Η ώρα της αποκαλύψεως...!

Στην παρά-προηγούμενη ανάρτηση ζήτησα να επιλέξετε κάποια ποιήματα μου, που σας εκφράζουν περισσότερο, κι εγώ έπειτα να κάνω την ψυχανάλυση μου. Ξέρω, θέλω πολύ δουλειά ακόμη, αλλά αυτή είναι η πρώτη μου γενική απόπειρα πέρα από την προσωπική μου ζωή, να βγάλω κάποια συμπεράσματα για την ψυχολογία. Βάση κάποιων επιλογών λοιπόν έβγαλα την παρακάτω ψυχογράφηση, και εδώ θα δείτε τα αποτελέσματα. Θέλω να μου πείτε έπειτα, αν πραγματικά έστω και λίγο εξέφρασα τα βαθύτερα αισθήματα σας, μέσα από τις επιλογές που κάνατε. Ζητώ συγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά ειλικρινά χρειαζόταν κάποια δουλειά και μόλις πριν λίγο ετελείωσα. Τώρα όποιος δεν το έχει κάνει, ας κάνει το «τεστάκι» εδώ, και ας διαβάσει έπειτα την ανάλυση εδώ… Κάθε σχόλιο, να ξέρετε είναι ευσπρόδεκτο, είτε θετικό, είτε αρνητικό!

1 Ο «Σκοτεινός γάμος» εκφράζει τον θάνατο. Τον ίδιο τον θάνατο, τον θάνατο του έρωτα ή αλλιώς, τον εσωτερικό θάνατο. Η διττή του αυτή υπόσταση, κλίνει περισσότερο στον αναγνώστη προς την ερωτική πλευρά. Γραμμένο κυριολεκτικά στην στιγμή της έμπνευσης, έχοντας πιει λιγάκι, και ακούγοντας το «Θα κόψω το κεφάλι σου» του Μητροπάνου, ασυναίσθητα βγήκε όλη η συνολική εμπειρία που βιώνει κάποιος όταν ερωτεύεται και αγαπά, χωρίς ανταπόκριση. Ίσως η ανταπόκριση να μην υπάρχει πραγματικά, ίσως και να υπάρχει, αλλά να μην γίνεται αντιληπτή. Ο εσωτερικός πάλι θάνατος, μπορεί να προέλθει και μέσω άλλων σχέσεων, όχι δηλαδή μόνο ερωτικών.

Η επιλογή αυτού του ποιήματος, δείχνει ένα άτομο ερωτικά και γενικά εσωστρεφές, που παρά τα έντονα συναισθήματα, δεν εκφράζεται. Ακόμη κι αν εκφράζεται, το άτομο αυτό, δεν δείχνει το πραγματικό μέγεθος που κρύβει μέσα του. Παρ’ ότι γνωρίζει πως όλο αυτό είναι βασανιστικό, προτιμά να «πνίξει» τον εαυτό του, παρά να αφήσει τον χείμαρρο που πηγάζει μέσα στην καρδιά του. Θα προτιμήσει και θα βρει χίλιους δύο τρόπους να «εκφραστεί», αλλά όχι να μιλήσει. Καλό όμως είναι να μιλά κάποιες φορές, γιατί το βάρος φεύγει πιο εύκολα έτσι.

