27 Σεπτέμβρη 2004 - 27 Σεπτέμβρη 2012

http://www.news123.gr/nea/newsgroup.php/2444616/

Άγγελοι

Πέρασαν κιόλας χρόνια.
κι έμεινε ανάμνηση, πληγή.
Τα παιδικά χαμόγελα
ζωγραφίστηκαν νωρίς.
(μα κατηγορείς ποτέ τα παιδιά;)
…
Το στερνό αντίο,
δεν το ‘πα τότε…
κι ούτε τώρα θα το πω.
δεν είναι,
κι ούτε ποτέ θα γίνει.
…
Πέρασαν τα χρόνια, φίλοι μου,
και η πληγή
σαν κι εμένα
μεγαλώνει.
…
[ένα χέρι χάραξε τη μέρα
και η ζωή
που ‘θε να πιαστεί
η κακόμοιρη…;]
…
Πέρασαν τα χρόνια
κι όμως το χθες
πιο κοντινό φαντάζει.
Γιατί αυτό το χθες,
ώρες-ώρες
μένει πάντα στο χθες
κι όλα τ’ άλλα
τα παραμερίζει…
…
Πέρασαν τα χρόνια, φίλοι μου,
εσείς όμως ποτέ…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Τι τραγούδι να σου πω - Ενδελέχεια


Τρίκαλα: Οκτώ χρόνια από την τραγωδία στον Μαλιακό

Πέμπτη, 27 Σεπτεμβρίου 2012 18:27 Αλέξανδρος Ζαούτσος

Στιγμές συγκίνησης σήμερα στο Γενικό Ενιαίο Λύκειο Φαρκαδόνας και ημέρα μνήμης από το τραγικό δυστύχημα στο “φονικό” πέταλο του Μαλιακού Κόλπου, όπου πριν από οκτώ χρόνια, επτά μαθητές της Α’ τάξης έχασαν τη ζωή τους, μετά από σύγκρουση φορτηγού με λεωφορείο του ΚΤΕΛ, το οποίο μετέφερε 37μελή μαθητική αποστολή και 4 καθηγητές στην Αθήνα, για να παρακολουθήσουν αθλήματα των Παραολυμπιακών Αγώνων. Με απόφαση του τότε Συλλόγου Διδασκόντων του Λυκείου Φαρκαδόνας, η 27 Σεπτεμβρίου καθιερώθηκε ως ημέρα μνήμης των αδικοχαμένων μαθητών, διοργανώνοντας διάφορες εκδηλώσεις. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά την τραγωδία, οι μαθητές τη σχολικής μονάδας τίμησαν τη μνήμη των επτά παιδιών. Η αρχή έγινε με τη συγγραφή ενός κειμένου, σχετικό με την οδική ασφάλεια και τη συμπεριφορά των οδηγών, των προσωπικών τους ευθυνών και της κατάστασης που επικρατεί στους ελληνικούς δρόμους. Κάθε τμήμα, κάθε τάξης, ανέλαβε να συντάξει μία παράγραφο, τις οποίες συνέθεσαν σε ενιαίο κείμενο οι μαθητές της Γ’ Λυκείου. Το κείμενο αναγνώστηκε στο μνημείο των επτά μαθητών, όπου εναποτέθηκαν ισάριθμα τριαντάφυλλα, όσα και τα λευκά μπαλόνια που απελευθερώθηκαν στον ουρανό. Το κείμενο που συνέταξαν οι μαθητές του Ενιαίου Λυκείου Φαρκαδόνας φέρει τον τίτλο “ημέρα μνήμης” και είναι το κάτωθι: “Ανολοκλήρωτα έργα, δρόμοι δολοφόνοι, ανεύθυνοι οδηγοί, παράγοντες καταστροφής… Μέρες λύπης και πένθους, απώλειες οδυνηρές. Ένα ατύχημα μπορεί να αλλάξει τις ζωές όλων μας. Ένα ατύχημα κοστίζει ακριβά στις ψυχές των ανθρώπων. Δυστυχώς, όμως, για έναν άγνωστο λόγο συνεχίζουν και συμβαίνουν. Στις μέρες μας ο αριθμός των ατυχημάτων αυξάνεται ραγδαία. Συγκεκριμένα, η χώρα μας ανήκει στη 2η θέση παγκοσμίως, ανάμεσα στις χώρες με το μεγαλύτερο ποσοστό ατυχημάτων. Σαν σήμερα, στις 27 Σεπτέμβρη του έτους 2004, η Ελλάδα επισκιάστηκε από τα αιματηρά γεγονότα που συνέβησαν στην περιοχή του Mαλιακού. Σαν σήμερα, πριν 8 χρόνια, το Λύκειο Φαρκαδόνας έχασε 7 αγγελούδια. Χάσαμε φίλους και συγγενείς, μα πάνω από όλα αθώα παιδιά. Ο χαμός τους υποδηλώνει την αδικία του κόσμου, ίσως και κάτι ανώτερου. Και παντού, κυριαρχεί ένα μεγάλο “Γιατί” , που ριζώνει στις καρδιές μας. Παντού, στέκουν μετέωρα ερωτήματα, αναπάντητα ερωτήματα πόνου, οργής και αγανάκτησης. Όλοι ψάχνουμε απαντήσεις. Όμως το ζήτημα δεν είναι στο “γιατί”, αλλά στο πώς να αποφευχθούν παρόμοιες περιστάσεις, ώστε να μην ξανανιώσουν άλλοι άνθρωποι τον ψυχρό πόνο της απώλειας. Αλκοόλ, ταχύτητα, αμέλεια, κινητό, κόκκινο φανάρι. Όλοι αυτοί οι παράγοντες οδηγούν στον χωρισμό δρόμων. Χωρίζονται παιδιά από μητέρες, γυναίκες από άντρες, φίλοι από φίλους, με αποτέλεσμα να διαλύονται χιλιάδες οικογένειες. Η αδράνεια των κρατικών μας φορέων, λοιπόν, είναι αισθητή. Το οδικό δίκτυο της χώρας μας, σαφώς και δεν πληροί όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις ασφαλούς οδήγησης. Ωστόσο, η λύση τέτοιων προβλημάτων, επέρχεται πολύ αργότερα. Βρίσκεται λύση, όταν τα ατυχήματα ξεπερνούν κάθε προηγούμενο και όταν πλέον η αγανάκτηση των ανθρώπων που τα έχουν βιώσει, ξεχειλίζει.


