Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Αγέρα μου


          Φίλα μ’ αγέρα μ’,
φίλα με,
αχώριστε σύντροφέ μου…

          Φίλα και τα παιδιά μου,
φίλα τα,
τώρα που χρόνια θα κάμουν
να με δούνε
σαν μπαρκάρω
ναύτης
για αγύριστα ταξίδια

          Όχι αγέρα μ’, μη μιλάς,
μη μιλάς,
να μ’ αλλάξεις γνώμη,
γέμισε η ψυχή σταυρούς
όπως του Καββαδία τα περιβόλια
εκεί να πας
αγέρα να φυσάς
εκεί να πας
που σ’ έχουνε ανάγκη

          Φίλα μ’ αγέρα μ’,
φίλα με,
πότε θα ξανανταμωθούμε,
ίσως καμιά φορά
φυσάς
μαζί σαν εστεκόμαστε
στου Καραβιού την πλώρη
τότε που το ταξίδι
θα ειν’ πικρό
κι οι θύμησες μοιραίες,
τότε που οι γοργόνες
θα μας θωρούν
κρατώντας τα αστέρια
και μεις θα βλέπουμε απά
στο σμηλευτό τους στήθος
της λησμονιάς τις μέρες

          Φίλα μ’ αγέρα μ’,
φίλα με,
μη ζω με παραισθήσεις
πως στο ταξίδι που θα βγω
θα ‘χω και συναντήσεις…

© copyright, ανδρέας λισσόβας




Εσμεράλδα - Γιάννης Κούτρας & Μίλτος Πασχαλίδης

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Μια διαφορετική προσέγγιση (Ποίηση 1948 - Στον Νίκο Ε... 1949)


Εμφύλιος Πόλεμος - Εγγονόπουλος

Ποίηση 1948 


τούτη η εποχή
του εμφυλίου σπαραγμού
δεν είναι εποχή
για ποίηση
κι' άλλα παρόμοια :
σαν πάει κάτι
να
γραφή
είναι
ως αν
να γράφονταν
από την άλλη μεριά
αγγελτηρίων
θανάτου

γι' αυτό και
τα ποιήματά μου
είν' τόσο πικραμένα
(και πότε - άλλωστε - δεν είσαν;)
κι' είναι
- προ πάντων -
και
τόσο
λίγα

(από τα Ποιήματα, B΄, Ίκαρος 1977)
Νίκος Εγγονόπουλος


Στον Νίκο Ε… 1949


Φίλοι
Που φεύγουν
Που χάνονται μια μέρα
Φωνές
Τη νύχτα
Μακρινές φωνές
Μάνας τρελής στους έρημους δρόμους
Κλάμα παιδιού χωρίς απάντηση
Ερείπια
Σαν τρυπημένες σάπιες σημαίες

Εφιάλτες,
Στα σιδερένια κρεβάτια
Όταν το φως λιγοστεύει
Τα ξημερώματα.
(Μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά;)

