Με τα δελφίνια

Αφιερωμένο στο δελφινάκι

για τον όμορφο διαγωνισμό

που μας προσκάλεσε…

Ελπίζω δελφινάκι μου

να σου αρέσει το ποίημα…

Το έγραψα κιόλας σήμερα…

(κι ευχαριστώ την Μελωδία

για την επιλογή του τραγουδιού!)

Μύρισε άνοιξη,

κι οι μέρες περνούν

απαλά

πλέον

ξανά…

…

Ο ήλιος ξεπροβάλει

κάθε μέρα

και πάλι

όλος χαρά…

…

Κοιτώ την θάλασσα

απ’ το μπαλκόνι

και ήδη

το μυαλό

πάει στο καλοκαίρι!

…

Όπου να ‘ναι

πλησιάζει

καλοκαίρι…

Ναι, όπου να ‘ναι

έρχεται

καλοκαίρι!

…

Πόσο μου έλειψε…

η αμμουδιά…

πόσο μου ‘λειψε

η θάλασσα…

          (κι ας την έχω δίπλα…)

…

Η ζέστη αφόρητα

να σε προκαλεί

να βουτήξεις

μέσα στο θαλασσινό

νερό

να δροσιστείς…

Καλοκαίρι…

Τα βράδια

να σε κρατά

παρέα

το γνώριμο αυτό

ελληνικό αεράκι,

σε μια αυλή,

εσένα,

συγγενείς,

φίλους…

αγαπημένους…

Ώρες ατελείωτες

ξενοιασιάς,

συζητήσεων,

αναλύσεων,

κυρίως όμως

          …γέλιων!

…

Μου έλειψε τελικά

πολύ

το καλοκαίρι…

…

Φέτος λέω

να κάνω ένα ταξίδι,

στην μεγαλόνησο.

Στο νησί

αυτό

της ομορφιάς

και του έρωτα,

της Αφροδίτης.

Στην νήσο

αυτή

της ψυχής

της αθάνατης

του ’74.

Στην Κύπρο

των αδερφών μου!

…

Φέτος λέω

να κάνω ένα ταξίδι

το καλοκαίρι,

όπως και να ‘χει

λέω να το κάνω

αυτό το ταξίδι.

…

Όταν πιάσει

Αύγουστος,

ένα μεσημεράκι

θα πιάσω

έναν ίσκιο

          μια ελιάς,

θα ξαπλώσω,

θα κλείσω

          τα μάτια,

και θα δω

το ταξίδι….

…

Το ταξίδι

παρέα

με τα δελφίνια…

για την Κύπρο…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Θάλασσα πλατιά - Αλίκη Βουγιουκλάκη & Μιχάλης Χατζηγιάννης (remix)

Ο Ποιητής IV (βίντεο)

Όταν έγραφα ετούτο το ποίημα, δεν περίμενα την εξέλιξη που είχε… Ήμουν μέσα στο μάθημα, τώρα ποιο δεν θυμάμαι, δεν πρόσεχα, νομίζω βιοστατιστική, και με κάτι προσωπικά και ερωτικά προβλήματα, μέσα στο χαρτί ήθελα να βγάλω αυτό που ένιωθα, αυτό που είχα μέσα στην καρδιά μου για όλα και κυρίως για την ελπίδα που ήθελα να είχε στο τέλος και θα την έβλεπα όταν θα το ξαναδιάβαζα…

Η πρώτη τιμή για ετούτο ήρθε την Κυριακή 18 Μάρτη… δεν το περίμενα…

Τώρα η Γιάννα (Melodia) έκανε κάτι που δεν μου έχει ξανακάνει κανείς… Εμπνεύστηκε από το ποίημα μου και το έφτιαξε στο εν λόγω βίντεο που είναι πάρα πολύ όμορφο!

Την ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου, και ότι και να πω, νομίζω ότι θα είναι πολύ λίγο…!

