Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Το μοιρολόι της φώκιας σήμερα (διήγημα)



Η γραία – όπως έχει γράψει άλλωστε ο Παπαδιαμάντης ουκ ολίγες φορές – θα έφτανε τα 80 (όπως έμαθα αργότερα ξεπερνούσε και τα 90). Παρ’ όλα αυτά κρατιόνταν αρκετά καλά στην υγεία της και μόλις είδε νέα παιδιά, το πρόσωπο της έλαμψε και χίλιες ευχές βγήκαν απ’ το στόμα της για γράμματα και πρόοδο. Αμέσως κίνησε για το δωμάτιο όπου ήμασταν όλοι οι φοιτητές της νοσηλευτικής.
Εγώ προσφέρθηκα και της έδωσα τη θέση μου να καθίσει, αν και στην αρχή έλεγε πως δεν ήθελε να καθίσει. Ξεκίνησε να μας λέει ιστορίες από παλιά, δικές της, αληθινές, λες κι όλα έρχονταν από ένα βιβλίο και ζωντάνευαν μπρος στα μάτια μας. Πρώτα είπε για τους ξένους, ότι τους φοβάται, να τους διώξουμε, λέει, γιατί σκοτώνουν και ανέφερε ένα περιστατικό που συνέβη στο χωριό της. Προκαταλήψεις, βέβαια, γέρων ανθρώπων. Δικαιολογημένα για μια γυναίκα που έζησε στην Πελοπόννησο, τα χρόνια που οι ξένοι δεν είχαν φθάσει ακόμη εδώ…
Αργότερα άρχισε να μιλά για την οικογένειά της. Πέντε παιδιά, έλεγε, έχω, πέντε, και έδειχνε με το χέρι της. Δυο κορίτσια και τρία αγόρια. Τον έναν γιο και την μια μου κόρη στην Αθήνα. Τα άλλα εδώ, Πάτρα. Δόξα σοι ο Θεός τυχεροί ήμασταν… είπε η γραία αναλογιζόμενη το παρελθόν…
Η εκπαιδευτικός, βέβαια, της έκανε κάποιες ερωτήσεις που και που για να της δείξει όσο το δυνατόν περισσότερο ενδιαφέρον και για να μάθουμε εμείς επίσης πώς να επικοινωνούμε με αυτά τα άτομα, την ιδιαίτερη αυτή ηλικία των γηρατειών… Μα η γραία δεν είχε ανάγκη ούτε από ερωτήσεις ούτε από τίποτα, και διηγούνταν άνετα μερικά γεγονότα της ζωής της, ίσως και όλη της τη ζωή συνοπτικά.
Έχω και ‘γω εγγόνια που σπουδάζουν τώρα στην Αθήνα, καλά τα πάνε, καλά…  18 είναι η εγγονή μου και 20 ο αδερφός της, καλά παιδιά, καλά παιδιά… Κι άλλα εγγόνια έχω, απάντησε όταν την ρώτησε η εκπαιδευτικός μας, και τα άλλα μεγάλα, έχουν και παιδιά…
Μα όλα στη ζωή μας καλά πήγαν, είχαμε τύχη… Τα παιδιά μου και καλοπαντρεύτηκαν και προχώρησαν στη ζωή τους. Ο ένας μου γιος τριώροφο σπίτι έχει…, οι κόρες μου πήραν καλούς άντρες. Αν και όταν της έκανα δε μ’ άρεσε που έκανα κορίτσια, ήθελα αγόρια, μα μου τα ‘δωσε κι αυτά ο Θεός.
Πως και είσαι τώρα εδώ στο γηροκομείο γιαγιά; τη ρωτήσαμε.
Πάει ένας χρόνος και έξι μήνες, νομίζω, δεν μπορώ να πω με σιγουριά που χάσαμε την αγγόνα μας... 27 χρονών ήτανε, μια κοπέλα όμορφη, ξανθιά, γαλανομάτα, ψηλή μέχρι ‘κει απάνω… Δεν φαντάζεστε παιδιά μου πόσο όμορφη ήτανε, άγγελος!
Η γραία χαμήλωσε το βλέμμα της και δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της. Είχε πάει για μπάνιο σε μια παράλια στον Πύργο. Ήτανε μεσημέρι, πιο μετά, και είπαν να πάνε να κολυμπήσουν. Πηγαίνετε, είπε η εγγονή μου, εσείς και ‘γω θα πάω μετά γιατί άργησα να φάω. Ήτανε με παρέα, νέα παιδιά. Και ήξερε καλό μπάνιο η εγγόνα μου, η κόρη μου… Μα πως πήγε να κολυμπήσει, πήγε στα βαθιά και πέρασε μια βάρκα απ’ αυτές τις γρήγορες και την χτύπησε…
Την βρήκανε μετά…
Ο Θανάσης μου όλο κλαίει, και μου λέει την έχασα μάνα, την έχασα την κόρη μου… Άλλο ένα γιο έχει… Αλλά όλο κλαίει… Και ‘γω έκλαιγα, κι ακόμη κλαίω τα βράδια… Γι αυτό με ‘φέραν εδώ… Στο χωριό συνέχεια έκλαιγα…
Και μια φορά που ήμουν εδώ στο δωμάτιο και κοιμόμουν, ανοίγω τα μάτια και τη βλέπω την κόρη μου… Στην αρχή την πέρασα για μια άλλη εγγόνα μου, μα όταν κατάλαβα ποια ήταν πήγα να σηκωθώ… Η όμορφη εγγόνα μου με κοιτούσε και χαμογελούσε… Πως με βρήκες εδώ κόρη μου, τη ρώτησα, μα δεν απάντησε και έφυγε…
Εγώ πιστεύω πως άγγελος μου την έφερε να την δω άλλη μια φορά…
Άγγελος μου την έφερε…
Και να ξέρετε, παιδιά μου, όλα του Θεού είναι, ακόμη και τα σπίτια, και τα κτήματα και τα λεφτά… Όλα… Και όποτε θέλει μας τα δίνει όποτε θέλει μας τα παίρνει…
Και η γραία αυτή ονομάζετο Ευτυχία…