(Παρενθέσεις 1949)
Μανόλης  Αναγνωστάκης



Τα χρόνια πέρασαν από τότε. Ο εμφύλιος είχε στιγματίσει τον ελληνικό λαό, και προξένησε περισσότερα προβλήματα απ’ ότι ο πόλεμος με την Ιταλία του Μουσολίνι και την Γερμανία του Χίτλερ… κι είναι γνωστό αυτό. Μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλο μας…
Σε καμιά περίπτωση δεν υπονοώ πως η χώρα μας βρίσκεται στα πρόθυρα εμφυλίου, παρ’ ότι ακούγονται τέτοια σενάρια, έστω και ψιθυριστά. Ο λαός γνωρίζει πως ο εχθρός δεν είναι δίπλα του… γνωρίζει πως πλέον ο εχθρός δεν είναι καν σε κάποια γειτονική χώρα! Ο εχθρός είναι πλέον η πλουτοκρατία, οι τράπεζες, οι εταιρείες και όλοι αυτοί που εξαπατούν τον απλό λαϊκό κόσμο…
Η επιλογή των δυο αυτών ποιημάτων δεν είναι τυχαία. Είναι η αντιπαράθεση που προσωπικά νιώθω και εγώ, αν πρέπει ή όχι να μιλήσω για το ότι συμβαίνει..
(Μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά;)
αναρωτιέται στο τέλος ο Αναγνωστάκης.
Κάποιος πρέπει να μιλήσει, είναι η αλήθεια.. ακόμη κι ο Εγγονόπουλος παρ’ όλους τους ενδοιασμούς του, μιλάει!
Είναι χρέος μας να μιλήσουμε όλοι εμείς, που ασχολούμαστε με την «γραφή», και ο κόσμος έχει ανάγκη όσο ποτέ την σωστή ενημέρωση. την σωστή κατεύθυνση, το κουράγιο, την εμψύχωση! Έχει ανάγκη την δύναμη της γραφής!
Έφτασε η ώρα όπου ο καθένας μας, λιθαράκι το λιθαράκι, να βοηθήσει την πατρίδα μας, με τον τρόπο που μπορεί, όπως μπορεί και ας αφήσουμε στην άκρη τον εγωισμό πλέον, που έχει αρχίσει να ονοματίζει σήμερα τον λαό μας. Η προπαγάνδα αυτή που θέλει να χαρακτηρίζει τον νεοέλληνα τεμπέλη, εγωιστή, απατεώνα, αχάριστο…
            μα εγώ βλέπω πως έχουμε ακόμη φιλότιμο (τι όμορφη λέξη μα την αλήθεια!), βλέπω χρόνια τώρα τον λαό μας να δουλεύει πόσες ώρες, στις χειρότερες συνθήκες σε σχέση με όλη την ευρωπαϊκή ένωση και παρ’ όλα αυτά να μας χαρακτηρίζουν ως τον χειρότερο λαό της Ευρωζώνης! Ας μην μιλήσουμε καν για την αμοιβή, όχι τώρα μα και των προηγούμενων ετών, σε σχέση με άλλους, πιο «δουλευταράδες» λαούς!
Μήπως να αναρωτηθούμε πραγματικά, τι από αυτά ισχύει..;
Πότε μας είπαν αλήθεια, για να μας λένε σε αυτό τον τομέα..;
Δεν είναι ο Έλληνας σήμερα, όπως θέλουν να μας τον «πουλήσουν»!
Ας δούμε την αλήθεια όπως έχει!
Αγαπάμε την ΖΩΗ και θέλουμε να την ζούμε με την καρδιά μας, είναι κακό; Και μας το στερούν σήμερα αυτό! Αγαπάμε την ζωή και θέλουμε να την μοιραζόμαστε με γλέντι στην ομορφότερη και πιο ευλογημένη χώρα του κόσμου! Κακό είναι; Επειδή μας αρέσει η παρέα και τα ταξίδια στα νησιά μας, πρέπει να θεωρούμαστε τεμπέληδες;  Επειδή θέλουμε να βγαίνουμε με τους φίλους σε ένα ταβερνάκι και να τα πίνουμε γελώντας; Γιατί είμαστε αχάριστοι; Επειδή θέλουμε να γυρνάμε στο σπίτι μετά τη δουλειά και να είμαστε ξένοιαστοι..; Να απολαμβάνουμε την οικογενειακή θαλπωρή, δίχως να σκίζεται το μυαλό και η καρδιά μας απ’ τα προβλήματα..; Απ’ τα προβλήματα, αν όχι ή μη της επιβίωσης μας!;
Επειδή η νέα γενιά θέλει οι κόποι της να έχουν ένα σίγουρο μέλλον, κι όχι να πετιούνται τα όνειρα της στα σκουπίδια..;
Επειδή ζητάμε τα αυτονόητα..;!
Δεν ζητάμε τίποτε περισσότερο σήμερα, απ’ αυτά που είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ μας! Κάποιες γενιές στο κοντινό παρελθόν, πάλεψαν και πλήρωσαν με το αίμα τους για αυτά τα δικαιώματα, για να τα θεωρούν και να μας πείθουν τώρα πως είναι και κάτι που μας το χάριζαν! Ότι τόσα χρόνια ήμασταν αχάριστοι που μας άφηναν και να ζούμε!
Ας δούμε λοιπόν, την κατάσταση ως έχει
και όχι μέσα απ’ το διαθλασμένο τζάμι,
που μας έχουν βάλει…
Κάποιοι παλεύουν με εμάς, για το δικό τους συμφέρον εις βάρος μας…
Ας παλέψουμε λοιπόν και εμείς για το συμφέρον μας, το οποίο δεν είναι εις βάρος κανενός!
Ας παλέψουμε για τη ζωή μας, επιτέλους!