2 «Το αστέρι», το έγραψα όταν και έμαθα κάποια πράγματα που άλλαξαν ουσιαστικά τα 4,5 τελευταία χρόνια που έζησα. Μπορεί να ακουστεί εγωιστικό, αλλά μέσα μου βασανιζόμουν ειδικά τα τελευταία 2 χρόνια για τις επιλογές που έκανα τα προηγούμενα χρόνια, και φαινομενικά είχαν αποδειχτεί λάθος. Μα το βασανιστήριο για μένα, ήταν πως αδυνατούσα να πιστέψω πως έκανα λάθος, και δεν είχε υπάρξει μια έστω μικρή ένδειξη πιο πριν να με προειδοποιήσει. Έτσι λοιπόν είχα την εσωτερική διαρκή μάχη που βίωνα, μέχρις που μια μέρα, πριν κάνα μήνα περίπου, μια τυχαία για όσους πιστεύουν στην τύχη, συνάντηση με έκανε να δω ότι λάθος έκανα στο πως πίστευα πως έκανα λάθος, μιας και δεν είχα κάνει τελικά λάθος σε ότι πίστευα και έβλεπα. Και έμαθα για ακόμη μια φορά πως στο τέλος τα φαινόμενα απατούν.

Η επιλογή αυτή δείχνει ένα άτομο που βασίζεται στην λογική και στο συναίσθημα, μα με πρώτο πάντα κριτήριο το ένστικτο του. Με το πέρασμα των χρόνων και την εμπειρία που έχει σχηματίσει, ξέρει πως όταν το ένστικτο προειδοποιεί, παρά τα όλα αντίθετα δεδομένα, δύσκολα θα κάμει και λάθος. Ακόμα κι αν όλα – όλα όμως – δείχνουν πως η πεποίθηση που υπάρχει δεν είναι βάσιμη, η εσωτερική αίσθηση του ενστίκτου που χτυπά, ανατρέπει όλα τα φαινομενικά δεδομένα. Επίσης δείχνει ένα άτομο με μεγάλη δύναμη και  εγωισμό να παλέψει για τα πιστεύω του, και για όσα νιώθει ακόμα κι αν φαίνεται πως στο τέλος θα του στοιχίσει. Το πείσμα όμως που διακατέχει το άτομο αυτό, δεν θα το αφήσει να χάσει το στόχο του.

3 Το ποίημα «Ο λόγος τουΤειρεσία», το έγραψα τέλη Άνοιξης, φορτισμένος με διάφορα συναισθήματα, μετά από διάφορες καταστάσεις. Επειδή κατά βάθος έχω μια πεσιμιστική ματιά, κάθε φορά επιλέγω ασυναίσθητα, να βλέπω ότι αφορά εμένα προσωπικά, από την κακή πλευρά, κι όχι από την καλή. Είναι μια κατάσταση την οποία συνεχώς παλεύω να αλλάξω, κι ευτυχώς την έχω περιορίσει σ’ έναν βαθμό. Το ποίημα εκφράζει τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Τον έρωτα που έσβησε πριν ανάψει.

Η επιλογή αυτή, δείχνει ένα άτομο που έχει βιώσει μια τέτοια κατάσταση και τείνει να την επαναλαμβάνει συνεχώς μέσα του, πενθώντας για την κατάληξη, την οποία αλλιώς είχε φανταστεί. Το άτομο αυτό γενικώς είναι εσωστρεφές, παρά την κοινωνικότητα που ίσως να έχει, και παρ’ ότι μπορεί να δείχνει ένα δυνατό χαρακτήρα, είναι κυρίως ευαίσθητο και αδύναμο. Αν και το αδύναμος και ευαίσθητος δεν είναι κακό, γιατί μεταφράζεται κι ως Άνθρωπος. Σπάνιο δείγμα σήμερα βέβαια…

4 «Ο ανθός της μανταρινιάς» εκφράζει την απλότητα και την ευτυχία που την δεσπόζει. Γραμμένο μόνο και μόνο για όλα αυτά που μπορείς να νιώσεις, χωρίς ουσιαστικά να επιδιώξεις τίποτε και κανέναν για να σε ηρεμήσει ή να σε χαλαρώσει. Όταν το έγραψα, ακριβώς την στιγμή που επέστρεψα σπίτι μετά την βόλτα, η αίσθηση αυτή της ανακάλυψης, της ανακάλυψης της ομορφιάς της απλότητας, με οδήγησαν να καταγράψω την εμπειρία μου αυτή. Η τελευταία παράγραφος γράφτηκε μετά από αρκετές μέρες, όταν είχα επιστρέψει στο χωριό και αναζητούσα τον καλύτερο τρόπο για να κλείσω το πεζό αυτό κείμενο. Και όντως η μυρωδιά του ανθού κράτησε πάνω από βδομάδα…

