Breath (για ‘σένα Stella Bianca)

Desire

Να ξημερώνει και ….να πονάς στο φως της μέρας.

Να κοιτάς το ρολόι σου με αγωνία…

Να παρακαλάς κάποιον άγνωστο θεό

να δώσει διαταγή να προχωρήσει ο χρόνος,

φτάνει το απομεσήμερο και ψάχνεις στα χτυπήματα

του τηλεφώνου να βρεις αυτό που σε σκοτώνει.

Μα  πέφτει το σούρουπο και είσαι μόνος ακόμα

έρχεται η νύχτα και … για μια ακόμα φορά

να θέλεις να παίξεις το παιχνίδι του θανάτου.

Με τα μάτια ανοιχτά !

Με τα χέρια απλωμένα !

Με όλες τις αισθήσεις

σε επιφυλακή μέσα στο σκοτάδι.

στην φλόγα του κεριού να τρέμουν οι σκιές

να  ακροβατείς χωρίς δίχτυ ασφαλείας

κάτω από τα πόδια σου

να προχωράς και ας το ξέρεις πως μπορεί...

το επόμενο πρωί να  μην υπάρχεις !

Ψηλά  βουνά τυλιγμένα στο φως των άστρων

η βραδινή ομίχλη να μη σε αφήνει να δεις τα όρια

να ψηλαφίζεις με τις άκρες των δαχτύλων
τις μικρές χαράδρες,  να χάνεις τον δρόμο σου
και να Χαράζεις καινούργια μονοπάτια…

Ελεύθερος πετάς επάνω σε γραμμές,
επάνω σε σκιές

Κάνεις κύκλους ζαλισμένος για μια ακόμα φορά…

Είναι  ίλιγγος οι μικρές κατηφόρες και

 ξαποσταίνεις στις λευκές κοιλάδες  σπαρμένες

σπείρες από λευκά κοχύλια που στάζουν δροσερό νερό

και στα ποτάμια μικρές διάφανες δροσοσταλίδες
να ξεδιψάνε τα θέλω σου…
σταγόνες απο αρώματα
νυχτερινά λουλούδια ρίχνουν τα πέταλα τους
να σκεπάσουν την σάρκα που λιώνει...

μαύρα φίδια τα μακριά μαλλιά  της να  σε τυλίγουν ,

να σε δένουν , αιχμάλωτο να σε σέρνουν
στις σκοτεινές φυλακές του κορμιού της

πληγές  να γίνεται η φλόγα  στην σάρκα σου

και ο πόνος να γυρίζει ξανά, να τσακίζεσαι  στις ψηλές

βουνοκορφές να φωνάζεις μα ο ήχος…να μην υπάρχει

και οι σκιές στους τοίχους να  παίρνουν μορφή !

Δυο σκούρα μάτια να κοιτάνε τα δικά σου

δροσερά δάχτυλα να κλείνουν τις πληγές σου

ένα κόκκινο στόμα να  σιγοτραγουδά τον ήχο σου.

Ξημερώνει και ….

πονάς στο φως της μέρας

περιμένεις την ώρα που …

θα μπορείς να πεθάνεις ξανά.

(Stella Bianca)

Και είναι ο θάνατος ετούτος,

Τόσο.. πικρός..

Που δεν μπορείς να απολαύσεις

Την στιγμή εκείνη,

Που η ανάσα φεύγει..

Και χάνεται..

Σαν όνειρο,

Σαν παραίσθηση…

…

Ένας ήλιος ,

Ξεδιάντροπος,

Που τον διώχνεις

Και πίσω πάλι γυρνά

Λες και θέλει

Εκδίκηση

Να πάρει..

…

Λες και η νύχτα τον απάτησε

Μαζί σου..

Και οργισμένος

Θέλει πίσω να την τραβήξει..

Μακριά από ‘σένα…

…

Μα είναι τόσο γλυκό

Να πεθαίνεις

Ξανά και ξανά…

Να φεύγει η ψυχή σου

Απ’ την φυλακή

Και να τριγυρνά

Όπου θέλει

Κι ας είναι νύχτα

Κι ας είναι σκοτάδι

Δεν την μέλει διόλου…

…

Ο πόνος

Ας σε κυριεύσει

Και το φως της μέρας

Ας σε ξορκίσει

…

Και  να ξέρεις αξίζει…

…

Γιατί

Είναι τόσο γλυκό

Να παίρνεις κάθε μέρα την πρώτη ανάσα!

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Ρόζα - Υπόγεια Ρεύματα