Μες στα όνειρα γεννιέμαι
κι από 'κει βγαίνω στον κόσμο.
Δεν ζω πολλά χρόνια,
αλλά με νοσταλγούν σαν με χάσουν.
Με ποθούν, με θέλουν,
μα σαν με αποκτήσουν με ξεχνούν
και με αφήνουν να χαθώ.
Σαν χαθώ δεν γυρίζω πίσω.
Είμαι από ξύλο φτιαγμένος και σαν πεθάνω
γίνομαι στάχτη
για να ξαναγεννηθώ κάπου αλλού.
Σαν τον φοίνικα και 'γω.
Αυτή είναι η κατάρα μου,
να γεννιέμαι και να πεθαίνω
χωρίς να ζω.
Γιατί είμαι ο Ξύλινος Ιππότης...
Υ.Γ. η εικόνα, όχι Χριστουγεννιάτικη σίγουρα, νομίζω αντικατοπτρίζει όλη την αίσθηση (και την συναίσθηση;) που έχουμε όλοι μας, για αυτά που ζούμε και ζήσαμε (θαρρώ, λέω, στον εαυτό μου) το 2012...
Αυτό είναι το αυθεντικό βίντεο από το κανάλι του παιδιού που το είχε ανεβάσει στις 7 Σεπτέμβρη. Αξίζει να αφιερωθούν 10 λεπτά. Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τον πόνο, αλλά αυτός δεν πρόκειται να φύγει είτε έτσι, είτε αλλιώς.
Επιστρέφεις από το μπαρ,
που βγήκες για ένα ποτό με φίλους, γύρω στις 3 τα ξημερώματα. Το σπίτι σου δεν
βρίσκεται στο κέντρο αλλά σε μια φτωχογειτονιά όπου τέτοια ώρα δεν κυκλοφορούν
και πολλοί. Στον δρόμο που ακολουθείς βρίσκονται εκτός από πολυκατοικίες, και
κάποιες μονοκατοικίες.
Καθώς περπατάς έξω από μια
μονοκατοικία παρατηρείς ότι ένα φως είναι ακόμη ανοιχτό, σαν από λάμπα γραφείου,
αλλά δεν δίνεις σημασία. Όπως κάνεις να φύγεις ξαφνικά μέσα από αυτό το σπίτι
ακούγεται… ένας πυροβολισμός! Αρχικά σαστίζεις, μένεις παράλυτος απ’ τον φόβο
σου και δεν ξέρεις τι να κάνεις! Σκέφτεσαι να το βάλεις στα πόδια, να φύγεις,
ποιος ξέρει αν βγει κανείς και σκοτώσει και εσένα, αλλά το «λίγο» ποτό που
έχεις στις φλέβες σου, απ’ την έξοδο στο μπαρ, σε κάνει να αποφασίσεις και να
κάνεις κάτι που δεν θα έκανες με τίποτε ξεμέθυστος… να πας μέσα στο σπίτι!
Δεν ακούς κανέναν θόρυβο,
καμιά φωνή, τίποτε που να δείχνει ότι ακούστηκε ένας πυροβολισμός πριν λίγα
δευτερόλεπτα και αυτό σε κάνει να ανησυχείς. Παρατηρείς πως δεν είναι
κλειδωμένα καθώς πλησιάζεις την εξώπορτα, λες και κάποιος άφησε επίτηδες
ξεκλείδωτα. Προχωράς και η καρδιά σου κοντεύει να σπάσει απ’ την αγωνία. Δεν
έχεις καθόλου, παρά το ποτό στις φλέβες σου, το θάρρος να φωνάξεις για να λάβεις
κάποια απάντηση. Όπως πλησιάζεις και στην πόρτα του σπιτιού, βλέπεις πως η
πόρτα είναι μισάνοιχτη. Μάλλον κάποιος κλέφτης θα είναι, σκέφτεσαι! Έτσι
εξηγείται!
Μα κάτι μέσα σου, σου λέει
να μπεις μέσα… Το ποτό φταίει, λες μέσα σου, που παρά τον κίνδυνο κάνεις κάτι
τόσο παράτολμο και δεν λες να το βάλεις στα πόδια! Ανοίγεις σιγά - σιγά την
πόρτα και μπαίνεις στο χολ. Το σπίτι μέσα είναι διακοσμημένο με πράγματα
δεκαετίας και πάνω… φτωχό… Μα αλήθεια εδώ βρήκε ή βρήκαν να κλέψουν; Προχωράς
σιγά – σιγά και οι αισθήσεις σου έχουν οξυνθεί στον υπέρτατο βαθμό… Παρ’ όλα
αυτά κανένας απολύτως θόρυβος, απόλυτη και νεκρική σιωπή επικρατεί, καθώς ακόμη
και τα βήματα σου ακούγονται υπερβολικά δυνατά στα αυτιά σου!
