Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Ο μολυβένιος στρατιώτης και ο ξύλινος ιππότης



Ήταν κάποτε, είκοσι πέντε μολυβένια στρατιωτάκια, όλα αδελφάκια, φτιάχτηκαν όλα απ’ το ίδιο παλιό μολυβένιο κουτάλι. Είχαν όπλα επ’ ώμου, το σώμα στητό, μπλε και κόκκινη φορούσαν στολή.  Η πρώτη φωνή που άκουσαν, ήταν: «Μολυβένιοι Στρατιώτες!», η χαρούμενη κραυγή ενός παιδιού, όταν άνοιξε το καπάκι του κουτιού που ήταν βαλμένοι.  Ήταν δώρο για τα γενέθλια του και τους έβαλε όλους στο τραπέζι έναν-έναν.

Τα στρατιωτάκια ήταν τα ίδια ακριβώς, εκτός από ένα, που έμεινε στο καλούπι τελευταίο, και δεν περίσσεψε μολύβι αρκετό να φτιάξουν το πόδι του. Κι έτσι τον άφησαν να στέκεται στο ένα πόδι και ήταν γι’ αυτό ξεχωριστός.

Το τραπέζι που έστησε το παιδί τους μολυβένιους στρατιώτες, ήταν γεμάτο παιχνίδια, μα το πιο όμορφο, ένα μικρό χάρτινο κάστρο. Ήταν υπέροχο. Μέσα απ’ τα μικρά παράθυρα του κάστρου, έβλεπες μέσα τα δωμάτια του. Μπροστά από το κάστρο μια σειρά μικρά δέντρα, γύρω από ένα κομμάτι καθρέπτη – έμοιαζε με διάφανη λίμνη. Κύκνοι φτιαγμένοι από κερί, κολυμπούσαν στον καθρέπτη της λίμνης. Όλα αυτά ήταν πολύ όμορφα, μα το πιο όμορφο ήταν μια δεσποινίδα, που στεκόταν στην ανοιχτή πόρτα του κάστρου.


Ήταν φτιαγμένη από χαρτί, φορούσε ένα φόρεμα αληθινή μουσελίνα, μια λεπτή μπλε κορδέλα στους ώμους της, σαν σάλι, κι από πάνω ένα γυαλιστερό ρόδο, μεγάλο, σαν το πρόσωπο της. Η δεσποινίς ήταν χορεύτρια, είχε στις μύτες το ένα της πόδι και το άλλο τόσο ψηλά, που ο μολυβένιος στρατιώτης δεν μπορούσε να το δει καθόλου, και νόμιζε, πως κι εκείνη, επίσης, είχε ένα πόδι.

«Αυτή είναι γυναίκα για μένα», σκέφτηκε, «αλλά έχει τόση μεγαλοπρέπεια• ζει και σε κάστρο, εγώ έχω μόνο ένα κουτί να κοιμάμαι, εικοσιπέντε αδέλφια ζούμε μαζί στο κουτί, δεν υπάρχει χώρος για εκείνην. Όμως, πρέπει να την γνωρίσω». Έτσι κρύφτηκε στο τραπέζι, πίσω από μια ταμπακιέρα, να κρυφοβλέπει την όμορφη χορεύτρια, που ακόμα στεκόταν στο ένα της πόδι, χωρίς να χάνει καθόλου την ισορροπία της.

Όταν ήρθε το βράδυ, οι υπόλοιποι μολυβένιοι στρατιώτες μπήκαν στο κουτί και οι άνθρωποι του σπιτιού πήγαν για ύπνο. Αμέσως τα παιχνίδια άρχισαν να παίζουν, να κάνουν επισκέψεις, να ανταλλάσουν δώρα, να υποκρίνονται πως μαλώνουν. Οι μολυβένιοι στρατιώτες κροτάλιζαν μέσα στο κουτί τους• ήθελαν να βγουν και να διασκεδάσουν κι εκείνοι, αλλά δεν μπορούσαν ν’ ανοίξουν το κουτί. 

Οι καρυοθραύστες έπαιζαν κουτσό και το μολύβι χοροπηδούσε στο τραπέζι. Είχε τόση φασαρία που το καναρίνι ξύπνησε κι άρχισε ν’ απαγγέλει ποιήματα. Μόνο ο μολυβένιος στρατιώτης και η χορεύτρια έμειναν ακίνητοι. Εκείνη στεκόταν στις μύτες, με τα πόδια τεντωμένα, όπως κι εκείνος στο ένα του πόδι. Καθόλου δεν πήρε τα μάτια του από πάνω της, ούτε για μια στιγμή.



Το ρολόι χτύπησε 12, κι ο άνεμος απότομα άνοιξε την ταμπακιέρα. Όμως αντί για καπνό, πετάχτηκε έξω ένα μαύρο ξωτικό – με το ελατήριο του, ο Φασουλής.
«Μολυβένιε Στρατιώτη, μη ζητάς να πάρεις, ό,τι δε σου ανήκει», είπε το μαύρο ξωτικό.
Μα ο Μολυβένιος Στρατιώτης έκανε πως δεν άκουσε.
«Πολύ καλά, περίμενε μέχρι αύριο και θα δεις», είπε το ξωτικό.
Όταν τα παιδιά μπήκαν το άλλο πρωί, έβαλαν τον μολυβένιο στρατιώτη στο ανοιχτό παράθυρο.
Ήταν ο Φασουλής που το έκανε ή ο αέρας; Άγνωστο.
Μα το παράθυρο έκλεισε με δύναμη και ο μολυβένιος στρατιώτης έπεσε έξω, απ’ το τρίτο πάτωμα κάτω με το κεφάλι. Άσχημο πέσιμο. Το κράνος κι η ξιφολόγχη του σφηνώθηκαν στις πλάκες του πεζοδρομίου και το ένα του πόδι βρέθηκε στον αέρα.

Η υπηρέτρια και το παιδί κατέβηκαν αμέσως κάτω να τον βρουν, όμως πουθενά δεν τον έβλεπαν, αν και κάποια στιγμή, παραλίγο να τον πατήσουν. Αν είχε φωνάξει: «Εδώ είμαι», θα ήταν τώρα καλά, αλλά φορούσε τη στολή του κι ήταν πολύ περήφανος γι’ αυτό, να φωνάξει βοήθεια.

Τότε άρχισε να βρέχει, κι οι σταγόνες έπεφταν τόσο γρήγορα, ώσπου βράχηκαν όλα. Πέρασαν από εκεί δύο παιδιά, κι ένα απ’ αυτά είπε: «Κοίτα, ένας μολυβένιος στρατιώτης. Έπρεπε να ‘χει μια βάρκα να ταξιδεύει.»
Έτσι τα παιδιά φτιάξαν μια βάρκα από χαρτί, έβαλαν μέσα τον στρατιώτη και την βαρκούλα να πλέει σ’ ένα χαντάκι νερό. Τα παιδιά, πήγαν στο πλάι και χτυπούσαν παλαμάκια χαρούμενα. «Μπράβο! Τέλεια!» Τι κύματα σήκωνε το χαντάκι! Πόσο γρήγορα το ρεύμα κυλούσε! Η βροχή ήταν πολύ δυνατή.

Η χάρτινη βάρκα ανέβηκε, έπεσε, γύρισε γύρω μερικές φορές, τόσο γρήγορα, ο μολυβένιος στρατιώτης τρεμόπαιξε, όμως έμεινε ακλόνητος, δεν έχασε το θάρρος του, κράτησε το κεφάλι μπροστά και το όπλο στον ώμο του. Ξαφνικά, η βάρκα βρέθηκε κάτω από μια γέφυρα, που κατέληγε στον υπόνομο. Και σκοτάδι έγινε ξανά, όπως μες στο κουτί του μολυβένιου στρατιώτη.
Που πηγαίνω, τώρα; σκέφτηκε. «Το μαύρο ξωτικό φταίει, είμαι σίγουρος. Αχ, και να ‘ταν μαζί μου η χορεύτρια , δε θα μ’ ένοιαζε το σκοτάδι καθόλου»


Ξαφνικά, εμφανίστηκε ένας τεράστιος αρουραίος, που ζούσε μέσα στον υπόνομο.
 «Διαβατήριο έχετε;», ρώτησε ο αρουραίος, «Δώστε το μου αμέσως». Αλλά ο μολυβένιος στρατιώτης παρέμεινε σιωπηλός, κρατώντας το όπλο του, πιο σφιχτά από ποτέ. Η βάρκα γλίστρησε, ο αρουραίος την ακολούθησε. Πως τα δόντια του έτριζαν, σαν ξύλα και άχυρα: «Σταματήστε τον, σταματήστε τον, δεν πλήρωσε διόδια, δεν έδειξε διαβατήριο». Μα το ρεύμα γινόταν ολοένα πιο δυνατό, πιο δυνατό. Ο μολυβένιος στρατιώτης με δυσκολία έβλεπε την λάμψη του ήλιου. Μετά άκουσε ένα μουγκρητό απαίσιο τόσο – να φοβίσει και τον γενναιότερο άντρα. 

Στο τέλος του υπονόμου, το τούνελ κατέληγε σ’ ένα μεγάλο κανάλι κι από κει στον γκρεμό, και ήταν για εκείνον όπως για εμάς ένας καταρράκτης.
Να σταματήσει αδύνατον, η βάρκα γκρεμίστηκε κι ο καημένος στρατιώτης μπορούσε τον εαυτό του μόνο να κρατήσει, όσο πιο αλύγιστος μπορούσε, χωρίς να κουνήσει το φρύδι του καν, ή να δείξει πως φοβάται. Η βάρκα στριφογύρισε τρεις ή τέσσερις φορές και πλημμύρισε μέσα παντού με νερό• τίποτα πια δεν την έσωζε, απ’ το να βυθιστεί. Τώρα ο στρατιώτης στέκονταν στο νερό μέχρι το λαιμό, πιο βαθιά ολοένα βούλιαζε η βάρκα, μέχρι που το νερό κάλυψε το κεφάλι του. Έφερε στο νου του, την όμορφη χορεύτρια που δε θα ξανάβλεπε ποτέ και τα λόγια ενός τραγουδιού αντηχούσαν στ’ αυτιά του:
«Αντίο, μαχητή! Πάντα γενναίος,
νικητής μέχρι τέλους!»


Ύστερα το χαρτί έγινε κομματάκια, ο στρατιώτης βούλιαξε στο νερό και αμέσως μετά, ένα ψάρι τον κατάπιε μεγάλο. Τι σκοτάδι μέσα εκεί! Πιο σκοτάδι απ’ ότι στο τούνελ, πιο λίγο είχε χώρο εκεί, αλλά ο στρατιώτης συνέχισε ορθός να κρατάει το όπλο επ’ ώμου. Μα το ψάρι κολύμπησε πέρα δώθε, κάνοντας κινήσεις τόσο αρμονικές. Μετά από λίγο, μια λάμψη από φως τον διαπέρασε, η μέρα πλησίαζε, μια φωνή ακούστηκε: «Επιτέλους! Να ‘τος, ο μολυβένιος στρατιώτης». Το ψάρι είχε πιαστεί, πήγε στην αγορά και πουλήθηκε στη μαγείρισσα, που στην κουζίνα το έκοψε στα δύο μ’ ένα μεγάλο μαχαίρι.

Πήρε τον στρατιώτη στο ένα της χέρι και τον πήγε στο δωμάτιο. Ήταν όλοι ανήσυχοι να δουν τον φοβερό στρατιώτη που ταξίδεψε μέσα στο ψάρι, μα εκείνος δεν ήταν καθόλου περήφανος. Στο τραπέζι τον έβαλαν και – τι περίεργα πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο! – ήταν πάλι στο ίδιο δωμάτιο, από εκεί που είχε πέσει, ήταν εκεί τα ίδια παιδιά, τα ίδια παιχνίδια, πάνω στο τραπέζι, και η πανέμορφη χορεύτρια μπροστά στην πόρτα του κάστρου.