© copyright, ανδρέας λισσόβας  

2 σχόλια:

  1. :( Πολύ συγκινητική ιστορία!

    Στενοχωρήθηκα για την γιαγιά που ήταν στο γηροκομείο, γιατί και τον αδερφό του συχωρεμένου του παππού μου τον είχαν σε γηροκομείο!
    Και στενοχωρήθηκα και για την κοπέλα...
    ετσι είναι..., την μια στιγμή έχουμε τα αγαπημένα άτομα δίπλα μας, και την άλλη τα χάνουμε,
    έτσι ξαφνικά!

    Ευτυχία το όνομά της και από θλίψεις η ζωή την είχε κεράσει...
    Έτσι κάνει πάντα άλλωστε για να είναι η βαλίτσα του ταξιδιού μας γεμάτη με αναμνήσεις καλές, άσχημες και διαμάντια δάκρυα!

    Ααχχ... εύχομαι εσύ Ιππότη μου καλέ, να μην γευτείς το πικρό ποτήρι της ζωής ποτέ, και μόνο ευτυχίες και χαρές να σε κερνάει!

    Καλό μήνα και πάλι!
    Όμορφο και ήσυχο Σαββατοκύριακο και ακόμη πιο ηλιόλουστο και ευωδιαστό καλοκαιράκι!

    Θα τα πούμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ιστορία αυτή Νέμεσις μου είναι πέρα για πέρα αληθινή. Και ότι συνέβη αλλά και το όνομα της γιαγιάς, που πραγματικά μετά από όλο αυτό σε ανατριχιάζει!
      ...
      Η γιαγιά θυμάμαι τότε ήταν πολύ καλά στην υγεία της και ο μόνος λόγος που βρισκόταν εκεί ήταν γιατί ήθελαν οι δικοί της να την προσέχουν κάποιοι, επειδή είδες όπως έλεγε, έκλαιγε συνέχεια.
      Για την κοπέλα τι να πει κανείς, είναι απ' τα πιο άσχημα πράγματα που μπορεί να συμβούν.
      ...
      Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τις ευχές σου Νέμεσις μου, αλλά δυστυχώς κάποια πράγματα είναι αναπόφευκτα στην ζωή...!
      Ας μας έχει μονάχα καλά ο Θεός και τους δικούς μας! Ότι άλλο να έρθει, ας έρθει...
      ...
      Καλό μήνα εύχομαι επίσης!
      Ένα όμορφο καλοκαίρι, με καλή εξεταστική και ξένοιαστες μετά διακοπές!
      Να περάσεις όμορφα και εσύ το σαββατοκύριακο!
      Φιλιά!

      Διαγραφή

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...