Η επιλογή αυτού του πεζογραφήματος, δείχνει ότι το άτομο αυτό, επιθυμεί απλά και λιτά πράγματα. Είναι ικανοποιημένο και ευτυχισμένο με μόνο ένα χαμόγελο, με μια απλή κουβέντα, με την άνοιξη, με το φθινόπωρο, με τα όμορφα που βρίσκονται παντού γύρω, και που ο άνθρωπος δεν παρατηρεί συνήθως. Επίσης δείχνει ένα άτομο, που συγχωρεί, που δεν κρατά κακίες, και επιθυμεί να κρατά μόνο τα καλά, από κάθε τι σχεδόν που βιώνει.

5 Το «Φως» το έγραψα, πέρυσι αν θυμάμαι καλά, όταν ήμουν μέσα στο λεωφορείο από Πάτρα για Λάρισα, και έπειτα για το χωριό. Άκουγα τραγούδια στο λάπτοπ – με ακουστικά βέβαια –, κυρίως Υπόγεια Ρεύματα, και έψαχνα έναν τρόπο να βγάλω ότι είχα κλείσει για χρόνια μέσα μου. Έτσι βγήκε αυτός ο χείμαρρος, με ότι ένιωθα ακριβώς, με όσα ήθελα να πω και να εκφράσω. Δεν είναι το «Φως» παρά μόνο η εσωτερική πάλη των συναισθημάτων του ανθρώπου της συνειδήσεως του με του ασυνειδήτου του. Και το ασύνειδο δεν είναι παρά όσα έχουν κρυφτεί μέσα μας χρόνια, κάτω από το χαλάκι όπως μ’ αρέσει να το λέω, και ενώ εμείς αγνοούμε την ύπαρξη τους, και θαρρούμε πως δεν τα έχουμε καθόλου, αυτά μας επηρεάζουν και διαμορφώνουν τον τρόπο σκέψεως μας και τον τρόπο που λειτουργούμε.

Η επιλογή αυτού του ποιήματος, εκφράζει τον φόβο/δέος που νιώθει ο καθένας να αφήσει τον εαυτό του έτσι όπως πραγματικά επιθυμεί, χωρίς να βάλει κανέναν περιορισμό και κανένα όριο. Η ζωή αυτή που ζούμε σήμερα, με τα «πρέπει» και τα «καθώς πρέπει», οδηγεί στο να δημιουργήσει ο καθένας μια μάσκα κοινωνικά δεκτή και αποδεκτή, σε αντίθεση πολλές φορές με τον αντίκτυπο στην ψυχολογία του ατόμου. «Όπου κι αν γυρνώ/εσένα πάντα ζητώ/και δεν θολώνω/τα νερά/όσο κι αν μπορώ!». Το ότι είναι γραμμένο σε ερωτικό τόνο, δείχνει ακριβώς ότι πολλές φορές, το πρόβλημα του «καθώς πρέπει» κι ο φόβος της απόρριψης γίνεται εντονότερος όταν αφορά το αντίθετο φύλο. Η σκέψη όμως ότι το χειρότερο είναι να σε απορρίψουν για κάτι που δεν είσαι, όταν δεν φανερώνεις τι είσαι πραγματικά, μάλλον θα βοηθήσει…

6 Το ποίημα «Το ρολόι», το έγραψα ενώ ακόμη ήμουν στο χωριό, και πρέπει να είναι μέσα στα πρώτα δέκα που έγραψα. Συνήθως τα βράδια καθόμουν στο γραφείο μου, έφηβος τότε, και είτε άκουγα χαμηλόφωνα κανένα τραγουδάκι από το κινητό, είτε διάβαζα τίποτε και προσπαθούσα κι εγώ τότε να εκφραστώ. Έπειτα, καθόμουν με το φωτάκι μονάχα αναμμένο μέσα στην απόλυτη ησυχία και σκεφτόμουν – συνήθεια που δεν έπαψα ποτέ να έχω – και σκεφτόμουν, σκεφτόμουν. Το μόνο ίσως που με αποσπούσε από τις σκέψεις μου τότε, ήταν το τικ-τακ από το ρολόι πάνω από την πόρτα.

