Ίσκιος

Το βράδυ έπεσε πάλι βαριά

στην άδεια κάμαρα μου.

Κι εσύ σαν ίσκιος ήρθες

- για ακόμη μια φορά -

να ακούσεις τα παράλογα μου.

Λόγια δεν είχα για να πω,

τον πόνο της καρδιάς μου.

Μα λόγια βρήκα να σου πω

απ’ το αίμα μέσα της καρδιάς μου.

Κι ένα δάκρυ απ’ το μάγουλο σου

κύλησε

σαν άκουσες τον πόνο της καρδιάς μου,

κι ήταν ο ίσκιος σου και όχι εσύ

που μίλησε·

και μου ‘πε άλλο να μην κλαις,

εγώ εδώ θα είμαι πάντα

μορφή να παίρνω να μιλώ,

απ’ τα δικά σου μάτια.

Κι έγινε το βράδυ το βαρύ,

στην καρδιά μου ελαφρύ,

κι αυτό το βράδυ.

Κι αν ποτέ σου δεν τα θυμηθείς

τα βράδια που σαν ίσκιος δίπλα μου εστάθης

κι άκουσες τα παράλογα μου,

θυμήσου μονάχα

τον πόνο της καρδιάς μου,

που πήρες μακριά μου.

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Μαυροντυμένοι - Δάρνακες

Μαυροντυμένοι ἀπόψε, φίλοι, ὠχροί,

ἐλᾶτε στο δικὸ μου περιβόλι,

μ’ ἓναν παλμὸ τὸ βράδυ το βαρὺ

γιὰ νὰν τὸ ζήσουμ’ ὅλοι.

Ἀπὸ τὰ σπίτια ποὺ εἶναι σὰ βουβά,

κι ἂς μίλησαν τὴ γλῶσσα τοῦ θανάτου,

μὲ φρίκη τὸ φεγγάρι ἀποτραβᾷ

τ᾿ ἀσημοδάχτυλά του.

Εἶναι τὸ βράδυ ἀπόψε θλιβερὸ

κι ἐμεῖς θᾶν τὸ γλεντήσουμε τὸ βράδυ,

ὅσοι ἔχουμε τὸ μάτι μας ὁγρὸ

καὶ μέσα μας τὸν ᾅδη.