Ελπίζω να το απολαύσετε όπως το απολαμβάνω εγώ κάθε φορά που το βλέπω…

Το ρολόι

Ησυχία…

Μόνο το ρολόι στον τοίχο ακούγεται…

τικ τακ, τικ τακ…

Μεσάνυχτα κι απόλυτη ησυχία…

Τίποτε…

Ένα κερί φωτίζει το δωμάτιο με το αχνό του φως…

Το ρολόι συνεχίζει…

τικ τακ, τικ τακ…

Λες και το ρολόι αδιαφορεί για όλα τα άλλα γύρω του…

Ότι κι αν γίνει, ότι κι αν έγινε αυτό συνεχίζει με αυτόν τον απαίσιο και συνάμα γλυκό ήχο, που άλλες φορές σε νανουρίζει και άλλες φορές σε αφήνει ξάγρυπνο…

τικ τακ, τικ τακ…

Να ‘ναι μόνο το ρολόι που αδιαφορεί για όλα τα άλλα;

…

Παράξενο αυτό το ρολόι…

Όλη τη μέρα δεν ακούγεται και μόλις βραδιάσει κάνει ολόκληρο σαματά…

Περιμένει όλη μέρα και το βράδυ ξεθυμαίνει…

Τα μεσάνυχτα είναι οι αγαπημένες του ώρες…

Πολύ τις αγαπά αυτές τις ώρες…

Μιλά και μιλά, με τις ώρες…

τικ τακ, τικ τακ…

Βγάζει από μέσα του όλες τις αγωνίες, όλους τους φόβους… τα πάντα…

Μετά σταματά…

Δεν ακούγεται…

Ξημέρωσε…

Αθόρυβα πλέον, άδειο μετά το βράδυ, περιμένει…

Μόλις βραδιάσει πάλι, αρχίζει…

τικ τακ, τικ τακ…

…

Κάποια βράδια φοβάται…

Ναι, φοβάται μόνο του στο σκοτάδι…

Πολύ φοβάται…

Έτσι, κατεβαίνει απ’ τον τοίχο, παίρνει ένα σπίρτο και με αυτό ανάβει ένα κερί…

Μετά πάλι ανεβαίνει στον τοίχο και αρχίζει να μιλά…

τικ τακ, τικ τακ…

Για να κατέβει πάλι το βράδυ πριν ξημερώσει καλά – καλά και να σβήσει το κερί…

Μετά πάλι ανεβαίνει στον τοίχο…

Έτσι περνούν οι μέρες… – και οι νύχτες…

Με το ρολόι να αδιαφορεί…

τικ τακ, τικ τακ…

Με το κερί να αδιαφορεί…

τικ τακ, τικ τακ…

Τα πάντα να αδιαφορούν…

τικ τακ, τικ τακ…

Και όλοι οι άλλοι να ενδιαφέρονται…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Κάπου νυχτώνει - Δημήτρης Μητροπάνος

Κάπου νυχτώνει κι ο ήλιος παγώνει

 χάνεται ο δρόμος και πού να σταθώ

 κάπου βραδιάζει μην κλαις δεν πειράζει

 πες πως τελειώνει ο κόσμος εδώ...

25η Μαρτίου (Ημέρα Ελευθερίας)

Σβήνουν δυο νύχτες και δυο αυγές προβάλουν στον αγέρα,

δυο λευτεριές που σμίγουνε μέσα στην ίδια μέρα.

Δυο λευτεριές ματόβρεχτες, παιδιά μεγάλου κόπου,

η λευτεριά του Έλληνα κι η λευτεριά του ανθρώπου.

Κ.Παλαμάς

Νοοτροπία

          Αχ, κατακαημένε νεοέλληνα

τι σου ‘μελε να πάθεις…

πως βρέθηκες εσύ

εκεί

να μην μπορείς

να δεις

τον ήλιο στην αυλή σου…

          Τον ήλιο που σε γέννησε

μες στη πηγή

του χρόνου,

να ‘ξημερώσεις

τη ζωή

σαν να ‘τανε θηρίο,

απ’ του Ομήρου τα παιδιά

μέχρι τη γέννηση Του…

Απ’ τον καιρό που έτρεχες

μαγάρισμα του κόσμου

ως να φτάσει

αργότερα δική σου,

η ύψωση σου!

Απ’ την στιγμή που έπεσαν,

εμπρός σου οι φύλακες σου

και να… ζήτησες λευτεριά

μόνο με την πυγμή σου!

