Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Από τον ένα μαχαλά, στον άλλο… (πεζογράφημα)



Η Ζ. ξαναγύρισε πλέον στο χωριό, δέκα χρόνια μετά. Αλλά όχι στο σπίτι που έμενε πριν φύγει, στον κάτω μαχαλά, αλλά σ’ έναν άλλο, στον πάνω. Για αυτήν την κατάληξη βέβαια, ευθύνεται κι ο τρόπος που είχε φύγει, δέκα χρόνια πίσω, τότε που ακόμη όλα ήταν κρυφά, και τίποτε δεν μπορούσε να προβλέψει τα πρωτόγνωρα, ίσως, περιστατικά που έζησε το χωριό. Βέβαια, ειδικά το χωριό αυτό που γεννήθηκα και μεγάλωσα, δεν είχε και ιδιαίτερο πρόβλημα από ιστορίες που έδιναν τροφή για κουτσομπολιά.
Παντρεμένη με τον Π., στα πενήντα της περίπου χρόνια είχε σχεδόν τρεις δεκαετίες νυμφευμένη. Με δύο παιδιά, ένα γιο και μια κόρη – ο γιος της ανύπαντρος μέχρι και σήμερα, η δε κόρη κι αυτή με δυο παιδιά, κόρη και γιο – ζούσε με τον άντρα της και το γιο της στον κάτω μαχαλά του χωριού. Η κόρη της, παντρεμένη, ζούσε και ζει στο διπλανό χωριό, το κεφαλοχώρι του δήμου. Τότε βέβαια τα παιδιά της κόρης της, τα εγγόνια της, ήταν μωρά. Το κοριτσάκι πλέον θα ‘χει γίνει ολόκληρη κοπέλα, κι η αλήθεια είναι πως το αναγνωρίζω καμιά φορά αν το δω, απ’ τα χαρακτηριστικά μεγάλα μάτια που έχει. Το αγοράκι δεν νομίζω να το αναγνωρίσω ποτέ, δεν το έχω δει κιόλας, μικρότερο και μωρό τότε, έχουμε χρόνια διαφορά και τώρα που ‘χω φύγει κιόλας που να το δω… εδώ δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω τα πιτσιρίκια που άφησα… τα μωρά θα αναγνώριζα;
Η ίδια η Ζ. όμως θα τα αναγνώριζε, κι ας έχει τόσα χρόνια να τα δει. Κι αν τα ‘χει δει, θα τα ‘χει δει από μακριά, γιατί ούτε η κόρη της, ούτε κι ο γιος της θέλουν να έχουν επαφές. Όχι ότι είχε φύγει και πολύ μακριά, 15 χλμ είχε ξενιτευτεί όλα κι όλα. Αλλά το θέμα δεν ήταν ότι είχε φύγει μόνη της, αλλά με τον «αγαπητικό» της.
Ο «αγαπητικός» της δεν ήταν παρά ένα γεροντοπαλίκαρο, γύρω στα 48 τότε, που ζούσε στο ίδιο σπίτι με τη γριά μάνα του, η οποία είχε πεθάνει κάνα χρόνο πριν το περιστατικό, και με την παρατημένη αδερφή του και τα δυο της παιδιά, τα οποία όμως τότε είχαν ήδη φύγει, καθώς σπούδαζαν ή δούλευαν στην Αθήνα.
Τώρα πόσο καιρό υπήρχε αυτό το ερωτικό ειδύλλιο, ουδείς γνωρίζει παρά μόνο οι δυο πρωταγωνιστές του. Ίσως να ‘χε χρόνια, ίσως και μήνες μόνο, αλλά το κακό μια φορά θέλει για να γίνει κι όχι κάθε μέρα, ή πιο σωστά στην περίπτωση, κάθε βράδυ.
Βράδυ ήταν λοιπόν τότε, ένα βράδυ φθινοπώρου, που ο Π. γύρισε νωρίτερα στο σπίτι του, απ’ ότι θα είχε μαντέψει το «ζευγαράκι» ότι θα γύριζε. Τι το ‘θελε; Για να βρεθεί ένας μεσήλιξ γυμνός να τρέχει άρον – άρον να κρυφτεί, κι ένας άλλος να τον κυνηγά με μια τσουγκράνα; Σούσουρο είχε γίνει στο χωριό, αφού ακόμη και στα παιδιά τότε πρώτο θέμα ήταν για μέρες.
Σαφώς και το γεγονός ήταν ένα κι αυτό θυμάμαι. Οι λεπτομέρειες φαντάζομαι πως θα ‘ταν εικασίες των χωρικών, που ήθελαν να κωμικοτραγικοποιήσουν την ήδη κωμικοτραγική κατάσταση. Τώρα αν ο Μ., έτρεχε γυμνός δεν το ξέρω, αλλά το ότι ο Π. με την τσουγκράνα ανά χείρας τον έψαχνε, είναι αλήθεια. Περπατούσαμε ένα βράδυ, λίγες μέρες πιο μετά, παρέα με δυο φίλους μου, στο χωριό. Συνηθίζαμε να περπατάμε και να μιλάμε τα βράδια στο χωριό, όταν και ξαφνικά εμφανίστηκε φουριόζος ο Π., να ψάχνει προφανώς για τον «αγαπητικό» της γυναίκας του, και να μας προσπερνάει σχεδόν τρέχοντας, με την τσουγκράνα πάντα στα χέρια. Εμάς, να μας πήγε! Διότι φοβηθήκαμε ότι αυτός πάνω στα νεύρα του, θα ξεσπούσε και σε ‘μας. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι χρόνια μετά, γελώ μέσα μου με το μυαλό που κουβαλούσαμε. Εμείς δεν φταίγαμε σε τίποτε, παρά μονάχα στο ότι είχαμε ακούσει τα κουτσομπολιά και ξέραμε την ιστορία, με αποτέλεσμα να είναι μέσα μας ο Π., δακτυλοδεικτούμενος.
Και το έκανε αυτό, το ψάξιμο του Μ., με την τσουγκράνα, όπως είπαμε, ανά χείρας για κάμποσες μέρες. Τώρα τι ήθελε να επιτύχει με αυτό… να αποδώσει δικαιοσύνη, ή να ζητήσει τα ρέστα; Φευ… δικαιολογείται μονάχα για αυτό που λένε, εν βρασμώ ψυχής. Αλλά και πάλι, κατά την ταπεινή μου γνώμη και άποψη, ούτε ο πρώτος ήταν που το έπαθε, ούτε κι ο τελευταίος. Κι άσε το χωριό, και το κάθε χωριό, να λέει, πάντα έτσι θα κάνει άλλωστε…
Την ντροπή ποιος την έχει και ποιος την πήρε, μόνο ο Θεός το ξέρει κι Αυτός ας κρίνει. Η Ζ. τι κέρδισε από όλη αυτή την ιστορία; Μάλλον την κατάκριση και τη χολή, ενός ολόκληρου χωριού. Γιατί πλέον αναγκαστικά γύρισε πάλι στο χωριό. Σε νοικιασμένο ζούσε αυτά τα χρόνια το «ζευγαράκι» άλλωστε, μα τώρα που δυσκόλεψαν τα πράματα, επέστρεψαν. Αν όχι την ίδια μέρα της αποκαλύψεως, την επομένη το «ζευγαράκι» είχε φύγει από το χωριό, το οποίο δεν τους χωρούσε άλλο, για να φτάσουμε πλέον στο σήμερα.
Πολύ μακριά δεν μπορούσαν και να φύγουν, διότι ο Μ. ήταν και είναι αγρότης και τα χωράφια θα εξακολουθούσε να τα δουλεύει. Η ίδια η Ζ. τι θα ‘κανε ποιος ξέρει, αν μετάνιωνε ή όχι, κι αν αναλογιζόταν τι είχε κάνει. Χρόνια πάντως είχε κι έχει στη διάθεση της. Θα αναρωτήθηκε κιόλας άλλωστε, τι τους ήθελε τους έρωτες σ’ αυτήν την ηλικία…; Γιατί όχι τίποτε άλλο, μα αν προσπαθήσει κανείς να συγκρίνει τον Π. με τον Μ., θα δει πως κι οι δυο έχουν πολλά κοινά. Αγρότες, φτωχοί και μοιροκαμένοι απ’ τη ζωή, με την ίδια ντροπή κι οι δυο να βγουν στο μαγαζί του χωριού. Ο μεν για αυτό που έπαθε, κι ο δε για αυτό που έκανε.
Κι η πέτρα του σκανδάλου, η Ζ., να βρίσκεται στην άλλη άκρη του χωριού, δέκα χρόνους μετά, και κυριολεκτικά και μεταφορικά, απομονωμένη και απομακρυσμένη. Και πώς να νιώθει αναρωτιέμαι, σκεπτόμενη πως στο ίδιο χωριό βρίσκεται ο γιος της που δεν μπορεί να αντικρύσει στα μάτια; Και τι φταίει κι αυτός για τα καμώματα της μάνας του… Αλλά ψάξε να βρεις το δίκιο σου σε αυτή τη ζωή…
Μα βέβαια, το ζουμί όλης της ιστορίας, δεν είναι ποιος φταίει περισσότερο και ποιος λιγότερο, μα πως κάθε πράμα είναι και στον καιρό του τελικά, για να μην γίνεται ο άνθρωπος δέσμιος των λαθών του. Έτσι κι οι έρωτες είναι για τα νιάτα, που ούτε πολλές ευθύνες έχουν ακόμη, κι ούτε και δεσμεύσεις για να δώσουν λόγο… Που θεωρούνται κατά βάσιν απερίσκεπτα και μοναχά μαθήματα παίρνουν κι όχι παθήματα, που στιγματίζονται απ’ τους ανθρώπους για μια ζωή… και δεν τα σβήνει ούτε κι ο χρόνος. Ευτυχώς όμως, που ο Θεός δεν είναι ούτε σαν τους ανθρώπους, ούτε και σαν τον χρόνο και συγχωρεί… τον καθένα μας, σ’ όποιον μαχαλά κι αν βρίσκεται…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Το μέτρημα - Νατάσσα Μποφίλιου

Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυό περαστικούς

Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν
τους κοινόχρηστους,τους ξένους
τους πολύ προσωπικούς

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή

Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα 'θελα να τους κρατήσω
τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς

Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι
τους "εκείνους", τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς

Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί,φοβισμένοι
Δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι
Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες
μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη
Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
όσοι ζουν με το αίσθημα
Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα

24 σχόλια:

  1. Τί όμορφο!!!
    Ειλικρινά, με ενθουσίασες, Ιπποτάκο μου!!!
    (Η ταπεινή αναγνώστρια ίσως μόνο να άλλαζε τον τόπο διαμονής: Προ 10ετίας στον πάνω μαχαλά και τώρα στον κάτω...Αλλά θα ήταν πολύ αναμενόμενος ο συμβολισμός, ε?)
    Όπως και να 'χει... ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ!!!
    Καλό μεσημεράκι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ, γιάννα μου!
      Το άφησα έτσι, ώστε όταν βλέπεις τον τίτλο να σε προκαλεί να το διαβάσεις... Στην αρχή όταν το έγραψα δεν το έκλεινα με κύκλο, πιο μετά το σκέφτηκα, για να δένει περισσότερο από την αρχή μέχρι το τέλος, κι έτσι ο τίτλος είναι πιο ερωτηματικός πλέον με την πρώτη ματιά, αλλά και σου μένει πιστεύω, όταν το διαβάσεις...
      ...
      Καλό μεσημέρι και απόγευμα να έχεις!

      Διαγραφή
    2. Ξύλινε Ιππότη καλησπέρα!Πολλά τέτοια περιστατικά αλήθεια συμβαίνουν καθημερινά σε όλους τους μαχαλάδες...Συμφωνώ κι εγώ για το ηλικιακό τίμημα.
      Στοχαστικό και γλαφυρό το πεζογράφημά σου.Το τραγούδι ιδιαίτερο!!
      Σέυχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
    3. Σ' ευχαριστώ Αντ' αυτού, για τα καλά σου λόγια!
      Και αυτή είναι η μαγεία σε αυτό πιστεύω,
      ότι είναι ανθρώπινο,
      και συνηθισμένο
      έτσι ώστε όλοι έχουμε κάτι παρόμοιο στο μυαλό μας.
      Είμαι λάτρης της γραφής του Παπαδιαμάντη, κι αυτό προσπαθώ να υιοθετήσω από αυτόν... να βλέπω τα όμορφα, στα απλά. Θέλω όμως πολύ δουλειά ακόμη...
      "Aλλοίμονον, είν’ υψηλή το βλέπω,
      πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·"
      όπως λέει κι ο Ευμένης του Καβάφη!
      ...
      Ένα όμορφο ξημέρωμα εύχομαι!
      ...
      Υ.Γ. το ευχαριστώ, νομίζω στο ξανά είπα, είναι πάρα πολύ για μένα...

