Στ’ ασημόδεντρο της Τέχνης
και στην κρυφή πηγή
πως φεύγουνε τα χρόνια
πριν να έρθει η αυγή
Πούλια μου, ξεχασμένη
τι να μου πεις κι εσύ
σαν βλέπεις τους ανθρώπους
να συνεχίζουμε τυφλοί
Αχ, και να ‘ξερα
του κόσμου τα παράξενα
τον έρωτα πως σβήνει πριν το φως
Και τα παράλογα
της μνήμης τ’ άσπρα άλογα
πως χάνονται στης λήθης τον καπνό
Ούτε λόγια πια δεν μένουν
σ’ αυτήν εδώ τη γη
που άνοιξε στη μέση
βαθιά και άσχημη πληγή
Γραίγε, φύσα που να πάρει
τούτη τη χαραυγή
πριν να λείψει ο αέρας
που ‘χει μέσα ανατολή
© copyright, ανδρέας λισσόβας
Ο κόσμος που αλλάζει - Αλκίνοος Ιωαννίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου