Σιγανές φωνές,
μα όχι ψίθυροι…
ανατολή της νύχτας
δύση της μέρας…
Γέλια δίχως ήλιο,
χαμόγελο χωρίς γραμμές…
Πίσω πλέον εσύ,
μπροστά το πουθενά…
Και 'συ, και 'συ, και 'συ,
θυμάσαι;
Μάρμαρα χαραγμένα,
θυμίζουν λίγο, αγάλματα…
Μορφές μισοσβησμένες
με δόση ζωής
μετρημένης στα σταθμά
της ανάλογης μέρας…
Εις το επανιδείν;
Μπα…
Εις το καλό…
Αρκούν, άλλωστε, τα μάρμαρα…
μα όχι ψίθυροι…
ανατολή της νύχτας
δύση της μέρας…
Γέλια δίχως ήλιο,
χαμόγελο χωρίς γραμμές…
Πίσω πλέον εσύ,
μπροστά το πουθενά…
Και 'συ, και 'συ, και 'συ,
θυμάσαι;
Μάρμαρα χαραγμένα,
θυμίζουν λίγο, αγάλματα…
Μορφές μισοσβησμένες
με δόση ζωής
μετρημένης στα σταθμά
της ανάλογης μέρας…
Εις το επανιδείν;
Μπα…
Εις το καλό…
Αρκούν, άλλωστε, τα μάρμαρα…
© copyright, ανδρέας λισσόβας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου