Το άσμα του κύκνου

«Η κόρη, θαρρώντας πως μιλά στη θάλασσα»

-Έψαχνα απόψε το φεγγάρι,

μήπως εσύ το βρήκες;

Θυμάμαι που χρόνια πριν

το ‘χες μες στην αγκαλιά σου.

-Στην αγκαλιά μου το ‘χα,

πριν χρόνια το φεγγάρι·

μα απόψε δεν το έχω.

-Έψαχνα απόψε – όπως και χτες –

τ’ ασημοφέγγαρο·

μήπως ξεύρεις απόψε που ‘ναι;

Θυμάμαι που ‘συ τ’ αγαπούσες

κι αυτό εσένα.

-Κι αυτό εμένα, κι εγώ αυτό,

τ’ ασημοφέγγαρο το αγαπούσα·

μα απόψε δεν ξεύρω που ‘ναι.

-Έψαχνα απόψε – όπως δυο βράδια τώρα –

την όμορφη πανσέληνο·

μήπως τα μάτια σου την είδαν;

Θυμάμαι που στα σκοτεινά

μαζί της πάντοτε μιλούσες.

-Μιλούσα πάντοτε στα σκοτεινά,

με την όμορφη πανσέληνο·

μα τα μάτια μου απόψε δεν την είδαν.

-Κόρη, απόψε, το φεγγάρι,

τ’ ασημοφέγγαρο,

την όμορφη πανσέληνο

δεν έψαξες, δεν ψάχνεις;

-Το φεγγάρι,

τ’ ασημοφέγγαρο,

την όμορφη πανσέληνο

όσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα…

Μάταια γύρεψα να βρω,

ότι παλιά μου είδα με τα μάτια.

Μ’ αρνήθηκε, με ξέχασε

κι ούτε με γύρεψε ποτέ,

όσο κι αν τ’ αγαπούσα…

«Και μες στην θλίψη της,

στον πόνο της,

η κόρη έσβησε κι εχάθη.

Ένα δειλινό,

τρεις βραδιές και μία πριν

ήταν που το πνεύμα της

απ’ τ’ αχείλι της εχύθει.

Κι έψαχνε να βρει πάνω στη γη,

ότι μια ζωή αρνήθει…»

-Δόλια, τα μάτια σου τ’ άφησες,

εκεί που πάντοτε κοιτούσες – χάμω.

Ποτέ δεν τα ‘στρεψες ψηλά,

ποτέ δεν γύρεψες να βρεις

το φεγγάρι,

τ’ ασημοφέγγαρο,

την όμορφη πανσέληνο.

Μήτε σε τρεις και μια βραδιές,

μήτε σε δυο και χίλιες μία

θα μ’ έβρισκες

          κι ας ήμουνα μπροστά σου…

Εσύ ‘σουν που μ’ αρνήθηκες,

εσύ που ξέχασες που ήμουν.

Και μες στον θάνατο

ποτέ σου δεν θα βρεις

ότι μες στην ζωή έπρεπε

να βρεις και να κρατήσεις…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Ήμερος ύπνος - Θανάσης Παπακωνσταντίνου & Μάρθα Φριντζήλα