Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Άγγελοι



Το ποίημα αυτό το έγραψα χτες (σ.σ. Κυριακή) χαράματα. Ακόμη όμως δεν φτάνει όλα αυτά που θα ήθελα να πω, ακόμη… 7,5 χρόνια μετά δεν νομίζω πως κατάφερα να περικλύσω όλα αυτά που θα έπρεπε να γραφτούν, όλα αυτά που δεν πρέπει να μένουν στη σιωπή, όλα αυτά που ποτέ δεν πρέπει να ξεχαστούν!
Η αφορμή ήταν ένας λόγος που έγινε πάνω σε αυτό το Σάββατο το βράδυ σε μια παρέα (δεν θυμάμαι πως καταλήξαμε σε αυτό…), και έγινε η αναφορά/αποκάλυψη πως ήταν το σχολείο που πήγαινα.
Να μιλήσω εγώ για αυτό…; με ποιο δικαίωμα…; Όταν 7 οικογένειες έχασαν τα παιδιά τους…; Όταν τον πόνο αυτό δεν τον εύχεσαι ούτε στον χειρότερο εχθρό σου…;
27 Σεπτέμβρη 2004
Γυμνάσιο και Λύκειο Φαρκαδόνας Τρικάλων. Μια κοινωνία μικρή, βάφτηκε εκείνο το πρωινό με αίμα…
με αίμα δεκαπεντάχρονων παιδιών.
Όχι, δεν θέλω να σπιλώσω την μνήμη των παιδιών τώρα προσάπτοντας κατηγορίες στους ανεύθυνους, όχι δεν αξίζει. Αυτή η ανάρτηση είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω τώρα, ένας φόρος τιμής στην μνήμη τους και όσο ζήσω, δεν θα πάψω να το θυμάμαι και να το θυμίζω…
Τα παιδιά αυτά ήταν τότε Α’ Λυκείου, και εγώ μια τάξη μικρότερος. Μεγαλώσαμε μαζί. Άλλωστε, μέσα σε μια μικρή κοινωνία όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους… Ήταν η αρχή της νέας σχολικής χρονιάς, και η εκδρομή γινόταν για τους Παραολυμπιακούς αγώνες, όταν όλα, όλα όμως, άλλαξαν ξαφνικά στο Πέταλο του Μαλιακού… 
Ξεχνάς έναν συμμαθητή σου να λέει, παιδιά ένα λεωφορείο έπεσε, και να μην πιστεύεις στα αυτιά σου…; Ξεχνάς, τις στιγμές όταν μαθαίνεις πως είναι οι φίλοι σου εκεί…; Ξεχνάς την μαύρη Δευτέρα του Σεπτέμβρη…; Κι αν δεν μπορείς εσύ, τότε τι να πουν κι οι ίδιες οι μάνες…;
Αποστόλη, Έβελυν, Στεφανία, Κατερίνα, Κώστα, Χρήστο, Γιάννη,
μας χρωστάτε κάτι, μην το ξεχνάτε…
μια ζωή που δεν ζήσαμε μαζί…


Πέρασαν κιόλας χρόνια.
κι έμεινε ανάμνηση, πληγή.
Τα παιδικά χαμόγελα
ζωγραφίστηκαν νωρίς.
          (μα κατηγορείς ποτέ τα παιδιά;)
Το στερνό αντίο,
δεν το ‘πα τότε…
                    κι ούτε τώρα θα το πω.
          δεν είναι,
κι ούτε ποτέ θα γίνει.
Πέρασαν τα χρόνια, φίλοι μου,
και η πληγή
σαν κι εμένα
                   μεγαλώνει.
[ένα χέρι χάραξε τη μέρα
και η ζωή
          που ‘θε να πιαστεί
                    η κακόμοιρη…;]
Πέρασαν τα χρόνια
κι όμως το χθες
πιο κοντινό φαντάζει.
Γιατί αυτό το χθες,
          ώρες-ώρες
μένει πάντα στο χθες
          κι όλα τ’ άλλα
                             τα παραμερίζει…
Πέρασαν τα χρόνια, φίλοι μου,
εσείς όμως ποτέ…