      Διαγραφή
  2. Πολύ ωραίο κείμενο! Μου άρεσε το τέλος σου! Πράγματι οι άνθρωποι στιγματίζονται από τις λάθος επιλογές, αλλά ευτυχώς ο Θεός δεν είναι σαν τους ανθρώπους...
    Οι άνθρωποι στιγματίζουν τους άλλους για να νιώθουν αυτοί πως είναι καλύτεροι... Γιατί αν κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν, δε νιώθουμε ωραία για τον εαυτό μας αν δε βρούμε πρώτα κάποιον που είναι σε χειρότερη θέση...
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Rylie μου, για τα καλά σου λόγια!
      Έτσι είναι όμως, εμείς βάζουμε τις ταμπέλες, ενώ ο Θεός μας έχει πει πως όλα συγχωρούνται!
      Η πηγαία θνητή αίσθηση που έχουμε, δεν μας αφήνει να βλέπουμε πέρα από την σάρκα, έτσι ώστε να καταλαβαίνουμε την ψυχή, και να μην κάνουμε αυτό που δεν μας έδωσε κανείς το δικαίωμα να κάνουμε: να κατακρίνουμε!
      ...
      Καλό ξημέρωμα εύχομαι!

      Διαγραφή
  3. Πολύ τραγελαφικό το κείμενο και οι εικόνες που βγάζει!
    Ακόμη μάλλον δακτυλοδεικτούμενοι είναι και για σας οι δύο πρωταγωνιστές, για να τους δίνετε το χαρακτηρισμό "ζευγαράκι"!

    Επιπλέον, θα ήθελα να σχολιάσω αυτό που αναφέρετε για τους έρωτες και τα νιάτα ότι δεν έχουν ευθύνες, ούτε δεσμεύσεις για να δώσουν λόγο!
    Όταν δύο νέοι άνθρωποι είναι ερωτευμένοι έχουν ευθύνη ο ένας απέναντι στον άλλο! Πρέπει να σέβονται ο ένας τον άλλο! Να υπάρχει κατανόηση κ.λπ. κ.λπ.
    Άμα δεν έχουν ευθύνες και δεσμεύσεις και γυρνούν πέρα δώθε τότε μάλλον είναι ανεύθυνοι! (να ένας ακόμη χαρακτηρισμός-ταμπέλα! γιατί πως αλλιώς θα χαρακτήριζες έναν άνθρωπο που αποποιείται ευθύνες και δεσμεύσεις..;!)

    Ελπίζω εσείς να βρίσκεστε σε καλό μαχαλά! Δίχως κουτσομπολιά και περιπετειούλες δεξιά κι αριστερά! :)

    Καλημέρα!