Στο ένα πόδι στεκόταν ακόμη, τεντωμένο το άλλο, έτσι ήταν το ίδιο αλύγιστη όπως εκείνος. Η χορεύτρια τον άγγιξε ίσα-ίσα, να την προσέξει• αυτός πήγε να βάλει τα κλάματα• μα κρατήθηκε. Την κοίταξε μόνο, έτσι μείναν κι οι δυο σιωπηλοί. Ένα παιδί, ξαφνικά, πήρε τον μολυβένιο στρατιώτη και τον πέταξε μέσα στο φούρνο. Δεν είχε λόγο κανένα να το κάνει, ίσως πάλι να κρυβόταν πίσω απ’ την πράξη αυτή, το μαύρο ξωτικό. Οι φλόγες έζωσαν τον μολυβένιο στρατιώτη, η ζέστη ήταν απαίσια, όμως, αν ήταν απ’ την φωτιά ή απ’ την φωτιά της αγάπης του, δεν μπορούσε να διακρίνει. Γρήγορα, της στολής τα χρώματα χάθηκαν, όμως, ήταν απ’ το ταξίδι ή απ’ τη λύπη του, κανένας δεν ήξερε. Κοίταξε την δεσποινίδα, τον κοίταξε κι εκείνη. Έλιωνε τώρα, όμως ακόμα αλύγιστα κρατούσε το όπλο στον ώμο.

Ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα του δωματίου κι ο αέρας πήρε την χορεύτρια , η χορεύτρια πέταξε, σαν συλφίδα που έχει φτερά, μες στη φωτιά, πλάι στον μολυβένιο στρατιώτη, που είχε αρχίσει να χάνεται.
Όταν το πρωί η υπηρέτρια πήγε ν’ αδειάσει τις στάχτες, βρήκε μέσα εκεί έναν βόλο σε σχήμα μολυβένιας καρδιάς.
Μα απ’ την χορεύτρια δεν έμεινε τίποτα, εκτός απ’ το ρόδο που την στόλιζε, μαύρο κι αυτό και καμένο σαν κάρβουνο.


Hans Christian Andersen (1838)



Overground - Pilot Speed (the brave tin soldier)



All good things (come to an end) - Nelly Furtado

(Συμβουλή: Βάλτε να παίζει το πρώτο βιντεάκι, χωρίς μουσική, και την ίδια ώρα να ακούγεται το All good things της Nelly από κάτω, σαν μουσική υπόκρουση)


Δεν έχει σημασία, λοιπόν, αν κανείς είναι μολυβένιος ή ξύλινος… γιατί όλα στο τέλος σε έναν σκοπό αποσκοπούν. Ξέρω πως όλοι σας με λέτε Ιππότη, κι όχι Ξύλινο Ιππότη γιατί το ξύλο είναι σκληρό και νεκρό. Μα δεν είναι το υλικό που είμαστε φτιαγμένοι που μας διαμορφώνει, αλλά το υλικό της καρδιάς μας!
Ξέρω πως με ευγένεια απαρνείστε το «πρώτο» όνομα μου, μα είναι το όνομα μου το Ξύλινος! Γεννήθηκα έτσι, κι είμαι περήφανος για αυτό… Στην ξύλινη αρματωσιά μου βλέπω πράγματα που με βοηθούν για αυτό που είμαι… και πράγματι με βοηθούν… ας είναι το σπαθί μου ξύλινο, ξέρω πως δεν θα βλάψει κανέναν, γιατί δεν το θέλω αυτό, μα είναι ικανό να προστατεύσει αυτούς και αυτά που αγαπώ…! Κι ας σπάσει η ξύλινη ασπίδα μου, θα απωθήσει πρώτα μακριά τους «εχθρούς»! Η ξύλινη αρματωσιά μου δεν είναι κρύα σαν το ατσάλι και το σίδερο, κι ας είναι βαριά!
Κι ας είναι η φωτιά ικανή να με κάψει, θα με κάνει στάχτη και θα ξαναγεννηθώ, σαν φοίνικας μέσα απ’ τις στάχτες μου, ικανός να συνεχίσω πιο δυνατός! Κάθε νίκη για εμένα είναι μια νίκη, μα ακόμη και μια ήττα, νίκη είναι πάλι, γιατί όλα στη ζωή έχουν σημασία μόνο αν τα κοιτάς απ’ τη σωστή πλευρά...! Ακόμη κι όταν τα όμορφα κάποτε τελειώνουν, ακόμη κι όταν ανοίγεις τα βλέφαρα σου και το όνειρο σβήνει σαν καπνός που ταξιδεύει στον αέρα, πάλι έχεις αυτές τις αναμνήσεις, να ταξιδεύεις σαν τον μολυβένιο στρατιώτη μέσα στην βαρκούλα, και να αντλείς δύναμη για να συνεχίσεις…
Μπορεί γύρω σου να πέσει το σκοτάδι, μπορεί το κύμα να σε παρασέρνει μακριά, μπορεί οι αρουραίοι να σε κυνηγούν και το κακό ξωτικό, να σε διώχνει μακριά απ’ την αγαπημένη σου, και εσύ να μην ξέρεις που θα φτάσεις… Κι εκεί που το μεγάλο ψάρι θα σε καταπιεί, και όλα να φαίνονται πως τελείωσαν, να βρεθείς πιο κοντά στο στόχο σου απ’ όσο είχες βρεθεί ποτέ!
Και πάλι όταν θα είσαι έτοιμος να αγκαλιάσεις το όνειρο σου, να το σφίξεις στα χέρια σου, όπως η μάνα το μωρό της με όλη της την αγάπη, το κακό ξωτικό μέσα στη φωτιά να σε ρίξει…!
Και τι πιο όμορφο να καείς στη φωτιά, μαζί με το όνειρο σου…;
Τι πιο όμορφο να είσαι Ξύλινος, και να μην φοβάσαι την φωτιά…;!
Τι πιο όμορφο, τον «θάνατο», με όποια μορφή κι αν τον συναντάς, να τον υποδέχεσαι, με ένα χαμόγελο…
 σαν παλιό αγαπημένο φίλο…;!

