Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Η κόκκινη σημαία



Προφητικό ή απλώς μια φαντασίωση ενός εφήβου; Ποιος τάχα να ξέρει; Ετούτο το έγραψα στις 7 Φλεβάρη του 2008, κι αποτελεί το 2ο ποίημα που έγραψα και κράτησα στο αρχείο μου. Μάλιστα, θυμάμαι το έγραψα ενώ ήμουν στο φροντιστήριο και παρακολουθούσα το μάθημα των Αρχαίων.
Θυμάμαι μόνο, ότι η εικόνα αυτή, γεννήθηκε μέσα στο μυαλό μου, και θέλησα να την γράψω στο χαρτί. Δεν υπήρχε προφανής λόγος. Δεν ήξερα τι θα συνέβαινε, ούτε που θα φτάναμε. Δεν ασχολιόμουν και τόσο με την πολιτική στα 17 μου άλλωστε, για να πει κανείς ότι το μάντεψα, ούτε και διαφαινόταν τότε που οδηγούμασταν. Δεν ήταν ελεύθερος τότε ο φασισμός, ούτε η βία. Δεν κάλυπτε τότε η Κυβέρνηση τόσο ωμά τον φασισμό, όπως κάνει τώρα. Μη θαρρείτε φίλοι μου, ότι η Χρυσή Αυγή είναι ένα ακέφαλο τέρας. Το κεφάλι του κυβερνά τώρα, κι ας ξέρει τα επικοινωνιακά τρικ πολύ καλά… Διότι για να φτάσεις να μαζέψεις το θηρίο που είναι ελεύθερο, σημαίνει ότι κάποιος έχει ήδη ανοίξει την πόρτα να βγει και να κυκλοφορεί…
Κι αν τώρα το μαζεύει, μη θαρρείτε φίλοι μου, πως το κάμει, για την Δημοκρατία, ή για τον λαό. Το κάμει γιατί έτσι θα ρίξει στάχτη στα μάτια. Γιατί, πείτε μου, δεν γέμισαν οι κοιλιές των παιδιών που πεινάνε, όταν μπαγλάρωσαν τους ψυχασθενείς της ΧΑ; Γιατί, δεν χάθηκε το χαράτσι από τον λογαριασμό της ΔΕΗ, που έχω να πληρώσω, όταν μάζευαν τα τέρατα οι αστυνομικοί – τα αδέλφια τους; Γιατί οι φίλοι μου, που μετράνε όχι το ευρώ, αλλά το δεκάλεπτο, δεν βρήκαν δουλειά ακόμη, σαν εξάρθρωσαν την δολοφονική αυτή οργάνωση; Κι είναι δυστυχώς πολλά ακόμη τα γιατί…
Θα ήθελα να απαντήσω όμως εγώ, σε μια άλλη ερώτηση με «γιατί». Γιατί σε αυτήν την χώρα, φτάσαμε να θεωρούμε επιτυχία, το αυτονόητο! Να θεωρούμε επιτυχία, το ότι μια αστυνομικός, είδε με τα μάτια της να δολοφονούν έναν άντρα, και είπε «ε, όχι και μαχαίρι!»… γιατί μέχρι που ήταν το όριο κοπέλα μου; Μέχρι τις μπουνιές και τις κλωτσιές; Εκεί γιατί δεν είπες, «ε, όχι φασίστες!». Γιατί θεωρούμε επιτυχία, το να μαζεύουν τα ρεμάλια της ΧΑ, και να μιλάμε για κράτος δικαίου, που όταν τα αφεντικά τους, κάμουν ακόμα κουμάντο! Γιατί θεωρούμε επιτυχία ένας βλαμμένος να μας κυβερνά και να μιλά με στόμφο για κατορθώματα ενώ έχει οδηγήσει τόσους ανθρώπους στην εξαθλίωση, στην φτώχεια, στο έλεος, στην αυτοκτονία… Γιατί…, γιατί δεν βλέπουμε τι βλακεία κουβαλάμε, και λέμε ότι μας ψεκάζουν!
Τέλος πάντων όμως, ίσως να τα αναλύσω όλα αυτά σ’ ένα άλλο άρθρο… Ας μείνουμε προς το παρόν στο ποίημα αυτό, που εύχομαι να μην είναι προφητικό, και να μην καταλήξουμε εκεί…
Υποσημείωση: την κόκκινη σημαία, ας την εκλάβει καθείς, όπως επιθυμεί…