Στα δεξιά του χολ
διακρίνεις το σαλόνι, και μέσα από την πόρτα στην άλλη άκρη, να προέρχεται το
φως από την λάμπα γραφείου που είδες και από έξω. Η διαίσθηση σου σε κάνει να
προχωρήσεις προς τα ‘κει, κόντρα σε κάθε λογική… Όπως περπατάς όλα περνούν απ’
το μυαλό σου, και προσπαθείς να προετοιμάσεις τον εαυτό σου στην εικόνα που
μπορεί να αντικρίσεις… αν μπορέσεις βέβαια να προετοιμαστείς ποτέ για κάτι
τέτοιο…
Βρίσκεσαι στην πόρτα όταν
βλέπεις έναν άντρα, ένα νεαρό παιδί γύρω στα 20, πεσμένο στο πάτωμα γύρω από
μια λίμνη αίματος που προέρχεται από το κεφάλι του! Στο χέρι του κρατημένο ακόμη
το πιστόλι που με αυτό έβαλε τέλος στη ζωή του…
Το θέαμα είναι σοκαριστικό
και μέσα στον πανικό σου σκέφτεσαι να πάρεις τηλέφωνο να έρθει η αστυνομία και
κάποιο ασθενοφόρο άμεσα! Μα όπως βγάζεις το κινητό, ακούς απ’ έξω τις σειρήνες
ασθενοφόρου και περιπολικών να πλησιάζουν. Μάλλον κανείς γείτονας θα κάλεσε
πρώτος σκέφτεσαι… Παρά την «μέθη» σου, που μάλλον έχει εξατμιστεί αυτή τη
στιγμή, παρά την όλη τρομάρα σου και την παγωμάρα μπροστά στο θέαμα αυτό, δυο
πράγματα τράβηξαν το βλέμμα σου… το ανοιχτό τηλέφωνο (το ακουστικό δηλαδή) και
ένα γράμμα με ένα στυλό πάνω του, στο γραφείο δίπλα στην λάμπα…
Θόρυβος από τα βήματα των
αστυνομικών και των νοσηλευτών σπάνε ξαφνικά την ησυχία του δωματίου, ενώ
κάποια άτομα έρχονται να σε πάρουν έξω απ’ τον τόπο του «εγκλήματος». Ούτε
ακούς και τίποτε εσύ, ούτε και βρίσκεσαι σε μια λογική διάσταση πλέον…
Αυτοκτόνησε, ψιθυρίζεις,
αυτοκτόνησε…
Του έρωτα και του θανατού - Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Οι απαντήσεις…
Το γράμμα:
«Μαμά, Μπαμπά, συγχωρείστε
με… Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο… Δεν μπορούσα… Δεν άντεχα να βλέπω το Μαράκι
μας, να λιώνει μέρα με την μέρα… Από τότε που γεννήθηκε να ζει ένα μαρτύριο ενώ
αξίζει τόσα… Συγχωρείστε με, αλλά δεν βρήκα άλλη λύση…»
Στο τηλέφωνο:
«Νοσοκομείο …(ονομασία)… ,
παρακαλώ, πείτε μου.»
«Ε, γεια σας, θα ήθελα να
ζητήσω ένα ασθενοφόρο. Κάποιος τραυματίστηκε από σφαίρα στο κεφάλι.»
«Που συνέβη;!»