© copyright, ανδρέας λισσόβας


36 σχόλια:

  1. Ξύλινε μου, σου αφιερώνω το παρακάτω για το πανέμορφο αυτό παραμύθι

    Παίρνω τη φαρέτρα μου
    πόσο απέχει μέτρα μου η τρέλα
    γίνε μάτια μου και πέτρα μου
    μούτρο για τα μέτρα μου γέλα,
    θα νικήσω εγώ στο τέλος σου
    Γουλιέλμος Τέλλος σου γέλα,
    παραμύθι για πλήθη σαν κι εμάς.

    Σου εύχομαι ένα όμορφο ξημέρωμα, με εγκάρδιο χαμόγελο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Διάλεξες το αγαπημένο μου παραμύθι, ΞΥΛΙΝΕ, και το έντυσες με τόσο ρομαντισμό και μεγαλοπρέπεια, που με έκανες να νοιώσω πάλι εκείνο το μικρό κοριτσάκι, που κοιτούσε έξω απο το παράθυρο και φανταζόταν το μολυβένιο στρατιωτάκι και την γλυκιά μπαλαρίνα του, αγκαλιασμένους στην φωτιά...

    ΞΥΛΙΝΟ, θα σε λέω στο εξής...! ;-)

    Να έχεις μία παραμυθένια, ''ξύλινη'', ιπποτική ημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Απο την αρχή το ότι είσαι Ξύλινος εκτίμησα πίστεψε με.
    Ότι μπορείς να καείς ενώ το ατσάλι είναι ψυχρό.
    Η αυτοθυσία είναι χαρακτηριστικό σου πράγμα και αυτό σπάνιο.
    Μια γλυκιά καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Aπο τη στιγμή που συνδέεις τπ θάνατο με τη λέξη αυτο θυσία είσαι ουτως η άλλως ΑΝΘΡΩΠΟΣ πανω απ ολα.!

    Το Όνειρο γινεται πραγματικότητα μόνο με Υπέρβαση.Που σημαίνει πως για να συναντησεις το άλλο σου ολόκληρο θα μπείς συνειδητά στη Φωτιά της αλήθειας σου ..μονο έτσι μπορείς να αγκαλιάσεις τα άξια..και είναι άξια γιατί τα βάφει και τα βαπτίζει έτσι το αίμα της καρδιάς σου.

    Χαμογελαστα ζεστή Καλημέρα.!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σκληρό και νεκρό υλικό το ξύλο????
    Εγώ το σκέφτομαι ως ζεστό και ανθεκτικό, αισθητικά όμορφο, με δυνατότητες να ανανεώνεται και να ταιριάζει αρμονικά με πολλών ειδών υλικά.
    Καλό μεσημέρι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. κε Ξυλινε Ιπποτη. Το επίθετο χαρακτηριζει το ουσιαστικο. ΤΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ! Παραυτα το κείμενό σου μάρεσε περισσοτερο από το παραμύθι.Ο Θάνατος ούτως ή άλλως μας είναι άγνωστος κι όταν έλθει εμείς πια θα λείπουμε! Άρα μας είναι κι αδιάφορος. Η Απουσία περισσότερο μας πονά! Όσο για το χαμόγελο θα συμφωνήσω απολύτως...Οσο μεγαλύτερο μάλιστα είναι τόσο και πιό μεγάλο πόνο κρύβει. Μ' ας πούμε οτι δεν κρύβει αλλά μεταπλάθει μέσα από ευαίσθητες χορδές σε μεγαλειώδη καταρράκτη κάθε πικρό δάκρυ. Και ποιος δεν απολαμβάνει την όψη ενός καταρράκτη ε? Χαιρετώ με τιμή και με το πρώτο μου σχόλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ...εεεγω έμεινα άφωνη απ αυτό που διάβασα και σαν παραμύθι ...και σαν παρουσιάση του εαυτού σου...΄
    ...το όνειρο γίνεται πραγματικότητα μόνο όταν το πιστεύεις και το υποστηρίζεις...δεν έχουμε ξαναπεί??
    Πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε..δεν τα παρατάμε...
    Τρυφερό όπως αρμόζει σ έναν ΙΠΠΟΤΗ και αληθινό όπως αρμόζει στην ζωή!
    Με συγκίνησες...καλό σου απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν υπάρχει πιο όμορφος χαμός από αυτόν μαζί με κείνον που αγαπάς...

    Κάποια πράγματα είναι γραφτό να γίνουν... όπως και κάποια πράγματα που θέλουμε πολύ και όλο το σύμπαν συνομωτεί για να μας τα δώσει...

    Εσένα καλέ μου σε λέω ιππότη από κεκτημένη ταχύτητα... ξέρω πολύ καλά ποιος είσαι... τι κρύβει αυτή η ξύλινη πανοπλία σου και πίστεψέ με δεν τα έχω αποποιηθεί καθόλου λέγοντάς σε σκέτο "ιππότη"... :)
    Kαλό απόγευμα να'χεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Y.Γ Από τα πιο αγαπημένα παιδικά παραμύθια όπως και η οπερα του Rossini "La bottega fantastica"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Λοιπόν, οφείλω να ομολογήσω πως είναι ένα απο τα παραμύθια που με συγκινούν...δεν ξέρω το γιατί , αν είναι απο όλα αυτά τα μηνύματα που βγάζει ή έτσι απλά μου έρχεται...
    Χάρηκα που το ξαναδιάβασα...

    Για εμένα πάντα είσαι ο Ξύλινος και αφήνω το Ιπποτης πίσω...το ξύλο είναι ζωντανό υλικό, όποιος δεν το γνωρίζει το λεει νεκρό, μα ούτε σκληρό είναι ... το ξύλο το πλάθεις άνετα στα χέρια σου , του δίνεις μορφή και σχήμα, βγάζει δάκρυα διάφανα που μοσχοβολάνε ρετσίνι.... αν δεν το προσέξεις μέσα στον χρόνο, αν δεν το περιποιηθείς τότε στο λέει, φωνάζει πως θέλει καθάρισμα και λούστρο για να λάμψει...
    Ακόμα και το ξύλο που προορίζεται για την φωτιά, ζωντανό είναι και μιλάει!! τσιτσιρίζει και διαμαρτύρεται σαν καίγεται και μετά το παίρνει απόφαση και σου χαρίζει απλόχερα την ζεστασιά του!!!!
    Μην ξανακούσω λοιπόν να υποτιμά κανείς το ξύλο!!! χα χα χα ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. :)
    απλα χαμογελο.
    για 2 λογους.
    αρχικα γιατι εισαι ωραιος ανθρωπος και δευτερευοντως γιατι εχω κ εγω κατι παρομοιο μεσα μου..

    καλο βραδυ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δεν μου αρέσουν τα πράγματα που μπορούν να αναπαραχθούν.
    Το ξύλο δεν είναι σημαντικό από μόνο του...αλλά τα αντικείμενα που γίνονται από αυτό είναι μοναδικά, απλά, ανεπιτήδευτα.
    Εξου και το Ιππότης....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. αοράτη

    Σ' ευχαριστώ, αοράτη μου!
    "Παίρνω τη φαρέτρα μου
    πόσο απέχει μέτρα μου η τρέλα"
    μου άρεσε αυτό...
    ...
    Το παραμύθι είναι όντως από τα πιο όμορφα!
    Καλό μήνα εύχομαι μέσα απ' την καρδιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. voulaki

    Χαίρομαι πάρα πολύ,
    που κατάφερα να σου ξυπνήσω,
    τόσα όμορφα συναισθήματα!
    ...
    Μπορείς να με λες,
    όπως θέλεις!
    απλώς εγώ ήθελα να πω κάποια πράγματα
    για εμένα..
    να με γνωρίσετε λίγο καλύτερα!
    ...
    Να έχεις έναν όμορφο και όπως επιθυμείς Φεβρουάριο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. μυστήριο κορίτσι

    Σ' ευχαριστώ, ντίνα μου!
    ...
    είναι όμορφο να βρίσκεσαι,
    μέσα στη φωτιά...
    ...
    Καλό μήνα να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. AERIKO

    Μαρία μου σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
    ...
    Σαφώς και δεν κυλά διαφορετικό αίμα
    μέσα μου, απ' όλους μας...
    ίσως η συνειδητοποίηση της εφήμερης ζωής μας, δίνει το έναυσμα για τη μετατροπή της σε όσο ομορφότερη γίνεται!
    ...
    Σε μια προηγούμενη ανάρτηση μου λέει η Βίκυ (Λύχνος), τι μπορεί να είναι όνειρο εκτός από αγάπη..;
    γιατί να μην κάνουμε λοιπόν τα πάντα γύρω μας αγάπη, μετά..;
    ...
    Ένα καλό μήνα σου εύχομαι και από εδώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Βάσω Α.

    Πραγματικά αν κοιτάξουμε γύρω μας,
    πόσο ξύλο θα δούμε..;
    είναι το υλικό,
    που μέσα σε ένα σπίτι δίνει ζωή,
    το ομορφαίνει,
    το κάνει αξιοζήλευτο!
    ...
    Καλό μήνα εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. κόκκινη κορδέλα

    Κατ' αρχάς καλώς ορίσες στο φτωχικό μου!
    Και σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
    ...
    Σε αυτό θα με βρεις σύμφωνο...
    η απουσία είναι που πονά,
    μα κι ο θάνατος, η πιο σωστά η αντιμετώπιση του,
    είναι που θα μείνει πίσω...
    τι θέλω να πω..;
    λίγες φορές παραδειγματιστήκαμε από έναν μαχητή, που η ζωή του φέρθηκε σκληρά και ο ίδιος ήταν ήρωας, κι ας μη το παραδεχόταν...;
    ...
    Το χαμόγελο, ω ναι,
    κρύβει μα και "δείχνει" τον πόνο...
    άλλωστε όλοι πονάμε,
    και δεν είναι ψέμα αυτό.
    και εδώ όμως πάλι,
    η αντιμετώπιση παίζει κυρίαρχο ρόλο.
    ...
    Είμαι, όπως κατάλαβες, υποστηρικτής της άποψης, πως όλα είναι πως θέλεις εσύ να τα δεις, ακόμη κι όταν όλα είναι εναντίον...
    ...
    Καλό μήνα εύχομαι, και θα χαρώ να τα ξαναπούμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. άγγελέ μου

    Σ' ευχαριστώ αγγελάκι μου, για τα όμορφα σου λόγια!
    ...
    και θα το ξαναπούμε άλλες τόσες φορές,
    γιατί δυστυχώς όλοι μας,
    πάσχουμε από αμνησία,
    και ξεχνάμε και αυτά που λέμε!
    ...
    Πριν μερικά χρόνια όταν ήμουν στο λύκειο, θυμάμαι μια καθηγήτρια μου είχε πει:
    "Ο άντρας δεν φαίνεται από τις πόσες φορές θα πέσει, μα από τις πόσες φορές θα σηκωθεί..!"
    δεν το ξέχασα και το έχω πάντοτε στο μυαλό μου. Και προσπαθώ να το εφαρμόζω και στη ζωή μου.. (καλά, πιστεύω, τα πάω μέχρι στιγμής..)
    ...
    Καλό μήνα εύχομαι να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. ΛΙΑΚΑΔΑ

