποιον που μπορεί να ξέρεις, παρά για κάποιον που δεν ξέρεις.
Ήταν ο Παντελής Παντελίδης, ένας νέος άνθρωπος, ένα παλικάρι που πάνω στην ηλικία που πιάνει κανείς πλέον την ζωή στα χέρια του, ο θάνατος είχε πάρει άλλη απόφαση…
Ήταν ο Παντελής Παντελίδης, ένας γνήσιος άνθρωπος που δεν προσπάθησε να μιμηθεί κανέναν. Που έγραψε και τραγούδησε ελληνική (!) μουσική! Που δεν προσπάθησε να μιμηθεί κανέναν αγγλόφωνο, να μιμηθεί καμιά ξενόφερτη μαλακία…! Που ήταν αυθεντικός σε αυτά που έγραφε και τραγουδούσε γιατί ήταν πάνω στα βιώματα του. Πάνω στις αδυναμίες του, στους έρωτες του, στα σφάλματα του…
Ποιος άλλος έκανε στίχο το «Κάνει λάθη για να μάθει / της καρδιά μου το γραμμένο»;
...
Μόνο ένας αυθεντικός και γνήσιος άνθρωπος σε πονάει όταν φεύγει τόσο πολύ. Γιατί ξέρεις πλέον, και το συνειδητοποιείς με αυτήν την κοφτερή βεβαιότητα του θανάτου, πως δεν θα ξανά υπάρξει άλλος Παντελής Παντελίδης.
Καλό Παράδεισο Παντελή… Και συγχώρεσε μας, δεν βλέπαμε τι κάναμε.

© copyright, ανδρέας λισσόβας

«Πάτερ άφες αυτοίς. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»

Παντελής Παντελίδης - Πίνω από 'κει ψηλά για 'σένα

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Σ’ αγαπώ! (Μέλι κι αμύγδαλο και γλυκιά βανίλια)


Πώς να σου πω πως σ’ αγαπώ
δίχως να το ευτελίσω
αφού ότι κι αν θελήσω
εσύ ‘σαι πάντα εδώ

Εφτά οι μήνες που ‘γιναν
γωνία Παραδείσου
και στάζει το φιλί σου
μέλι κι αμύγδαλο

Δεν θα σου πω πως σ’ αγαπώ
μονάχα θα στο δείξω
κι αν θες να στ’ αποδείξω
θα ξαναγεννηθώ

Μα κι αν το θέλεις να τ’ ακούς
απ’ τα δικά μου χείλια
σαν την γλυκιά βανίλια
πολύ σε αγαπώ!

© copyright, ανδρέας λισσόβας


Μάτια μου γλυκά - Νίκος Βέρτης

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Ρόδι και δροσοσταλιά


Μία – μία
η σταγόνα
πως κυλάει
στη ροδιά
και κυλάει
και γυρνάει
σ’ ένα ρόδι
αγκαλιά

Και το δάκρυ
άσπρο – άσπρο
σαν περιστεριού
φτερά,
χρωματίζει
την Αγάπη
και την μέρα
που κυλά

«Πως σε λένε
‘σένα δάκρυ
που κυλάς
παν’ στην ροδιά;
Μην σε λένε
μόν’ σταγόνα;
Μην σε λένε
παγωνιά;»

«Δεν με λέν’
ούτε σταγόνα,
ούτε πάλι
παγωνιά.
Μοναχά
σαν με φωνάξεις
να με πεις
δροσοσταλιά.

Ήμουν κάποτε
ένα αγόρι
που ‘χε βγει
στην παγωνιά
κι είδα μπρος μου
μία κόρη
που μου πήρε
την καρδιά

-Που γυρνάς
σαν την νεράιδα
φως μου
και αυγερινέ
να σε βρω
να γονατίσω
να μου πεις
μόνο το ναι;
-Θα με βρεις
μέσα στα ρόδα
ήλιε μου
και ουρανέ
κι αν μου δώσεις
την Αγάπη
θα σου πω
μόνο το ναι!

Κι έτσι γίνηκε
η κόρη
ένα ρόδι
στη ροδιά
και εγώ
για να την έχω
γίνηκα
δροσοσταλιά.
Να μου δίνει
κάθε λίγο
τα δικά της
τα φιλιά
κι εγώ να ‘μαι
γύρω -γύρω
να την παίρνω
αγκαλιά!»

"για την Τζένη μου…"

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Άγριο ρόδο - Μιχάλης Καλλέργης

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...