Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Ο λόγος του Τειρεσία




Ραψωδία Κ, 489-494
«Όμως κι έν' άλλο πρώτα εσείς θα κάμετε ταξίδι·
στης Περσεφόνης της σκληρής και στου Άδη τα λημέρια
θα πάτε, τα μελλούμενα ν' ακούστε απ' το Θηβαίο
τον Τειρεσία, τον τυφλό μάντη που ο νους του ακόμα
κρατιέται, τι κι αν πέθανε, τη γνώση η Περσεφόνη
του φύλαξε, και δε γυρνάει σαν ίσκιος με τους άλλους.»

Μ’ ένα, στο μάγουλο, φιλί
της Κίρκης τούτη η συμβουλή
να ψάξω μες στον Άδη μου
να διώξω το σκοτάδι μου
κι ο Τειρεσίας να μου πει
με ‘σένα πια τι θα γενεί

Μ’ αλεύρι, γάλα και κρασί
νερό και μέλι και αρνί
στο ρέμα του Αχέροντα
για τον δικό σου έρωτα
παίρνω στο χέρι μου σπαθί
και κάνω πύλη το κορμί

Και φτάνουν όλοι οι νεκροί
να πιουν το αίμα απ’ την ψυχή
να με τραβούν στον Άδη τους
στο μαύρο το σκοτάδι τους
για να ‘ρθει ο μάντης να με βρει
το λόγο του για να μου πει

«Κάνε σα πέτρα τη καρδιά
και την ψυχή σου μια σκιά
ο Άδης παίρνει, δεν ζητά
ότι η ματιά του λαχταρά
και πηρ’ την κόρη τη ξανθή
σαν όνειρο, για να χαθεί»

Κι έτσι έμεινα εκεί εγώ
δίχως να πω, πως σ’ αγαπώ
δίχως να νιώσω μια φορά
τα τρυφερά σου τα φιλιά
αυτά που γύρευα καιρό
στης αληθιάς σου το νερό

Κι αν μες στον κόσμο δεν με δεις
στον Άδη ψάξε να με βρεις
εκεί που χάθηκα κι εγώ
να σε ξεχάσω, μη πονώ
στον Άδη χάθηκα κι εγώ
να σε ξεχάσω, μη πονώ.

© copyright, ανδρέας λισσόβας


Της Άρνης το νερό - Σταύρος Σιόλας

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

γυναίκα



γυναίκα, ω γυναίκα,
αναλγησίας γένος
και παραλόγων
μάνα.
της σιγής
εχτρός
και των σκιών
αφέντρα.

μακριά απ’ το χρόνο
μακριά απ’ τη σιωπή
έχεις μάθει
μόνο να μισείς.
μακριά απ’ τις σκέψεις
μακριά απ’ το φως
έχεις μάθει
μόνο να πονάς

γυναίκα, ω γυναίκα,
κώνειο
στάζουν
τα χείλη σου.
κυάνιο
των ματιών σου
τα επιρρεπή
τα δάκρυα.

μακριά απ’ το χρόνο
μακριά απ’ τη σιωπή
έχεις μάθει
μόνο να μισείς.
μακριά απ’ τις σκέψεις
μακριά απ’ το φως
έχεις μάθει
μόνο να πονάς

γυναίκα, ω γυναίκα,
αναλγησίας γένος
και των σκιών
αφέντρα.

© copyright, ανδρέας λισσόβας

*το "γυναίκα" με μικρό το "γ" έχει το ρόλο του...


 Belladonna - U.F.O.

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Το φεγγάρι της αυγής



Ένα – ένα τα φεγγάρια,
τα ‘χω μαζέψει,
και τα φυλάω
κρυφά,
στη βαλίτσα μου.

Ένα – ένα τα φεγγάρια αυτά,
το ίδιο
τ’ αγαπώ,
σαν και πρώτα
που τα γνώρισα.

Μονάχα ένα όμως,
έκλεψε
και την καρδιά μου
και τ’ αγαπώ
κομμάτι περισσότερο.

