Ο Ποιητής IV

          Μέσα στο πλήθος,

ξένος

και μόνος.

Όπου να ‘ναι χαράζει,

κι έφτασε η ώρα

να γυρίσει.

          Ο δρόμος έρημος,

κι η πόλη άδεια.

Κουρασμένη,

γερασμένη,

λιγόψυχη…

Τα σπίτια σκύβουν,

απορούν

τι είναι αυτό που

φέρνει την Ψυχή…

          Βάδιζε σιγά – σιγά,

δεν βιαζόταν άλλωστε.

«Νόημα έχει το τώρα…»

Αυτή η σκέψη

γυρόφερνε μέσα του…

          Στάθηκε για μια στιγμή.

σαν τρένο ασταμάτητο

ξεκίνησαν

οι αναμνήσεις,

οι πληγές.

«Όχι, όχι άλλο.

Κάποια τρένα πρέπει

να μένουν

στον σταθμό…

Αρκετά ταξίδια

έκαναν.»

          Σε λίγα λεπτά

ο ήλιος θα ξεπρόβαλε.

Το σπίτι στην δύση,

η θάλασσα στην ανατολή,

δίχως κανένα νόημα.

Ήταν κουρασμένος,

όντας καταβεβλημένος

από την κούραση

μιας δύσκολης,

μιας ακόμη,

νύχτας…

          «Θα ‘ναι ωραία

η ανατολή του ήλιου»

Προς τα ‘κει πήγε.

Μπρος στα μάτια του,

φτάνοντας στο λιμάνι

ξεπρόβαλε ολόλαμπρος.

          Ένα χέρι ήρθε

κι έπιασε το δικό του.

Μια γλυκιά γυναικεία παρουσία

ήρθε και στάθηκε

δίπλα

στην κουρασμένη μορφή του.

«Δεν είμαι επαναστάτης…»

σιώπησε…

«… ένας μικρός ποιητής είμαι…»

          Του χάιδεψε τον ώμο

και του χαμογέλασε

κοιτώντας τον,

με τα όμορφα της μάτια,

          γεμάτη Αγάπη…

Σηκώθηκε στις μύτες

των ποδιών της

– πόσο της άρεσε

να το κάνει αυτό –

και του ψιθύρισε

στο αυτί

«Άνθρωπος είσαι…»

          Ο ήλιος είχε

ξεπροβάλει ολόκληρος.

του έδωσε ένα φιλί…

          «Ξημέρωσε…»

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Κι ήθελε ακόμη - Μαρία Δημητριάδη