          Και τώρα δεν μπορείς να δεις

τον ήλιο στην αυλή σου

…

και δωσ’ του κλάμα

το μωρό

στην κούνια…

που ήλιος

που να βγει

με ζεστασιά

          να τ’ αγκαλιάσει…;

          Και ‘σένα κακόμοιρε,

δεν σου φταίξε

η τέντα που μονάχος

          έβαλες

πάνω απ’ το κεφάλι,

μα το μωρό

που σε κατάλαβε

δίχως να έχει γνώση!

Που είδε τα χαΐρια σου,

χωρίς ν’ ανοίξει μάτι…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Νεοέλληνας - Αλκίνοος Ιωαννίδης

Δόλια...

          Άνοιξε τα μάτια, δόλια,

γύρνα γύρω απ’ το κορμί σου

σέρτικο χορό

πίσω απ’ τους καπνούς

και μη σε μέλει

αν εγώ απορώ…

          Ο λευκός λαιμός σου, δόλια,

θανάσιμα κραυγάζει

και τα όμορφα σου μάτια,

φίδια

βγάζουν…

κι ας αντιστέκομαι

το δηλητήριο

μέσα μου ρέει…

          Κρύψε στον κόρφο σου, δόλια,

τον ανέλπιστο ερωτά μου

και μη ρωτάς,

μη ζητάς

πια τι θ’ απογίνω…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Με τόσα ψέματα - Αλκίνοος Ιωαννίδης

...

Κάτω στους πέντε ποταμούς,

κάτω στους πέντε δρόμους,

είδα τους φεγγαρόλουστους

τους μικρούς σου ώμους.

Μα τ' άγγιγμά μου αρνήθηκες,

μαύρη σιωπή εντύθηκες

κι άπλωσα τα χέρια μου

κι έμεινα στην ερημιά.

Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν 

οι λέξεις

πώς να σου πω το σ' αγαπώ 

να το πιστέψεις!

...

Ο Ποιητής IV

          Μέσα στο πλήθος,

ξένος

και μόνος.

Όπου να ‘ναι χαράζει,

κι έφτασε η ώρα

να γυρίσει.

          Ο δρόμος έρημος,

κι η πόλη άδεια.

Κουρασμένη,

γερασμένη,

λιγόψυχη…

Τα σπίτια σκύβουν,

απορούν

τι είναι αυτό που

φέρνει την Ψυχή…

          Βάδιζε σιγά – σιγά,

δεν βιαζόταν άλλωστε.

«Νόημα έχει το τώρα…»

Αυτή η σκέψη

γυρόφερνε μέσα του…

          Στάθηκε για μια στιγμή.

σαν τρένο ασταμάτητο

ξεκίνησαν

οι αναμνήσεις,

οι πληγές.

«Όχι, όχι άλλο.

Κάποια τρένα πρέπει

να μένουν

στον σταθμό…

Αρκετά ταξίδια

έκαναν.»

          Σε λίγα λεπτά

ο ήλιος θα ξεπρόβαλε.

Το σπίτι στην δύση,

η θάλασσα στην ανατολή,

δίχως κανένα νόημα.

Ήταν κουρασμένος,

όντας καταβεβλημένος

από την κούραση

μιας δύσκολης,

μιας ακόμη,

νύχτας…

          «Θα ‘ναι ωραία

η ανατολή του ήλιου»

Προς τα ‘κει πήγε.

Μπρος στα μάτια του,

φτάνοντας στο λιμάνι

ξεπρόβαλε ολόλαμπρος.

          Ένα χέρι ήρθε

κι έπιασε το δικό του.

Μια γλυκιά γυναικεία παρουσία

ήρθε και στάθηκε

δίπλα

στην κουρασμένη μορφή του.

«Δεν είμαι επαναστάτης…»

σιώπησε…

«… ένας μικρός ποιητής είμαι…»

          Του χάιδεψε τον ώμο

και του χαμογέλασε

κοιτώντας τον,

με τα όμορφα της μάτια,

          γεμάτη Αγάπη…

Σηκώθηκε στις μύτες

των ποδιών της

– πόσο της άρεσε

να το κάνει αυτό –

και του ψιθύρισε

στο αυτί

«Άνθρωπος είσαι…»

          Ο ήλιος είχε

ξεπροβάλει ολόκληρος.

