Η μεγάλη παιδική μου αγάπη…

Απόψε θα μιλήσω για ένα θέμα, που δεν είναι και το πιο κατάλληλο σε τούτο το ιστολόγιο, και ειδικά στους φίλους τους οποίους απευθύνομαι κατά καιρούς με τις αναρτήσεις μου, από την αρχή της δημιουργίας του μπλογκ. Όμως αποφάσισα να σας αποκαλύψω, και να μοιραστώ μια πλευρά του χαρακτήρα μου, κάτι το οποίο δεν γνωρίζετε για μένα, καθώς δεν έχω αναφερθεί ποτέ εδώ μέσα για αυτό.

Η πρώτη τηλεοπτική ποδοσφαιρική εμπειρία και επαφή με το άθλημα αυτό στην ρεαλιστική του διάσταση, ήταν το mundial του 1998, κι η Βραζιλία του Ρονάλντο – του μοναδικού πραγματικού Ρονάλντο, κι όχι του ψευτοχλεχλέ του σημερινού – ήταν αυτά που με τράβηξαν σαν κάθε φυσιολογικό αγοράκι, να κάνω το ποδόσφαιρο αναπόσπαστο καθημερινό κομμάτι μου, ειδικά στην παιδική ηλικία, και σαν άντρας πλέον μια συνήθεια με μέτρο, εννοείται, που θα με κάνει κάποιες φορές να χαρώ, και κάποιες άλλες να πω, ότι σιγά δεν έγινε και τίποτα που χάσαμε…

Βέβαια, ποδόσφαιρο έπαιζα και από πολύ πιο μικρός. Ποιο σπίτι κι ειδικά με 2 αγόρια δεν έχει τουλάχιστον μια μπάλα στην αυλή; Ακόμη μάλιστα θυμάμαι που μαζευόμασταν στην πλατεία του χωριού, παιδιά από ηλικίας 6 μέχρι και 12, άντε και λίγο μικρότερα ή μεγαλύτερα, και παίζαμε τα καλοκαίρια από τις 5 το απόγευμα (δεν καταλαβαίναμε ούτε καύσωνα) μέχρι και στις 10 το βράδυ, τότε που πλέον σκοτείνιαζε τόσο ώστε δεν μπορούσαμε άλλο να συνεχίσουμε. Άλλες φορές βέβαια παίζαμε ποδόσφαιρο κι άλλες φορές κλωτσούσαμε ο ένας τον άλλο, μέχρι που μάτωναν τα γόνατα μας από την αντιπαλότητα και το πάθος που άμετρα κυρίευε τον ποδοσφαιρικό εγωισμό μας. Το κορυφαίο βέβαια ήταν πως στην πλατεία υπήρχε το κτίριο της κοινότητας, το οποίο σήμερα έχει γκρεμιστεί και δεν υπάρχει, κι αυτό έγινε τα χρόνια τώρα που έχω φύγει, έτσι ώστε σήμερα να πιστεύω μέσα μου πως ακόμη υπάρχει η πλατεία όπως την θυμόμουν, ένα ρολόι, τριανταφυλλιές και δέντρα. Δεν ήταν πολύ μεγάλη η πλατεία, ούτε είναι πιο σωστά να το θέσω, αλλά για παιδιά αυτής της ηλικίας των 10 είναι τεράστια θα έλεγα. Κι όπως έλεγα το κορυφαίο, ήταν το τι σκαρφιζόμασταν πολλές φορές όλοι μας, με όλα αυτά τα εμπόδια – μέσα της πλατείας. Κρυβόμασταν πίσω από το κτίριο της κοινότητας κι άντε να μας βρεις… από εδώ θα εμφανιστεί; Από την άλλη; Τι σόι τρίπλα είναι αυτή δεν ξέρω! Ή πάλι που παίρναμε την μπάλα και παρασύραμε τους αντιπάλους μέσα στις τριανταφυλλιές, άλλο και τούτο! Και σκέφτομαι όσο τα γράφω και τα θυμάμαι αυτά, σε τι κίνδυνο θέταμε τους εαυτούς μας και ευτυχώς που δεν το ήξεραν οι μανάδες μας! Α, να μην κάνω αναφορά για τάκλιν στο τσιμέντο ε; Ζητώ συγνώμη από τα παιδιά, αν καμιά μάνα τα διαβάσει αυτά και δεν σας αφήσει να παίξετε μπάλα την επόμενη φορά στην πλατεία…