    Λια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν διαφωνώ καθόλου με την άποψη σου, Λία μου, απλώς εσύ δεν με κατάλαβες και τόσο, την οπτική τουλάχιστον που έχω, για το συγκεκριμένο γεγονός και γενικότερα για τον έρωτα.
      ...
      Για να ξεκινήσω από τον χαρακτηρισμό "ζευγαράκι", ο οποίος είναι δικό μου προϊόν, και δεν τους λένε έτσι στο χωριό. Όταν αναφερόμουν και στους δύο, πως αλλιώς να τους έλεγα; Αλλά από την άλλη, όσο και να το πεις, είναι και κατά του Θεού αυτή η σχέση: Ούς ο Θεός συνέζευξε, άνθρωπος μη χωριζέτο. Για αυτό και τα εισαγωγικά.
      Όσο για την αναφορά μου στα νιάτα, δεν μιλώ για τους δεσμευμένους, μα αντιμετωπίζω την κατάσταση από την άποψη των ευθυνών που υπάρχουν και ειδικά όταν είναι μέσα σε ένα γάμο, με παιδιά και εγγόνια. Διότι όταν ο άνθρωπος αποκτήσει την δική του οικογένεια, κατά την γνώμη μου, είναι το λιγότερο εγωιστικό, να βάζει τον εαυτό σου σε πρώτη μοίρα... Εκτός αυτού, θυμάμαι τον πατέρα μου, που όταν ήμουν άσχημα ψυχολογικά, λόγω ενός χωρισμού, και χωρίς να γνωρίζει τον λόγο, μιας και τα κρατάω για μένα μονάχα αυτά, με έπιασε και μου είπε το εξής: Όταν παντρευτείς και έχεις οικογένεια, τότε θα δεις τι σημαίνει να σε βαράνε τα σφυριά. Και αυτό, με τα σφυριά μου έμεινε. Διαπίστωσα πως μια σχέση εκτός γάμου, εκτός του ότι δεν είναι σωστή, είναι συνήθως και επιπόλαιη. Αυτή τη στιγμή είμαι 22 ετών και πάω στα 23. Ακόμη δεν έχω τελειώσει την σχολή μου, δεν έχω πάει στο στρατό, δεν έχω κάποια δουλειά. Μάνι - μάνι για όλα αυτά μαζεύονται 3 χρόνια περίπου, για να μην βάλω περισσότερα με την υπάρχουσα κατάσταση. Οπότε προτιμώ και πιστεύω ότι είναι καλύτερο να είμαι μόνος μου, διότι δεν πρόκειται να αθετήσω καμιά μου δέσμευση. Αν βρω κάποια "σχέση" και όλα πάνε καλά, ναι συμφωνώ, και πρέπει να είναι κανείς κύριος απέναντι στον άλλο. Αν και μια "σχέση" με τον σημερινό τρόπο που κυριαρχεί, είναι κατά των αρχών μου, εφ' όσον είδα απ' τα λάθη μου και έμαθα.
      Τώρα αν κάποιος δεν έχει ούτε κάποια σχέση, ούτε κάποια δέσμευση ερωτική, προφανώς και δεν έχει να δώσει λόγο σε κανέναν, παρά μονάχα στο Θεό. Έτσι δεν είναι;
      ...
      Όλοι οι μαχαλάδες είναι ίδιοι κι απαράλλακτοι, γιατί αν δεν ήταν το συγκεκριμένο πεζογράφημα δεν θα το "ένιωθαν" παρά μόνο οι συγχωριανοί μου!
      ...
      Καλό απόγευμα εύχομαι!

      Διαγραφή
    2. *να βάζει τον εαυτό του σε πρώτη μοίρα...

      Διαγραφή
    3. Δεν γνωρίζω αν αυτή η ιστορία είναι πραγματική ή είναι προϊόν της φαντασίας σας, έστω όμως αν λάβουμε την άποψη ότι είναι προϊόν φαντασίας, ως συγγραφέας και αφηγητής έχετε μία συγκεκριμένη και ολοκληρωμένη άποψη για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας σας! Το υποκοριστικό ήταν που έκανε αντιληπτή τη δική σας γνώμη!
      Και εσείς τους κρίνετε μέσα σας! αυτό απλώς ήθελα να πω!
      Καλώς τα βάλατε τα εισαγωγικά! και προφανώς αυτή η σχέση δεν είναι ευλογημένη από τον Θεό!
      ...
      Δεν μιλούσα ούτε για γάμο, ούτε για αρραβώνα, απλώς για μία σχέση! γι αυτό μιλούσα!
      ακόμη κι αν δύο άνθρωποι βρίσκονται σε μία σχέση έχουν ευθύνη απέναντι στον άλλο! Το γεγονός ότι και οι δύο λένε-υποστηρίζουν ότι είναι ερωτευμένοι μεταξύ τους έχουν αυτομάτως ευθύνες! Ευθύνη ο ένας απέναντι στο πρόσωπο του άλλου!
      ...
      Εύχομαι να είστε καλύτερα έπειτα από τον χωρισμό σας!
      Καταλαβαίνω το κλειστό του χαρακτήρα σας! Το γνωρίζω!
      Καλή δύναμη στον αγώνα σας!
      όλοι προβλήματα και τρεχάματα έχουμε, απλώς ελπίζουμε ο καλός Θεός να μην μας ξεχνά και να μας δίνει παρηγοριά και δύναμη να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις όποιες δυσκολίες!
      ...
      Αν κάποιος δεν έχει τίποτε! ούτε έχει δώσει δικαιώματα και "υποσχέσεις", ναι, είναι υπόλογος μονάχα στο Θεό!
      ...
      όχι! δεν είναι όλοι ίδιοι!

      Καλό απόγευμα επίσης!