© copyright, ανδρέας λισσόβας


Αύγουστος - Νίκος Παπάζογλου

*Το τραγούδι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία. Την επόμενη χρονιά, στην επέτειο, κάτι παιδιά φτιάξανε ένα βίντεο με φωτογραφίες και αποσπάσματα από βίντεο με τα παιδιά, και σε κάθε ένα έβαλαν μια μουσική υπόκρουση. Το συγκεκριμένο το έβαλαν στην Στεφανία. ήταν αυτό που λύγισα

26 σχόλια:

  1. πολυ γλυκο και πολυ ευαισθητο εκ μερους σου να αφιερωσεις μια αναρτηση στους φιλους και συμμαθητες σου... και να τους εχεις παντα στη σκεψη σου και στη καρδια σου ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω...
      μακάρι να ήταν διαφορετικα τα πραγματα
      και να μην γινόταν καν λόγος
      για τα παιδιά σήμερα...

      Διαγραφή
  2. δεν έχω λόγια εδώ να αφήσω...
    υπάρχουν πληγές που πάντα ματώνουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. πληγές που όσο περνούν
      τα χρόνια,
      κάποιες φορές
      ανοίγουν περισσότερο...

      Διαγραφή
  3. Τι υπάρχει που μπορεί να ειπωθεί για να απαλύνει τις πληγές της ψυχής? βαρύς ο θάνατος μα αβάσταχτο φορτίο για τον γονιό που χάνει το παιδί του... δεν σβύνουν αυτές οι αναμνήσεις και ο χρόνος εδώ δεν ξέρω αν είναι φίλος ή εχθρός...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΚΑΛΗΜΕΡΑ....ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΟΝΑΝΕ...ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΟΥΝΤΑΙ...
      ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΨΥΧΟΥΛΕΣ ΑΣ ΖΟΥΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ...
      ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΤΙΣ ΚΡΑΤΑΣ ΖΩΝΤΑΝΕΣ!!

      Διαγραφή
    2. Levina

      τι δικαίωση να περιμένει
      μετά ένας γονιός..;
      ...
      και μάλλον εχθρός αποδεικνύεται
      ο χρόνος εδώ.

      Διαγραφή
    3. άγγελέ μου

      όταν ένα παιδί βιώνει ένα τέτοιο γεγονός,
      δεν μπορεί να το ξεχάσει ποτέ.
      ίσως κάποιες φορές να το παραμερίζει
      το μυαλό,
      αλλά η καρδιά ποτέ...
      ...
      Μια όμορφη μέρα εύχομαι...

      Διαγραφή
  4. Φίλοι,αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής!
    Ιππότη μου, πολύ ωραίο!!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ξυλινε Ιππότη μου οι Άγγελοι ~ γιατί άγγελοι είναι το μονο σίγουρο ~ δεν θέλουν να ματώνουμε για αυτούς..Θέλουν ομως ο Άβελ μέσα μας να νικά τον Κάιν..ειναι μια παναθρώπινη καθημερινή μάχη αυτή..και οφείλουμε οταν θα ξανασυναντήσουμε τους Αγγέλους γιατι ΝΑΙ ξανασυναντιόμαστε...εκτός το δάκρυ το πικρό του Κάιν να κρατάμε μαζί μας και το χαμόγελο του Άβελ..αυτο που μας ενωνει με τους Αγγελους αυτούς...

    Ειναι μια μεγαλη δοκιμασια ο ξαφνικος χαμος..
    ζουν μέσα μας..ομως και η αγαναχτηση και ο τυφλός πόνος ενας Καιν ειναι..που δεν αφηνει τα ματια της ψυχης να εστιάσουν στην Ουσία..

