Ξύλινος Ιππότης (λίγο ακόμη…)

Όταν γεννήθηκα πρώτη φορά,

ήρθαν οι Μοίρες πάνω από την

                                κούνια μου,

την τρίτη μέρα·

        για να μετρήσουν

                για να ζυγίσουν

                        για να κόψουν

την ζωή μου, όπως αυτές εθέλαν…

Μα εγώ άρπαξα το νήμα μου

        άρπαξα και το ψαλίδι

και τα ‘βαλα φωτιά…

        και κάηκα κι εγώ μαζί

κι έγινα στάχτη.

Μα μέσα από τις στάχτες

ξαναγεννήθηκα

και πάντα έτσι κάνω…

Γεννιέμαι, καίγομαι, πεθαίνω

        και πάλι απ’ την αρχή.

Κι οι Μοίρες με μισούν,

        μα δεν με ορίζουν…

Κι οι Θεοί ακόμα με μισούν

        και με ζηλεύουν

        που αφέντης μόνο εγώ

είμαι στη ζωή μου.

Κι έτσι ρίχνομαι στις μάχες,

δίχως να με νοιάζει

αν χάσω ή αν χαθώ…

Φυλάω ότι αγαπώ, με την ζωή μου

                                        πάντα

και κανείς δεν μπορεί να με

νικήσει μια και καλή…

Είμαι ο Ξύλινος Ιππότης

        που όσο και να χάνομαι,

                πάλι πίσω γυρνώ

                        και πάλι είμαι εδώ

όλο και πιο δυνατός,

        μετά από κάθε φωτιά…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Καίγομαι καίγομαι - Γλυκερία