    τίποτε δεν είναι προδιαγεγραμμένο...
    και κάθε τι που μας συμβαίνει,
    μας αξίζει απόλυτα!
    όπως και εσύ μου το είπες:
    "Δεν παίρνουμε ότι ζητάμε!
    Παίρνουμε ότι ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ!"
    ...
    και ποτέ δεν πρέπει να πάψουμε,
    να διεκδικούμε αυτά που έχουν αξία!
    ...
    Την ανάρτηση αυτή δεν την έκανα,
    για να ζητήσω πως θα με λέτε...
    το έκανα γιατί ήθελα,
    να με γνωρίσετε λίγο καλύτερα μέσα εδώ,
    να δείτε λίγο πως βλέπω και εγώ κάποια πράγματα!
    ...
    Μπορεί κανείς να κρυφτεί από μια Λιακάδα..; (αναρωτιέμαι τώρα..!)
    ...
    Καλό μήνα να έχεις Λιακάδα μου, εύχομαι μέσα απ' την καρδιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. ΛΙΑΚΑΔΑ

    Υ.Γ. (μη χάσω και 'γω) όντως είναι απ' τα πιο όμορφα παραμύθια όλων των εποχών, και έτσι όπως το ξαναείδα τώρα, ίσως περισσότερο για τους μεγάλους είναι παρά για τα παιδιά!
    Στις όπερες ακόμη δεν έχω εντρυφήσει, μα ίσως η όπερα "La bottega fantastica"
    να είναι πρώτη που θα ψάξω να τη δω.. (όχι μάλλον, σίγουρα!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Levina

    Εύη μου, ότι είναι Αληθινό,
    μένει στον χρόνο και αντί να σβήνει,
    λάμπει και περισσότερο!
    ...
    Μου άρεσε πολύ αυτή η εικόνα,
    με το ξύλο που τσιτσιρίζει
    στη φωτιά, που φωνάζει και διαμαρτύρεται!
    ...
    Όντως Λεβίνα μου, όποιος δεν το γνωρίζει το λέει νεκρό...
    ...
    Καλό μήνα σου εύχομαι να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. ξύλινε ιππότη...ένα από τα παραμύθια που έμεινε χαραγμένο στη μνήμη μου από την πρώτη φορά που το άκουσα...είναι όμορφο που είσαι φτιαγμένος από ξύλο...είναι προσόν να γνωρίζεις το υλικό σου...εγώ ακόμα το ψάχνω...ακόμα πιο όμορφο είναι να μην φοβάσαι τη φωτιά...αλλά να λές πως ακόμα και αν καείς θα ξαναγεννηθείς...!καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Φανή

    Σ' ευχαριστώ για τα όμορφα σου λόγια!
    και πλέον, νομίζω,
    ότι είναι γνωστό...
    μοιάζουμε εμείς οι δύο!
    ...
    Καλό μήνα να έχεις, και εύχομαι να τα πας καλά στην εξεταστική!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Dark13Sun

    αν εννοείς τα πράγματα που αντιγράφονται,
    ούτε και εμένα μου αρέσουν...
    άλλωστε η αναγέννηση είναι μια νέα αρχή,
    όχι η ίδια ζωή.
    ...
    Αν το πάμε πιο μακριά,
    είναι η αξία που δίνεις σε κάτι...
    Σημασία δεν έχει το δώρο,
    για παράδειγμα λέμε,
    αλλά η κίνηση!
    ...
    Καλό μήνα να έχεις Δημήτρη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. nin@

    προσόν..;
    δεν ξέρω πως θα το έλεγα,
    μα εσύ αποφασίζεις από τι υλικό θες να είσαι...
    μόνος σου καθορίζεις τον εαυτό σου,
    κι αν το κάνουν άλλοι,
    σημαίνει πως εσύ τους αφήνεις...
    ...
    νομίζεις πως μόνο εγώ έχω
    αυτό το "πρόσόν"..;
    ξέρεις πόσοι υπάρχουν έξω πιο γενναίοι
    και πιο δυνατοί από εμέμα..;
    δεν εθελοτυφλώ,
    αλλά αντίθετα προσπαθώ
    να μάθω απ' τα σωστά, να τα πούμε απλά,
    και να σέβομαι τον εαυτό μου!
    ...
    Η αναγέννηση είναι μέσα σε όλους μας!
    όποιος θελήσει,
    θα το ανακαλύψει!
    ...
    Καλό μήνα να έχεις Νίνα μου!
    ...
    Υ.Γ. Στις όμορφες ψυχές, μόνο όμορφα πράγματα χαράζονται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Θυμαμαι οτι ειχαν τον Andersen σαν εναν απο τους μεγαλυτερους παραμυθαδες αλλα τωρα που διαβασα το παραμυθι αγριευτηκα. Και λεω. Ειναι αυτη η απογνωση που βγαζει αυτο το παραμυθι για παιδια?

    Ευτυχως δεν ετυχε να το διαβασω οταν ημουν μικρος γιατι σιγουρα θα μου ειχε σημαδεψει την ψυχη με την μαυριλα του. Θεε μου ποσα μαυρα. Ειμαι 28 και μου δημιουργησε καταπτωση. Σκεφτομαι τι μπορει να κανει σε ενα παιδακι.

    Το ξωτικο ειναι η πιο φριχτη φιγουρα. Ξεπεταγεται απο το πουθενα, λεει κατι προφητικο και δεν ξαναεμφανιζεται. Υποψιες συνδεουν τα γεγονοτα μαζι του. Εχω δει και εχω διαβασει πολλα πραγματα. Ιστοριες φρικης, τρομου κλπ. Αυτη την απογνωση και την ματαιτοτηα που ενιωσα διαβαζοντας αυτο το κλασσικο παραμυθι δεν την εχω ξανανιωσει. Πραγματικα ποτε δεν θα εδινα αυτο το πραγμα να το διαβασει ενα παιδακι.

    Μια μαυριλα η ζωη του στρατιωτη, μια εμμονη στο "καθηκον", μια ξεροκεφαλια να αρνηθεις να ζητησει την βοηθεια. Λες και η βοηθεια ειναι ντροπη. Και η ξεροκεφαλια του τον οδηγει στην πυρα εν τελει.

    Αλλα το παραμυθι δεν μιλα για αναγεννηση. Ειναι τελειωτικο και τελεσιδικο. Καηκε ο στρατιωτης.