© copyright, ανδρέας λισσόβας

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

...



Οι τελευταίοι στίχοι του Ύμνου της Ελευθερίας:


Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει,
"πάρ' το", λέγοντας, "και συ".

Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει
έχει αλήθεια ωραία θωριά.
μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα θλιβερά.

Από στόμα οπού φθονάει,
παλληκάρια, ας μην πωθεί,
πως το χέρι σας κτυπάει
του αδελφού την κεφαλή.

Μην ειπούν στο στοχασμό τους
τα ξένα έθνη αληθινά:
"Εάν μισούνται ανάμεσό τους
δεν τους πρέπει ελευθεριά".

Τέτοια αφήστενε φροντίδα,
όλο το αίμα οπού χυθεί
για θρησκεία και για πατρίδα
όμοιαν έχει την τιμή.

Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε
για πατρίδα, για θρησκειά,
σας ορκίζω, αγκαλιασθείτε
σαν αδέλφια γκαρδιακά.

Πόσο λείπει, στοχασθείτε,
πόσο ακόμη να παρθεί.
πάντα η νίκη, αν ενωθείτε,
πάντα εσάς θ' ακολουθεί.

Ω ακουσμένοι εις την ανδρεία,
καταστήστε ένα Σταυρό
και φωνάξετε με μία:
"Βασιλείς, κοιτάξτ' εδώ!

Το σημείον που προσκυνάτε
είναι τούτο, και γι' αυτό
ματωμένους μας κοιτάτε
στον αγώνα το σκληρό.

Ακατάπαυστα το βρίζουν
τα σκυλιά και το πατούν
και τα τέκνα του αφανίζουν,
και την πίστη αναγελούν.

Εξ αιτίας του εσπάρθη, εχάθη
αίμα αθώο χριστιανικό,
που φωνάζει από τα βάθη
της νυκτός: Να εκδικηθώ.

Δεν ακούτε, εσείς εικόνες
του Θεού, τέτοια φωνή;
Τώρα επέρασαν αιώνες
και δεν έπαυσε στιγμή.

Δεν ακούτε; Εις κάθε μέρος
σαν του Αβέλ καταβοά.
δεν είν' φύσημα του αέρος
που σφυρίζει εις τα μαλλιά.

Τι θα κάμετε; Θ' αφήστε
να αποκτήσομεν εμείς
λευθεριάν, ή θα την λύστε
εξ αιτίας πολιτικής;

Τούτο ανίσως μελετάτε,
ιδού εμπρός σας τον Σταυρό:
Βασιλείς, ελάτε, ελάτε,
και κτυπήσετε κι εδώ!"».


Διονύσιος Σολωμός
Ύμνος εις την Ελυθερίαν

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Αχ, Ελλάδα σ' αγαπώ



Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά
εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά
σάμπως φταις κι εσύ καημένη
και στην Αθήνα μέσα ζει στη ξενιτιά

Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ
και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
ν' ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω

Αχ Ελλάδα θα στο πω
πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι
μ' εκβιάζεις μου κολλάς
σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι

Η πιο γλυκιά πατρίδα
είναι η καρδιά
Οδυσσέα γύρνα κοντά μου
που τ' άγια χώματα της
πόνος και χαρά

Κάθε ένας είναι ένας
που σύνορο πονά
κι εγώ είμαι ένας κανένας
που σας σεργιανά

Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ
και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
ν' ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω

Αχ Ελλάδα θα στο πω
πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι
μ' εκβιάζεις μου κολλάς
σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Στερνή μου, να σ' είχα πρώτα


          
          Πρώτη φορά την είδα καθότανε
σ’ ένα ξύλινο θρανίο στο δημοτικό
έξι ετών
άγγελος στη γη