      Λία

      Διαγραφή
    4. Διάβασα και ξανά διάβασα τα σχόλια μου, και δεν μπορώ να καταλάβω που δεν γίνομαι κατανοητός.
      Για το δικό μου προϊόν αναφέρω:"τον χαρακτηρισμό "ζευγαράκι", ο οποίος είναι δικό μου προϊόν". Δεν μιλώ για την ιστορία, η οποία είναι απολύτως αληθινή και δεν έχει στοιχείο ψεύδους μέσα της.
      Και βεβαίως θα κρίνω την πράξη του καθενός! Εδώ δεν είσαι και πολύ διαβασμένη, γιατί ο Θεός δεν απαγορεύει την κρίση αλλά την κατάκριση... Μεγάλη διαφορά η μία με την άλλη! Ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα και μπορεί και πρέπει να κρίνει τις πράξεις, αλλά δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει τους ανθρώπους, που σημαίνει να τους κατακρίνει...
      Στο τέλος του πεζογραφήματος,"Ευτυχώς όμως, που ο Θεός δεν είναι ούτε σαν τους ανθρώπους, ούτε και σαν τον χρόνο και συγχωρεί… τον καθένα μας, σ’ όποιον μαχαλά κι αν βρίσκεται…", βάζω τον καθένα μας στην θέση αυτή της κατακρίσεως από τους υπόλοιπους και δεν νομίζω σε καμία περίπτωση, να ειρωνεύομαι ή να κατακρίνω την πράξη της γυναίκας αυτής. Ο συλλογισμός που ακολουθώ είναι απόλυτος φυσιολογικός, χωρίς να προσωποποιεί το άτομο, μα να το γενικεύει σε μια εικόνα που λίγο πολύ όλοι έχουν δει ή βιώσει. Κι αυτό είναι το συμπέρασμα μου από όλη την ιστορία, πως εύκολα η κοινωνία βάζει "ταμπέλα", όπως είπες κι εσύ, μα δύσκολα καταλαβαίνει πως ταυτόχρονα περνά μια ταμπέλα και στον εαυτό της.
      ...
      "Το γεγονός ότι και οι δύο λένε-υποστηρίζουν ότι είναι ερωτευμένοι μεταξύ τους έχουν αυτομάτως ευθύνες!", γράφεις. Θα σε ρωτήσω όμως που ακριβώς ο Ιησούς Χριστός, ή οποιοσδήποτε Άγιος μίλησε για έρωτα... Τι είναι ο έρωτας; Γιατί αν διακρίνεις την διαφορά μεταξύ του έρωτα και της αγάπης, θα καταλάβεις και την άποψη που έχω πάνω σε αυτόν τον θεσμό της "σχέσης"! Στον μεν έρωτα βλέπεις τον άλλον όπως εσύ θέλεις, και τον θέλεις για αυτό, ενώ στην αγάπη βλέπεις αυτό που πραγματικά είναι ο άλλος, και τον αγαπάς για αυτό...
      ...
      Ναι όντως είμαι καλύτερα από τον χωρισμό αυτό, μιας και ήταν πριν 2 χρόνια, αν θυμάμαι καλά, περίπου.
      Δυστυχώς ή ευτυχώς ζούμε σε δύσκολες εποχές... Το καλό είναι, πως ο άνθρωπος σε όλα συνηθίζει.
      ...
      Στα λόγια μου έρχεσαι...
      ...
      Κάθε γενιά των ανθρώπων σε όλη την ιστορία, έχει σταυρώσει τον Χριστό. Οπότε μάλλον, παντού και πάντα οι μαχαλάδες, είναι ίδιοι.
      ...
      Καλό βράδυ και ξημέρωμα εύχομαι!

      Διαγραφή
    5. Α, και για να μην "αφήσω" την δυνατότητα να θεωρήσεις πως φάσκω και αντιφάσκω, με την άποψη μου για τον έρωτα, και με το συγκεκριμένο:
      "Έτσι κι οι έρωτες είναι για τα νιάτα, που ούτε πολλές ευθύνες έχουν ακόμη, κι ούτε και δεσμεύσεις για να δώσουν λόγο…", θα σου πω πως την άποψη μου και αυτή την κρατώ για τον εαυτό μου, και δεν κατα-κρίνω τους υπόλοιπους.
      Απλώς διαβάζοντας την Αγία Γραφή, δεν είδα ποτέ την λέξη έρωτας, τουλάχιστον σε αναφορά από τον Χριστό. Οπότε κι εφ' όσον κάποιος καταλαβαίνει τον συλλογισμό μου, θα κατανοήσει και τι πραγματικά είναι ο υποσχόμενος λόγος του έρωτος...