Ωραία ήρθαν οι αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια, καθώς δεν τις υπολόγιζα κιόλας στην γραφή ετούτη, αλλά αλλού θέλω να καταλήξω. Στην μεγάλη μου αγάπη, την οποία όπως όλοι καταλαβαίνετε είναι ποδοσφαιρική και κρατά μα την αλήθεια από εκείνα τα χρόνια! Και δεν είναι άλλη από την ξακουστή σήμερα Μπαρτσελόνα, στην οποία έχω βαφτεί στα χρώματα της από την εποχή του Ριβάλντο ακόμη, πριν φτάσει στην σημερινή της αίγλη και δόξα. Από την εποχή που οι ολλανδοί ήταν το κύριο μέρος της ομάδας και αποτυχημένοι αποδείχτηκαν… Που ακόμη έπαιζαν κάποιοι παίκτες που σήμερα είναι παλαίμαχοι (Ράϊζιγκαρντ, Ρουστού, Φαν Μπρόχοστ, Κλάϊφερτ και ούτω καθ’ εξής) και όταν τους αναπολείς λες πως περνούν τα χρόνια. Που έπαιζε ο Φίγκο και προδότης έγινε και ασπάστηκε την φανέλα της μισητής αντιπάλου Ρεάλ… Κι έτσι λοιπόν, αν σήμερα όλοι αυτοί που δηλώνουν Μπαρτσελόνα και χαίρονται με κάθε επιτυχία της μια φορά, εγώ χαίρομαι δέκα γιατί έζησα και τα αποτυχημένα της χρόνια, γιατί την επέλεξα, ας ήταν και λόγω χρωμάτων, όταν ήταν κάτω κι όχι πάνω για να περηφανεύομαι!

Κι η αλήθεια είναι πως ένας άνδρας, ένας πραγματικός άνδρας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το ποδόσφαιρο. Έστω, και χωρίς το μπάσκετ. Εκεί ο άνδρας θα ξεφύγει, θα ξεσπάσει, θα χαρεί, θα λυπηθεί, εκεί ο άνδρας θα νιώσει όλα αυτά που μια γυναίκα δεν θα μπορέσει να καταλάβει πλήρως. Είναι η έκσταση του να μπαίνει ένα γκολ, ένα καλάθι, και η ομάδα που αγαπάς από παιδί, που παίζεις με την φανέλα της ή σε κανένα οικογενειακό διπλό ή στο pro – το fifa είναι ξεπερασμένο πλέον –, που ονειρεύεσαι να σηκώνει το ευρωπαϊκό και κάθε τρόπαιο, και σε κάνει να γίνεσαι ένα κομμάτι από την ιστορία των αθλημάτων και να την μπαίνεις σε όλους τους αντιπάλους! Ω, τι χαρά είναι όταν κερδίζει η Μπάρτσα την Ρεάλ, να την λέω στον αδερφό μου! Κι αυτός να μην παραδέχεται ποτέ την ανωτερότητα των μπλαουγκράνα (προς ενημέρωση μπλαουγκράνα σημαίνει βυσσινί και μπλε), πράγμα που δείχνει την μικρότητα τελικά όλων των μερένχες…

Όπως καταλαβαίνετε βέβαια, αστειεύομαι, αλλά δεν παύει η καζούρα να είναι από τις αγαπημένες συνήθειες των ανδρών, σε όλα τα επίπεδα. Και το ποδόσφαιρο, βοηθά σε αυτό. Αν και εγώ, προτιμώ να πάω να δω έναν αγώνα μπάσκετ, όπως κάνω φέτος με τον Απόλλωνα Πατρών, παρά ποδοσφαίρου. Θα μου πείτε, στην Ελλάδα δεν παίζουμε το ποδόσφαιρο που βλέπεις αλλού, κι είναι μεγάλο επιχείρημα αυτό.

Δεν είμαι βέβαια κανένας φανατικός, που θα τρελαθώ κι άμα κερδίσω θα είμαι σαν μεθυσμένος, ή άμα χάσω θα τα βάψω και μαύρα… Είπαμε, μέτρον άριστον! Αλλά δεν θα πω και όχι σε μια ποδοσφαιρική champions league βραδιά, με κάνα δυο γύρους, καμιά μπύρα, κανένα πατατάκι μετά… Εννοείται πως αυτές οι βραδιές που είναι αφιερωμένες σε μας τους άντρες, θα το φάμε και το τζατζικάκι μας. Άμα μυρίζει μετά, χαλάλι, να μας το συγχωρέσετε.

