Χρόνια και μήνες

Τρία χρόνια και έξι μήνες. Σαράντα δύο μήνες, από την μέρα της αρχής, μέσα εκεί και ο χωρισμός… Δεν το φανταζόμουν ποτέ πως θα φτάναμε τόσο μακριά, όχι δεν το σκέφτηκα καθόλου, πως από εκείνη τη μέρα που σου έπιασα το χέρι, ο χρόνος θα έφευγε τόσο γρήγορα, πολλές φορές αργά και βασανιστικά, και όλα αυτά θα αποτελούσαν… ένα όνειρο. Ένα όνειρο που έχει αφήσει μια πίκρα στα χείλη και πολύ λίγα γλυκά σου αφήνει να θυμηθείς…

Τρεις μήνες, που τους πίστεψα. Αλήθεια τους πίστεψα πως θα έφταναν, όχι όμως έτσι. Τόσο πολύ τους πίστεψα που έπεσα έξω. Ακόμη ένα όνειρο, όχι όμως τόσο πικρό όπως το προηγούμενο. Σ’ αυτό το όνειρο ξύπνησα απότομα – ίσως να μην κοιμόμουν, όμως. Το έζησα όμως αυτό το όνειρο και αυτό ίσως αξίζει, δεν βρίσκω γιατί αλλά αποτελεί κομμάτι αυτού του πάζλ, αυτού του πάζλ που λέγεται ζωή. Τι ειρωνεία!

Θεέ μου, μου έκλεψες δυο λέξεις, δεν σου θυμώνω όμως, μερικές φορές όμως γελώ μέσα μου μ’ αυτές τις λέξεις. Κράτα τες Θεέ μου, φυλαγμένες καλά και μακριά μου. Δώσε σ’ αυτές τις λέξεις ότι αξίζουν – εγώ δεν μπορώ να κρίνω τι αξίζουν, δεν γνωρίζω και δεν πρέπει να γνωρίζω. Κράτα  τες και δωσ’ μου δυο σκαλοπάτια στις θέσεις τους, ναι, μόνο αυτό σου ζητώ. Και αν θέλεις κι άλλες λέξεις για να μου δώσεις κι άλλα σκαλοπάτια, πάρε όποιες θες, δεν με πειράζει. Ίσως να γελώ βλέποντας κάπου αλλού αυτές τις λέξεις, κι όχι – τις περισσότερες φορές – από εμένα.

Κι άλλοι μήνες θα έρθουν και θα περάσουν, κι άλλες λέξεις θα χαθούν και θα ‘ρθουν σκαλοπάτια, κι άλλα όνειρα πικρά και γλυκά θα ‘ρθουν και θα χαθούν. Χρόνια και μήνες θα περάσουν, Θεέ μου, και ‘γω ποιος ξέρει που θα βρίσκομαι και πόσες λέξεις ακόμα θα χάσω…, και πόσα σκαλοπάτια θα αποκτήσω…

                                                                     

(και οι λέξεις χάνονται…)

© copyright, ανδρέας λισσόβας