«…(οδός)…»
Στο τηλέφωνο, αμέσως μετά:
«Αστυνομικό τμήμα
…(πόλη)…»
«…(οδός)…, ελάτε αμέσως! …πυροβολισμός…»
Η Μαρία ένα κοριτσάκι
σχεδόν 10 ετών, έδινε μέρα με τη μέρα μάχη με τον θάνατο για να κρατηθεί στη
ζωή. Η καρδιά της από την στιγμή που γεννήθηκε ήταν τόσο αδύναμη, και μέρα με
τη μέρα μπορούσε και να σταματήσει. Μόνη ελπίδα, μια μεταμόσχευση καρδιάς, αλλά
το αίμα της σπάνιο, οι οικονομικές συνθήκες ακόμη χειρότερες, και όλα κατά…
Μόνο ο Χρήστος, ο αδερφός
της, είχε το ίδιο αίμα με αυτή. Κι ο Χρήστος την αγαπούσε την αδερφή του τόσο
πολύ, που δεν άντεχε να βλέπει να ζει ένα τέτοιο μαρτύριο ένα μικρό αγγελούδι
όπως την έβλεπε, κι έτσι μόλις άκουσε για δωρητές οργάνων δεν σκέφτηκε καν την
πιθανότητα να το αφήσει αυτό. Έκανε ότι ήταν να κάνει για να γίνει κι αυτός,
αλλά στους γονείς του δεν είπε τίποτα, δεν πρόκειται να το δέχονταν αυτό με
τίποτα…
Τα έκανε όλα τόσο γρήγορα
αυτή τη μέρα… Ακόμη και όπλο κατάφερε και βρήκε…
Το απόγευμα αφού τα είχε
υπολογίσει όλα, πήγε από το νοσοκομείο όπου νοσηλεύονταν η αδερφή του και
πέρασε λίγη ώρα μαζί της. Πολύ ευσυγκίνητος ήταν όμως, και τον ρωτούσε η Μαρία,
τι έχεις αδερφούλη μου, γιατί κλαις; Δεν κλαίω, της έλεγε, από λύπη, από χαρά
κλαίω… Και γιατί χαίρεσαι, τον ρωτούσε. Γιατί σ’ αγαπάω πάρα πολύ μικρό, και να
ξέρεις ότι πάντα θα είμαι μαζί σου… Το Μαράκι χαμογέλασε πλατιά, άνοιξε τα
χέρια της και τον πήρε αγκαλιά… Κι εγώ σ’ αγαπώ αδερφούλη!
*Η
ιστορία αυτή είναι καθαρά αποκύημα της φαντασίας μου και στόχο έχει να δείξει
πως τα φαινόμενα απατούν. Πολλές φορές κρίνουμε μονάχα απ’ την εικόνα, από αυτά
που βλέπουν τα μάτια μας, που ακούν τα αυτιά μας, αυτά που υπάρχουν μόνο
μπροστά μας.
Θεωρούμε
πως η αλήθεια είναι ακριβώς όπως την λαμβάνουμε εκείνη την στιγμή. Το πιο
πιθανό όταν «είδες» τον νεκρό νεαρό, με το τηλέφωνο ανοιχτό, και ένα γράμμα
δίπλα, να θεώρησες ίσως πως ήταν μια αυτοκτονία, ίσως για μια ερωτική
απογοήτευση. Στο τηλέφωνο θα ήταν η κοπέλα που πήρε να της κάνει την
εξομολόγηση του, και στο γράμμα έγραφε πως την αγαπά ή ζητούσε συγνώμη για την
πράξη του κτλ.
Μπορεί
να σκέφτηκες και κάτι άλλο ίσως, δεν ξέρω, αλλά σίγουρα δεν περίμενες αυτό το
τέλος. Όπως και στην ζωή ποτέ δεν μαντεύουμε το τέλος. Αλλά ξέρουμε να
κρίνουμε…
Κρίνουμε
χωρίς να ξέρουμε, βγάζουμε τα συμπεράσματα μας χωρίς να γνωρίζουμε, κι όμως
θεωρούμε και πως όλα τα ξέρουμε, και όλα τα γνωρίζουμε.
Είδες
όμως πως το ίδιο αποτέλεσμα από πίσω μπορεί να έχει πολλές και διαφορετικές
πράξεις;
Όπως
στα μαθηματικά αν σου δώσω τον αριθμό 4 π.χ., και σου ζητήσω να μου πεις ποια
πράξη μου έδωσε αυτόν τον αριθμό, εσύ θα μπορέσεις να μου πεις με σιγουριά πως
βρέθηκε αυτός ο αριθμός 4;
Απλώς
κανά δυο πράξεις θα σου δείξω:
1+3=4,
2*2+12-12=4,
100-96=4,
5000*2-9996=4,
4444/1111=4…
Να
συνεχίσω;
Με
λίγα λόγια σημασία σε κάθε αποτέλεσμα έχει η πράξη. Αν αξίζει η πράξη, αξίζει
και το αποτέλεσμα. Γιατί ο λόγος κάνει την αυτοκτονία αυτοθυσία. Ο Λόγος πρέπει
να κρίνεται, κι όχι το Τέλος.
Άλλωστε
μόνο δυο πράγματα μένουν στο τέλος…
Η
Αλήθεια κι ο Λόγος.
Η
Αλήθεια υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Κανείς άλλωστε δεν μπορεί να την
αλλοιώσει.
Κι
ο Λόγος που δίνει νόημα και ζωή στην Αλήθεια, καθώς δεν είναι δυνατό να υπάρχει
δίχως αυτή.