    Δεν είπα ποτε Αντιο..μονο Καλή Ανταμωση...
    σε αυτες τις περιπτωσεις για ολους τους οικείους η Ζωη δεν ειναι αγωνισμα απλο αλλα Άθλος.!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αερικό μου, αυτή είναι η καθημερινή και μεγάλη μάχη της ζωής μας. Ο πόνος του χαμού είναι μια μεγάλη δοκιμασία.
      άλλωστε, δεν είναι οι καταστάσεις που μας διαμορφώνουν,
      αλλά οι επιλογές μέσα σε αυτές που κάνουμε.
      αν και καταλαβαίνω τι εννοείς...
      ...
      η Αντάμωση ας έρθει όποτε το αποφασίσει ο Θεός.
      εκείνος ξέρει καλύτερα,
      και 'γω τον εμπιστεύομαι...
      ...
      Κι αν εννοείς Αερικό μου ότι η ζωή μου είναι Άθλος, σ' ευχαριστώ ειλικρινά, αλλά δεν το δέχομαι...
      Τι να πουν τα αδέρφια, οι πατεράδες, οι μάνες...;
      Για αυτούς η ζωή είναι Άθλος, όχι για εμένα!

      Διαγραφή
  6. δεν νομιζω οτι ο θανατος καποιου κοντινου και αγαπημενου σου προσωπου ξεπερνιεται ποτε εντελως. με τον χρονο σταματα να ποναει λιγο λιγο και ερχεται η στιγμη που η θυμηση του δεν σου φερνει πια δακρυα. οχι γιατι τον ξεχασες ή γιατι εκλεισε η πληγη. η ουλη θα μεινει, απλα καποια στιγμη δεν βγαζει πια αιμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κι όμως Φανή μου,
      εγώ που ήμουν
      κι ένας "ξένος",
      βλέπω να ματώνει η πληγή
      κάποιες φορές...
      ...

      Διαγραφή
  7. Δεν τους ξέχασες και αυτό είναι πολύ όμορφο ... σαν τις υποσχέσεις που δίνουμε όταν είμαστε παιδιά ότι θα είμαστε για πάντα φίλοι ... κράτησέ τους στην καρδιά σου ζωντανούς ... και ας "αυξάνει ο απελπισμός" κάποιες φορές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπορώ να τους ξεχάσω Βάσω μου...;
      ...
      θυμάμαι στο σχολείο ακόμη,
      στις "επετείους",
      γράφαμε κάτι ο καθένας
      για τα παιδιά...
      εγώ δεν μπορούσα.
      τότε ακόμη δεν ήμουν "ποιητής",
      αλλά και πάλι
      δεν έβρισκα κάτι να γράψω.
      Σήμερα
      το θεωρώ χρέος μου,
      κι όσο ζω επίσης...

      Διαγραφή
  8. Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγραψουν όλο αυτο... Να σαι καλα! Καλο ξημερωμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όντως δεν υπάρχουν...
      ...
      Να 'σαι και συ καλά φίλε μου,
      και μια όμορφη μέρα να έχεις!

      Διαγραφή
  9. πληγή για όλους μας ο χαμός αυτός των παιδικών χαμόγελων...και ας μην τα ξέραμε...

    πολύ όμορφο Ανδρέα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. όπως το είπες Δημήτρη,
      για όλους μας είναι...
      μόνο να μην τα ξεχνάμε...
      ...
      σ' ευχαριστώ,
      μια όμορφη μέρα εύχομαι!

      Διαγραφή
  10. Ανατρίχιασα και συγκινήθηκα.πολύ ωραίο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ποίηση πρέπει να ’ναι ένα ζαχαρωμένο βότσαλο, πάνω που θα ’χεις γλυκαθεί να σπας τα δόντια σου.(Αργύρης Χιόνης)
      ...
      σ' ευχαριστω πάντως φίλε μου...

      Διαγραφή
  11. Λυπάμαι ..
    "Το στερνό αντίο,
    δεν το ‘πα τότε…
    κι ούτε τώρα θα το πω.
    δεν είναι,
    κι ούτε ποτέ θα γίνει."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάνο μου, η ζωή είναι πολύ σκληρή κάποιες φορές...
      μα ανακάλυψα κι εγώ, πως σημασία έχει
      πως την αντιμετωπίζεις...
      δεν είναι κάτι καινούργιο,
      αλλά είναι η αλήθεια...

      Διαγραφή

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...