Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Καλές γιορτές!


Ένας ακόμη χρόνος φτάνει στο τέλος του…
Πότε πέρασε,
ένας Θεός ξέρει…
χαρές, λύπες, γέλια και κλάματα,
όλα μαζί.. μπερδεμένα,
ταξίδεψαν κι αυτά μαζί του…
Μαζί όμως,
ταξιδέψαμε και εμείς,
κι αφήσαμε στεριές,
που δεν φανταζόμασταν ποτέ
πως θα εγκαταλείψουμε,
και βρήκαμε νησιά
που ούτε καν
ονειρευόμασταν,
ποτέ,
πως θα βρούμε!
Ετούτη είναι η τελευταία,
ανάρτηση για φέτος,
καθώς από αύριο
επιστρέφω στο σπιτικό μου,
για λίγες μέρες διακοπών,
ξεκούρασης,
και κυρίως
αγάπης…
Μάλλον για δώρο ο Άγιος Βασίλης,
θα μου φέρει κανένα βιβλίο,
όμως δεν με νοιάζει και πολύ,
μου φέρει δεν μου φέρει
κάποιο δώρο..
Ας φέρει ευτυχία και ηρεμία
σε όλους και τότε
και ‘γω
θα ‘μαι μια χαρά!
Έτσι λοιπόν,
εύχομαι σε όλους,
καλά Χριστούγεννα,
με αγάπη, υγεία, σοφία…
Όπως και ο καινούργιος χρόνος,
να φέρει όλα αυτά
που μας στέρησε αυτός που φεύγει!

© copyright, ανδρέας λισσόβας



Και χριστουγεννιάτικα κάλαντα, να μπαίνουμε σιγά-σιγά στο χριστουγεννιάτικο πνεύμα..!

Χριστούγεννα Πρωτούγεννα!

Καλήν εσπέραν άρχοντες!

Τρίγωνα Κάλαντα!

Χιόνια στο καμπαναριό!

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

...Στη σιωπή...



Η καρδιά μου,
μου λέει ποιον δρόμο να ακολουθήσω,
και που να πάω…
Κι αν στο τέλος κάνω λάθος,
τότε θα ξέρω,
πως αυτήν άκουσα,
και πως δεν την πρόδωσα,
ποτέ...


Αφιερωμένο σε μια Φίλη,
που ήρθε,
σαν Μελωδία,
να απαλύνει 
την Ψυχή μου!

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Breath (για ‘σένα Stella Bianca)




Να ξημερώνει και ….να πονάς στο φως της μέρας.
Να κοιτάς το ρολόι σου με αγωνία…
Να παρακαλάς κάποιον άγνωστο θεό
να δώσει διαταγή να προχωρήσει ο χρόνος,
φτάνει το απομεσήμερο και ψάχνεις στα χτυπήματα
του τηλεφώνου να βρεις αυτό που σε σκοτώνει.
Μα  πέφτει το σούρουπο και είσαι μόνος ακόμα
έρχεται η νύχτα και … για μια ακόμα φορά
να θέλεις να παίξεις το παιχνίδι του θανάτου.
Με τα μάτια ανοιχτά !
Με τα χέρια απλωμένα !
Με όλες τις αισθήσεις
σε επιφυλακή μέσα στο σκοτάδι.
στην φλόγα του κεριού να τρέμουν οι σκιές
να  ακροβατείς χωρίς δίχτυ ασφαλείας
κάτω από τα πόδια σου
να προχωράς και ας το ξέρεις πως μπορεί...
το επόμενο πρωί να  μην υπάρχεις !
Ψηλά  βουνά τυλιγμένα στο φως των άστρων
η βραδινή ομίχλη να μη σε αφήνει να δεις τα όρια
να ψηλαφίζεις με τις άκρες των δαχτύλων
τις μικρές χαράδρες,  να χάνεις τον δρόμο σου
και να Χαράζεις καινούργια μονοπάτια…
Ελεύθερος πετάς επάνω σε γραμμές,
επάνω σε σκιές
Κάνεις κύκλους ζαλισμένος για μια ακόμα φορά…
Είναι  ίλιγγος οι μικρές κατηφόρες και
 ξαποσταίνεις στις λευκές κοιλάδες  σπαρμένες
σπείρες από λευκά κοχύλια που στάζουν δροσερό νερό
και στα ποτάμια μικρές διάφανες δροσοσταλίδες
να ξεδιψάνε τα θέλω σου…
σταγόνες απο αρώματα
νυχτερινά λουλούδια ρίχνουν τα πέταλα τους
να σκεπάσουν την σάρκα που λιώνει...
μαύρα φίδια τα μακριά μαλλιά  της να  σε τυλίγουν ,
να σε δένουν , αιχμάλωτο να σε σέρνουν
στις σκοτεινές φυλακές του κορμιού της
πληγές  να γίνεται η φλόγα  στην σάρκα σου
και ο πόνος να γυρίζει ξανά, να τσακίζεσαι  στις ψηλές
βουνοκορφές να φωνάζεις μα ο ήχος…να μην υπάρχει
και οι σκιές στους τοίχους να  παίρνουν μορφή !
Δυο σκούρα μάτια να κοιτάνε τα δικά σου
δροσερά δάχτυλα να κλείνουν τις πληγές σου
ένα κόκκινο στόμα να  σιγοτραγουδά τον ήχο σου.
Ξημερώνει και ….
πονάς στο φως της μέρας
περιμένεις την ώρα που …
θα μπορείς να πεθάνεις ξανά.