Τρίκαλα: Οκτώ χρόνια από την τραγωδία στον Μαλιακό Πέμπτη, 27 Σεπτεμβρίου 2012 18:27 Αλέξανδρος Ζαούτσος
Στιγμές συγκίνησης σήμερα στο Γενικό Ενιαίο Λύκειο Φαρκαδόνας και ημέρα μνήμης από το τραγικό δυστύχημα στο “φονικό” πέταλο του Μαλιακού Κόλπου, όπου πριν από οκτώ χρόνια, επτά μαθητές της Α’ τάξης έχασαν τη ζωή τους, μετά από σύγκρουση φορτηγού με λεωφορείο του ΚΤΕΛ, το οποίο μετέφερε 37μελή μαθητική αποστολή και 4 καθηγητές στην Αθήνα, για να παρακολουθήσουν αθλήματα των Παραολυμπιακών Αγώνων. Με απόφαση του τότε Συλλόγου Διδασκόντων του Λυκείου Φαρκαδόνας, η 27 Σεπτεμβρίου καθιερώθηκε ως ημέρα μνήμης των αδικοχαμένων μαθητών, διοργανώνοντας διάφορες εκδηλώσεις. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά την τραγωδία, οι μαθητές τη σχολικής μονάδας τίμησαν τη μνήμη των επτά παιδιών. Η αρχή έγινε με τη συγγραφή ενός κειμένου, σχετικό με την οδική ασφάλεια και τη συμπεριφορά των οδηγών, των προσωπικών τους ευθυνών και της κατάστασης που επικρατεί στους ελληνικούς δρόμους. Κάθε τμήμα, κάθε τάξης, ανέλαβε να συντάξει μία παράγραφο, τις οποίες συνέθεσαν σε ενιαίο κείμενο οι μαθητές της Γ’ Λυκείου. Το κείμενο αναγνώστηκε στο μνημείο των επτά μαθητών, όπου εναποτέθηκαν ισάριθμα τριαντάφυλλα, όσα και τα λευκά μπαλόνια που απελευθερώθηκαν στον ουρανό. Το κείμενο που συνέταξαν οι μαθητές του Ενιαίου Λυκείου Φαρκαδόνας φέρει τον τίτλο “ημέρα μνήμης” και είναι το κάτωθι: “Ανολοκλήρωτα έργα, δρόμοι δολοφόνοι, ανεύθυνοι οδηγοί, παράγοντες καταστροφής… Μέρες λύπης και πένθους, απώλειες οδυνηρές. Ένα ατύχημα μπορεί να αλλάξει τις ζωές όλων μας. Ένα ατύχημα κοστίζει ακριβά στις ψυχές των ανθρώπων. Δυστυχώς, όμως, για έναν άγνωστο λόγο συνεχίζουν και συμβαίνουν. Στις μέρες μας ο αριθμός των ατυχημάτων αυξάνεται ραγδαία. Συγκεκριμένα, η χώρα μας ανήκει στη 2η θέση παγκοσμίως, ανάμεσα στις χώρες με το μεγαλύτερο ποσοστό ατυχημάτων. Σαν σήμερα, στις 27 Σεπτέμβρη του έτους 2004, η Ελλάδα επισκιάστηκε από τα αιματηρά γεγονότα που συνέβησαν στην περιοχή του Mαλιακού. Σαν σήμερα, πριν 8 χρόνια, το Λύκειο Φαρκαδόνας έχασε 7 αγγελούδια. Χάσαμε φίλους και συγγενείς, μα πάνω από όλα αθώα παιδιά. Ο χαμός τους υποδηλώνει την αδικία του κόσμου, ίσως και κάτι ανώτερου. Και παντού, κυριαρχεί ένα μεγάλο “Γιατί” , που ριζώνει στις καρδιές μας. Παντού, στέκουν μετέωρα ερωτήματα, αναπάντητα ερωτήματα πόνου, οργής και αγανάκτησης. Όλοι ψάχνουμε απαντήσεις. Όμως το ζήτημα δεν είναι στο “γιατί”, αλλά στο πώς να αποφευχθούν παρόμοιες περιστάσεις, ώστε να μην ξανανιώσουν άλλοι άνθρωποι τον ψυχρό πόνο της απώλειας. Αλκοόλ, ταχύτητα, αμέλεια, κινητό, κόκκινο φανάρι. Όλοι αυτοί οι παράγοντες οδηγούν στον χωρισμό δρόμων. Χωρίζονται παιδιά από μητέρες, γυναίκες από άντρες, φίλοι από φίλους, με αποτέλεσμα να διαλύονται χιλιάδες οικογένειες. Η αδράνεια των κρατικών μας φορέων, λοιπόν, είναι αισθητή. Το οδικό δίκτυο της χώρας μας, σαφώς και δεν πληροί όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις ασφαλούς οδήγησης. Ωστόσο, η λύση τέτοιων προβλημάτων, επέρχεται πολύ αργότερα. Βρίσκεται λύση, όταν τα ατυχήματα ξεπερνούν κάθε προηγούμενο και όταν πλέον η αγανάκτηση των ανθρώπων που τα έχουν βιώσει, ξεχειλίζει. Κύριο μέλημα μιας χώρας θα πρέπει να είναι η ασφάλεια των πολιτών της. Για τον λόγο αυτό, το κράτος θα πρέπει να συμβάλλει σημαντικά στην εξάλειψη των ατυχημάτων με τη δημιουργία καλύτερων υποδομών και με την εξασφάλιση ποινών για τυχόν παραβάσεις. Παρ’ όλα αυτά όμως, και η δράση του καθένα, σε ατομικό επίπεδο, δεν πρέπει να παραληφθεί. Με την κατάλληλη παιδεία και φρόνηση, θα πρέπει να “βγαίνουν” στους δρόμους, άνθρωποι συνετοί και υπεύθυνοι, οι οποίοι οφείλουν να ανταποκρίνονται θετικά στη νηφαλιότητα, στην πείρα της οδήγησης καθώς επίσης και στην τήρηση του Kώδικα Oδικής Kυκλοφορίας. Είναι πλέον στιγμή, να καταλάβουν όλοι πως η ταχύτητα δεν είναι ούτε κάποιο είδος “μαγκιάς”, ούτε κάποιο είδος αυτοπροβολής. Απεναντίας, είναι ο μοχλός της καταστροφής, της αυτοκαταστροφής. Εν τούτοις, η συνετή και υπεύθυνη οδήγηση προϋποθέτει και την επαρκή συντήρηση των οχημάτων. Τα παιδιά μας, λοιπόν, είχαν παρόν και μέλλον. Κι όμως κατέληξαν ανάμνηση των πιο έντονων αισθήσεών μας. Τα φτερά τους που κόπηκαν απότομα και άδικα, πρέπει να αποτελέσουν ορόσημο για όλους. Πρέπει να είναι η κινητήρια δύναμη για όλα τα νέα παιδιά, για όλους εμάς, η οποία να μας ωθεί στην πραγμάτωση των δικών μας στόχων και ονείρων, με οποιοδήποτε τίμημα. Πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή μας, μαχόμενοι ενάντια σε κάθε εμπόδιο, να χαμογελάμε ακόμα και όταν κλαίμε, να λέμε “μπορώ”, ακόμα και όταν οι δυνάμεις μας, μας έχουν εγκαταλείψει. Τη μέρα αυτή, λοιπόν, ως αφιέρωμα στην μνήμη τους, όλοι συνειδητά και υποσυνείδητα τους νιώθουμε κοντά μας, έτσι σαν ΆΓΓΕΛΟΙ, όπως ήταν, όπου και αν βρίσκονται, όποια υπόσταση και αν έχουν. Η παρουσία της απουσίας τους ευχόμαστε να είναι μια γλυκιά υπενθύμιση ΑΓΑΠΗΣ και αλληλεγγύης προς όλους τους ανθρώπους…”.
Της παπαρούνας τον ανθό
να μην τον εμυρίσεις
γιατί σε μένα μάτια μου
μια μέρα θα γυρίσεις.
Να μου γυρέψεις τη φωτιά
και του τρελού το χάδι.
Πάντα ζητούσες τα φιλιά
που αφήνουνε σημάδι. Τα χάδια μου τα πέταξα στης λήθης το πηγάδι, να μην τα βρουν οι αγκαλιές που βγαίνουνε σεργιάνι.
Με διαβατάρικα πουλιά
έρωτα να μην πιάνεις
γιατί είναι διαβατάρικα
και γρήγορα τα χάνεις
και σου κουρσεύουν τη λαλιά
κι ανάσα πια δεν έχεις.
Κι όλο γυρίζεις το πρωί
χάιδια να μου γυρεύεις. Τα χάδια μου τα πέταξα στης λήθης το πηγάδι, να μην τα βρουν οι αγκαλιές που βγαίνουνε σεργιάνι.
Το δελφινάκι μου έδωσε αυτό εδώ το βραβείο και την ευχαριστώ πάρα πολύ που με σκέφτηκε και μου το χάρισε!
Θα ήθελα κιόλας να το συνδυάσω
με την επέτειο μου στο μπλοκ, την Παρασκευή που έκλεισα 1 χρόνο, αλλά δυστυχώς ενός
τεχνικού προβλήματος (καταστράφηκε ο σκληρός μου δίσκος) δεν μπόρεσα να κάνω την
ανάρτηση την ημέρα αυτή… (7 Σεπτέμβρη).