Η επιλογή αυτού του ποιήματος δείχνει ένα άτομο, που φιλοσοφεί τα πάντα που του συμβαίνουν. Το άτομο αυτό δεν αρκείται στο να μένει στα επιφανειακά και αναζητά πάντοτε την πηγή κάθε αποτελέσματος. Αν και μπορεί κανείς να πιστέψει πως αναφέρεται σε έναν πραγματιστή, το άτομο αυτό δεν έχει καμιά σχέση με αυτή την έννοια.

7 Το ποίημα «Ο ποιητής IV», το έγραψα μέσα σ’ ένα μάθημα, πριν 1,5 χρόνο περίπου. Είναι μια σειρά την οποία γράφω από την 1^η χρονιά που ξεκίνησα να γράφω ποιήματα και να τα κρατώ. Αν και τώρα δεν έχω γράψει το 5^ο (V) μέρος ακόμη. Τα ποιήματα αυτά, (Ο ποιητής, Ο ποιητής II, Ο ποιητής III – αν και το 3^ο μέρος είναι πεζό), κατά έναν περίεργο τρόπο έχουν επαληθευθεί μέσα στον χρόνο. Κάτι σαν προφητικά, τα οποία πριν τα βιώσω γράφοντας, τα βίωσα στην πορεία. Έτσι λοιπόν, γράφοντας το συγκεκριμένο, ήθελα να προσελκύσω την ελπίδα με το μέρος μου, σε αντίθεση με τα προηγούμενα, που τελείωναν με έναν θλιβερό κυρίως τρόπο.

Η επιλογή του ποιήματος αυτού, εκφράζει ένα άτομο που βασίζει την πίστη του στην ελπίδα. Μέσα από την ταπεινότητα, την σωφροσύνη, την αφοσίωση και την σκέψη, το άτομο αυτό δείχνει μια πίστη σε κάτι ανώτερο, που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα και να το κάνει να χαμογελά ξανά. Αγαπά την μοναξιά για όλα αυτά που του έχει διδάξει, αλλά αγαπά και την συντροφικότητα, όταν αυτή χρειάζεται και αξίζει. 

8 Το ποίημα «Ένας…» το είχα γράψει μέσα σε ένα μάθημα της σχολής, όταν και μου πέρασε η σκέψη πως όλα γύρω κάποτε δεν υπήρχαν και κάποτε πάλι θα πάψουν να υπάρχουν. Οι άνθρωποι που ήμασταν μέσα, το κτίριο και τα άλλα κτίρια δίπλα, η πόλη, οι πόλεις και οτιδήποτε φτιάχνει ο άνθρωπος, ακόμη και αυτά που έφτιαξε ο Θεός με το πέρασμα του χρόνου θα αλλοιωθούν. Τότε αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που τα ξεπερνάει όλα αυτά, και στέκει παραπάνω από κάθε τι άλλο.

Η επιλογή αυτού του ποιήματος, δείχνει ένα άτομο βαθιά πνευματικό, με ψυχικές αναζητήσεις και συνεχή αγώνα ενάντια στην θνητή του υπόσταση. Γνωρίζει πως το πνεύμα είναι ανώτερο του σώματος, και η ψυχή είναι αυτή που κάνει τον άνθρωπο αυτό που είναι. Έχει νιώσει πολλές φορές τον κόσμο να χάνεται, τα πάντα γύρω να εξαφανίζονται, και τον χρόνο να μένει στάσιμος σαν να μην υπάρχει. Για αυτό ακριβώς και δεν στέκεται στα όσα βλέπει, μα στα όσα αισθάνεται.

9 Το ποίημα «Αγέρα μου», το έγραψα όταν και για μια κατάσταση, το ένστικτο χτύπησε αρκετά δυνατά και έντονα. Προσωπικά αυτό το ποίημα είναι αυτό που με εκφράζει ίσως περισσότερο, γιατί η ματιά αυτή, μέσα από τον Αγέρα μου, είναι η δική μου καθαρά ματιά. Ο Αγέρας εδώ, δεν είναι παρά η «έμπνευση» που ο Θεός μου χάρισε. Η αναφορά στον Αγέρα, είναι η διαπίστωση της ουσίας της ζωής.

Η επιλογή του ποιήματος αυτού, δείχνει ένα άτομο που επιθυμεί να διώχνει τις ψευδαισθήσεις από την πραγματικότητα του και να βιώνει κάθε γεγονός, με την συνειδητοποίηση της. Ένα μάτσο αποχαιρετισμοί, όπως γράφει κι ο Ντίκενς, είναι η ζωή, και να προσθέσω κι εγώ την ταπεινή μου άποψη, ένα ταξίδι χωρίς καν συναντήσεις… διότι πότε βρισκόμαστε, και πότε πάλι χανόμαστε…

10 Το «Μέσα απ’ τις σκιές» το έγραψα μετά από ένα πολύ έντονο χρονικό διάστημα, που κράτησε περίπου 1,5 χρόνο με πολλές ανατροπές και καταστάσεις τις οποίες δεν φαντάζεται ότι ένα άτομο μπορεί να του συμβούν. Η συναισθηματική φόρτιση ήταν έντονη, και ο τίτλος επιλέχτηκε, γιατί πραγματικά το έγραψα μέσα στην νύχτα, με μόνο ένα φωτάκι αναμμένο. Το ποίημα αυτό είναι και λίγο εγωιστικό, από την άποψη, ότι πίστευα ότι γράφοντας κάμω κάτι «σπουδαίο». Κι επειδή ο περίγυρος μου δεν το γνωρίζει, η σκέψη «πως τα γραπτά μένουν», με κάνει να νιώθω πως είμαι ένα σκαλί πιο πάνω, απ’ όσο πιστεύει ο καθένας που με βλέπει. Και είναι τόσο συνηθισμένο πλέον, να ακούω όταν ο άλλος μαθαίνει ότι γράφω, ότι δεν μου φαίνεται! Για μένα πάντως, θετικό είναι αυτό. Να σημειώσω, ότι το συγκεκριμένο ποίημα όταν το έγραψα, θεωρούσα πως δεν ήταν από τα «καλά» μου.

Η επιλογή αυτού του ποιήματος δείχνει ένα άτομο που ακολουθεί τον δρόμο του, και παρά τα όσα κατά καιρούς μπορεί να ακούσει και να βιώσει, συνεχίζει να κάνει αυτό που αγαπά, ότι κι αν είναι αυτό. Δείχνει ένα άτομο που έχει περάσει δύσκολες καταστάσεις, κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να τις ξεπεράσει κόντρα σε κάθε εμπόδιο που εμφανίστηκε μπροστά του, και στο τέλος τα κατάφερε με έναν τρόπο που ίσως ούτε το ίδιο φανταζόταν να μπορεί. Μάλιστα αυτή η ικανοποίηση που ένιωσε στο τέλος, το έκανε να νιώθει πιο σίγουρο, και να βλέπει τον κόσμο με άλλα μάτια, πιο καθαρά…

11 Το «Ήτανε κάποτε» το έγραψα και αναφέρεται σε μια πρωτομαγιά που πραγματικά συνέβη. Ήταν μάλιστα μια μονοήμερη εκδρομή που έγινε με κάποιους φίλους, στην Μακρυνίτσα. Τότε ήμασταν μια παρέα 4 παιδιών στα 17 με 18, στο χωριό τότε, και με τα χρόνια χαθήκαμε. Η αντιμετώπιση είναι αρκετά πεσιμιστική, αλλά η ποίηση δεν είναι και τσιφτετέλι, όπως είχε πει κι ο αμίμητος Ηλιόπουλος!

