Το μαύρο μαντήλι

Το μαύρο σου εφόρεσες μαντήλι

και τα φουστάνια τα βαριά.

Στο εικονοστάσι σβήνει το καντήλι

κι ανάφτει τ’ άστρο του βοριά.

Οι κολασμένοι πίσω σου σα φίλοι

ακολουθούν το δρόμο του φονιά.

Στο Δίστομο κρατούσες το μαχαίρι

σαν δίκασες, αφέντης, τη ζωή.

Το τόξο κι η φαρέτρα στ’ άλλο χέρι

δεν σιώπησαν για μια στιγμή.

Κόκκινο βάφτηκε της λήθης το αστέρι

μ’ αίμα απ’ την κάθε μου πληγή.

Χρόνους σεργιάνιζες σε μέρη ξένα

απ’ τ’ άγιο το ποτήρι μου να πιεις.

Τα χείλη λιώσαν τα κερένια

μ’ ένα φιλί στο στόμα της ζωής.

Σε θάλασσα χρυσή και αργυρένια

διάλεξες νιο κορίτσι να πνιγείς.

Πως γίνηκε και σ’ ένα βράδυ

βγήκαν σεργιάνι οι νεκροί.

Ορδές, στρατός από τον Άδη

μαζί με τ’ άγριο σκυλί

στης μέρας τ’ άπειρο σκοτάδι

π’ απλώθηκε πάνω στη γη.

Γι’ αλλού, γι’ αλλού όμως κινούσες

ν’ αλλάξεις ως φαίνεται εποχή

κι απ’ το ταξίδι μου ακόμη καρτερούσες

που ‘φυγα για την Καισαριανή.

Μα μες στην Κοκκινιά αναζητούσες

τις γειτονιές του μαύρου δικαστή.

Σκουριάσαν τα καρφιά πάνω στα δέντρα

και ξανά φώλιασε σε δέντρο το πουλί.

Χορτάρι φύτρωσε γύρω απ’ την πέτρα

σημάδι αφήνοντας η τελευταία η πνοή.

Των κολασμένων έσπασε η φαρέτρα

που τράβηξε στον Άδη το παιδί.

Σε μνήμα δεν θέλησες να κλάψεις

μιας και το πήρε ο χαμός

κι όσο απόψε κι αν το ψάξεις

κάτω απ’ του φεγγαριού το φως,

πάνω στο σταυρό σου θα πετάξεις

το αίμα που έσταξε ο Χριστός.

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Μαλαματένια λόγια - Λάκης Χαλκίας, Χαράλαμπος Γαργανουράκης & Τάνια Τσανακλίδου

Οι στίχοι