Οι φλέβες πάνω μου έγιναν
ρυάκια διψασμένα
και το κορμί σχημάτισαν
σαν να ‘ναι τατουάζ.
Έλα και ψάξε να με βρεις
με μάτια δακρυσμένα
σ’ έναν κόσμο που ξέχασε
τι είναι το τιρκουάζ.
Άπλωσε μου ύστερα
το απαλό σου χέρι
κι άσε την κρύα σου καρδιά
αυτή να με φυλά,
και αν καθόλου μ’ αγαπάς
πέτα μου το μαχαίρι
κι άσε το μαύρο σώμα μου
να σου παραμιλά.
Πληγές ν’ ανοίξω να κοπώ
να βγει έξω το σκοτάδι
κι έτσι ν’ αδειάσω μονομιάς
μέσα για να βρεθείς.
Μ’ αίμα να στάζεις να κυλάς
μες στον δικό μου άδη
και σαν σκιά να τριγυρνάς
μέχρι να ξεχαστείς…
© copyright, ανδρέας λισσόβας