Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Η κατάληξη




Μετράω τις πληγές μου,
τα σημάδια μου,
ετούτη τη νύχτα
     (σαν πολλές μαζεύτηκαν…)
Θυμάμαι πάνω τους,
τα φιλιά,
που με χτύπησαν
Τα χαμόγελα,
τις αγκαλιές,
τα χάδια
Γυρνώ και ψάχνω,
όπου μπορώ,
να αισθανθώ
ότι ένιωσα
(έζησα…;)
το ήθελα
Όπου να 'ναι θα χαράξει
όπως χάραξα και 'γω
τα όνειρα σου
Κι όσο κι αν πονώ,
μένω εδώ,
ενώ έξω με περιμένουν,
τα κομμάτια
Μένεις και 'συ εδώ,
πλέον,
μόνο εδώ
Τα δάχτυλα μου, ματωμένα,
και γδαρμένα,
στις άκρες
Κι όπου ακουμπώ,
ματώνω,
ματώνω
Άδειο και κρύο κρεβάτι,
κενό,
που λόγος να ξαπλώσεις
     (γιατί να ξαπλώσεις…;)
Μείνε θεατής,
στη μνήμη,
και στη μακρινή
και στη κοντινή
Μείνε θεατής,
στη ζωή,
στη ζωή σου,
κι ας μην την αναγνωρίζεις
Σ' αυτό το σπίτι,
καμιά κορνίζα,
δεν έχω βάλει
κι ούτε θέλω
     (πόσο καιρό έχω να βγω φωτογραφία…;)
και μπορούσα
μα δεν ήθελα
Περιπλανιέμαι,
βουβός,
απελπισμένος
ναι, απελπισμένος
Και τι μπορώ να κάνω…;
Πίνω τρεις γουλιές ζεστό χαμομήλι…,
γράφω το τέλος αυτού του ποιήματος,
σε λίγο θα ξαπλώσω
σε λίγο θα κοιμηθώ
Θα ξεχαστώ
θα παρασυρθώ
                            και πάλι εδώ,
                                        θα καταλήξω

© copyright, ανδρέας λισσόβας

2 σχόλια:

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...