Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Λύκος Κακός


*ναι ξέρω, δεν είναι λύκος, αλλά η φάτσα του λαγού είναι όλα τα λεφτά!

Μετά από αρκετό καιρό επιστρέφω και πάλι για μια ανάρτηση. Για να μην σας δώσω τη χαρά και μετά την πάρω πίσω, δεν είναι η νέα αρχή αυτή του ιστολογίου μου. Είναι μια ανάρτηση μονάχα που κάνω, για να πω δυο πραματάκια προς όλους τους φίλους εδώ μέσα, διότι το έχω ανάγκη θαρρώ και πρέπει.
Συγχωρείστε μου αν σε μερικά σημεία δεν θα είμαι σαφής και κατανοητός.
Βασικά, αναρωτιέμαι το τελευταίο διάστημα, αν τελικά ο ξύλινος ιππότης έκανε τον κύκλο του και δεν έχει πλέον να δώσει τίποτε άλλο. Ο ξύλινος ιππότης, που μου έδωσε εμένα τόσα πολλά, μου είναι αδύνατο να διανοηθώ πως έχει πλέον αλλάξει και δεν υπάρχει άλλο. Κι η αλήθεια είναι πως άλλαξε, γιατί εγώ άλλαξα.
Το σύμβολο της αναγεννήσεως μου, πλέον έχει περάσει στο παρελθόν κι είναι απλώς μια ανάμνηση του εαυτού μου στο πέρασμα απ’ την εφηβεία στον ανδρισμό. Και πλέον αυτό το στάδιο πέρασε. Πέρασε και ορατά – σωματικά, αλλά και πνευματικά. Σε λιγότερο από μήνα φεύγουν και τα 21, κι έρχονται τα 22. Αλλά αυτό που έχει περάσει προ πολλού θα έλεγα είναι η ορατή «παιδικότητα». Είναι λίγο περίεργο πλέον, να μου απευθύνουν τον λόγο με το «κύριε». Και να με βλέπουν σαν κύριο κι όχι παιδί. Το βλέπω πλέον στα πρόσωπα των άλλων, πως με κοιτούν. Μ’ έναν διακριτικό φόβο θα έλεγα. Είναι και το παρουσιαστικό μου άλλωστε τέτοιο χρόνια τώρα και αυτό έγινε πιο έντονο τον τελευταίο χρόνο.
Χαρακτηριστική εικόνα στο μυαλό μου που μου έχει μείνει, όταν ήμουν γύρω στα 16, στο φροντιστήριο όπου πήγαινα. Πήγα να περάσω την πόρτα της τάξης και να μπω μέσα, όταν και ξαφνικά μια κοπέλα πέρασε από μπροστά μου. Εγώ ξαφνιάστηκα και την κοίταξα κάπως περίεργα, όταν και η καθηγήτρια που είδε το σκηνικό, χαμογελώντας είπε, α, ρε Ανδρέα, με το επιβλητικό το ύφος!
Κι είναι και κτισμένο αυτό το παρουσιαστικό, είναι η αλήθεια. Όταν έμαθα λίγο – πολύ τι είναι ο κόσμος, έπαψα να δείχνω. Πως νιώθω, πως αισθάνομαι, τα κρατώ μονάχα για μένα. Και δεν μπορεί ο άλλος να καταλάβει τι είμαι και τι κάνω, αν δεν το θέλω. Κι εσείς εδώ, που με ξέρετε καλύτερα απ’ ότι άνθρωποι που με ξέρουν, όταν με δείτε δεν θα με γνωρίσετε. Γιατί είμαι ένα παιδί, ένας νεαρός, όπως θέλετε πείτε το, σαν όλα τα άλλα παιδιά, λίγο διαφορετικός, αλλά ίδιος πάλι.
Αυτό που με νοιάζει πλέον είναι να προχωρώ, και να συνεχίζω. Να προχωρώ και να μην με σταματά τίποτε. Δεν έχω πολύ χρόνο άλλωστε, και αυτόν τον περιορισμένο χρόνο που έχω θέλω να τον αξιοποιώ όσο πιο καλά γίνεται.
Σταμάτησαν… Λάθος, πέθαναν πιο σωστά κάποια πράγματα που με πονούσαν πλέον, κι είναι παρελθόν. Ναι, τελικά ο ξύλινος ιππότης αναγεννήθηκε αλλά έτσι ταυτόχρονα έπαψε και να υπάρχει άλλο. Κι αυτό είναι οριστικό. Γιατί κάθε θνητό πράγμα αυτή τη μοίρα έχει: την γέννηση, την ζωή και τον θάνατο. Με την ίδια πάντα σειρά.