Η επιλογή αυτού του ποιήματος, δείχνει ένα άτομο που δυσκολεύεται να ξεφύγει από το παρελθόν του και ότι αυτό του στερεί. Αντιμετωπίζει το μέλλον με μια συνεχή αμφισβήτηση, την οποία όμως πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσει να διώχνει, βλέποντας πως η ζωή πέρα από το ότι στερεί, δίνει κιόλας.

12 Τα «Λόγια» είναι γραμμένα στο χωριό μου, στις αρχές του χρόνου 2012. Να πω την αλήθεια στην αρχή πίστευα ότι δεν ήταν καθόλου καλό αυτό το ποίημα, και μάλιστα είχα στο μυαλό μου κάποια στιγμή να το πετάξω. Έτσι όταν το ανέβασα και είδα την «πέραση» που είχε, ήταν ένα ευχάριστο σοκ αυτό για μένα! Στο συγκεκριμένο ποίημα, δεν μιλώ παρά με τον εαυτό μου. Πιάνοντας το χαρτί, ήθελα κάτι απλώς να γράψω. Ένα ποίημα, λέξεις σε σειρά, οτιδήποτε… όμως δεν έβγαινε τίποτε. Όποιος γράφει, γνωρίζει το αίσθημα αυτό, του να θες να γράψεις, και να μην έρχεται η έμπνευση που θες. Έτσι λοιπόν, δεν έκανα τίποτε παραπάνω από να παίξω με τη λέξη «λόγια». Μάλιστα η λέξη αυτή, είναι γραμμένη 16 φορές, μαζί με τον τίτλο. Και τέλος βλέποντας το αποτέλεσμα της ανάρτησης αυτής, μάλλον είχα έμπνευση το βράδυ εκείνο κι απλώς δεν το γνώριζα.

Η επιλογή του ποιήματος αυτού δείχνει ένα άτομο που χωρίζει τον εαυτό του σε δύο μέρη, σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, προσπαθώντας να αλλάξει τις ισορροπίες μέσα του, γιατί πιστεύει πως πολλές φορές ο χαρακτήρας του δημιουργεί και τα προβλήματα που έχει. Από την μια άποψη έχει ένα δίκιο, από την άλλη όμως όχι και τόσο… Γιατί το μόνο που καταφέρνει αρχικά είναι να μπερδεύει τον εαυτό του, να χάνει τις ισορροπίες αντί να τις βρίσκει και να φτάνει στο τέλος, να ξυπνά και να ζητά το ίδιο ακριβώς πράγμα που ήθελε και στην αρχή. Το καλύτερο όμως θα ήταν το άτομο αυτό, αντί να χωρίζει τον εαυτό του σε δύο μέρη, να ενώνει τα δύο μέρη του και να τα συμφιλιώνει. Τα αποτελέσματα είναι πολύ καλύτερα, και ομιλώ εκ πείρας πλέον…

13 Το ποίημα «Όνειρα μαραμένα» το είχα γράψει πριν 2 χρόνια περίπου. Τα όνειρα δεν είναι παρά οι φίλοι που χάνονται κατά καιρούς, όχι από τον χρόνο, αλλά από τις επιλογές που κάνουν. Μέσα στη ζωή, που ο καθένας επιλέγει τι θα ζήσει και πως. Το συμφέρον, έχει λάβει πλέον μεγάλο ποσοστό μέσα στους ανθρώπους, και οι περισσότεροι αυτό κάνουν.

