2 Χρόνια Ξύλινος Ιππότης

Από χρόνο σε χρόνο, κι από όνειρο σε ανάμνηση, μέχρι να φτάσει κάποτε το πλήρωμα το αναπόφευκτο του χρόνου. Έτσι λοιπόν κι εδώ, ο Ξύλινος Ιππότης, έφτασε τα 2 χρόνια του και παρά τις κατά καιρούς επιθυμίες του εν λόγω «ποιητή», συνεχίζει να ζει και να αναπνέει, να ακολουθεί το δικό του δρόμο, όντας πλέον όπως είναι και η ουσία του, όχι αθάνατος, μα πάντοτε αναγεννημένος, ξανά και ξανά, σε αντίθεση με όλη την φύση της ζωής και του θανάτου. Αλλά σαν να βλέπω πλέον καλύτερα με την πείρα που αποκτώ κι εγώ, κάτι σα να διακρίνεται στο ξίφος του Ιππότη. Σκαλισμένη βλέπω, μια επιγραφή:

«Verba volant, scripta manent»

Κι αυτό μάλλον το σκάλισε για να το θυμάται πάντοτε, να μην το ξεχνά, όταν κάθε λέξη που ξεπηδά μέσα στο χαρτί, πως δεν είναι απλά λέξεις σε σειρά αυτά που κάμει, μα λόγος αιώνιος, που διαμορφώνει τον χαρακτήρα του, τη ζωή του, την μοίρα του. Την μοίρα που σκαλίζει κάθε μέρα που περνά, με τον τρόπο του, όπως σιγά - σιγά και ταπεινά έμαθε, σε ένα μικρό δωμάτιο, στο πατρικό του, στο χωριό του, τα βράδια, μ’ ένα μόνο φως από ένα μικρό φωτιστικό, τις νύχτες αυτές που τίποτε δεν μπορούσε να μπει ανάμεσα σε αυτόν και το χαρτί. Κανείς δεν μπορούσε να μπει ανάμεσα σ’ αυτόν και στις σκέψεις του. Σ’ αυτόν και στα όνειρα του. Σ’ αυτόν και στην ζωή του. Κι έγινε όλο αυτό συνήθεια, έγινε σώμα, έγινε πνεύμα, έγινε Ξύλινος Ιππότης.

Άνοιξε όμως ο ασκός του Αιόλου, κι από την βαθιά κι αχόρταγη μνήμη αρχίζουν να ξεπηδούν αναμνήσεις από τα μακρινά και από τα κοντινά, απ’ τα σημαντικά κι απ’ τα ασήμαντα, απ’ τα λίγα της ζωής, κι απ’ τα πολύ λίγα που γίνονταν απλά στιγμές. Στην ουσία όμως δεν επιθυμώ απόψε να δέσω τις περίεργες αυτές νύμφες σ’ έναν χορό, όπως συνηθίζω πολύ συχνά να κάμω, και θα τις αφήσω να χορέψουν μια άλλη στιγμή, μια άλλη βραδιά, που θα ξανά αναγεννηθεί για άλλη μια φορά ο Ξύλινος Ιππότης, όταν πάλι από καιρό φτάσει να καεί…

Όχι, όχι, ο Ιππότης ετούτη τη στιγμή είναι πολύ καλά. Δεν πλησιάζει καμιά φωτιά ακόμη στον ορίζοντα. Στέκεται φρουρός στον μικρό του πύργο στις παρυφές του δάσους, αγναντεύοντας τους καιρούς… Αυτή είναι η δουλειά του, αυτό είναι το καθήκον του. Και του αρέσει. Δεν φοβάται. Ίσως γιατί ξέρει πως όσες φωτιές κι αν πλησιάσουν και τον κάψουν, οι ίδιες θα είναι που θα τον ξανά αναγεννήσουν, και θα τον κάμουν δυνατότερο και σοφότερο…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Το όνειρο του πολεμιστή - Γιάννης Χαρούλης

Στου δράκου την καμπούρα
πάνω στης ράχης το φτερό
στ’ άγρια τα κάστρα πολεμάω
κι έτσι τους χρόνους μου μετρώ

Φτιάχνω φαρέτρα μαύρη
απ’ της νύχτας τα μαλλιά
πάνω στης γης τ’ αλάτι γράφω
και τραγουδώ με τα σκυλιά

Την κούπα μου γεμίζω,
κερνάω το φίδι για να βγει
όρθιος στον ήλιο να γρικάω,
 στον ουρανό του αετού η κραυγή.

http://www.youtube.com/watch?v=N-NGweGO3WA