Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Επίσκεψη



Εισαγωγή της “Επίσκεψης”

          Η ημερομηνία ήταν 8 Ιουνίου 2009. Είχαμε φτάσει στο σπίτι οικογενειακώς, απ’ την “Επίσκεψη”, σ’ ένα Ψυχιατρείο, λίγο έξω απ’ τη Λάρισα, όπου είχαμε τον παππού μου, λόγω της ασθένειας Πάρκινσον. Ήταν απόγευμα, και με το που κατέβηκα απ’ το αυτοκίνητο, έτρεξα στο δωμάτιο μου. Δεν ήθελα κανείς να δει πως τα δάκρυα που κρατούσα με το ζόρι σε όλη τη διαδρομή, με είχαν πλέον κερδίσει…
          Κάθισα στο γραφείο μου. Έπιασα ένα στυλό, κι ένα χαρτί κι άρχισα να γράφω. Τα δάκρυα έτρεχαν. Με μάτια βουρκωμένα συνέχιζα να γράφω. Δεν θυμάμαι αν έβλεπα καν το γραπτό… απλώς έγραφα, ή πιο σωστά, αν μπορώ να πω, έβγαλα για λίγο πάνω στο χαρτί την ψυχή μου…
          Δεν πέρασε ούτε ένας μήνας, κι ο παππούς έκανε πλέον το τελευταίο του ταξίδι. Έτσι, αυτό το ποίημα, απρόσμενα, απέκτησε τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα συναισθηματική αξία για ‘μένα, και για όλη την οικογένεια αργότερα, όταν το ανακάλυψαν, γιατί ήταν η τελευταία φορά που τον είδα, κι έφερνε και φέρνει και ακόμη, τρομερά συναισθήματα στην επιφάνεια, κάθε φορά που το ξεθάβω…
          Ας έχουν περάσει χρόνια, κι ας έχουν κλείσει οι πληγές, και δεν πονούν, εγώ, δεν μπορώ να ξεχάσω, και δεν θέλω, άλλωστε. Δεν θα πω, μακάρι να γίνονταν αλλιώς… Έγιναν ακριβώς όπως έπρεπε να γίνουν όλα για κάποιο λόγο και δεν αλλάζουν…
          Το μόνο, πλέον, που μπορούμε να κάνουμε όσοι μένουμε πίσω, είναι να θυμόμαστε και να τιμούμε…
          Να θυμόμαστε και να τιμούμε…
Θα ήθελα μονάχα να τονίσω πως το:
“μαζεύουν υπογραφές”, κανονικά είναι “μαζεύω υπογραφές” όπως έμαθα αργότερα και απλώς εγώ το άκουγα έτσι.
Είναι μια έκφραση που σημαίνει πως μια δουλειά είναι τελειωμένη και αυτός που την έχει αναλάβει, μαζεύει υπογραφές για να τη θέσει οριστικά σε λειτουργία, αφού συμφωνούν όλοι με αυτό.
Τώρα είτε είναι α’ ενικός, είτε γ’ πληθυντικός το νόημα και στις δύο περιπτώσεις είναι ένα. Αυτός που το ζει, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, βλέπει πιο μακριά ακόμη κι απ’ αυτούς που υποτίθεται πως βλέπουν…
Η άρνηση της αποδοχής κάποιων γεγονότων ή καταστάσεων, πολλές φορές μας οδηγεί σε λανθασμένη αντίληψη και ανάγνωση, θα ‘λεγα, όλης της καταστάσεως με αποτέλεσμα, όταν φτάνει η «στιγμή» και πλέον τίποτε δεν μπορεί να παρερμηνευτεί, η κατανόηση του συμβάντος να είναι πιο οδυνηρή…