Αφού ρε κορίτσια (απευθύνομαι μόνο στις γυναίκες τώρα), για σας το κάνουμε στην τελική! Κάπου πρέπει να ξεσπάμε κι εμείς… Όχι ότι μας σκάτε, αλλά είναι η ανδρική ενέργεια (που το σκέφτηκα αυτό τώρα ε;!) που πρέπει κάπου να διοχετεύεται! Μισό να πάρω ένα τηλέφωνο να το διαδώσω στην ανδροπαρέα…

…

…

…

Εντάξει. Βρήκαμε δικαιολογία καλή τώρα! Ανδρική ενέργεια. Καλό ακούγεται! Άμα πούμε ότι έρευνες το απέδειξαν κιόλας, ποιος μας πιάνει! Άσχετο, αλλά αν πριν από κάθε βλακεία που σκέφτεσαι να πεις, λες και ένα «έρευνες που έγιναν απέδειξαν…», δεν μπορεί να σε αμφισβητήσει κανείς… Το σκεφτόμουν προχθές και λέω έτσι κάνουν τουλάχιστον όλα τα …έγκυρα sites στο διαδίκτυο, και έχουν βγάλει του κόσμου τις θεωρίες!

Και για να γυρίσουμε στο θέμα μας, αυτή είναι η μεγάλη μου αγάπη, αυτή η ομάδα που μου έχει χαρίσει πολλές μαγικές βραδιές. Από το 2005 και έπειτα, με τον Ροναλντίνιο, μέχρι και σήμερα με τον Μέσι. Από νίκες με Τσέλσι, με Μάντσεστερ, Άρσεναλ, εννοείται με την Ρεάλ, με Μίλαν, με Μπάγερν, με τις κατακτήσεις του Champions League, με μεγάλα σκορ σε classico, κι άλλα τόσα. Με αυτό το χαρακτηριστικό τίκι – τάκα, που έχει μισήσει κάθε αντίπαλος και έχει λατρέψει κάθε φίλαθλος και οπαδός της Μπάρτσας και του ποδοσφαίρου.

Κι επειδή όπως προανέφερα και πιο πάνω, κάθε άντρας που σέβεται τον εαυτό του, έχει μια καλή σχέση με το ποδόσφαιρο, έτσι κι εγώ, έχω μάθει να το απολαμβάνω διαλέγοντας μια μεγάλη ομάδα, την καλύτερη που γέννησε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο!

Πριν κλείσω, να πω κάνα δυο πραματάκια για την Μπαρτσελόνα και ειδικά για το σύμβολο της:

Το πλήρες όνομα της είναι Futball Club Barcelona, εδρεύει στην ισπανική πόλη Βαρκελώνη και στην περιοχή της Καταλονίας, και ιδρύθηκε στις 29 Νοεμβρίου το 1899. Ο κόκκινος σταυρός, αριστερά πάνω, με φόντο το άσπρο, είναι η σημαία του Αγίου της πόλης και προστάτη της, του Αγίου Γεωργίου. Η Αγγλία, η Γεωργία είναι κάποιες από τις χώρες που έχουν ως προστάτη τον Άγιο Γεώργιο και έχουν επιλέξει την «σημαία» του ως και δική τους. Άλλες ποδοσφαιρικές ομάδες που θα παρατηρήσετε να έχουν στο σύμβολο τους τη σημαία του Αγίου Γεωργίου είναι η Μίλαν, η Μπολόνια, αλλά και άλλες ομάδες. Οι κόκκινες και κίτρινες ρίγες, πάνω δεξιά, είναι η σημαία της Καταλονίας, το κομμάτι αυτό της Ισπανίας που θέλει απεγνωσμένα να διαχωριστεί και να γίνει ένα ξεχωριστό κράτος. Τώρα, τα χρώματα, μπλε και βυσσινί, επιλέχτηκαν σύμφωνα με την ιστορία με βάση τα χρώματα των στυλό (!) που είχε μαζί του το διοικητικό συμβούλιο!

Forza Barca!

© copyright, ανδρέας λισσόβας