Έτσι σκέφτηκα να συνδυάσω τα
7 πράγματα που δεν γνωρίζετε για μένα με την αρχή του μπλοκ, Ξύλινος Ιππότης.
1. Το ποίημα Ξύλινος
Ιππότης το έγραψα στις 26 Αυγούστου 2008 όταν ήμουν για διακοπές στο Πευκί Εύβοιας.
Συμβολίζει τον σημερινό έρωτα, αλλά και την ελπίδα.
2. Ο Ξύλινος Ιππότης,
πλέον, αποτελεί ένα ποίημα ορόσημο για την προσωπική μου «καριέρα», μιας και
έτσι ξεκίνησα στα μπλοκς και έγινε γνωστό το «έργο» μου, ακόμη και στους δικούς
μου.
3. Η δημιουργία του μπλοκ
έγινε όταν και τυχαία ανακάλυψα ένα ποιητικό ιστολόγιο. Έτσι σκέφτηκα να κάνω
κι εγώ κάτι, έτσι ώστε να περνώ δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο μου.
4. Η ημερομηνία ήταν
τυχαία, κι όλως περιέργως συνέπεσε στις 7 του μηνός, ημέρα την οποία έγραψα και
το πρώτο μου ποίημα (7 Νοέμβρη του 2007).
5. Είναι από τις καλύτερες
αποφάσεις που έχω πάρει η δημιουργία αυτού του ιστολογίου, μιας και άνοιξε κατά
πολύ ο «ορίζοντας» της ποίησης μου, γνώρισα πολλά άτομα που ήδη μου έχουν δώσει
πολλά, και ήρθαν επίσης κάποιες εμπειρίες (που δεν τις περίμενα τόσο νωρίς στην
ηλικία που είμαι) όπως η γνωριμία μου με σύγχρονους σπουδαίους ποιητές στην
Αθήνα και η απαγγελία ενός ποιήματος μου, το Μάρτη που πέρασε.
6. Η χρονιά αυτή που
πέρασε (σ.σ. από την δημιουργία του μπλοκ) ήταν άκρως δημιουργική για εμένα,
γιατί πέραν αυτών των ποιημάτων που έχω αναρτήσει, έχω γράψει άλλα τόσα, κι έχω
φτάσει ήδη σε έναν χρόνο 100 ποιήματα, μαζί βέβαια με καναδυό πεζογραφήματα και
διηγήματα.
7. Αυτόν τον 1ο
χρόνο της «ύπαρξης» του Ξύλινου Ιππότη, την αφιερώνω σε όλους τους αναγνώστες
που πέρασαν από εδώ, είτε έμειναν είτε πέρασαν απλώς μια βόλτα, σε όλους αυτούς
που αγάπησαν το έργο μου και με ενθάρρυναν να συνεχίζω, σε όλους όσους
βρίσκονται δίπλα στον Ξύλινο Ιππότη!
Ακόμη θα ήθελα να προσθέσω
επί της ευκαιρίας, πως ακόμη κι αν κάποια άτομα με πλήγωσαν ή προσπάθησαν να
μου «επιτεθούν» (μιλώ γενικώς στην ζωή μου) ώστε να με υποβαθμίσουν ή να με
ρίξουν, τους ευχαριστώ ειλικρινέστατα μέσα από την καρδιά μου, γιατί μου
δίδαξαν τι πάει να πει φθόνος κάποιες φορές και ζήλεια, και έτσι να τα
αποστραφώ, να τα απεχθάνομαι και να τα αποφεύγω! Γιατί για όσους δεν ξέρουν, ο μεγαλύτερος
και χειρότερος εχθρός κάποιου είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Διότι μόνος φτάνεις
εκεί που φτάνεις, είτε είναι προς την κορυφή, είτε προς τον πάτο…
Τώρα για τα άτομα που
θέλουν να το παραλάβουν αυτό το βραβείο έχουν πρόσκληση από εμένα, γιατί μια
τέτοια μέρα δεν μπορώ να ξεχωρίσω άτομα…!
Ο εφιάλτης της Περσεφόνης - Τάνια Τσανακλίδου & Μάρθα Φριντζήλα
Είναι όμορφα να
ξυπνάς το πρωί, να πηγαίνεις στην εκκλησία του Άγιου Ανδρέα και να
εκκλησιάζεσαι, μόλις έχεις έρθει. Να παίρνεις την ευλογία για την νέα φοιτητική
χρονιά – και για όλα άλλωστε τα πράγματα. Χτες επέστρεψα Πάτρα, ξύπνησα σήμερα
πρωί – πρωί και θέλησα να πάω στην κυριακάτικη λειτουργία.
Και έχει ετούτο το
ευλογημένο μέρος, τόση ιστορία απάνω του που ανατριχιάζεις όταν ξέρεις πως σε
αυτό το μέρος μαρτύρησε ο Άγιος. Δίπλα στην θάλασσα, εδώ, ο πρωτόκλητος
απόστολος παρέδωσε την ζωή του στα χέρια του Σωτήρα μας με μαρτυρικό τρόπο πάνω
στον χιαστή σταυρό. Ευλογημένο μέρος, ευλογημένη πόλη η Πάτρα, όπως λέγει και ο
μέγας Κόντογλου: «Πολὺ
τιμημένη εἶναι ἡ
Πάτρα μέσα στὸν κόσμο, γιατὶἀξιώθηκε νὰ
ποτισθεῖ τὸ χῶμα της μὲ
τὸ αἷμα ἐκείνου
ποὺ τὸν κάλεσε ὁ
Χριστὸς πρὶν
ἀπὸ τοὺς
ἄλλους ἕντεκα,
πρὶν ἀπὸ τὸν ἀδερφό του τὸν
Πέτρο.»
Τι να γράψω άλλωστε
εγώ για την ζωή του Άγιου Ανδρέα; Ο Φώτης Κόντογλου στο «Ανδρέας ο Πρωτόκλητος. Η Ζωή ενός Οσιομάρτυρα» τα γράφει όπως μονάχα αυτός γνωρίζει κι αξίζει να το
διαβάσει κανείς, δεν είναι άλλωστε πολύ κι ούτε θα του πάρει και πάρα πολύ ώρα,
λίγα λεπτά, κι όμως μαθαίνει τόσα πολλά κάποιος μέσα απ’ την ζωή του Αγίου
Ανδρέα!
Γράφει στο τέλος ο
Κόντογλου στον βίου του Αγίου. Ακόμη δεν είχε ολοκληρωθεί η καινούργια εκκλησία
και η τότε εκκλησία ήταν η μικρή τώρα που μένει σαν ένα είδος μουσείου σήμερα: «Στὴν Πάτρα καὶ
στὰ περίχωρα ὑπήρχανε
πολλὲς ἐκκλησίες τοῦἁγίου Ἀνδρέου,
πλὴν τώρα δὲν
σώζεται καμμιά. Ἡ σημερινὴἐκκλησιά του εἶναι
βασιλικὴ κατὰ
τὸ σχέδιο ποὺ
συνηθιζότανε στὰἘφτάνησα, καὶ
χτίσθηκε στὰ 1845. Τὸ
ταβάνι εἶναι ζωγραφισμένο ἀπὸ
τὸν Δημήτριο Βυζάντιο ποὺἔγραψε τὴ
Βαβυλωνία καὶ ποὺἤτανε ἁγιογράφος.
Μ᾿ὅλο ποὺἡἐκκλησία αὐτὴ
δὲν εἶναι
κανωμένη καὶ ζωγραφισμένη κατὰ
τὸ βυζαντινὸ
τρόπο, εἶναι ὡστόσο
κατανυχτική. Ἐνῶἡ μισοτελειωμένη ἐκκλησία
ποὺ φαίνεται κοντὰ
τῆς εἶναι
ἕνα ἔκτρωμα
ποὺ πρέπει νὰ
τὸ γκρεμίσουνε οἱ
Πατρινοί. Ξέρω πὼς παιδεύουνται χρόνια τώρα χωρὶς
νὰ μποροῦνε
νὰ κατασταλάξουνε σὲ
μία ἀπόφαση γιὰ
τὸ σχέδιο μιᾶς
μεγάλης ἐκκλησιᾶς
ποὺ θέλουνε νὰ
χτίσουνε. Εἶδα τὸ
σχέδιο ποὺ σκάρωσε ἕνας
Φραντσέζος, ποὺ εἶναι ἴδια
τούρτα. Μὰὑπάρχει πιὸἁπλὸ πρᾶγμα
ἀπὸ τοῦτο:
νὰἀναθέσουνε σ᾿ἕναν καλὸν
ἀρχιτέκτονα, ποὺ
νὰ νογᾶἀπὸ βυζαντινά, νὰ
κάνει μίαν ἐκκλησιά, ἀντιγράφοντας
πιστὰ κάποια ἀπὸ
τὶς πιὸἔμορφες βυζαντινὲς
ἐκκλησιές, π.χ. τὸν
ὅσιο Λουκᾶ
τῆς Λειβαδιᾶς,
τὸ Βροντόχι τοῦ
Μυστρὰἢ μία ἐκκλησιὰἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη ἢἀπὸ τ᾿Ἅγιον Ὄρος.
