Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Ρόδι και δροσοσταλιά


Μία – μία
η σταγόνα
πως κυλάει
στη ροδιά
και κυλάει
και γυρνάει
σ’ ένα ρόδι
αγκαλιά

Και το δάκρυ
άσπρο – άσπρο
σαν περιστεριού
φτερά,
χρωματίζει
την Αγάπη
και την μέρα
που κυλά

«Πως σε λένε
‘σένα δάκρυ
που κυλάς
παν’ στην ροδιά;
Μην σε λένε
μόν’ σταγόνα;
Μην σε λένε
παγωνιά;»

«Δεν με λέν’
ούτε σταγόνα,
ούτε πάλι
παγωνιά.
Μοναχά
σαν με φωνάξεις
να με πεις
δροσοσταλιά.

Ήμουν κάποτε
ένα αγόρι
που ‘χε βγει
στην παγωνιά
κι είδα μπρος μου
μία κόρη
που μου πήρε
την καρδιά

-Που γυρνάς
σαν την νεράιδα
φως μου
και αυγερινέ
να σε βρω
να γονατίσω
να μου πεις
μόνο το ναι;
-Θα με βρεις
μέσα στα ρόδα
ήλιε μου
και ουρανέ
κι αν μου δώσεις
την Αγάπη
θα σου πω
μόνο το ναι!

Κι έτσι γίνηκε
η κόρη
ένα ρόδι
στη ροδιά
και εγώ
για να την έχω
γίνηκα
δροσοσταλιά.
Να μου δίνει
κάθε λίγο
τα δικά της
τα φιλιά
κι εγώ να ‘μαι
γύρω -γύρω
να την παίρνω
αγκαλιά!»

"για την Τζένη μου…"

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Άγριο ρόδο - Μιχάλης Καλλέργης

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...