Και είναι ο θάνατος ετούτος,
Τόσο.. πικρός..
Που δεν μπορείς να απολαύσεις
Την στιγμή εκείνη,
Που η ανάσα φεύγει..
Και χάνεται..
Σαν όνειρο,
Σαν παραίσθηση…
Ένας ήλιος ,
Ξεδιάντροπος,
Που τον διώχνεις
Και πίσω πάλι γυρνά
Λες και θέλει
Εκδίκηση
Να πάρει..
Λες και η νύχτα τον απάτησε
Μαζί σου..
Και οργισμένος
Θέλει πίσω να την τραβήξει..
Μακριά από ‘σένα…
Μα είναι τόσο γλυκό
Να πεθαίνεις
Ξανά και ξανά…
Να φεύγει η ψυχή σου
Απ’ την φυλακή
Και να τριγυρνά
Όπου θέλει
Κι ας είναι νύχτα
Κι ας είναι σκοτάδι
Δεν την μέλει διόλου…
Ο πόνος
Ας σε κυριεύσει
Και το φως της μέρας
Ας σε ξορκίσει
Και  να ξέρεις αξίζει…
Γιατί
Είναι τόσο γλυκό
Να παίρνεις κάθε μέρα την πρώτη ανάσα!

© copyright, ανδρέας λισσόβας


Ρόζα - Υπόγεια Ρεύματα


Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Λαβύρινθοι


Στα μονοπάτια ενός άγνωστου παρόντος
ενός λαβύρινθου παράξενου
νέο στη ζωή μου
βαδίζω…

Ώρες – ώρες νιώθω πως τον δρόμο τον έχω
                                                                             βρει…
και δεν ανησυχώ…

Μα είναι κάποιες στιγμές που χάνομαι,
          όταν η νύχτα και το σκοτάδι
                    πέσουν…
γύρω μου…
Που σκέψεις έρχονται απ’ το πουθενά
          και ο εαυτός μου
ψάχνει
να βρει την έξοδο…
                   μάταια…

Το πρωί περιμένω, το φως να ‘ρθει
να μην ανησυχώ…
Να βλέπω τουλάχιστον μέχρι που φτάνουν
τα μονοπάτια μέσα στον λαβύρινθο…
και με τη λογική και με το συναίσθημα να συνεχίσω…

Ίσως κάνω λάθος…
Ίσως βρω άλλα μονοπάτια απ’ αυτά που ζητώ…
Ίσως…

Αλλά τι σημασία έχει…;
          Αφού όλη η ζωή λαβύρινθος
είναι…

Απ’ τον έναν λαβύρινθο βγαίνουμε…
                             σ’ έναν άλλο θα μπούμε…
                   σ’ άλλον θα καταλήξουμε…
                                                          όλοι μας.

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Θεός αν είναι - Χάρις Αλεξίου

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Τα χλωμά φεγγάρια


Μα τα χλωμά φεγγάρια,
τα βαρέθηκα,
          κι ας ζήτησα
τις νύχτες τους…

          Τότε που τριγυρνούσα,
με λύκου καρδιά,
          στα δάση της
                   μοναξιάς…

          Που το κρύο,
τσουχτερό,
          δάγκωνε τα
                   νύχια μου…

          Μα ένα φεγγάρι,
Αυγουστιάτικο,
τώρα,
                   πλησιάζει…

          Και ‘γω αφήνω,
ήμερος πλέον,
          του λύκου την καρδιά,
                   στα χλωμά φεγγάρια…