Ἡ Πάτρα εἶναι
τὸ λιμάνι τῆς
Ἑλλάδας ποὺ
κοιτάζει κατὰ τὸ πέλαγο τῆς
Εὐρώπης, κι ὅποιος
ἔρχεται ἀπὸ
κεῖ, εἶναι
ντροπὴ νὰ πρωτοδεῖ
μίαν ἐκκλησιὰ
φράγκικη στὸ μέρος ποὺ
μαρτύρησε ὁἅγιος Ἀνδρέας.
Πρέπει νὰ δεῖ
μία ἐκκλησιὰἑλληνική, βυζαντινή. Τί καθόσαστε
καὶ συζητᾶτε
χρόνια τώρα, σὰν νὰ
μὴν ἔχετε τὴν
πιὸ σπουδαία τέχνη στὸν
τόπο σας;»
Αλλά εγώ θα διαφωνήσω
ότι δεν είναι όμορφη η καινούργια εκκλησία. Δεν μοιάζει πράγματι με τις δικές μας,
τις βυζαντινές, τις όμορφες, όπως μαθαίνει κανείς σ’ όλη την Ελλάδα. Ειδικά όπως
έμαθα κι εγώ από μικρό παιδί τις εκκλησίες της Θεσσαλίας, ή του Άγιου Δημητρίου
στην Θεσσαλονίκη. Ο Φώτης Κόντογλου, δεν ζούσε όταν εγκαινιάσθηκε ο ναός, το
1974.
Μεγάλος ναός όμως,
προκαλεί δέος το μέγεθος κι οι αγιογραφίες μέσα του. Ο τρούλος του
χαρακτηριστικός, ιδιαίτερος αλλά και αξιομνημόνευτος κι αξέχαστος. Δίνει την
αίσθηση που προκαλεί άλλωστε κι η ίδια η πόλη με τα παλαιά κτίρια και την
παράξενα όμορφη αρχιτεκτονική της. Ελληνική αλλά με τον δυτικό της τρόπο η
Πάτρα. Κρατάει την ιστορικότητα της έτσι, και αλλιώτικη η ομορφιά της από τις άλλες
πόλεις της πατρίδος μας. Χαρακτηριστικά τα μέρη της πόλης, όπως η πλατεία η
κεντρική του Γεωργίου Α’, οι σκάλες του Αγίου Νικολάου, το Κάστρο, ο πεζόδρομος
των Τριών Ναυάρχων κι άλλες τόσες τοποθεσίες στην «Πύλη της Ελλάδας προς τη Δύση». Έτσι κι ο ναός, όμορφος με τον
πατρινό του τρόπο δίνει αυτό που πρέπει να δώσει. Κι αν κανείς αγαπά
περισσότερο την παλαιά, καλά κάνει γιατί η αγιότητα της κι η κατανυχτικότητα
της, όπως γράφει ο Κόντογλου δεν συγκρίνεται με τίποτε. Ακόμη και σήμερα
άλλωστε, 26 Αυγούστου, έχει μια ευωδία μόσχου, βασιλικού και ρόδου, δηλαδή
τριαντάφυλλου. Ευωδία αγία, όπως γράφει ο Παπαδιαμάντης στον γάμο του Καραχμέτη: «Ὅταν
ἐπῆγαν μετὰ
τρία ἔτη νὰ
σκάψουν διὰ τὴν ἀνακομιδὴν
τῶν λειψάνων της, λεπτὸν
θεσπέσιον ἄρωμα ὡς
βασιλικοῦ, μόσχου καὶ
ρόδου ἅμα, ἀνῆλθεν
εἰς τοὺς
μυκτῆρας τοῦἱερέως, τοῦ
σκάπτοντος ἐργάτου, τῆς
Λελούδας καὶ δύο ἄλλων
παρισταμένων γυναικῶν. Τὰ
κόκκαλά της εἶχον εὐωδιάσει.»
Κι η κάρα του Αγίου
που βρίσκεται από το 1964 στην Πάτρα, όπου επιστράφηκε από τον Πάπα Παύλο στις 26
Σεπτέμβρη είναι πολύ όμορφο και τιμητικό γεγονός για την πόλη αλλά και για την
Ελλάδα ολάκερη. Και βρίσκεται σήμερα εκ δεξιός του Ιερού όπου μπορεί να
προσκυνήσει ο κάθε χριστιανός, ενώ στις 30 Νοέμβρη, την ημέρα της εορτής
γίνεται λαϊκό προσκύνημα, όπου ρέουν χιλιάδες κόσμου κάθε χρόνο.
