Αγέρα μου

          Φίλα μ’ αγέρα μ’,

φίλα με,

αχώριστε σύντροφέ μου…

          Φίλα και τα παιδιά μου,

φίλα τα,

τώρα που χρόνια θα κάμουν

να με δούνε

σαν μπαρκάρω

ναύτης

για αγύριστα ταξίδια

          Όχι αγέρα μ’, μη μιλάς,

μη μιλάς,

να μ’ αλλάξεις γνώμη,

γέμισε η ψυχή σταυρούς

όπως του Καββαδία τα περιβόλια

εκεί να πας

αγέρα να φυσάς

εκεί να πας

που σ’ έχουνε ανάγκη

          Φίλα μ’ αγέρα μ’,

φίλα με,

πότε θα ξανανταμωθούμε,

ίσως καμιά φορά

φυσάς

μαζί σαν εστεκόμαστε

στου Καραβιού την πλώρη

τότε που το ταξίδι

θα ειν’ πικρό

κι οι θύμησες μοιραίες,

τότε που οι γοργόνες

θα μας θωρούν

κρατώντας τα αστέρια

και μεις θα βλέπουμε απά

στο σμηλευτό τους στήθος

της λησμονιάς τις μέρες

          Φίλα μ’ αγέρα μ’,

φίλα με,

μη ζω με παραισθήσεις

πως στο ταξίδι που θα βγω

θα ‘χω και συναντήσεις…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Εσμεράλδα - Γιάννης Κούτρας & Μίλτος Πασχαλίδης