Το πρώτο γράμμα

Κάθε φορά που θα πιάσω να γράψω κάτι, το πρώτο γράμμα που θα ζωγραφίσω πολύ το φοβάμαι. Το φοβάμαι μη μου βγει άσχημο και δεν ταιριάζει με όλα τα υπόλοιπα γράμματα, που θα ‘ναι ωραία, το ξέρω ότι θα είναι ωραία, γιατί η πένα θα ‘χει ζεσταθεί, θα ‘χει πάρει φόρα και μόνη της θα ζωγραφίζει, το υπόλοιπο κείμενο ή ποίημα.

Το πρώτο γράμμα όμως, παράταιρο μου μοιάζει πολλές φορές, γιατί σαν επαναστάτης πρέπει να πέσει μέσα στο χαρτί. Σαν επαναστάτης να χαράξει μια πορεία για ν’ ακολουθήσουν οι υπόλοιποι, μια ακόμη νέα πορεία. Κι αυτός ο επαναστάτης, δεν ξέρω πως θα μου βγει… αν είναι έμορφος και δυνατός ή άσχημος κι αδύναμος. Αν είναι ήρωας ή αν είναι δειλός. Αν είναι ο ένας ή ο κανένας.

Μπα, σε καλό μου τελικά, τόση ανησυχία για ένα γράμμα! Για το πρώτο γράμμα, λέω, σαν πολύ σημασία να του έδωσα και αξία, και δεν πρέπει…

Γιατί σαν βλέπω τους γείτονες και φίλους που ‘χει, τυχερό είναι! Όλα μαζί εξαίρετη δουλειά κάμουν! Άχρηστα δεν είναι, χρήσιμα όλα και κάπου στο κάτω – κάτω καταλήγουν…

Πότε θα γίνουμε κι εμείς οι άνθρωποι έτσι, όλοι μαζί, σαν τα γράμματα, απορία το ‘χω…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Αυτός που πάει τη ζωή - Ορφέας Περίδης

Αυτός που πάει τη ζωή
λιγάκι παραπέρα
Ειν’ ο πιο μοναχός στη γη
όταν τελειώνει η μέρα

Λένε πως μες στους ουρανούς
οι άγγελοι πετάνε
Μα εγώ τους βλέπω ζωντανούς
στη γη να περπατάνε

Αυτός που παίρνει μια σταλιά
και πέλαγο την κάνει
Θα δει ποτάμια δάκρυα
που ανθρώπου νους δε φτάνει