Αυτό,
το φεγγάρι της αυγής,
που ξημερώνει
κι είναι ακόμη
εκεί
– κόντρα στα πρέπει και στα μη –
λες, κι αυτό το κάνει,
ετούτο το φεγγάρι,
για να ανταμώσει
τον ήλιο.

Να του πει,
δες,
εγώ
θα ‘μαι
πάντα
          εδώ…

© copyright, ανδρέας λισσόβας


Αχ, να σε δω - Ορφέας Περίδης

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Κόκκινο τριαντάφυλλο




Στις λέξεις
και στα λόγια
δεν αρέσουν οι βιασύνες,
ούτε κι η πολύ τριβή
μεταξύ τους.

Πολύ με κουράζουν
οι άνθρωποι
που το αγνοούν αυτό,
και συνεχίζουν να τις ευτελίζουν.

Λένε, άλλωστε,
πως τα κόκκινα τριαντάφυλλα
και τα λόγια
ήρθαν
απ’ τον παράδεισο
όπως ακριβώς πλάστηκαν.
Τα μόνα που παρέμειναν
ίδια,
μετά τον ξεπεσμό.

Λένε ακόμη,
πως οι γυναίκες
το γνωρίζουν καλύτερα
αυτό,
απ’ τον καθένα.
Για αυτό το λόγο,
άλλωστε,
της γυναίκας
η καρδιά,
δεν ζητά
τίποτε περισσότερο
και τίποτε λιγότερο,
από μια μονάχα λέξη
κι από ένα κόκκινο
τριαντάφυλλο,
για να κατακτηθεί…


© copyright, ανδρέας λισσόβας


Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Δεν θα ‘μουν εδώ




        Πως ν’ αγγίξω, πες μου,
ότι δεν άγγιξα ποτέ μου;
Σε ποιον ουρανό σου να πετάξω
αγάπες άπιαστες
μπροστά σου για να φέρω;

          Μα αν κρατούσα τα κλειδιά
και τα φτερά μου χτυπούσαν,
δεν θα ‘μουν εδώ,
δεν θα ‘μουν εδώ.
Ζεϊμπέκικο δεν θα χόρευα,
κι ούτε το χαρτί
να το σκαλίζω
θα μπορούσα.
Να γλεντούσα κάθε μέρα
με τον πόνο και τη μοναξιά
αντάμα,
μ’ ένα θνητό κι αθάνατο
κρασί
δεν θα μπορούσα
αν η φωτιά
δεν μ’ άγγιζε… δεν μ’ έκαιγε…

          Μα πες μου ποιον άνεμο
στο παραθύρι σου να στείλω;
Ποιον χειμώνα να ‘ρθω,
πες μου,
και να σου κλέψω;

          Κι αν είχα τους ασκούς
και χανόμουν στα καλοκαίρια,
τα νωθρά μου,
δεν θα ‘μουν εδώ,
δεν θα ‘μουν εδώ.
Τα χείλη δεν θα ‘λεγαν προσευχές,
κι η ανάσα
δεν θα κόμπιαζε
στην κάθε αναπνοή.
Η κάθε βραδιά
δεν θα ‘ταν σύντροφος
σαν φίλος γνώριμος,
αγαπημένος,
μέχρι και την κάθε αυγή
να μου συστήνει… να μου μαθαίνει…

          Κι αν του ρολογιού
τους δείκτες
φίλαγα
κι ήμουν όνειρο
κι απάτη
μες στα δυο μου μάτια,
ούτε θα ‘ξερα
τι είναι πόνος,
τι είναι αγάπη,
και τι είναι δάκρυ
που κυλά
κι ούτε μια φλόγα
να μην σβήνει…

          Κι αν έσπαγα
τις φυλακές
κι ο Βαρδάρης
μαζί μ’ εμένα πήγαινε
κι εμένα ακολουθούσε,
καπετάνιος
σ’ ένα νησί – καράβι,
δεν θα ‘μουν εδώ,
δεν θα ‘μουν εγώ…


© copyright, ανδρέας λισσόβας

Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι - "Το Μινόρε της Αυγής"

Από το Καφέ Αμάν το ίδιο τραγούδι...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...