του έδωσε ένα φιλί…

          «Ξημέρωσε…»

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Κι ήθελε ακόμη - Μαρία Δημητριάδη

«Ο Ποιητής»

Είναι το δεύτερο κατά σειρά ποίημα που έχω γράψει, στις 5 Φλεβάρη του 2008. Ο τίτλος έχει την τιμητική του… Κάθε χρονιά γράφω Ο Ποιητής, Ο Ποιητής ΙΙ, ΙΙΙ, κτλ. σαν παράδοση πλέον.

Αν αφορά την ζωή μου…; Ίσως. Μα όχι απόλυτα, κι αν συμβαίνει αργότερα αυτό είναι γιατί για ένα ανεξήγητο λόγο, η ποίηση παίζει καθοριστικό ρόλο στην ζωή του ποιητή.

Σήμερα η επιλογή έχει τον εξής λόγο:

Τα γενέθλια μου!

Σαν σήμερα πριν 21 χρόνια γεννήθηκα και ήρθα στον κόσμο σας…

Αν το μετάνιωσα…; Ποτέ!

Ίσως κάποιες φορές, μα κι αυτό πάνω στο μαράζι που πάλι κι αυτό πέρασε…

…

Ποιητής λοιπόν… τώρα πόσο αληθεύει αυτό, είναι ένα άλλο θέμα…

Το θέμα όμως είναι πως είμαι τουλάχιστον ποιητής της δικής μου ζωής, κι αν είμαι και στην πραγματικότητα, αυτό μονάχα εγώ, δεν θα το κρίνω…!

…

Κι επειδή σήμερα είναι η μέρα μου, όπως και πολλών άλλων στον πλανήτη αυτό σκέφτηκα να αναρτήσω την «αρχή» μου, την γραμμή έναρξης μου σε ετούτον τον όμορφο κόσμο…

Ηλιοβασίλεμα…

Ηλιοβασίλεμα Αυγούστου…

Σε μια ερημική και απομονωμένη παραλία…

Ένας νέος άνδρας ξυπόλητος περπατάει δίπλα στο κύμα…, στην αμμουδιά….

Φοράει μόνο ένα άσπρο πουκάμισο το οποίο έχει ανοιχτό και ένα μακρύ τζιν.

Μελαχρινός. Μελαχρινός από τον ήλιο….

Περπατάει και δεν σκέφτεται τίποτα… μόνο περπατάει…

…

Χρυσοκόκκινο το χρώμα τ’ ουρανού…

Γαλαζοπράσινο της θάλασσας…

…

Ο άνδρας περπατάει δίπλα στο κύμα…

Λίγο παρακάτω κάστρα φτιαγμένα από άμμο…, φτιαγμένα από παιδιά…

Κάστρα που χτίστηκαν γεμάτα όνειρα και φαντασία… φιλοδοξίες και ελπίδες…

Από παιδιά που τώρα μεγάλωσαν…

…

Ο άνδρας συνεχίζει.

Προσπερνά τα κάστρα…

Σε μια στιγμή σταματά.

Γυρίζει προς την θάλασσα και βλέπει τον ήλιο να δύει…

Έπειτα βάζει τα χέρια στις τσέπες και συνεχίζει την πορεία του…

Μια πορεία που δεν γνωρίζει αλλά που κάποιος Άλλος του έχει βάλει…

…

«Τι έκανε στην ζωή του;»

«Τίποτα…» - Έτσι πίστευε…

Το μόνο που θυμόταν αυτή τη στιγμή ήταν γυναίκες…

Πολλές γυναίκες… όμορφες γυναίκες…

Πολλές γυναίκες πέρασαν απ’ την ζωή του μα καμιά δεν ακούμπησε… - Ήταν ένας ωραίος νέος…

Καμιά δεν κατάφερε να τον πλησιάσει…

…

Θυμήθηκε τους φίλους του…

Τους φίλους του που του στάθηκαν…

Λίγοι αλλά καλοί…

Πολλές φορές ήπιε το ποτήρι της πίκρας και της αποτυχίας, της απογοήτευσης και της προδοσίας…

…

Πριν μερικά χρόνια προσπάθησε να επαναστατήσει…

Προσπάθησε…

Πολλοί τον ακολούθησαν, μα δεν ήξεραν για πού…

Πολλοί συμφώνησαν, μα δεν ήξεραν για τι…

«Ναι ήμουν επαναστάτης…»

Αυτό ψιθύρισε.

