Σαν περασμένη σκιά,
ανάμνηση στιγμών,
πνιγμένη μελλοντικά…
Γλυκό δηλητήριο,
νέκταρ μεθυστικό… έτσι είναι…
Φλεγόμενος μετά αναρωτιέσαι
πως τώρα ξύπνησες,
πως τώρα είδες,
τώρα κατάλαβες…
Ίσως γιατί το δηλητήριο έδρασε
και πέρασε…
Ίσως γιατί ξεμέθυσες…
…
Μα νιώθεις πως δεν ακουμπάς,
εδώ,
μα ο Ουρανός έρχεται και σ’ αγκαλιάζει
και σε ταξιδεύει…
Σε τυλίγει και σε φασκιώνει
με σύννεφα,
σαν μωρό…
…
Δεν φοβάσαι όμως,
δεν φοβάσαι…
ξέρεις πως δεν πρόκειται να
σ’ αφήσει…
…
Ποια μάνα άλλωστε θα άφηνε το παιδί της;
© copyright, ανδρέας λισσόβας
ποια μάνα μέσα στο πουπουλένια γαλάζιο της δεν θα προστάτευε το παιδί της...
ΑπάντησηΔιαγραφήφλεγόμενος και προστατευμένος να παραμένεις, Αντρέα...
Γλυκό δηλητήριο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι φίλε μου.
Λύχνε
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην ξέρουμε πολύ καλά αυτή τη μάνα και πόσο μας αγαπά...
όλοι μας εδώ μέσα!
Αν παίρνω και τις φλόγες σου Λύχνε, σίγουρα έτσι θα παραμείνω...
Dark13Sun
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει καλύτερος χαρακτηρισμός;;;
Σε αγκαλιαζει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε τυλιγει...
Σε προστατευει...
Νιωθεις ασφαλης...
Δεν φοβασαι γιατι ξέρεις!
Να εχεις ενα ομορφο βραδυ καλε μου Ιπποτη!
MeLoDia
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς, όταν ξέρεις δεν φοβάσαι...
Καλή σου μέρα και καλό Σ/Κ!