© copyright, ανδρέας λισσόβας

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Φίλε μου



Θα σου πω κάτι που σκέφτομαι, φίλε μου…
Φίλε μου απ’ τα παλιά…
θυμάσαι που ήμασταν μαζί;
πριν χρόνια;
Και πάλι εδώ βρισκόμαστε τώρα…
          και γύρω τόσοι φίλοι,
που πιο πριν δεν τους ξέραμε…
Που άλλοι ήταν στις θέσεις τους,
          και τώρα χάθηκαν…
Άλλους τους πήρε ο άνεμος,
κι άλλους η θάλασσα…
κάποιους άλλους τους πήρε η φωτιά…
Και μείναμε λοιπόν οι δυο μας…
Μοιάζει η ζωή παράσταση, και το πιο ωραίο
είναι
πως κανείς
δεν μας μοίρασε το πρόγραμμα
για αυτά που ακολουθούν…
Ποιος ξέρει ποιο έργο θα δούμε αργότερα,
και ποιος θα ‘ρθει να κάτσει μαζί μας…
Πάντως εγώ, φίλε μου,
εδώ θα ‘μαι…
πάντα Θεατής!
Πάντα θα ‘χω κάποιες άδειες θέσεις δίπλα μου
να καθίσεις…
Όποτε θελήσεις, φίλε μου…


© copyright, ανδρέας λισσόβας

Βράδυ Σαββάτου - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Δες τον, Είναι άνθρωπος… (για σένα Κάκια Παυλίδου)






 Σε είχα Άνθρωπε τόσο ερωτευτεί

 όταν μόνος σου κυνηγούσες Ιδέες,

 όταν ψάρευες μ' ευθύνη σου χρυσόψαρα στη γυάλα του Κόσμου,

 όταν άπλωνες με συνείδηση το χέρι σου ν' απεγκλωβίσεις το Όνειρο του Παιδιού απ' τις παγίδες της Άρνησης,

 όταν προάσπιζες προτάσσοντας το δικό σου στήθος το Αύριο,

 όταν αναλάμβανες να κυβερνήσεις την Πατρίδα σου στον απόλυτο βαθμό που σου αναλογεί αυτή η διακυβέρνηση,

 όταν στεκόσουν υψιπετής ακόμη και μπροστά στο Λάθος με μία Συγνώμη ουσίας, που απέκλειε την επανάληψη

 και

πάνω που ήμουν έτοιμη να κάνω τα πάντα

 για Σένα μες στην Τρέλα του Έρωτα

 αναμίχθηκες με το πλήθος,

 διαμοίρασες κι έχασες τον έλεγχο της Ευθύνης της Πρωτοβουλίας σου,

 κρύφτηκε η Φωνή σου στο ποδοβολητό του κοπαδιού,

 φόρεσες αΠροσωπία κι έπαψες να Υπάρχεις...

 Πάνω που ήμουν έτοιμη να κάνω

 τα Πάντα για Σένα μες στην Τρέλα του Έρωτα,

 Εσύ Άνθρωπε

 με πρόδωσες...


Κάκια Παυλίδου

"Άνθρωπε"...
Δες πως τον φωνάζεις...
δες σε ποιο Όνομα γυρνά να σε κοιτάξει!
...
δες ακόμη πως στη Σάρκα του ζει...
και μέσα του δεν υπάρχει χώρος
για πολλά-πολλά...
δες πως γερνάει και Πέφτει...
...
δες πως έκανε τον καμπόσο...(όπως κατάλαβες!), όταν δεν είχε που να πάει...!
...
δες, Ήταν Κυνηγός, Ψαράς, Συνάνθρωπος, Σωτήρας, Μεσσίας... μα Ήταν και...
Θνητός...
και 'κει διάλεξε να μείνει...
εκεί διάλεξε να πάει...
...
Μα, δες πως μέσα στα τόσα σχέδια Σωτηρίας που είχε ...σκαρφιστεί... ξέχασε ένα σημαντικό,
αυτό που πρώτα έπρεπε να κάνει,
να σώσει πρώτα έναν Άνθρωπο,
έναν μονάχα, όχι παραπάνω...
τον Εαυτό του...
...
δες πως τον ερωτεύτηκες γλυκιά μου,
και μην λυπάσαι...
διότι Εσύ... δεν ερωτεύτηκες...
αυτόν...
αλλά Αυτόν που έλεγε πως είναι...
...
δες, πως Εσύ κοιτάς το πλήθος,
έχεις τον έλεγχο της Ευθύνης της Πρωτοβουλίας σου,
και Φωνάζεις,
και όλοι βλέπουμε το Πρόσωπο σου...
Διότι Εσύ Υπάρχεις!
...
Γιατί υπάρχουν Άνθρωποι,
μα υπάρχουν κι Άγγελοι...!
κι άλλοι κρατούν τα όπλα τους και μένουν…,
και άλλοι τα πετούν και φεύγουν.


© copyright, ανδρέας λισσόβας

Βαριά ποτά βαριά τσιγάρα - Δημήτρης Ζερβουδάκης

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Το λιτό τραπέζι



Στην απόλυτη σιωπή του τραπεζιού,
το φως δεν χρειάζεται να φωνάξει…
Ανάδυση της ψυχής της…,
μέσα απ’ τη λίμνη της καταχνιάς…

Καθρέφτης των συναισθημάτων,
των απεριόριστων αυτών συναισθημάτων,
των λόγων,
των αιώνιων λόγων…

Που τελικά ήταν καπνός κι αέρας,
αέρας ζεστός και κρύος,
με κάτι παλάμες να…
που έριχναν τις σφαλιάρες,
τη μία πίσω απ’ την άλλη…

Σ’ ευχαριστώ…
Ναι, σ’ ευχαριστώ…
Δεν θα μπορούσες να βρεις καλύτερο τρόπο,
για να μου δώσεις μια,
και να με σπρώξεις πιο βαθιά,
εκεί που πάντα ήθελα να πάω…

Να ψαχουλεύω με τις ώρες,
όσο ετοιμάζεται κρυφά…,
ένα λιτό τραπέζι…
Και θέση παίρνει κανείς εκεί,
                   μόνο αν Πεινά…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Η δίκοπη ζωή - Υπόγεια Ρεύματα

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Η ελπίδα


          Νοσταλγός της εφήμερης ετούτης ζωής,
κάθομαι
και παρατηρώ
τα χρόνια
που έρχονται
και φεύγουν
                   σαν χελιδόνια…

Νοσταλγός και σκεπτικιστής…
          φλεγόμενος με αέρα,
αναίσθητος αισθήσεων,
          όχι όμως και
                   συναισθημάτων…

Πως θα ‘σουν σε μια άλλη ζωή,
δική σου,
ελεύθερη…
Πως…
Ακολουθείς έναν δρόμο άγνωστο, μα τόσο γνωστό
          για να φτάσεις τελικά
εκεί που δεν θες…

Τι κι αν σου φωνάζω,
τι κι αν σου χτυπώ την πόρτα να ανοίξεις…
ανοιχτά τα φώτα,
κλειστά τα μάτια,
          νομίζοντας πως ζεις…
μα δεν ακούς…
δεν ακούς…

Μακάρι όλα να ήταν κήπος,
με χαμόγελα,
με ελπίδα…
Μακάρι να ξύπναγες
          για να ήσουν ελεύθερη,
να πετάξεις
          σαν πουλί
και να φτάσεις
          σε βουνά
                   σε όρη
                             σε κορυφές
                                      που
δεν έχουν πατήσει
                             δέσμιοι
                                      και δέσμιοι…

Μα δεν μπορεί όμως,
          κάποια στιγμή
                   θα ξυπνήσεις…
και επιτέλους θα πετάξουμε
                                                μαζί…



© copyright, ανδρέας λισσόβας

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Τα λόγια του φεγγαριού (…για τη σφαίρα της Εύας)






στις χειμωνιάτικες σιωπές

 κρύβεται το κλάμα

 που κρύβει τη φωτιά...

 θυμήσου όταν κλαις

 πόσο κάηκες

 πριν τυλιχτείς στο σκοτάδι που φοράς

 τις νύχτες...

 Συνάντησε τον καπνό

 πριν να είναι αργά

 αφαίρεσε το χιόνι

 Κάθε ήχος κι απόηχος να μην πνιγεί

 κάθε ρυάκι να κυλήσει γιασεμί

 αντίο πριν να πεις στην πεταλούδα

 ο γυρισμός δικός σου

 Άσε μου ένα κερί αναμμένο

 να με χορεύει με τη κατακόκκινη φλόγα του

 Άσε με...