Ομίχλη…
Ομίχλη παντού…
Τίποτε το ορατό… παρά μόνο μια σημαία…
Μια κόκκινη σημαία, μέσα στην ομίχλη…
Λαός την κουβαλά…
Ένας άνδρας κουβαλά την σημαία,
κι από πίσω ακολουθούν
άνδρες, γυναίκες, γέροι και παιδιά…
Πλήθος, οργισμένο μέσα στην ομίχλη
που περπατά…
μέσα σε μια πόλη.
Ακατοίκητη, βομβαρδισμένη, εγκαταλελειμμένη…
Τα κτίρια άδεια γύρω…
Οι άνθρωποι τους, δεν είναι μέσα.
Ίσως έχουν φύγει, ίσως να είναι το ίδιο το πλήθος…
Το πλήθος φτάνει έξω από ένα μεγάλο κτίριο…
Πολυτελές, μεγαλοπρεπές,
το μόνο απείραχτο μέσα στην πόλη…
Ο άνδρας που κρατά την σημαία, ανεβαίνει σε έναν τύμβο που πάνω του έχει μια μαύρη σημαία…
Σταματά εκεί και δείχνει την κόκκινη σημαία στο πλήθος.
«Η ώρα έφτασε…»
Ο άνδρας βγάζει την μαύρη σημαία και μόλις πάει να τοποθετήσει την κόκκινη, πέφτει νεκρός με την σημαία στα χέρια…
Κάποιος τον πυροβόλησε μέσα από το κτίριο.
Το πλήθος τώρα είναι ασυγκράτητο… πιο αγανακτισμένο από ποτέ…
Η κόκκινη σημαία θα κυματίζει τώρα πιο ψηλά…

© copyright, ανδρέας λισσόβας


Θα σημάνουν οι καμπάνες - Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
με τόσα φλάμπουρα λάμπει, λάμπει ο ουρανός
και τούτοι μέσ’ τα σίδερα και κείνοι μεσ’ το χώμα.

 Σώπα όπου να `ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.

Κάτω απ’ το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους
 κρατάνε της καμπάνας το σχοινί,
προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση
τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας
δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει

 Σώπα όπου να `ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Γιάννης Ρίτσος
Ρωμιοσύνη

13 σχόλια:

  1. πριν φτασω στο τελος της αναρτησης κ δω το τραγουδι, το ειχα στο μυαλο μου σαν μουσικη υποκρουση!
    βεβαια για τουτη εδω τη χωρα, φοβαμαι οτι μολις ''πεσει νεκρος'', το πληθος θα εξαφανιστει στα γυρω στενα..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οπότε η επιλογή του Ρίτσου και το Θα σημάνουν οι καμπάνες, είναι σωστή...
      Τώρα εδώ δεν μπορώ να πω ότι έχεις και άδικο, αλλά η πίστη μου εμένα για την αντίδραση, βασίζεται στην ανάγκη.
      "Πλήθος, οργισμένο μέσα στην ομίχλη
      που περπατά…
      μέσα σε μια πόλη.
      Ακατοίκητη, βομβαρδισμένη, εγκαταλελειμμένη…
      Τα κτίρια άδεια γύρω…"
      Στο σημείο αυτό περισσότερο χρησιμοποιώ τον συμβολισμό, παρά την κυριολεξία. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει πάψει η ζωή... κι η ανάγκη έχει πάρει την θέση.
      Κάτι δηλαδή σαν Ελευθερία ή Θάνατος...
      δεν νομίζω ότι θα γίνει τώρα, αλλά αργότερα, ίσως και πολύ αργότερα...

      Διαγραφή
    2. Υ.Γ. δεν την ξέχασα την υπόσχεση σου... :)

      Διαγραφή
  2. Δυστυχώς νομίζω ότι είμαστε βουτυρόπαιδα και βολεψάκηδες του καναπέ.
    Μακάρι να ξυπνήσουμε !

    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο μεγαλύτερο ποσοστό που υπάρχει, κι εγώ το πιστεύω...
      αλλά όταν φτάσει κι η ανάγκη, όπως γράφω και πιο πάνω στην φανή, τότε τίποτε δεν είναι απίθανο!
      ...
      Καλή εβδομάδα επίσης!
      ...
      Υ.Γ. δεν θυμάμαι αν είναι το πρώτο σου σχόλιο αυτό ή αν έχεις ξανά περάσει, αλλά αν δεν έχεις ξανάρθει σε καλωσορίζω!

      Διαγραφή
  3. Και ανατριχιαστικά προφητικό και αλληγορικό...
    Αυτό παιδάκι μου δεν ήταν ποίημα, η γυάλινη σφαίρα ήταν!...
    Καλό βράδυ, καλό μήνα, φιλιά κι ελπίζω να διαψευστείς.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό μήνα επίσης Joan μου, και μακάρι να διαψευστώ και να μείνει μόνο μια αχνή εικόνα μέσα στο μυαλό ετούτο το ποίημα...
      ...
      Καλό απόγευμα εύχομαι!

