Η κόκκινη σημαία

Προφητικό ή απλώς μια φαντασίωση ενός εφήβου; Ποιος τάχα να ξέρει; Ετούτο το έγραψα στις 7 Φλεβάρη του 2008, κι αποτελεί το 2^ο ποίημα που έγραψα και κράτησα στο αρχείο μου. Μάλιστα, θυμάμαι το έγραψα ενώ ήμουν στο φροντιστήριο και παρακολουθούσα το μάθημα των Αρχαίων.

Θυμάμαι μόνο, ότι η εικόνα αυτή, γεννήθηκε μέσα στο μυαλό μου, και θέλησα να την γράψω στο χαρτί. Δεν υπήρχε προφανής λόγος. Δεν ήξερα τι θα συνέβαινε, ούτε που θα φτάναμε. Δεν ασχολιόμουν και τόσο με την πολιτική στα 17 μου άλλωστε, για να πει κανείς ότι το μάντεψα, ούτε και διαφαινόταν τότε που οδηγούμασταν. Δεν ήταν ελεύθερος τότε ο φασισμός, ούτε η βία. Δεν κάλυπτε τότε η Κυβέρνηση τόσο ωμά τον φασισμό, όπως κάνει τώρα. Μη θαρρείτε φίλοι μου, ότι η Χρυσή Αυγή είναι ένα ακέφαλο τέρας. Το κεφάλι του κυβερνά τώρα, κι ας ξέρει τα επικοινωνιακά τρικ πολύ καλά… Διότι για να φτάσεις να μαζέψεις το θηρίο που είναι ελεύθερο, σημαίνει ότι κάποιος έχει ήδη ανοίξει την πόρτα να βγει και να κυκλοφορεί…

Κι αν τώρα το μαζεύει, μη θαρρείτε φίλοι μου, πως το κάμει, για την Δημοκρατία, ή για τον λαό. Το κάμει γιατί έτσι θα ρίξει στάχτη στα μάτια. Γιατί, πείτε μου, δεν γέμισαν οι κοιλιές των παιδιών που πεινάνε, όταν μπαγλάρωσαν τους ψυχασθενείς της ΧΑ; Γιατί, δεν χάθηκε το χαράτσι από τον λογαριασμό της ΔΕΗ, που έχω να πληρώσω, όταν μάζευαν τα τέρατα οι αστυνομικοί – τα αδέλφια τους; Γιατί οι φίλοι μου, που μετράνε όχι το ευρώ, αλλά το δεκάλεπτο, δεν βρήκαν δουλειά ακόμη, σαν εξάρθρωσαν την δολοφονική αυτή οργάνωση; Κι είναι δυστυχώς πολλά ακόμη τα γιατί…

Θα ήθελα να απαντήσω όμως εγώ, σε μια άλλη ερώτηση με «γιατί». Γιατί σε αυτήν την χώρα, φτάσαμε να θεωρούμε επιτυχία, το αυτονόητο! Να θεωρούμε επιτυχία, το ότι μια αστυνομικός, είδε με τα μάτια της να δολοφονούν έναν άντρα, και είπε «ε, όχι και μαχαίρι!»… γιατί μέχρι που ήταν το όριο κοπέλα μου; Μέχρι τις μπουνιές και τις κλωτσιές; Εκεί γιατί δεν είπες, «ε, όχι φασίστες!». Γιατί θεωρούμε επιτυχία, το να μαζεύουν τα ρεμάλια της ΧΑ, και να μιλάμε για κράτος δικαίου, που όταν τα αφεντικά τους, κάμουν ακόμα κουμάντο! Γιατί θεωρούμε επιτυχία ένας βλαμμένος να μας κυβερνά και να μιλά με στόμφο για κατορθώματα ενώ έχει οδηγήσει τόσους ανθρώπους στην εξαθλίωση, στην φτώχεια, στο έλεος, στην αυτοκτονία… Γιατί…, γιατί δεν βλέπουμε τι βλακεία κουβαλάμε, και λέμε ότι μας ψεκάζουν!

Τέλος πάντων όμως, ίσως να τα αναλύσω όλα αυτά σ’ ένα άλλο άρθρο… Ας μείνουμε προς το παρόν στο ποίημα αυτό, που εύχομαι να μην είναι προφητικό, και να μην καταλήξουμε εκεί…

Υποσημείωση: την κόκκινη σημαία, ας την εκλάβει καθείς, όπως επιθυμεί…

Ομίχλη…

Ομίχλη παντού…

Τίποτε το ορατό… παρά μόνο μια σημαία…

Μια κόκκινη σημαία, μέσα στην ομίχλη…

Λαός την κουβαλά…

…

Ένας άνδρας κουβαλά την σημαία,

κι από πίσω ακολουθούν

άνδρες, γυναίκες, γέροι και παιδιά…

Πλήθος, οργισμένο μέσα στην ομίχλη

που περπατά…

μέσα σε μια πόλη.

Ακατοίκητη, βομβαρδισμένη, εγκαταλελειμμένη…

Τα κτίρια άδεια γύρω…

Οι άνθρωποι τους, δεν είναι μέσα.

Ίσως έχουν φύγει, ίσως να είναι το ίδιο το πλήθος…

…

Το πλήθος φτάνει έξω από ένα μεγάλο κτίριο…

Πολυτελές, μεγαλοπρεπές,

το μόνο απείραχτο μέσα στην πόλη…

…

Ο άνδρας που κρατά την σημαία, ανεβαίνει σε έναν τύμβο που πάνω του έχει μια μαύρη σημαία…

Σταματά εκεί και δείχνει την κόκκινη σημαία στο πλήθος.

«Η ώρα έφτασε…»

Ο άνδρας βγάζει την μαύρη σημαία και μόλις πάει να τοποθετήσει την κόκκινη, πέφτει νεκρός με την σημαία στα χέρια…

Κάποιος τον πυροβόλησε μέσα από το κτίριο.

Το πλήθος τώρα είναι ασυγκράτητο… πιο αγανακτισμένο από ποτέ…

Η κόκκινη σημαία θα κυματίζει τώρα πιο ψηλά…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Θα σημάνουν οι καμπάνες - Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
με τόσα φλάμπουρα λάμπει, λάμπει ο ουρανός
και τούτοι μέσ’ τα σίδερα και κείνοι μεσ’ το χώμα.

 Σώπα όπου να `ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.

Κάτω απ’ το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους
 κρατάνε της καμπάνας το σχοινί,
προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση
τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας
δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει

 Σώπα όπου να `ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Γιάννης Ρίτσος
Ρωμιοσύνη