Μες στα όνειρα γεννιέμαι
κι από 'κει βγαίνω στον κόσμο.
Δεν ζω πολλά χρόνια,
αλλά με νοσταλγούν σαν με χάσουν.
Με ποθούν, με θέλουν,
μα σαν με αποκτήσουν με ξεχνούν
και με αφήνουν να χαθώ.
Σαν χαθώ δεν γυρίζω πίσω.
Είμαι από ξύλο φτιαγμένος και σαν πεθάνω
γίνομαι στάχτη
για να ξαναγεννηθώ κάπου αλλού.
Σαν τον φοίνικα και 'γω.
Αυτή είναι η κατάρα μου,
να γεννιέμαι και να πεθαίνω
χωρίς να ζω.
Γιατί είμαι ο Ξύλινος Ιππότης...