      Διαγραφή
  4. Ανδρέα μου καλημέρα..θεωρούμε επιτυχία το αυτονόητο σ'αυτή τη χώρα..η κινητοποίηση είναι πάντα άκαιρη..σε μιά πόλη νεκρή και με πληγές..που οι άνθρωποί της πέφτουν σε χημερία νάρκη..που δικαιολογούν την ανία τους με επιβράβευση στο δήθεν σωστό..που τσαλακώνουν τα όνειρά τους,πριν πάνε ακόμη για ύπνο..Ανδρέα μου γλυκέ μου φίλε εξαιρετικό και αιχμηρό..χαστούκι στα δρώμενα και με μήνυμα αφυπνιστικό..το μουσικό κομμάτι μύρισε Ελλάδα..αυτήν που κουβαλάμε μέσα μας..με τις πληγές της και τα κλεμμένα της όνειρα..καλή σου μέρα και θα τα πούμε σύντομα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλημερα Ανδρέα!!Χαίρομαι να σε διαβάζω και να αφουγκράζομαι τις σκέψεις σου..Για την εισαγωγή σου ή για το ποίημα σου δεν έχω να πω τίποτα.Παίζει ρόλο άραγε ποιος κρατάει τη μεγαλύτερη σημαία ή ποιος είναι μπροστα;Ένας άνδρας είναι στην αναφορά σου πολύ εύστοχα...
      Εγώ, εσύ ο άλλος...
      Να είσαι καλά!!!

      Διαγραφή
    2. Είναι ακριβώς το ότι στεκόμαστε στο ότι, εγώ θα τα αλλάξω; Μετράμε ως μονάδα τον εαυτό μας, και τον βγάζουμε από το σύνολο... Μα ακόμα και το ψωμί που τρώμε αν το σκεφτεί κανείς, δεν το φτιάχνεις μόνος σου: Χρειάζεται πρώτα ο αγρότης για να φυτέφει το σιτάρι, να το μαζέψει, να το δώσει να το κάνουν οι επόμενοι στα εργοστάσια αλεύρι, έπειτα το αλεύρι να το πάρει ο φούρναρης και με το νερό να το κάνει ψωμί, ώστε να το αγοράσεις εσύ κι ο καθένας να το φάει... μέσα από το σύνολο γίνονται όλα!
      Αλλά όταν φτάσει η ανάγκη θαρρώ, πως θα ξυπνήσει και το αίμα που κουβαλούμε στο αίμα μας, κι εκεί θα μιλήσει η Ιστορία, κι όχι τα λαμόγια...
      ...
      Καλό απόγευμα να έχεις καίτη μου!

      Διαγραφή
    3. Ακριβώς φίλε μου Αντ' Αυτού, δεν παίζει ρόλο ποιος κρατά την σημαία, αλλά πόσοι είναι μέσα στο πλήθος που "ακολουθούν". Κι όταν λέμε ακολουθούν, όχι ο ένας πίσω από τον άλλο, αλλά ο καθένας δίπλα στον άλλο...
      ...
      Καλό απόγευμα εύχομαι να έχεις, καλέ μου φίλε!

      Διαγραφή
  5. Να σου πω την αλήθεια, εγώ έχω εγκαταλείψει την ελπίδα ότι μπορεί να γίνει κάτι ουσιαστικά καλύτερο σε αυτή τη χώρα και προσπαθώ να φτιάξω μόνος την ευτυχία στη ζωή μου. Ατομικιστικό; Παραίτηση; Ίσως, δεν ξέρω, μπορεί να φταίει το ότι πλησιάζω τα πρώτα άντα.. Ωραίο το κειμενάκι σου!

    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αλήθεια είναι πως δεν έχεις άδικο...Όλοι λίγο πολύ νιώθουν έτσι.
      Εγώ το πήρα από μια άλλη οπτική...
      μετά από χρόνια θα είμαι περήφανος για εμένα, αν δεν κάνω τίποτε...;
      και επειδή δεν θα νιώθω, προσπαθώ λοιπόν έτσι να είμαι "εντάξει" μέσα μου, κι όλα τα άλλα, αν είναι να γίνουν... θα γίνουν...
      ...
      Καλό σαββατοκύριακο εύχομαι να έχεις φίλε μου, και συγνώμη που άργησα να απαντήσω, αλλά ήταν γεμάτες οι μέρες μου και δεν πρόλαβα!

      Διαγραφή

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...