Ο μόνος λόγος που σε τυχόν επιστροφή μου παραμείνει ο ξύλινος ιππότης είναι γιατί, πολύ απλά, δεν αφήνω ότι δεν με αφήνει. Κι ας είναι πλέον άλλος ο ξύλινος ιππότης από αυτόν που μάθατε. Χωρίς τις πληγές που είχε.
Γιατί όταν σβήνουν και φεύγουν οι πληγές, ναι, μπορείς να πεις πως άλλαξες, βλέπεις τον κόσμο αλλιώς, τον ζεις αλλιώς, τον αντιμετωπίζεις αλλιώς. Αντιστρέφεις τους ρόλους και γελάς, χαμογελάς. Χαμογελάς, γιατί πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται πως τα κατάφερε. Τα κατάφερε εκεί που εσύ είχες γονατίσει, είχες λυγίσει, είχες δακρύσει. Που θυμάσαι τον εαυτό σου, με το μαντήλι γύρω απ’ τα μάτια, να ψάχνει ψαχουλευτά, τι είναι αυτό που θα σου δώσει το φιλί και θα σε ξυπνήσει και θα σου δείξει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσεις.
Αλλά ξέρεις κάτι; Αυτός ο δρόμος είναι δικός σου. Κι αυτόν τον δρόμο μόνο εσύ τον ξέρεις. Πώς να σου δείξει άλλος τον δρόμο σου; Εκεί εσύ πρέπει να βάλεις την πορεία, και να ξεκινήσεις. Δεν έχει σημασία που θα σε βγάλει. Αρκεί να τον απολαύσεις. Αυτό έχει σημασία.
Δεν λέω πως οι δυσκολίες τελείωσαν ή πως δεν πρόκειται να έρθουν άλλες. Πάντα έρχονται και πιο δύσκολες από αυτές που έχεις περάσει μέχρι εκείνη την στιγμή. Αυτή την περίοδο άλλωστε είμαι σε νηνεμία κι όλα φαντάζουν πιο μικρά. Αλλά τουλάχιστον προσπαθώ και να το απολαύσω αυτό, όσο διαρκέσει.
Άλλες φουρτούνες και κακοκαιρίες που θα ‘ρθουν θα είναι λίγο πιο εύκολο να αντιμετωπιστούν, αν βάλω την εμπειρία, την όση εμπειρία έχω αποκτήσει να λειτουργήσει όπως πρέπει να λειτουργήσει.
Τώρα βέβαια όμως πρέπει να βρω και ένα τίτλο (όσο είμαι εδώ που έχω φτάσει γράφοντας, δεν έχω βάλει τίτλο) μέσα σε όλες αυτές τις φουρτούνες και τις δυσκολίες. Κάτι που να δείχνει πως έμαθα, πως δεν θα την ξανά πατήσω εύκολα. Πως δεν θα είμαι το θύμα, αλλά ο θύτης.
Λύκος Κακός, είναι ένα τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Αυτό θα υιοθετήσω προς το παρόν.
Μου αρέσει.
Λύκος Κακός.
Όποιος, όσο διάστημα ήμουν εδώ, έχει καταφέρει να με ψυχολογήσει εδώ μέσα, θα καταλάβει και το νόημα. Γιατί πολλές φορές το νόημα δεν είναι οι λέξεις, αλλά είναι στις λέξεις. Κι εμένα μ’ αρέσει να παίζω με τις λέξεις.
Για τέλος θα ήθελα να πω, προς όλους τους φίλους που δεν έχω αφήσει ένα μήνυμα, πως καμιά φορά περνώ μια βόλτα, αλλά προτιμώ να σιωπώ. Λειτουργώ όπως νιώθω, κι αυτή την περίοδο γενικώς δεν έχω να πω πολλά. Ίσως έρθει η ώρα που θα ειπωθεί ότι είναι να ειπωθεί! Όχι ίσως, σίγουρα να πω καλύτερα…
Είναι βέβαια κι ο χρόνος μου περιορισμένος και θα γίνει ακόμη λιγότερος τώρα από Δευτέρα, που το πρόγραμμα θα φορτώσει.
Εύχομαι σε όλους να είστε καλά, και να ζείτε το παρόν…!



Λύκος Κακός - Θανάσης Παπακωνσταντίνου

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...