Αυτό, που ακόμη δεν άκουσα...

          

          Μέσα στο τούνελ,

αυτό το σκοτεινό,

          τρόμος μ’ έπιασε…

          Μου είχαν πει,

πως το Φως είναι μπροστά,

θα το δω.

θα το φτάσω.

          όπως έκανε κι

ο Πατέρας μου…, πιο πριν…

          Ξεκίνησα τυφλός,

τυφλός έμεινα

          κι άφησα τα παιδιά μου,

δίχως δρόμο.

          Στο τούνελ ετούτο,

πολύ φοβήθηκα,

κι έχασα τα λογικά μου.

…με τα χέρια γυμνά

και με τα νύχια, μόνο,

          άρχισα να σκάβω,

από ‘δω, και από ‘κει.

Δρόμους άνοιγα,

          δρόμους γεννούσα,

κι έκανα το τούνελ

                   λαβύρινθο…

Τώρα, ήρθαν, με φωνάζουν

με καλούν πίσω..

          πέρασε η ώρα μου,

πέρασε ο χρόνος μου…

Ο γιος μου με φώναξε,

          και στέκεται εμπρός μου…

Ώρα να φύγω…

          Συγνώμη, παιδί μου…

© copyright, ανδρέας λισσόβας

Πάντα θα είμαι - Υπόγεια Ρεύματα