          Στην εφηβεία μου χάρισε
τα πρώτα της φιλιά
μικρή μου όμορφη κοπέλα
τσιγάρο στο χέρι εγώ, μάγκας θαρρούσα ήμουν…

          Μπλουζάκι Τσε Γκεβάρα, πλέον φοιτητής
μακριά μαλλιά και γένια
ένα βήμα εγώ, δυο αυτή μακριά
“φόρα τη μπλούζα στην καρδιά, αν μ’ αγαπάς”

          Τα πρώτα νιάτα πέρασαν, πάνε
την κοιτώ, πιο όμορφη φαντάζει
Θεέ μου, κόκκινα ακόμη τα μάγουλα της!
Πόση της χάρισες Ντροπή!

          Γυναίκα, σύζυγος, μητέρα
αγόγγυστα τις μέρες της, δίπλα μου περνούσε
μια ζωή εκεί, ποτέ στιγμή να φύγει
κι ας ήμουν άπιστος εγώ

          Γέρασα, μόνο εγώ γλυκιά μου αγάπη
ούτε ρυτίδα στο πρόσωπο της
ο χρόνος λες σταμάτησε, στα πρώτα της τα νιάτα
τότε που μου ‘πε “φόρα τη μπλούζα στην καρδιά”

Πάντα μαζί,
ποτέ δική μου
έρωτα μου
έτσι είσαι Γνώση!

© copyright, ανδρέας λισσόβας



Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα - Φίλιππος Πλιάτσικας



είναι σημάδια των καιρών
είναι ο άνθρωπος ένα έξυπνο τέρας
εκπαιδευμένο να διαπράττει νόμιμα εγκλήματα
κοιτάζω τις σελίδες της ιστορίας και βλέπω ότι το κέρδος
οδηγούσε αυτοκρατορίες στο να σφαγιάσουν τόπους
χρόνια φωτιάς, διαμάχης και θλίψης
και οι φερόμενοι ως ευεργέτες αρπάζανε χώρες
από τους σταυροφόρους ως τους κονκισταδόρες
όλοι τους ασεβείς κατακτητές που φερόντουσαν στους ντόπιους σα να ήταν αυτοί πόρνες
σήμερα ακούω μωρά από το Λίβανο (κι απ’ την Ελλάδα;)  να κλαίνε
βλέπω ιμπεριαλιστικά μυαλά να ξεπερνούν τα όρια
έξυπνες βόμβες και χαμένες στιγμές
μασάνε άλλων χωρών τα πλούτη σαν τρωκτικά
η ανθρωπότητα είναι σε ανοιχτό πόλεμο με τη φύση
παρεμβαίνουμε χωρίς να έχουμε σεβασμό στη δομή της
άνθρωποι! κόβουνε τα δέντρα του Αμαζονίου
και η μητέρα γη ακόμα μετρά τις απώλειες της
αν μπορούσα να αλλάξω κάτι στον κόσμο
θα ξαναέβαφα τη θάλασσα γαλάζια και θα έτρεφα τους φτωχούς (χ4)

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Απωθημένο



Βγαίνουν οι φλέβες
της πένας.
κολλούν
στο δέρμα

Κοφτές ροές
αίματος
πάνω στο σώμα

γραμμές
ευθείες
παράλληλες
ατέρμονες…

Χλωμιάζεις
αδύναμος
να συνεχίσεις

τα χέρια
τρέμουν
κι η πένα
σταθερή
δεν διακρίνεται πια
στα δάχτυλα

Δεν παλεύεις
δεν αντιστέκεσαι.
παραληρείς
ουρλιάζεις
θηρίο γίνεσαι.
μα δεν παλεύεις,
δεν αντιστέκεσαι

Το χαρτί κόκκινο,
εσύ χλωμός
να πέφτουν
οι τελευταίες σταγόνες
να βάφουν
το ήδη ματωμένο
κορμί…

Και η ψυχή
ψάχνει
τα λιβάδια του Ηρός

Κάπου εκεί, άλλωστε,
δεν είναι
κι ο Αμέλητας ποταμός…;

© copyright, ανδρέας λισσόβας

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...