Ένας, στην θύρα εμπρός, κρατούσε ένα ποτήρι νερό…
Κοιτούσε με μια έκπληξη στα μάτια, μα και με μια χαρά που είχε κάτι να πειράξει...
Άλλος, στα σκαλιά, κρύφτηκε πιο δίπλα, κάτι τον έκανε να ντραπεί και να γελάσει…
Κάποιος άλλος απ’ την πόρτα βγήκε, ψηλός, με μάτια που κάτι έψαχναν… κάτι τον απασχολούσε όσο το … τίποτα…
Μέσα, ήσυχοι στις θέσεις και στα παγκάκια, χωρίς βλέμμα, χωρίς ουσία…
Στο δωμάτιο … “μαζεύουν υπογραφές” … και βλέμμα χαμηλό… και βλέμμα χαμηλό…
Φαντάσματα ανθρώπων ολόγυρα…
Και δάκρυα ασυγκράτητα στα μάτια…
Τίποτε δεν απέμεινε να σου θυμίζει εσένα…
Μόνο κάποια, λίγα, χαρακτηριστικά δείχνουν ότι σε… ήξερα…
Ένα παιδί έρχεται μέσα και λέει: “έχετε… τίποτα… να… μου… δώσετε…;”, με τρεμάμενη φωνή… “όχι, φύγε.”
Συνεχίζει έπειτα το τρέξιμο στον διάδρομο…
Φαντάσματα ανθρώπων κλεισμένα σε μια απόκοσμη φυλακή…
Τίποτε δεν θυμίζει αυτό που κάποτε έβλεπα…
Τίποτα…
Τα μάτια κάτι δείχνουνε, μα σβήνουνε κι αυτά…
… “μαζεύουν υπογραφές” …
Αυτό μου μένει σήμερα…
Μια φράση δίχως νόημα, μα με βαθιά σημασία…
Είτε το αρνηθώ είτε το δεχτώ…
          ένα κομμάτι μου μέσα
          στη φυλακή των ανθρώπινων φαντασμάτων
                   θα τριγυρνά…
                             από σήμερα…


© copyright, ανδρέας λισσόβας



Για που το 'βαλες καρδιά μου - Γιάννης Κότσιρας

24 σχόλια:

  1. Είδες πολύ περισσότερα σε αυτό το δωμάτιο απο έναν παππού που ετοιμαζόταν για το ΄΄ταξίδι΄΄ του... Τα παιδικά σου αθώα μάτια είδαν την αγαπημένη ψυχή, άκουσες τα μουρμουριτά της που σε οδήγησε να γράψεις κάτι τόσο όμορφο για εκείνον που αγαπούσες. Το δικό του
    χέρι σε οδήγησε σε αυτόν τον αποχαιρετισμό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Tα παιδιά πάντα νοιώθουν και βλέπουν με τα μάτια της ψυχής,καταστάσεις που οι άλλοι αγνοούν ότι υπάρχουν..και αυτό γιατί οι παιδικές ψυχές αθώες ακόμη παραμένουν δέκτες τέτοιων εμπειριών..
    Αθάνατος θα μένει και θα κατοικεί πάντα μέσα σου και σαν λύχνος θα καίει και θα φωτίζει την κάθε σου σκέψη την κάθε σου στιγμή..
    Καλή σου ημέρα φίλε μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αυτά που είδες εκεί...τα μάτια όλων αυτών των ανθρώπων...αυτά να κρατήσεις...τα μάτια μένουν πάντα ανέπαφα από τις ασθένειες...εκεί συγκεντρώνεται όλη η ουσία της ψυχής...για αυτό και τα λένε καθρέφτες της ψυχής...και η ψυχή μένει πάντα ίδια...όσο και να ζαρώσει η σάρκα...μένει εκεί ίδια και μαρτυρά τα βάσανα και τις χαρές που γεύτηκε το σώμα που τη φιλοξενεί...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. To ότι αισθάνθηκες όλα αυτά για τον παππού σου λέει πολλά για κείνον...
    Δείχνει ότι σου είχε δώσει πολλά σαν άνθρωπος... ότι ήταν σημείο αναφοράς στη ζωή σου...

    Το ότι καθρέπτισες αυτά που είδαν τα μάτια σου εκείνη τη μέρα μέσα στην ψυχή σου μετουσιώνοντάς τα σε δάκρυα και σε "έμπνευση" λεει πολλά για σένα...
    Σε ευχαριστώ που τα μοιράστηκες μαζί μας...

    Υ.Γ Χαίρομαι που είσαι στους φίλους μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. κανείς δεν πεθαίνει Ανδρέα μου...φεύγουν....για να μας λείψουν πολύ και να χαρούμε διπλά όταν πάμε και εμείς κοντά τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. εμπειρία αξέχαστη αυτή που έζησες Ανδρέα!
    διαμορφώνουν ψυχές και συνειδήσεις τέτοιες καταστάσεις...
    άγγιξε την ψυχούλα σου, μα, βρήκες διέξοδο με τη γραφή σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Για να το συνεχίσω από κει που το άφησε ο Dark Sun... όχι ΚΑΝΕΙΣ δεν πεθαίνει αλλά ΤΙΠΟΤΑ αν έστω και μια στιγμή υπήρξε...