    Ειναι παραμυθι για μεγαλους και οχι για παιδακια. Παραμυθι για παιδακια ειναι τα τρια γουρουνακια. Οχι τετοια πραγματα. Ουφ, πραγματικα μου εβγαλε μια απιστευτη μαυριλα, μια παραιτηση απο την ζωη, μια ματαιοτητα. Φριχτο.

    Ουφ. Ευτυχως που η ζωη δεν ειναι τοσο μαυρη και παραλογη οσο τα παραμυθια. Λιγες σειρες κειμενου ηταν αρκετες για να μου πεταξουν τονους δηλητηριο ενω καθομαι πισω απο μια οθονη χιλιομετρα μακρια. Ευτυχως η ζωη ουτε τοσο συντομη ειναι, ουτε τοσο απλη (αγαπη, θυσια, θανατος), ουτε τοσο μαυρη και καταθλιπτικη.

    Υ.Γ. Σκεψου πως ενιωσα απο τον ογκο του κειμενου που εκατσα και εγραψα...για ενα παραμυθι...


    Την καλησπερα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Και ενα αλλο πραγμα που μολις σκεφτηκα: ο στρατιωτης παροτι στην συνεχεια του παραμυθιου φαινεται γενναιος, αλυγιστος κατω απο το βαρος των συμφορων αλλα στην κοροιδια και στις υβρεις του ξωτικου κανει πως δεν ακουει. Εκει που ενα πραγματικος στρατιωτης θα μονομαχουσε μεχρι θανατου. Ο στρατιωτης δεχεται να τον κοροιδεψει ενας φασουλης. Ενα τιποτα. Ειδες φιλε μου ποσο αφυσικο ειναι το παραμυθι? Μιλα για γενναιοτητα και ψυχικο σθενος οταν ολοι τον χλευαζουν και αυτος το δεχεται.

    Τελικα ο θανατος του ηταν αναμενομενος: στην ελαχιστη ζωη του απλα ηταν ενα αβουλο ον, δεν ειχε καμια δυναμη να αλλαξει το οτιδηποτε: η βαρκα τον πηρε, κατεληξε στην κοιλια του ψαριου κλπ. Ο στρατιωτης δεν εκανε τιποτα για να αλλαξει την μοιρα του.
    Και καηκε....Αδοξα. Κανεις δεν θα τον θυμαται. Την επομενη μερα τα παιδακια θα παιξουν με τα υπολοιπα στρατιωτακια και ο φασουλης δεν θα παρει ποτε αυτο που του αξιζει. Και εζησαν αυτοι καλα και εμεις καλυτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ο Αλχημιστής

    Φίλε μου, χαίρομαι να βλέπω και άλλες οπτικές σε κάθε πράγμα, και να συνδιαλέγομαι με αυτές!
    ...
    Λοιπόν, από που να αρχίσω και που να τελειώσω...
    Το παραμύθι αυτό μιλάει πράγματι,
    για γενναιότητα, όσο κι αν σου φαίνεται γελοίο... να μονομαχήσει με τον Φασουλή, γιατί..; επειδή τον χλεύασε και τον κορόϊδεψε..;
    Ω, δεν νομίζω ότι αυτό θα ήταν ένδειξη θάρρους ή γενναιότητας, διότι αν μονομαχούσαμε και με όποιον μας χλεύαζε, δεν θα κάναμε τίποτε άλλο στη ζωή μας!
    την γενναιότητα του την απέδειξε υπομένοντας, ότι κι αν του συνέβη, δίχως να λυγίσει!
    Μην προσπαθήσεις να κερδίσεις έναν βλάκα,
    ξέρω, γιατί θα σε ρίξει στο επίπεδο του,
    και θα σε κερδίσει σίγουρα!
    ...
    Δεν θέλω να αναφέρομαι σε προσωπικά βιώματα, αλλά φίλε μου, σε ένα μήνα θα κλείσω τα 21, και μέχρι στιγμής στη ζωή μου, έχω βιώσει αποτυχίες, απίστευτες προδοσίες, "πόλεμο" όχι μόνο από ξένους, μα και από συγγενείς, και συγνώμη που θα σε απογητεύσω, η ζωή όντως είναι απογητευτική και μαύρη...
    έχω νιώσει πως είναι να φτάνεις να μην έχεις τίποτε στη ζωή σου, ειλικρινά τίποτε, (κι ας σου φαίνεται περίεργο σε αυτήν την ηλικία..),
    να είσαι "στάχτη" και κανείς να μην υπάρχει που να μπορεί να σε βοηθήσει...
    και όμως μέσα απ' τις στάχτες μου,
    πάλεψα για να σηκωθώ...
    το παραμύθι όχι, δεν μιλά για αναγέννηση, αυτή την συσχέτιση εγώ την κάνω. προέκταση, αν θες πες το...
    κι ούτε εύκολο είναι,
    ούτε ανώδυνο.
    αλλά ο λαός λέει,
    ότι δεν σε σκοτώνει
    σε κάνει πιο δυνατό!
    ...
    το ξωτικό στην αληθινή ζωή, δεν είναι ένα,
    μα πολλά γύρω μας! (αν δεν σου έχει έρθει κανένα εσένα, είσαι πολύ τυχερός!)
    και πολλές φορές
    βρίσκεσαι στη δίνη
    ενός τυφώνα μίσους και ζήλειας,
    δεχόμενος τις συνέπειες.
    πως θα τις αντιμετωπίσεις,
    είναι προσωπική αντίληψη
    του καθενός αυτό...
    Δεν πληρώνεις, έχω μάθει με τον τρόπο που περιμένεις τα λάθη σου, αλλά ούτε και από εκεί που περιμένεις θα σου έρθουν οι "επιβραβεύσεις"...
    αυτό είναι νόμος.
    ...
    Θα συμφωνήσω στην ξεροκεφαλιά του στρατιώτη, να ζητήσει βοήθεια,
    αλλά κανείς δεν είναι τέλειος...
    κάνω λάθος ή μήπως αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα..;
    όλα αυτά τα τραβάει για την υπερηφάνεια του, αυτό είναι το σφάλμα του...
    ...
    Ότι όμως κι αν πέρασε,
    στο μυαλό του κυριαρχούσε η φιγούρα
    της χορεύτριας,
    και η αγάπη του για αυτήν!
    "Οι φλόγες έζωσαν τον μολυβένιο στρατιώτη, η ζέστη ήταν απαίσια, όμως, αν ήταν απ’ την φωτιά ή απ’ την φωτιά της αγάπης του, δεν μπορούσε να διακρίνει."
    "Ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα του δωματίου κι ο αέρας πήρε την χορεύτρια , η χορεύτρια πέταξε, σαν συλφίδα που έχει φτερά, μες στη φωτιά, πλάι στον μολυβένιο στρατιώτη, που είχε αρχίσει να χάνεται."
    ...
    Προσωπικά, αν αποκτήσω ποτέ παιδιά (έχω χρόνια ακόμη...),
    θα τα έδινα να διαβάσουν αυτό το παραμύθι...
    γιατί αξίζει να χάνεις τη ζωή σου,
    για την αγάπη.
    είτε είναι αγάπη για την πατρίδα, είτε για ερωμένη, είτε για όνειρα...
    Η αγάπη είναι η μεγαλύτερη δύναμη πάνω στη γη, δίχως αμφιβολία,
    και ο χαμός για αυτήν,
    μόνο Ύμνος μπορεί να θεωρηθεί!
    Και τα παιδιά μου θέλω να τα μεγαλώσω
    με αξίες,
    και όχι να μάθουν σε μια ζωή βολέματος και απαξίωσης!
    Να μην το προεκτείνω αυτό το θέμα,
    με τη γενικότερη κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα. μόνο αυτό θέλω να πω:
    χάσαμε τις αξίες μας,
    και δεν ξέρουμε που βαδίζουμε!
    Σαν πρόβατα επί σφαγή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Ο Αλχημιστής (2)