Κύριο μέλημα μιας χώρας θα πρέπει να είναι η ασφάλεια των πολιτών της. Για τον λόγο αυτό, το κράτος θα πρέπει να συμβάλλει σημαντικά στην εξάλειψη των ατυχημάτων με τη δημιουργία καλύτερων υποδομών και με την εξασφάλιση ποινών για τυχόν παραβάσεις. Παρ’ όλα αυτά όμως, και η δράση του καθένα, σε ατομικό επίπεδο, δεν πρέπει να παραληφθεί. Με την κατάλληλη παιδεία και φρόνηση, θα πρέπει να “βγαίνουν” στους δρόμους, άνθρωποι συνετοί και υπεύθυνοι, οι οποίοι οφείλουν να ανταποκρίνονται θετικά στη νηφαλιότητα, στην πείρα της οδήγησης καθώς επίσης και στην τήρηση του Kώδικα Oδικής Kυκλοφορίας. Είναι πλέον στιγμή, να καταλάβουν όλοι πως η ταχύτητα δεν είναι ούτε κάποιο είδος “μαγκιάς”, ούτε κάποιο είδος αυτοπροβολής. Απεναντίας, είναι ο μοχλός της καταστροφής, της αυτοκαταστροφής. Εν τούτοις, η συνετή και υπεύθυνη οδήγηση προϋποθέτει και την επαρκή συντήρηση των οχημάτων. Τα παιδιά μας, λοιπόν, είχαν παρόν και μέλλον. Κι όμως κατέληξαν ανάμνηση των πιο έντονων αισθήσεών μας. Τα φτερά τους που κόπηκαν απότομα και άδικα, πρέπει να αποτελέσουν ορόσημο για όλους. Πρέπει να είναι η κινητήρια δύναμη για όλα τα νέα παιδιά, για όλους εμάς, η οποία να μας ωθεί στην πραγμάτωση των δικών μας στόχων και ονείρων, με οποιοδήποτε τίμημα. Πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή μας, μαχόμενοι ενάντια σε κάθε εμπόδιο, να χαμογελάμε ακόμα και όταν κλαίμε, να λέμε “μπορώ”, ακόμα και όταν οι δυνάμεις μας, μας έχουν εγκαταλείψει. Τη μέρα αυτή, λοιπόν, ως αφιέρωμα στην μνήμη τους, όλοι συνειδητά και υποσυνείδητα τους νιώθουμε κοντά μας, έτσι σαν ΆΓΓΕΛΟΙ, όπως ήταν, όπου και αν βρίσκονται, όποια υπόσταση και αν έχουν. Η παρουσία της απουσίας τους ευχόμαστε να είναι μια γλυκιά υπενθύμιση ΑΓΑΠΗΣ και αλληλεγγύης προς όλους τους ανθρώπους…”.

http://www.ert.gr/larisa/44377-Trikala-Oktw-chronia-apo-thn-tragwdia-ston-Maliako