Η επιλογή αυτού του ποιήματος εκφράζει ένα άτομο, που βάζει την τιμιότητα και την φιλία πάνω από το συμφέρον, σε αντίθεση με αυτούς που κοιτάνε μόνο το συμφέρον τους. Παρά την κύρια αντιμετώπιση της φιλίας από όλους, η τιμιότητα, και το ευλογημένο δώρο της φιλίας, για κάποιους παραμένει μεγάλο πράγμα για τη ζωή τους!

14 «Τα δεσμά» εκφράζουν την εσωτερική πάλη με τον εαυτό μας. Την μάχη αυτή που δίνει ο καθένας, ενάντια στην ρεαλιστική πλευρά της ζωής (που τείνει πάντοτε προς την απαισιόδοξη), και την αισιόδοξη που πασχίζει να βγει προς τα έξω και να κυριαρχήσει.

Η επιλογή του ποιήματος αυτού δείχνει ένα άτομο που συνηθίζει να βιώνει μέσα του, οτιδήποτε ζει περισσότερο από όσο θα χρειαζόταν. Γνωρίζει πως τα δεσμά αυτά, είναι ο ίδιος του ο εαυτός, και κατά βάθος έχει αποδεχτεί αυτή την κατάσταση, μη κάνοντας και μεγάλη προσπάθεια για να σπάσει αυτά τα δεσμά. Αυτό όμως που πρέπει να καταλάβει το άτομο αυτό, είναι πως το «φιλί» την ώρα που κοιμάται δεν θα έρθει ποτέ, γιατί κανένας άλλος δεν μπορεί να το ξυπνήσει και να το βοηθήσει κυρίως, αν το ίδιο δεν ανοίξει μόνο του τα μάτια του.

15 Το ποίημα «Θα συνεχίσω» το έγραψα, είτε το πιστεύετε είτε όχι, μέσα σε ένα μάθημα πανελληνίων, από τυχαία έμπνευση. Το έγραψα πίσω - πίσω στο πρόχειρο, κι όταν πλέον βγήκα πάλευα αρκετή ώρα να το θυμηθώ και να το καταγράψω. Επηρεασμένος από τον «ο Ελεγκτής» του Σαχτούρη, όχι μόνο προς την γραφή, αλλά και τον τρόπο σκέψης, κατέγραψα απλώς την προσπάθεια που επιθυμώ να καταβάλω στα πιστεύω μου.

Η επιλογή αυτού του ποιήματος, δείχνει ένα άτομο με πλήρη γνώση του εαυτού του, των πιστεύω του και των επιλογών του, που είναι και έτοιμο να αναλάβει τις ευθύνες του, όταν αυτές εμφανιστούν μπροστά του. Δείχνει επίσης ένα άτομο, με ψυχικές δυνάμεις, περισσότερες από όσες το ίδιο νομίζει και πιστεύει ότι έχει. Ακόμη το άτομο αυτό, κρατά τις δυσκολίες για τον εαυτό του και αποφεύγει να ζητήσει βοήθεια, προσπαθώντας να ξεπεράσει όλα τα προβλήματα μόνο του, αν και με επιτυχία, χωρίς να μοιραστεί το φορτίο του με άτομα που το αγαπούν και θα επιθυμούσαν να το βοηθήσουν, μόνο και μόνο για μην νιώθει το ίδιο βάρος. Αυτό όμως που πρέπει να ξέρει το άτομο αυτό, είναι πως ακόμη κι όταν δεν μιλάμε και δεν λέμε τι περνάμε, αυτοί που μας αγαπούν τα καταλαβαίνουν όλα, και νιώθουν πιο άσχημα, γιατί ενώ θέλουν να βοηθήσουν, εμείς δεν τους αφήνουμε και τους κάνουμε πέρα…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Μενεξέδες και ζουμπούλια - Κάτια Παπαδοπούλου