      Διαγραφή
  4. χαχα! Ναι, φαίνεται δεν είμαι πολύ καλά διαβασμένη!
    ...

    Ναι! Γνωρίζω!
    Καλό είναι να αφήνουμε πράγματα και ανθρώπους πίσω μας όταν βλέπουμε ότι δεν άξιζαν την εμπιστοσύνη που του δείξαμε!
    ...
    χμ..! όλοι οι μαχαλάδες ίδιοι!
    συνεχίζω να εμμένω στην άποψη μου!
    Σημασία έχει ο "μαχαλάς" της ψυχής, αν είναι ίδιος με τους άλλους έξω, τότε κοιτάμε να τον διορθώσουμε! Σιγά-σιγά με σταθερά βήματα! Γκρεμίζοντας, σκάβοντας! όλα αυτά ενέχουν πόνο!
    αλλά τι να κάνουμε...! μέσα από τα δύσκολα μαθήματα διδάσκεται ο άνθρωπος!

    Καλό σας βράδυ!

    Λια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ότι το αντιμετωπίζεις με ειρωνία, δεν σημαίνει ότι συμβαίνει το αντίθετο από αυτό που λέω εγώ.
      ...
      Που πηγαίνει αυτό;!
      ...
      Εδώ ούτε μπορώ να συμφωνήσω, ούτε και να διαγωνήσω, γιατί βλέπω πως για άλλα ομιλώ εγώ, και για άλλα ομιλείς εσύ. Προφανώς και έχεις δίκιο, αλλά δεν έρχεται σε καμία αντίθεση με αυτό που λέω εγώ.
      Αναφέρω και καταπιάνομαι με τον "μαχαλά", την κοινωνία, τον κόσμο γενικότερα κι όχι με τον άνθρωπο, προσωποποιημένα και ειδικά.
      ...
      Καλό βράδυ επίσης!

      Διαγραφή
  5. Ανδρεα μου, καταπιανομαι απο το πιο πανω σχολιο σου γιατι θα ηθελα να σταθω στη διακριση μεταξυ ερωτα κ αγαπης σε σχεση με την Αγια Γραφη κ ας απομακρυνομαι λιγο απο τον αυτο καθ'αυτο σχολιασμο της αναρτησης σου!

    θα συμφωνησω μαζι σου ως προς το οτι δεν βρισκεται εκει καποια αναφορα στον ερωτα, αλλα λογο της σχολης, εχω διαπιστωσει οτι στη πατερικη θεολογια συνανταμε πολλες φορες τον ερωτα ως συνωνυμο της αγαπης. θα σου παραθεσω ενδεικτικα 2 φρασεις:
    'το θειον οι θεολογοι ποτε μεν ερωτα, ποτε δε αγαπην, ποτε δε εραστον και αγαπητον καλουσιν' (του Μαξιμου του Ομολογητη)
    'επι τοις ορθως των θειων ακροωμενοις επι της αυτης δυναμεως ταττεται προς των ιερων θεολογων το της αγαπης και το του ερωτος ονομα κατα τας θειας εκφαντοριας' (του Διονυσιου του Αεροπαγιτη)
    για μενα βεβαια εχει περισσοτερο την εννοια της εντασης που πρεπει να εχει αυτο που νιωθουμε για τον Θεο 'να φλεγεται απο μεθη ερωτικη'!

    παντως ενα απο τα πιο ωραια πραγματα που εγω διαβασει για τον ερωτα, ειναι μια φραση απο ενα συγγραμα της σχολης, της Πανωραιας Κουφογιαννη, που ελεγε 'ο Θεος υπαρχει και για να εχει ο ανθρωπος μια αισθηση του αγαπητικου τροπου υπαρξης του, του δωρισε τον ερωτα'!