    Λες στο τέλος:
    "Τελικα ο θανατος του ηταν αναμενομενος: στην ελαχιστη ζωη του απλα ηταν ενα αβουλο ον, δεν ειχε καμια δυναμη να αλλαξει το οτιδηποτε: η βαρκα τον πηρε, κατεληξε στην κοιλια του ψαριου κλπ. Ο στρατιωτης δεν εκανε τιποτα για να αλλαξει την μοιρα του."
    άβουλο ον...;
    ως προς τι...;
    ως προς το ότι η ζωή του, δεν ελεγχόταν από τον ίδιο..;
    δεν νομίζω ότι ελέγχει και κανείς την ζωή του.
    δεν ξέρεις τι μπορεί να σε ξημερώσει, κι ούτε μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου ένα χρόνο από τώρα!
    Έχουν αλλάξει ζωές και ζωές,
    σε στιγμές, παρακαλώ... όχι σε χρόνια, όχι σε μέρες, σε στιγμές!
    και από το καλό στο κακό,
    και το αντίθετο, βέβαια...
    ...
    Βέβαια, καταλαβαίνεις,
    ότι αποδεικνύεις την άποψη μου,
    ότι ο καθένας,
    βλέπει αυτό που θέλει να δει...
    ...
    Για τέλος, μπορεί να έχω άδικο,
    σε όσα έγραψα και πιστεύω,
    και εσύ να έχεις δίκιο...
    Μα, θα σε ρωτήσω κάτι:
    Ζούμε στο 2012, και αυτό το μολυβένιο στρατιωτάκη κάηκε πριν και το 1838, (τότε δηλαδή που γράφτηκε),
    και σήμερα, αυτό, το στρατιωτάκη,
    είναι πηγή για μια επικοδομοιτική συζήτηση και προβληματισμό σκέψης!
    Σίγουρα, ακόμη, πιστεύεις πως κάηκε άδοξα...;
    ...
    Καλό μήνα να έχεις, φίλε μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. δε με διάβασες καλά...σε πήρε το κύμα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Dark13Sun

    δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοείς,
    όταν λες,
    ότι δεν σου αρέσουν τα πράγματα που μπορούν να αναπαραχθούν...
    ...
    στο υπόλοιπο,
    την ίδια άποψη έχουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Μα οσες φορες και αν καεις και ξαναγεννηθεις μεσα απο τις σταχτες σου παντα θα προκαλείς/προκαλησε απο την ζωη για νεα ονειρα,σκοπους,γεματος απο Αγαπη,Πιστη και Δυναμη να συνεχιζεις,στον δρομο της καρδιας που εχεις διαλεξει μεχρι να εκπληρωσεις τον δικο σου σκοπο/ονειρο!
    Μην αφηνεις κανεναν να σκοτωνει τα ονειρα ή σκοπους σου.Καθετι που αναζητας σε τουτη την ζωη....ΑΓΑΠΑ ΤΟ!

    Ξερεις την γνωμη μου για σενα Ξυλινε Ιπποτη μου,καταφερες να με συγκινησες για αλλη μια φορα!ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙΣ!!

    Καλο απογευμα Αντρεα μου,σε φιλω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Melodia

    είναι ακριβώς αυτό,
    η αναγέννηση,
    η οποία σου δίνει την δύναμη,
    να δέχεσαι τα όποια χτυπήματα,
    γνωρίζοντας πως ακόμη
    και τα πιο ισχυρά
    και να σε ρίξουν
    πάλι θα σηκωθείς
    πάλι θα συνεχίσεις...!
    ...
    Μα Γιάννα μου,
    μπορεί κανείς να σκοτώσει
    τα αθάνατα όνειρα ή σκοπούς...;
    ...
    Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ,
    γλυκιά μου μελωδία
    για τα όμορφα σου λόγια!
    Ξέρεις όμως και εσύ,
    πως και τα δικιά σου
    λόγια πόσο μετρούν για εμένα!
    ...
    Μια όμορφη μέρα εύχομαι
    και πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...