    Είμαστε πάνω απ'ολα ενέργεια... Γίνεται να χαθεί η ενέργεια? Απλά μεταστοιχειώνεται σε κάτι άλλο...

    Φιλιά και καλό βραδάκι να'χεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. 'Να θυμόμαστε και να τιμούμε…'
    αυτη τη φορα δεν θα πω τιποτα..
    θα γραψω μονο μερικους στιχους της Δημουλα που ειναι κι αυτοι γραμμενοι για μια τετοια απωλεια..
    'Καθομαι εδω και καθομαι
    βρεχει χωρις να βρεχει
    οπως οταν σκια μας επιστρεφει σωμα
    ...
    φυσαει αδειο δωματιο
    ...
    οσο δεν ζεις να μ'αγαπας
    ναι, ναι μου φτανει το αδυνατο
    κι αλλοτε αγαπηθηκα απ'αυτο
    οσο δε ζεις να μ'αγαπας..'
    (Απροσδοκίες)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αποτυπώνοντας την οδύνη, νιώθεις κάποια ανακούφιση σαν να την εξημερώνεις...
    Δεν νομίζω ότι οι πληγές κλείνουν τόσο εύκολα...
    Ξέρω εγγόνια που δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τον παππού τους άρα για άλλη μια φορά αποδεικνύεις την ομορφιά της ψυχής σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. bianca

    πράγματι, είδα πολλά περισσότερα
    απ' όσα φανταζόμουν να δω...
    κι έναν αποχαιρετισμό,
    που δεν πρόκειται
    ποτέ
    να ξεχάσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. NOSTOS

    καλέ μου φίλε,
    κάθε μέρα εύχομαι
    και κάτι διαφορετικό,
    ανάλογα με τις καταστάσεις...
    ...
    όμως αυτό που εύχομαι,
    κάθε μέρα,
    είναι να μην "ενηλικιωθεί"
    ποτέ
    η Ψυχή μου...
    ...
    Όπως είπες,
    αθάνατος έχει μέσα μου..
    και έτσι θα μείνει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. nin@

    πόσο δίκιο έχεις!
    άλλωστε όταν όλα τα άλλα
    έσβηναν
    μόνο τα μάτια ζούσαν
    ακόμη...
    ...
    Και δεν ξεχνιούνται με τίποτα,
    τα βλέμματα αυτά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ΛΙΑΚΑΔΑ

    Είναι τιμή μου,
    που έχω βρει
    ανθρώπους
    με "Α" κεφαλαίο,
    εδώ μέσα,
    και συγκαταλέγονται
    στους φίλους μου!
    ...
    Η ζωή σε ανταμείβει,
    τελικά,
    απ' εκεί που
    δεν το περιμένεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Dark13Sun

    μια σκέψη που δεν είχα κάνει
    ποτέ!
    Πόσο δίκιο έχεις, καλέ μου φίλε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Λύχνε

    αλλάζει ολόκληρες θεωρίες,
    και τρόπο σκέψης
    μια τέτοια εμπειρία...
    ...
    δεν μπορείς να φανταστείς,
    Λύχνε μου,
    πόσο ευχαριστώ το Θεό,
    που μου έδωσε τη δυνατότητα
    να μπορώ να βγάζω
    το δηλητήριο
    από μέσα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. ΛΙΑΚΑΔΑ

    "Γίνεται να χαθεί η ενέργεια?"
    πολλές φορές σκέφτομαι
    τι επιπτώσεις
    θα έχουν κάποιες από
    τις πράξεις μας
    στα παιδιά
    που δεν έχουν γεννηθεί
    ακόμη!
    ...
    Ένα ποίημα για παράδειγμα
    που γράφτηκε απ' τον Καβάφη,
    τον Καββαδία, τον Ελύτη,
    είναι ικανό να αλλάξει
    πολλά μέσα σου,
    να αλλάξει τις πράξεις σου στο μέλλον,
    να φέρει άλλα αποτελέσματα...
    ένα ποίημα που γράφτηκε,
    πριν γεννηθείς καν...
    ...
    Πολλά φιλιά και να έχεις ένα όμορφο βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Φανή

    μου θύμισες με τη σειρά σου,
    πάλι ένα ποίημα της Δημουλά:
    Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.
    Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει
    ―έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
    Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό
    του ανώφελου.
    Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη
    να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας
    σε ό,τι έχει πεθάνει.

    Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
    φωτογραφίας
    που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
    νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι
    ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.
    Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;
    Θα πεις
    και πού δεν ήταν τότε θάλασσα.
    ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. μυστήριο κορίτσι

    χρειάζεται πολύς χρόνος για
    να κλείσουν απώλειας πληγές...
    ...
    Μια φορά ένας γιός μάλωσε με τον γέρο πατέρα του, και πάνω στα νεύρα του,
    του έδωσε μια κουβέρτα και του είπε να φύγει.
    Όλα αυτά έγιναν μπροστά στα μάτια του μικρού παιδιού του. Το παιδάκι έτρεξε αμέσως σε ένα δωμάτιο και γύρισε κρατώντας μια κουβέρτα. Την έδωσε στον πατέρα του και του είπε:
    Αν διώξεις τον παππού, να ξέρεις ότι αυτή θα σου χρειαστεί γιατί θα σε διώξω και 'γω μια μέρα όταν γεράσεις.
    ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Σε νιώθω...γιατί κ εγώ έχασα την γιαγιά μου το καλοκαίρι.είχα περίεργα συναισθήματα εκείνες τις στιγμές κ άσχετα που έφυγε σε μεγάλη ηλικία τις τελευταίες μέρες της που τις περνούσα μαζί της έβλεπα την απόγνωση στα μάτια της επειδή εκείνη είχε τα λογικά της σαν να ήθελε να πάρει παράταση έστω κ για λίγες ώρες ακόμη...σαν να πάλευε με νύχια κ με δόντια να κρατηθεί ακόμα....ενώ ήταν 97...είναι απ τις εικόνες που δεν θέλω να τις είχα ζήσει κ να τις νιώθω για πολύ καιρό ακόμα.Να ζήσουμε να τους θυμόμαστε κ να θυμάσαι πως κάποιος άγγελος θα τους προσέχει εκεί που βρίσκονται...ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. άγγελε μου

    όταν αγαπάς έναν άνθρωπο,
    τι ρόλο έχει η ηλικία..;
    πονάς και πάλι.
    απλώς όταν φεύγει
    σε μεγάλη ηλικία
    η σκέψη
    πως έζησε αρκετά χρόνια
    σε παρηγορεί λιγάκι...
    ...
    Εγώ πιστεύω πως αυτοί έχουν
    γίνει άγγελοι,
    και προσέχουν εμάς!
    Έχει συμβεί ένα περιστατικό,
    που θα το αναφέρω κάποια άλλη στιγμή,
    που αποδεικνύει,
    για εμένα τουλάχιστον,
    πως "ζουν" ακόμη γύρω μας...
    ...
    Καλώς ήρθες στην φτωχογειτονιά μου,
    και να έχεις μια όμορφη μέρα σου εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. σου εγραψα αυτους τους στιχους της Δημουλα, εκλεισα τον υπολογιστη και βγηκα. Στο δρομο σκεφτηκα 'επρεπε να του ειχα αφησει το Κονιακ Μηδεν Αστερων. να θυμηθω να του το στειλω αυριο', αλλα τελικα, μεσα στο μυαλο μου εισαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Φανή

    αφού το είπαμε!
    μοιάζουμε εμείς οι δυο!
    ...
    Άλλωστε η Δημουλά, έχει γράψει
    μετά τον χαμό του άντρα της, το '85 αν δεν κάνω λάθος, πολλά ποιήματα με σχέση την απώλεια. Οπότε όποιο και να επιλέξεις από τη Δημουλά, μέσα πρόκειται να πέσεις.
    Το "κονιάκ μηδέν αστέρων" πρώτη φορά το είχα διαβάσει λίγους μήνες μετά την απώλεια του παππού μου, και είναι απ' αυτά που περιγράφουν απόλυτα την ψυχολογική σου κατάσταση την εκάστοτε στιγμή και δεν τα ξεχνάς ποτέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Με συγκινησε τουτη σου η αναρτηση...τιποτα ψυχη μου δεν πεθαινει γιατι πολυ απλα ζει μεσα στην Ψυχη μας!!
    Ειναι εκεινο απο το οποιο περνουμε δυναμη για να γινομαστε καλυτεροι Ανθρωποι κ να κατανοουμε καλυτερα τι σημαινουν πολλα πραγματα κ αξιες σε αυτη την ζωη!

    Καλη συνεχεια ομορφη ψυχη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Melodia

    είναι Γιάννα μου,
    αυτό που λένε
    πως αν δεν χάσεις
    δεν εκτιμάς...
    και προτιμώ
    να χάνω
    και να είμαι άνθρωπος,
    παρά να μην νιώθω
    τίποτε...
    ...
    Σ' ευχαριστώ γλυκιά μου μελωδία για τα καλά σου λόγια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...