Είχε φτάσει σε έναν γκρεμό… βράχια κάτω στην θάλασσα…

Δεν ήθελε να ζήσει άλλο…

Δεν ήθελε να πεθάνει τώρα…

Κοίταξε προς τον ουρανό…

«…ήμουν ποιητής.»

…έκανε ένας βήμα μπρος και πέταξε…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Κάποιος γιορτάζει - Πόπη Αστεριάδη

Ακούγοντάς σε...

Κάτι έπρεπε να βάλω για την σημερινή ημέρα, για την μητέρα, την σύζυγο, την αγαπημένη, την αδερφή, την Γυναίκα, μα δεν είμαι και πολύ της ερωτικής ποίησης... Ούτε κι έχω ένα δυνατό ερέθισμα σε αυτήν την περίοδο της ζωής μου, ώστε να γράφω για τον έρωτα! Έτσι αναγκάστηκα να σκάψω στις αναμνήσεις...

Γραμμένο στις 3 Φλεβάρη του 2009, όντας ερωτευμένος, είναι απ' τα λίγα ερωτικά ποιήματα που έχω γράψει... Η εν λόγω κυρία, δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή μου... Έτσι, αυτό το αφιερώνω σε όλες τις γυναίκες, για την σημερινή μέρα!

Διότι όπως θέλουμε να λέμε και οι άντρες: Είσαι το βασανάκι μου, μα σ' αγαπώ!

Η καρδιά χτυπά δυνατά…

Προσπαθεί, λες, να βγει απ’ το στήθος…

Σ’ αγαπώ… σ’ αγαπώ… σ’ αγαπώ…

Λόγια πολλά δεν βρίσκω να πω…

Ίσως βρω, μα δεν θα ‘ναι αρκετά

για αυτά που μέσα στην καρδιά

          …ζωντανεύουν…

σαν όμορφες κόρες στο φως του

φεγγαριού, λευκοντυμένες χορεύουν

οι αναμνήσεις μαζί σου μέσα στη

μνήμη και η λήθη απομακρύνεται

δεν έχει, πλέον, καμιά θέση

…εδώ… μαζί σου…

Ένα φιλί απ’ τα χείλη σου… ναρκωτικό

και ‘γω σ’ αγαπώ… σ’ αγαπώ…

                             σ’ αγαπώ…

Τα χέρια απλώνω μέσα στο σκοτάδι,

αυτήν την άγρια νύχτα…, να

σε πιάσω, να σε πάρω αγκαλιά

και να μην σε αφήσω ποτέ…

Να φιλήσω το ζεστό κορμί σου

και να χαθώ

μέσα στα μάτια σου…

Σ’ αγαπώ…

Δεν είναι αρκετό…

Σ’ αγαπώ…

Για όσο θα ζω…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Γυναίκα - Γιάννης Κούτρας

Ακολουθώ

Εμπρός μου στέκεις,

όλο στέκεις,

και ‘γω

σαν τραβάς μπροστά

ακολουθώ…

αδύναμος κι ανήμπορος

          …ακολουθώ…

          Εσύ στρατηγός μπροστά,

εσύ μπροστά

κι εγώ Σάντσο Πάντσα

να σ’ ακολουθώ

όπου με βγάλεις,

σ’ ότι κι αν σκεφτείς

          εγώ, ακολουθώ…

          Εμπρός εσύ,

κι όλο προσπαθώ

να ‘ρθω

και να σε πιάσω,

άλλο πια εγώ

να μην ακολουθώ…

πίσω άλλο από ‘σένα

να μην τραβώ

κι όπου με βγάλεις εσύ

ν’ ακολουθώ…

          Μα είναι, Χρόνε,

που μοναχά

σε βλέπω

και να σε πιάσω

δεν μπορώ…

Κι έτσι,

παίρνω το γαϊδουράκι μου,

Πάντσα μουγγός

          κι ακολουθώ…

όπου με βγάλεις…

          ακολουθώ…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Σ' ακολουθώ - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Άγγελοι

Το ποίημα αυτό το έγραψα χτες (σ.σ. Κυριακή) χαράματα. Ακόμη όμως δεν φτάνει όλα αυτά που θα ήθελα να πω, ακόμη… 7,5 χρόνια μετά δεν νομίζω πως κατάφερα να περικλύσω όλα αυτά που θα έπρεπε να γραφτούν, όλα αυτά που δεν πρέπει να μένουν στη σιωπή, όλα αυτά που ποτέ δεν πρέπει να ξεχαστούν!