    καλο βραδυ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και αυτό το θέμα που τέθηκε με την Λία, δεν είναι άκυρο, καθώς πάνω σε έναν "έρωτα" είναι γραμμένο το πεζογράφημα μου. Οπότε δεν απομακρύνεσαι σχεδόν καθόλου.
      ...
      Ίσως έχεις δίκιο, με την παρατήρηση αυτή, καθώς όμως ο έρωτας έχει διαφορά, όχι μόνον από την αγαπή, αλλά και από τον ίδιο τον έρωτα. Τι εννοώ; Ότι ο έρωτας που παραθέτουν, ο Μάξιμος ο Ομολογητής και ο Διονύσιος ο Αρειοπαγίτης, δεν έχει καμία σχέση με τον έρωτα τον οποίο αναφέρομαι εγώ, και με την έννοια με την οποία τείνει να αποκτά σήμερα.
      Διάβασε λίγο αυτά εδώ, και θα με καταλάβεις:
      http://www.agioritikovima.gr/perizois/15450-ti-leei-i-agia
      http://www.eeenikaias.gr/koinonika-arthra/118-erotas-kai-agapi.html
      ...
      Το Άσμα Ασμάτων αναφέρει τον έρωτα, αλλά με άλλη έννοια από την σημερινή, και ξέχασα να το αναφέρω αυτό πριν.
      ...
      Καλό βράδυ επίσης Φανή μου!

      Διαγραφή
  6. Είναι εύκολο να δείξεις με το δάχτυλο. Το δύσκολο είναι να καταλάβεις γιατί έφτασαν εκεί τα πράγματα..

    Καλό βράδυ Κυριακής!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που πέρασες κι από εδώ Hengeo!
      Ίσως όλο το απόφθεγμα της ιστορίας, είναι αυτό που έγραψες...
      ...
      Καλύ εβδομάδα εύχομαι!

      Διαγραφή
  7. Εξαιρετικό το κείμενο Ανδρέα μου..είμαστε κύριοι και υπεύθυνοι των πράξεών μας..αν δούμε ότι έχουμε κάνει καποιο κακό το διορθώνουμε έστω μετα? προβληματιζόμαστε με τις πράξεις μας?έτσι ώστε να μην γίνουμε δακτυλοδεικτούμενοι και να έχουμε ηρεμία ψυχής σε όποιον μαχαλά κι αν βρισκόμαστε..ο Παπαδιαμάντης κι εμένα με συναρπάζει..δεν είναι απλά ένας απο τους μεγαλύτερους συγγραφείς μας..θεωρείται και ως ο σοφός μας εθνικός πεζογράφος στο εξωτερικό που τον διδάσκουν και στα κολέγια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ kate μου για τα καλά σου λόγια!
      Όλα έχουν αντίκτυπο στην ζωή μας από τις πράξεις, από τις σκέψεις, από τα αισθήματα και τα συναισθήματα μας. Τίποτε δεν είναι τυχαίο στη ζωή.
      Ο Παπαδιαμάντης κατ' εμέ είναι ένας! Δεν νομίζω να έχει ξανά ζήσει τέτοιος άλλος άνθρωπος πάνω στη γη. Δεν τα έχω διαβάσει όλα, όσα έχει γράψει, αλλά κάθε φορά που θα πάρω κάτι να διαβάσω, το διαβάζω όσο πιο "αργά" μπορώ, για να πάρω όσα περισσότερα γίνεται.
      Αν και στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να μπει και ο Βιζυηνός, κι ο Καρκαβίτας και πολλοί ακόμα της γενιάς του 80'...

      Διαγραφή
  8. Το μουσικό κομάτι εξαιρετικό..καλό σου απογευματάκι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μου άρεσαν πολύ οι περιγραφές σου και το ύφος της γραφής και σπάνια μου συμβαίνει με τέτοιες αφηγήσεις . Χάθηκα λίγο σε ελάχιστα σημεία της αφήγησης όμως με κρατούσε ο ρεαλισμός κι ήθελα να διαβάσω οπωσδήποτε παρακάτω ! Αυτά !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Λύκη μου για τα καλά σου λόγια!
      Δεν έχεις άδικο σε αυτό, γιατί κάποια σημεία όντως χρειάζονται δουλειά. Με κάθε τι που γράφω, είτε ποίημα, είτε τραγούδια, είτε πεζά, νιώθω πως τους λείπει κάτι σε κάποια σημεία, μα δεν μπορώ να το διακρίνω ακόμη. Βλέποντας παραδείγματος χάριν κάτι που έγραψα πριν ένα χρόνο το λιγότερο, θα διακρίνω σημεία που θα τα "σκάλιζα" διαφορετικά. Όλο αυτό όμως έρχεται με την πείρα, με την δουλειά, με την ανάγνωση πραγματικών λογοτεχνικών βιβλίων και ούτω καθ' εξής...
      ...
      Καλό ξημέρωμα εύχομαι!

      Διαγραφή

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...