Επίσκεψη

Εισαγωγή της “Επίσκεψης”

          Η ημερομηνία ήταν 8 Ιουνίου 2009. Είχαμε φτάσει στο σπίτι οικογενειακώς, απ’ την “Επίσκεψη”, σ’ ένα Ψυχιατρείο, λίγο έξω απ’ τη Λάρισα, όπου είχαμε τον παππού μου, λόγω της ασθένειας Πάρκινσον. Ήταν απόγευμα, και με το που κατέβηκα απ’ το αυτοκίνητο, έτρεξα στο δωμάτιο μου. Δεν ήθελα κανείς να δει πως τα δάκρυα που κρατούσα με το ζόρι σε όλη τη διαδρομή, με είχαν πλέον κερδίσει…

          Κάθισα στο γραφείο μου. Έπιασα ένα στυλό, κι ένα χαρτί κι άρχισα να γράφω. Τα δάκρυα έτρεχαν. Με μάτια βουρκωμένα συνέχιζα να γράφω. Δεν θυμάμαι αν έβλεπα καν το γραπτό… απλώς έγραφα, ή πιο σωστά, αν μπορώ να πω, έβγαλα για λίγο πάνω στο χαρτί την ψυχή μου…

          Δεν πέρασε ούτε ένας μήνας, κι ο παππούς έκανε πλέον το τελευταίο του ταξίδι. Έτσι, αυτό το ποίημα, απρόσμενα, απέκτησε τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα συναισθηματική αξία για ‘μένα, και για όλη την οικογένεια αργότερα, όταν το ανακάλυψαν, γιατί ήταν η τελευταία φορά που τον είδα, κι έφερνε και φέρνει και ακόμη, τρομερά συναισθήματα στην επιφάνεια, κάθε φορά που το ξεθάβω…

          Ας έχουν περάσει χρόνια, κι ας έχουν κλείσει οι πληγές, και δεν πονούν, εγώ, δεν μπορώ να ξεχάσω, και δεν θέλω, άλλωστε. Δεν θα πω, μακάρι να γίνονταν αλλιώς… Έγιναν ακριβώς όπως έπρεπε να γίνουν όλα για κάποιο λόγο και δεν αλλάζουν…

          Το μόνο, πλέον, που μπορούμε να κάνουμε όσοι μένουμε πίσω, είναι να θυμόμαστε και να τιμούμε…

          Να θυμόμαστε και να τιμούμε…

…

Θα ήθελα μονάχα να τονίσω πως το:

“μαζεύουν υπογραφές”, κανονικά είναι “μαζεύω υπογραφές” όπως έμαθα αργότερα και απλώς εγώ το άκουγα έτσι.

Είναι μια έκφραση που σημαίνει πως μια δουλειά είναι τελειωμένη και αυτός που την έχει αναλάβει, μαζεύει υπογραφές για να τη θέσει οριστικά σε λειτουργία, αφού συμφωνούν όλοι με αυτό.

Τώρα είτε είναι α’ ενικός, είτε γ’ πληθυντικός το νόημα και στις δύο περιπτώσεις είναι ένα. Αυτός που το ζει, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, βλέπει πιο μακριά ακόμη κι απ’ αυτούς που υποτίθεται πως βλέπουν…

Η άρνηση της αποδοχής κάποιων γεγονότων ή καταστάσεων, πολλές φορές μας οδηγεί σε λανθασμένη αντίληψη και ανάγνωση, θα ‘λεγα, όλης της καταστάσεως με αποτέλεσμα, όταν φτάνει η «στιγμή» και πλέον τίποτε δεν μπορεί να παρερμηνευτεί, η κατανόηση του συμβάντος να είναι πιο οδυνηρή…

Ένας, στην θύρα εμπρός, κρατούσε ένα ποτήρι νερό…

Κοιτούσε με μια έκπληξη στα μάτια, μα και με μια χαρά που είχε κάτι να πειράξει...

Άλλος, στα σκαλιά, κρύφτηκε πιο δίπλα, κάτι τον έκανε να ντραπεί και να γελάσει…

Κάποιος άλλος απ’ την πόρτα βγήκε, ψηλός, με μάτια που κάτι έψαχναν… κάτι τον απασχολούσε όσο το … τίποτα…

Μέσα, ήσυχοι στις θέσεις και στα παγκάκια, χωρίς βλέμμα, χωρίς ουσία…

Στο δωμάτιο … “μαζεύουν υπογραφές” … και βλέμμα χαμηλό… και βλέμμα χαμηλό…

Φαντάσματα ανθρώπων ολόγυρα…

Και δάκρυα ασυγκράτητα στα μάτια…

Τίποτε δεν απέμεινε να σου θυμίζει εσένα…

Μόνο κάποια, λίγα, χαρακτηριστικά δείχνουν ότι σε… ήξερα…

…

Ένα παιδί έρχεται μέσα και λέει: “έχετε… τίποτα… να… μου… δώσετε…;”, με τρεμάμενη φωνή… “όχι, φύγε.”

Συνεχίζει έπειτα το τρέξιμο στον διάδρομο…

Φαντάσματα ανθρώπων κλεισμένα σε μια απόκοσμη φυλακή…

…

Τίποτε δεν θυμίζει αυτό που κάποτε έβλεπα…

Τίποτα…

Τα μάτια κάτι δείχνουνε, μα σβήνουνε κι αυτά…

… “μαζεύουν υπογραφές” …

Αυτό μου μένει σήμερα…

Μια φράση δίχως νόημα, μα με βαθιά σημασία…

…

Είτε το αρνηθώ είτε το δεχτώ…

          ένα κομμάτι μου μέσα

          στη φυλακή των ανθρώπινων φαντασμάτων

                   θα τριγυρνά…

                             από σήμερα…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Για που το 'βαλες καρδιά μου - Γιάννης Κότσιρας