Εύα Φρουδάκη



Η περιπλάνηση στο σκοτεινό δωμάτιο,
στο κρύο σπίτι,
μέσα στο χειμώνα,
κρύβει τις μεγαλύτερες διαδρομές...
...
Τα δάκρυα της φωτιάς πόσο να σε ζεστάνουν...;
πως να σε φιλήσουν μες στην παγωνιά,
όταν εσύ κρύβεσαι...;
χάνεσαι...;
σαν τον καπνό...;
...
Άσε με μου λες και με διώχνεις...
Άσε με μου λες και κλαις...
Ένα κερί αναμμένο μοναχά ζητάς...
...
Πριν σ' αφήσω όμως θέλω κάτι να σου πω...
Δεν θα σου ζητήσω να βγεις απ' το σκοτεινό δωμάτιο...
δεν θα σου ζητήσω να με ακολουθήσεις,
ούτε καν να σκουπίσεις τα δάκρυα σου απ' το πρόσωπο σου...
κι ας ήθελα να σου τα ζητήσω όλα αυτά...
...
Σήκω, πήγαινε στο παράθυρο και κοίτα το φεγγάρι...
Το βλέπεις;
Ξέρεις τι μου είχε πει κάποτε...;
"Ίσως να μην ήταν τίποτα... ίσως να ήταν τα πάντα...
Ίσως να είναι η αρχή... ίσως να είναι το τέλος...
Ίσως να πόνεσες... ίσως...
Αλλά... περίμενε...
Πόσες και πόσες φορές φεύγω... και σας αφήνω στο σκοτάδι;
Πόσες και πόσες φορές με ξεχνάτε;
Άλλες φορές δεν έρχομαι... άλλες για λίγο...
Μα πάντα και για πάντα μια φορά θα είμαι εδώ...
Πάντα μια νύχτα θα είναι διαφορετική από τις άλλες... πιο ζεστή... πιο φωτεινή...
Ποιος ξέρει... ίσως να μου γράφεις ποιήματα...
Πρέπει όμως να φύγω... μη φοβάσαι όμως, θα ξανάρθω...
είναι και άλλοι που με φωνάζουν...
Ναι, ξέρεις μπορεί να μην μιλώ σε όλους...
ή μάλλον δεν μιλώ σε κανέναν...
Μόνο κάθομαι και τους ακούω...
και αυτοί μου μιλούν...
Εγώ, το μόνο που τους νεύω... : περίμενε...
απλώς, περίμενε...
και αύριο θα ξημερώσει...!"


© copyright, ανδρέας λισσόβας

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Μια φωτιά παρμένη απ’ τον Λύχνο… (για ‘σένα Βίκυ Δερμάνη…)






Ακούω τους εραστές κάτω από το δέρμα μου

τις λαχανιασμένες της ηδονής φωνές τους

ακούω το βουητό από το σπέρμα

τη φωνή των αγέννητων παιδιών τους

ακούω το δάκρυ της ανθισμένης μου μήτρας

ω σώμα μου σώμα σώμα

πόσες φορές σε τρυγήσανε!

σε πόσους μοίρασες το άχραντο κρασί σου!




Βίκυ Δερμάνη


Μα το σώμα είναι Πόρτα της Ψυχής σ' αυτόν τον κόσμο...
Σπίτι μας, δικό μας, γνώριμο...
...
Ένας μονάχα στον κόσμο θα το μάθει όπως το ξέρεις εσύ, αν είσαι άτυχος ή τυχερός... ποιος ξέρει...
...
Είναι η ψυχή που πορνεύει... η Ψυχή... με γνώση ή χωρίς...
για την ηδονή όμως... και για τίποτε άλλο... ηδονή...
ευχαρίστηση... διασκέδαση... σκόρπισμα...
Πως μπορείς να λες (όχι εσύ Βίκυ μου) πως φροντίζεις το σώμα σου, όταν η Ψυχή σου είναι βρώμικη...
μα αν είναι από άγνοια, ποιος τάχα γεννήθηκε Θεός;
...
Υπάρχει κάπου πολύ βαθιά στο χρόνο κρυμμένη μια διαχωριστική γραμμή... αυτή που αλλάζει τα πράγματα, τις σκέψεις, τις Ιδέες...
Αυτή που κάνει την εγκατάλειψη Προστασία,
Αυτή που κάνει την αυτοκτονία Θυσία,
...Αυτή που κάνει την πόρνη ΓΥΝΑΙΚΑ!
...
Λες και δεν υπάρχουν πόρνοι... που πιστεύουν πως αφεντεύουν τις ζωές σαν Κύριοι...
...
"ακούω το δάκρυ της ανθισμένης μου μήτρας"
μου έμεινε...
αυτό το δάκρυ...
τα δάκρυα, μήπως αναρωτιέμαι;
για αυτά που δέχτηκε ανθισμένη, γεμάτη αγάπη, για να γνωρίσει τελικά την εγκατάλειψη...
να ακούει μονάχα τις φωνές των αγέννητων παιδιών...
...
Ηθική υπάρχει, ω ναι, υπάρχει...
Και υπάρχει Κάποιος που μας την έδωσε!
Μα έχει και μια γραμμή (λέω ξανά..) που είναι Θεϊκή και διαχωρίζει...
πες την και Κατανόηση...
Αν θυμηθείς τι είναι...



© copyright, ανδρέας λισσόβας

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...