Η αφορμή ήταν ένας λόγος που έγινε πάνω σε αυτό το Σάββατο το βράδυ σε μια παρέα (δεν θυμάμαι πως καταλήξαμε σε αυτό…), και έγινε η αναφορά/αποκάλυψη πως ήταν το σχολείο που πήγαινα.

Να μιλήσω εγώ για αυτό…; με ποιο δικαίωμα…; Όταν 7 οικογένειες έχασαν τα παιδιά τους…; Όταν τον πόνο αυτό δεν τον εύχεσαι ούτε στον χειρότερο εχθρό σου…;

…

27 Σεπτέμβρη 2004

Γυμνάσιο και Λύκειο Φαρκαδόνας Τρικάλων. Μια κοινωνία μικρή, βάφτηκε εκείνο το πρωινό με αίμα…

με αίμα δεκαπεντάχρονων παιδιών.

Όχι, δεν θέλω να σπιλώσω την μνήμη των παιδιών τώρα προσάπτοντας κατηγορίες στους ανεύθυνους, όχι δεν αξίζει. Αυτή η ανάρτηση είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω τώρα, ένας φόρος τιμής στην μνήμη τους και όσο ζήσω, δεν θα πάψω να το θυμάμαι και να το θυμίζω…

…

Τα παιδιά αυτά ήταν τότε Α’ Λυκείου, και εγώ μια τάξη μικρότερος. Μεγαλώσαμε μαζί. Άλλωστε, μέσα σε μια μικρή κοινωνία όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους… Ήταν η αρχή της νέας σχολικής χρονιάς, και η εκδρομή γινόταν για τους Παραολυμπιακούς αγώνες, όταν όλα, όλα όμως, άλλαξαν ξαφνικά στο Πέταλο του Μαλιακού… 

Ξεχνάς έναν συμμαθητή σου να λέει, παιδιά ένα λεωφορείο έπεσε, και να μην πιστεύεις στα αυτιά σου…; Ξεχνάς, τις στιγμές όταν μαθαίνεις πως είναι οι φίλοι σου εκεί…; Ξεχνάς την μαύρη Δευτέρα του Σεπτέμβρη…; Κι αν δεν μπορείς εσύ, τότε τι να πουν κι οι ίδιες οι μάνες…;

…

Αποστόλη, Έβελυν, Στεφανία, Κατερίνα, Κώστα, Χρήστο, Γιάννη,

μας χρωστάτε κάτι, μην το ξεχνάτε…

μια ζωή που δεν ζήσαμε μαζί…

Πέρασαν κιόλας χρόνια.

κι έμεινε ανάμνηση, πληγή.

Τα παιδικά χαμόγελα

ζωγραφίστηκαν νωρίς.

          (μα κατηγορείς ποτέ τα παιδιά;)

…

Το στερνό αντίο,

δεν το ‘πα τότε…

                    κι ούτε τώρα θα το πω.

          δεν είναι,

κι ούτε ποτέ θα γίνει.

…

Πέρασαν τα χρόνια, φίλοι μου,

και η πληγή

σαν κι εμένα

                   μεγαλώνει.

…

[ένα χέρι χάραξε τη μέρα

και η ζωή

          που ‘θε να πιαστεί

                    η κακόμοιρη…;]

…

Πέρασαν τα χρόνια

κι όμως το χθες

πιο κοντινό φαντάζει.

Γιατί αυτό το χθες,

          ώρες-ώρες

μένει πάντα στο χθες

          κι όλα τ’ άλλα

                             τα παραμερίζει…

…

Πέρασαν τα χρόνια, φίλοι μου,

εσείς όμως ποτέ…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Αύγουστος - Νίκος Παπάζογλου

*Το τραγούδι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία. Την επόμενη χρονιά, στην επέτειο, κάτι παιδιά φτιάξανε ένα βίντεο με φωτογραφίες και αποσπάσματα από βίντεο με τα παιδιά, και σε κάθε ένα έβαλαν μια μουσική υπόκρουση. Το συγκεκριμένο το έβαλαν στην Στεφανία. ήταν αυτό που λύγισα…