Οι θύμησες που άναψαν
κερί – κερί το βράδυ
ωσάν βροντές που άστραψαν
και έφτασαν στον Άδη,
ξύπνησαν και τον Πλούτωνα
απ’ τον βαθύ του ύπνο
και τον επήγαν άτονα
σε κολασμένο δείπνο.
Δίπλα του ήρθε, άψυχη,
νωθρή, η Περσεφόνη,
μαζί, σαν την πονόψυχη
και άγρια ανεμώνη.
Πιο πέρα ‘κει, ο Κέρβερος
φυλούσε τα σκοτάδια
από το μαύρο Έρεβος
κι απ’ τα δικά σου χάδια,
που άγγιξαν απρόσμενα
της Λησμονιάς τις όχθες
που βρίσκονται στα κείμενα
και στις καρδιές τις νόθες,
και στα θλιμμένα πνεύματα
που χάνονται στο δείλι,
μέσα στα βασιλέματα
κρατώντας ασφοδίλι,
με μνεία για τις έμορφες
και τις παρθένες κόρες
σαν φεύγουν για τις εύμορφες
κι ευλογημένες χώρες,
και χάνονται στ’ ονείρατα
μνήμες ομορφολόγες,
και σβήνουνε στ’ αόρατα
σαν των κεριών τις φλόγες.
© copyright, ανδρέας λισσόβας
Ονείρατα - Νίκη Ξυλούρη
Ονείρατα στον ύπνο μου μαυροφτερουγιασμένα
σαν περιστέρι στη σπηλιά μ’ ετάραξαν για σένα
Κίνδυνο, μαύρο σύννεφο, οι μάγισσες μου λένε
Τ’ αηδόνια αυτά που κελαδούν μου φαίνονται πως κλαίνε
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου